Οι εραστές της Σιένα - Αν Φόρτιε

Η Anne Fortier και οι εκδόσεις Ψυχογιός παρουσιάζουν το μυθιστόρημα « Οι Εραστές της Σιένα». Όπως μαρτυρά και ο τίτλος του, πρόκειται για ένα ερωτικό μυθιστόρημα η πλοκή του οποίου διαδραματίζεται στην ομώνυμη ιταλική πόλη.

Η Τζούλι, κεντρική ηρωίδα του μυθιστορήματος, μετά το θάνατο της αγαπημένης της θείας – η οποία την μεγάλωσε μαζί με τη δίδυμη αδερφή της Τζάνις επειδή έμειναν ορφανές- ανακαλύπτει πως το πραγματικό της όνομα είναι Ιουλιέτα Τολομέι και ταξιδεύει στη Σιένα αποφασισμένη να μάθει την αλήθεια για την καταγωγή της οικογένειας της. Στην τραπεζική θυρίδα της μητέρας της θα βρει ένα κουτί με το ημερολόγιο ενός Ιταλού ζωγράφου από την εποχή του 1340, ένα παλιό αντίτυπο του σαιξπηρικού έργου Ρωμαίος και Ιουλιέτα κι ένα σωρό παραλλαγές του θρυλικού έργου των αιώνιων εραστών της λογοτεχνίας. Όλα αυτά θα την οδηγήσουν στην εύρεση ενός μεγάλου θησαυρού που δεν είναι άλλος από τον αληθινό τάφο των δύο αγαπημένων. Και ενώ ξεκινάει η περιπέτεια της αναζήτησης αυτού του θησαυρού αντιλαμβάνεται πως μια κατάρα που προέρχεται από εκείνα τα χρόνια συνεχίζει να ισχύει μέχρι σήμερα κάνοντας την τον επόμενο στόχο. Ο μόνος που μπορεί να την βοηθήσει είναι ο Ρωμαίος… αλλά που είναι;

Ένας μυστηριώδης άντρας ονόματι Αλεσάντρο Σαντίνι και μια ηλικιωμένη γυναίκα, η Εύα-Μαρία Σαλιμπένι, εμφανίζονται στη ζωή της συμβάλλοντας χαρακτηριστικά στην εξέλιξη της πλοκής του μυθιστορήματος. Και οι δυο τους έχουν μυστικά που σχετίζονται άμεσα με την Τζούλι.

Γρήγορο, έξυπνο, ρομαντικό, γεμάτο σασπένς και περιπέτεια. Αυτό είναι το νέο μυθιστόρημα της Anne Fortier. Μια ιστορία που με μαγικό τρόπο συνδέει το παρόν με το παρελθόν αφού γίνεται μια παράλληλη αφήγηση του σήμερα και των χρόνων του 1340 παραθέτοντας τόσο την προσπάθεια της Τζούλι να ανακαλύψει όλη την αλήθεια αλλά και τα πραγματικά γεγονότα που σημάδεψαν τη ζωή της Ιουλιέτα Τολομέι, του Ρωμαίο Μαρεσκότι και του κομαντάτε Σαλιμπένι (ο οποίος υπήρξε το μοιραίο εμπόδιο στον έρωτα των δυο νέων).

Δε θα σας αποκαλύψω τα όσα ανακαλύπτει η ηρωίδα αφού έτσι θα χαθεί η όλη μαγεία που πλαισιώνει την ιστορία. Αξίζει να το διαβάσετε και να το ανακαλύψετε μόνοι σας.

Θα ήθελα σε αυτό το σημείο να παραθέσω ένα μικρό τμήμα ενός διαλόγου που έχουν οι δύο κεντρικοί ήρωες ανάμεσα τους. Δεν είναι που μου αρέσει από αισθητικής άποψης όσο από πλευράς νοήματος. Ούτε ο συγκεκριμένος διάλογος έχει να κάνει άμεσα με την εξέλιξη της ιστορίας. Είναι περισσότερο γενικού περιεχομένου. Μου αρέσει γιατί μέσα σε αυτές τις λίγες γραμμές ίσως να κρύβεται μια αλήθεια που πολλοί αρνούνται να δουν ή που τη βλέπουν αλλά δεν κάνουν τίποτα γι’αυτό. Σκεφτείτε απλώς να ακούτε αυτά τα λόγια σαν κάποιοι να διαλογίζονται μπροστά σας…

Ο νεαρός άντρας απευθύνεται στην κεντρική ηρωίδα. Η ηρωίδα αφηγείται σε πρώτο πρόσωπο.

“ -«Ξέρεις, κάποτε ήμουν σαν εσένα», είπε, καθώς προχωρούσαμε μαζί στα σκοτεινά. «Πίστευα πως έπρεπε να παλέψει κανείς για την ειρήνη, και πως ανάμεσα σ’εμένα και σ’έναν τέλειο κόσμο υπήρχε πάντα η θυσία. Αλλά τώρα ξέρω καλύτερα». Μου έριξε μια λοξή ματιά. «Άσε τον κόσμο στην ησυχία του».

Πολλές φορές με την παρέα μου κάνουμε συζητήσεις για διάφορα θέματα και ξέρετε τι μου λένε;
-Καλά ρε Νατάσσα που ζεις;
Που ζω ρε παιδιά; Που ζω; Εδώ ζω! Μαζί σας. Απλά θέλω να είμαι διαφορετική. Όχι για να το παίξω κάποια αλλά γιατί έτσι θέλω να είμαι. Έτσι είμαι! Εγώ θα αγωνίζομαι πάντα για ένα καλύτερο αύριο, για έναν καλύτερο κόσμο. Και όλοι νομίζω πως αξίζει να αγωνιζόμαστε. Με οποιονδήποτε τρόπο. Δε κοιτάτε που πάμε; Δε κοιτάτε που οδεύουμε; Προς την καταστροφή. Γι’αυτό συμβαίνουν όλα αυτά γύρω μας… γιατί μένουμε αμέτοχοι και δεν κάνουμε τίποτα προκειμένου να δούμε κάτι καλύτερο τα επόμενα χρόνια…
Έτσι θέλετε να ζούμε;

Αυτές οι σκέψεις δεν έχουν φυσικά καμία σχέση με το βιβλίο. Απλώς ο συγκεκριμένος διάλογος με παρακίνησε να πω δυο λόγια για αυτό το ζήτημα που κατά τη γνώμη μου είναι πολύ σημαντικό.

Όσον αφορά το βιβλίο, μια ακόμα πληροφορία θέλει το μυθιστόρημα να γίνεται ταινία. Τα δικαιώματα έχει πάρει η Universal και η προβολή της αναμένεται το 2011.

Απόσπασμα του βιβλίου θα βρείτε εδώ

http://www.psichogios.gr/datafiles/parts/6762.pdf

Εγώ πάντως προσπαθώ να είμαι με την άλλη μεριά. Να μην τα παρατάω. Να γίνομαι καλύτερη και μαζί με εμένα και οι γύρω μου. Πόσες φορές έχουμε βρεθεί μπροστά σε αυτό το δίλημμα; Συνέχεια; Ποτέ; Εγώ πάντως πολλές φορές. Πρέπει ή όχι να προσπαθούμε να κάνουμε τον κόσμο καλύτερο; Αξίζει ή είναι μάταιος κόσμος; Υπάρχουν στιγμές που η συμπεριφορά των γύρω μου με κάνει να ασπάζομαι την άποψή του. Να πάψω δηλαδή να αγωνίζομαι να κάνω τους ανθρώπους καλύτερους-όχι ότι εγώ είμαι η τέλεια- αλλά τέλος πάντων να προσπαθεί ο ένας για τον άλλο. Έχουμε φτάσει να ζούμε σε μια κοινωνία που ο καθένας ενδιαφέρεται μόνο για τον εαυτό του. Δεν το βλέπετε;

-«Να μην προσπαθούμε να τον κάνουμε καλύτερο;»

-«Μην αναγκάζεις τους ανθρώπους να γίνουν τέλειοι. Θα πεθάνεις προσπαθώντας». “