Το δίλημμα -12 (μια ιστορία σε συνέχειες)

Η Σοφία κοίταξε τον Δημήτρη και έπειτα έσκυψε το κεφάλι της. Χωρίς να ρίξει ούτε μια ματιά στην Ελπίδα, πέρασε δίπλα της και βγήκε από το γραφείο κλείνοντας την πόρτα. Τώρα είχαν μείνει μόνοι τους. Αυτός ακουμπισμένος ακόμα στο γραφείο του και εκείνη δίπλα στην πόρτα. Στέκονταν να κοιτούν ο ένας τον άλλο χωρίς να λένε τίποτα. Μόνο ο ρυθμικός ήχος του ρολογιού ακουγόταν καθώς τα δευτερόλεπτα περνούσαν γρήγορα το ένα μετά το άλλο. Ο Δημήτρης πήρε την πρωτοβουλία και έκανε μερικά βήματα πλησιάζοντας την Ελπίδα που συνέχιζε να μένει ακόμα ακίνητη δίπλα στην πόρτα. Ήρθε και στάθηκε τόσο κοντά της που όταν άνοιξε το στόμα του για να της μιλήσει, ένιωσε την ανάσα του να της χαϊδεύει το πρόσωπο. Δεν αποτραβήχτηκε. Της άρεσε η αίσθηση αυτή. Έμεινε απλώς να κοιτάζει επίμονα το σκοτεινό του βλέμμα. Εκείνο το βλέμμα που το χθεσινό βράδυ είχε στοιχειώσει τα όνειρα της και δεν την είχε αφήσει λεπτό να κοιμηθεί ήρεμα. Ξαφνιάστηκε όταν συνειδητοποίησε πόσο πολύ έμοιαζαν τα μάτια που είχε δει στο όνειρό της με τα μάτια που αντίκριζε τώρα μπροστά της. Ήταν ίδια. Άθελα της, στο υποσυνείδητό της, είχε προλάβει να καταγράψει την ένταση που ήταν ικανά να εκπέμπουν κάθε φορά που σε κοιτούσαν. Υπήρχε κάτι σε αυτά που σου έκοβε την ανάσα, που σε έκανε να τα χάνεις και να μη μπορείς να σκεφτείς τίποτα. Ξαφνικά ξέχασε που βρισκόταν και για ποιο λόγο…

Απλώς τον κοίταζε…

-Λοιπόν; Τι ήθελες να μου πεις; τη ρώτησε και η φωνή του την επανέφερε στην πραγματικότητα.

Δεν απάντησε αμέσως. Συνέχισε να τον παρατηρεί για λίγο. Η σύγχυση του έμοιαζε να έχει εξαφανιστεί. Το πρόσωπο του είχε γίνει τώρα πιο σοβαρό, πιο αυστηρό θα έλεγε κανείς. Το χαμόγελο που είχε νωρίτερα είχε σβηστεί από τα χείλη του και έμοιαζε σαν να τον απασχολεί κάτι πολύ σημαντικό.

-Ήθελα…., να ήθελα να μιλήσουμε γι’αυτό που έγινε το πρωί… ξέρεις εγώ… εγώ δεν συνηθίζω να σχολιάζω ανθρώπους, απάντησε η Ελπίδα προσπαθώντας να βρει τα σωστά λόγια για να δικαιολογηθεί.

-Το ξέρω Ελπίδα… της είπε εκείνος σχεδόν αδιάφορα χωρίς να την κοιτάζει.

-Το ξέρεις; Πώς το ξέρεις;

-Σας άκουσα. Όχι μόνο εσένα. Όλα τα άκουσα…. Και κυρίως αυτά που έλεγε η Σοφία. Γιατί νομίζεις ότι ήταν εδώ; Μιας και έμαθα τι μεγάλη συμπάθεια έχει για μένα, μπήκα στον πειρασμό να το εκμεταλλευτώ… Απλόχερα προσφέρεται πάντως… Έτσι μου έδειξε τουλάχιστον τη λίγη ώρα που μείναμε μόνοι μας. Ίσως να μου έδειχνε πολλά περισσότερα βέβαια αν δεν είχες μπει εσύ. Ποτέ δε θα μάθω…

-Θες να μου πεις δηλαδή ότι σας διέκοψα κιόλας; τον ρώτησε εκείνη ενοχλημένη ενώ ταυτόχρονα προσπαθούσε να επεξεργαστεί τις πληροφορίες που της είχε δώσει. Τι σόι άνθρωπος ήταν τέλος πάντων αυτός ο άντρας; Αναρωτιόταν την ώρα που περίμενε την απάντηση του.

-Φυσικά και όχι. Δεν σκόπευα να κάνω κάτι εδώ μέσα. Είπαμε… απάντησε εκείνος γελώντας. Αστειεύομαι, έτσι; Ελπίζω να το έχεις καταλάβει… Την πλάκα μου έκανα Ελπίδα. Σκότωνα την ώρα μου. Άλλωστε η Σοφία δεν είναι το στυλ μου. Κι όχι μόνο η Σοφία… Οποιαδήποτε γράφει στο μέτωπο «θέλω sex». Εμένα η γυναίκα μου αρέσει να είναι δύσκολη. Όχι να το παίζει… να είναι πραγματικά δύσκολη. Τις βαρέθηκα όλες αυτές που τρέχουν από πίσω μου μόνο και μόνο επειδή είμαι ωραίος. Τι να τις κάνω όταν ξέρω πως ότι κι αν θελήσω θα μου το δώσουν αμέσως; Και μόλις διαπίστωσα και από κοντά ότι η Σοφία είναι μια από αυτές. Μεταξύ μας πάντως… αυτή δεν πρέπει να έχει αφήσει αρσενικό για αρσενικό.

-Γιατί μου τα λες όλα αυτά; Τον ρώτησε απλώς η Ελπίδα όταν είχε τελειώσει αυτά που είχε να πει. Δεν ήξερε τι άλλο να τον ρωτήσει. Δεν είναι ότι δεν τον πίστευε απλά ένιωθε μέσα της ένα κενό. Δεν ήξερε αν ήθελε να ακούσει κάτι άλλο ή όχι… Δεν ήξερε τίποτα…

-Κουβέντα κάνουμε… Τέλος πάντων δεν μπορώ κάποια στιγμή να σου πω κάτι χωρίς να παρεξηγηθείς; Σαν φίλος… Δε νομίζω να είπα κάτι που σε πρόσβαλλε αυτή τη φορά. Μόνο για μένα μίλησα… Και τη Σοφία… Πάντως δεν αναφέρθηκα σε ‘σένα και γι’αυτό είμαι σίγουρος.

-Δημήτρη… εγώ ήρθα απλώς γιατί νόμιζα ότι είχες θυμώσει μαζί μου. Τώρα αν είναι η Σοφία το στυλ σου ή όχι κι αν σκοπεύεις να πας μαζί της ή όχι, εμένα αυτό δε με απασχολεί. Ούτε πως σου αρέσουν οι γυναίκες με απασχολεί. Είναι προσωπικό σου θέμα κι όπως σου είπα προηγουμένως προτιμώ να μην ασχολούμαι με τα προσωπικά του καθενός. Και φυσικά όλα αυτά δε στα λέω ενοχλημένη. Απλώς θέλω να ξέρω ότι δεν υπάρχει κάποια παρεξήγηση μεταξύ μας… Ας είμαστε καλά στη δουλεία μας κι ας μη δημιουργούνται θέματα με το παραμικρό. Είναι κρίμα…, του απάντησε αμέσως εκείνη ενώ από μέσα της ήταν έτοιμη να σκάσει.

-Μην ανησυχείς Ελπίδα. Δεν έχω τίποτα μαζί σου. Στο είπα και πριν… άκουσα τη συζήτηση και άκουσα επίσης ότι προσπαθούσες να σταματήσεις τις όποιες αναφορές στο όνομά μου. Απλά αυτό το «θεός» θα μπορούσες και να μην το είχες πει… Ήταν ειρωνικό, και δεν μπορείς να μου το αρνηθείς, έκανε ο Δημήτρης περιμένοντας να ακούσει τι είχε να του πει πάνω στο συγκεκριμένο θέμα.

-Ειρωνικά το είπα Δημήτρη, δεν το αρνούμαι. Ειρωνικά όμως για τη Σοφία και όχι για ‘σένα. Εσένα γιατί να σε ειρωνευτώ; Ακόμα δεν μου έχεις δώσει το δικαίωμα να πιστεύω πως νομίζεις ότι είσαι «θεός». Που και να το κάνεις βέβαια, εμένα πάλι δεν είναι δικό μου θέμα. Τα είπαμε αυτά. Μην τα ξαναλέμε… απάντησε γεμάτη ειλικρίνεια και έκανε στροφή για να βγει από το γραφείο.

-Ελπίδα…, η φωνή του την σταμάτησε και έστριψε πάλι προς το μέρος του. Φίλοι; Την ρώτησε καθώς σήκωνε το χέρι του απλώνοντάς το μπροστά της.

Εκείνη πλησίασε προς το μέρος του και άπλωσε το δικό της.

-Φίλοι Δημήτρη. Και βέβαια φίλοι.

Την ώρα που τα χέρια τους χωρίζονταν ένιωσε τα δάχτυλά του να χαϊδεύουν την παλάμη της και βιάστηκε να την τραβήξει. Έπειτα γύρισε και πάλι για να βγει από το γραφείο.

Ο Δημήτρης πλησίασε και ακούμπησε πάλι στο γραφείο του. Έμεινε να σκέφτεται τα τελευταία λόγια της Ελπίδας…

«Φίλοι»…. επανέλαβε από μέσα του.

Όχι όμως για πολύ ακόμα, απάντησε στον εαυτό του ενώ κατευθύνθηκε και αυτός προς την έξοδο.