Το δίλημμα -8 (μια ιστορία σε συνέχειες)

'Αργησα λίγο αλλά τα κατάφερα. Ορίστε η συνέχεια...

Όταν ξύπνησε, ο Στέφανος δεν ήταν δίπλα της. Είχε σηκωθεί πολύ νωρίς για να πάει κι εκείνος στην εταιρεία του, τα γραφεία της οποίας βρίσκονταν πολύ έξω από την πόλη. Πάνω στο μαξιλάρι, της είχε αφήσει ένα σημείωμα. Το πήρε στα χέρια της και χαμογέλασε καθώς διάβασε το σύντομο μήνυμα του «Πέρασα πανέμορφα εχθές! Σ’αγαπώ!». Την έκανε να ξεχάσει για λίγο τον εκνευρισμό που τις είχαν προκαλέσει εκείνα τα όνειρα που είχε δει. Το άφησε στο τραπεζάκι και σηκώθηκε να ετοιμαστεί και εκείνη με τη σειρά της για το γραφείο. Ντύθηκε γρήγορα και πήρε το αυτοκίνητο για να φτάσει νωρίς.
Εκείνο το πρωινό ήταν πολύ ζεστό. Ο Ιούνιος έφτανε στο τέλος του. Από τις οχτώ το πρωί η ζέστη έμοιαζε να είναι αφόρητη. Τι θα γινόταν το μεσημέρι; σκέφτηκε η Ελπίδα καθώς οδηγούσε προς το κέντρο της Αθήνας. Έφτασε στο γραφείο νωρίτερα απ’όλους. Δεν ακουγόταν κανείς. Οι διάδρομοι ήταν άδειοι και μόλις πριν λίγο είχε τελειώσει και το συνεργείο καθαρισμού. Μπήκε στο γραφείο της, έφτιαξε έναν καφέ και κάθισε να ετοιμάσει το πρόγραμμα της ημέρας. Είχε να κάνει αρκετά πράγματα και σήμερα ενώ θα έπρεπε επίσης να περάσει από την τράπεζα για να κλείσει μια συμφωνία με τον διευθυντή της.
Σιγά σιγά κατέφθαναν και οι υπόλοιποι συνάδελφοι και λίγο νωρίτερα από τις εννέα όλοι βρίσκονταν στις θέσεις τους.
-Καλημέρα Ελπίδα, την χαιρέτησε η Σοφία καθώς μπήκε στο γραφείο, όλα καλά;
-Μια χαρά Σοφία μου, εσύ; Η Ελένη δεν ήρθε; Την ρώτησε εκείνη.
-Πίσω μου ερχόταν αλλά την σταμάτησε ο Φωτιάδης. Δεν ξέρω τι την ήθελε. Τους άφησα μόνους.
-Ο Δημήτρης; Έκανε η Ελπίδα γεμάτη περιέργεια. Τι μπορεί να ήθελε αυτός την Ελένη αναρωτήθηκε από μέσα της μα προσπάθησε να μη το δείξει.
-Ναι αυτός. Θα έρθει σε λίγο να μας πει τι της έλεγε…
Η Ελπίδα δεν απάντησε και συνέχισε τάχα να ασχολείται με τα χαρτιά που είχε αραδιάσει πάνω στο γραφείο της. Αποδείξεις, τιμολόγια, επιταγές, συμφωνητικά… όλα όσα θα έπαιρνε μαζί της στην τράπεζα. Πετάχτηκε κατευθείαν με το που μπήκε η Ελένη στο γραφείο μετά από λίγο.
-Ελπίδα μου καλημέρα. Ο διευθυντής σε θέλει στο γραφείο του. Εσένα και τον Φωτιάδη. Αυτός πηγαίνει ήδη. Ερχόταν να καλέσει κι εσένα αλλά αφού με είδε είπε να το πει σε μένα και να σε ενημερώσω για να μην καθυστερείτε. Πήγαινε γρήγορα! της είπε η Ελένη καθώς περνούσε να βολευτεί στη καρέκλα της.
-Καλά δεν μπορούσε να μας καλέσει τηλεφωνικά; Τι συνέβη; ρώτησε εκείνη προσπαθώντας να μαντέψει τι μπορεί να είχε συμβεί και ο διευθυντής ήθελε τους δυο τους στο γραφείο του. Πάω να δω, πρόσθεσε και βγήκε από το γραφείο.
Πέρασε στον διάδρομο και μπήκε στο ασανσέρ για να ανέβει στον τελευταίο όροφο όπου βρισκόταν το γραφείο του διευθυντή. Χτύπησε την πόρτα και πέρασε στη μεγάλη αίθουσα. Ο κύριος Καρράς καθόταν πίσω από το αυστηρό του γραφείο ενώ ο Δημήτρης σε μια πολυθρόνα μπροστά από αυτό.
-Καλημέρα σας κύριε Καρρά… κύριε Φωτιάδη, είπε χαιρετώντας τους δύο άντρες.
-Καλημέρα, της είπαν και οι δύο ταυτόχρονα.
-Καθίστε κυρία Στεργίου, της είπε ο διευθυντής δείχνοντας την πολυθρόνα που βρισκόταν δίπλα στον Δημήτρη.
Προσπάθησε να μην τον κοιτάξει καθόλου. Κάθισε στην πολυθρόνα και τα μάτια της στράφηκαν κατευθείαν προς το μέρος του κ. Καρρά περιμένοντας να ακούσει τι τους ήθελε. Ούτε ο Δημήτρης την κοίταξε. Φαινόταν περίεργος και αυτός να μάθει τι ήταν αυτό που ήθελε να τους πει και αφορούσε μόνο αυτούς τους δυο.
-Όπως γνωρίζετε, η φωνή του διευθυντή διέλυσε τις σκέψεις και των δυο, στο τέλος της επόμενης εβδομάδας θα πρέπει να ανέβω στη Θεσσαλονίκη για το εθνικό συνέδριο. Τυχαίνει όμως μια διεθνής σύσκεψη που γίνεται το ίδιο Σαββατοκύριακο να λαμβάνει χώρα στη Γερμανία και θα πρέπει οπωσδήποτε να την παρακολουθήσω. Θα πρέπει λοιπόν την επόμενη εβδομάδα να πάω στη Γερμανία. Κι έτσι θα ήθελα εσείς κα Στεργίου να με αντικαταστήσετε στη Θεσσαλονίκη. Ούτως ή άλλως το συνέδριο έχει να κάνει με τα οικονομικά. Θα ήθελα όμως να σας συνοδεύσει και ο κ. Φωτιάδης. Είναι νέος στην εταιρεία μας και θα ήθελα να συμμετάσχει στο συνέδριο προκειμένου να πάρει μια γεύση της πολιτικής όλων των εταιρειών που σχετίζονται με το δικό μας αντικείμενο. Νομίζω πως θα του κάνει πολύ καλό. Λοιπόν δεν έχετε αντίρρηση έτσι;
Ο Δημήτρης και η Ελπίδα γύρισαν να κοιτάξουν ο ένας τον άλλο αντιλαμβανόμενοι πως δε θα μπορούσαν να αρνηθούν την πρόταση που τους είχε κάνει ο κ. Καρράς.
-Βεβαίως κ. Καρρά, όπως θέλετε, απάντησε πρώτος ο Δημήτρης. Έχετε δίκιο. Νομίζω πως το συνέδριο θα με βοηθήσει πολύ να καταλάβω πως κινούνται τα πράγματα στην αγορά μιας και είμαι νέος στο χώρο. Άλλωστε νομίζω πως και η κα Στεργίου θα με βοηθήσει στο έπακρον να κατανοήσω τα όσα θα λεχθούν εκεί.
-Ναι κ. Καρρά, συνέχισε η Ελπίδα προσπαθώντας να κρύψει τη σύγχυση της, δε θα υπάρξει κανένα πρόβλημα. Θα ανέβουμε εμείς για το συνέδριο. Θα σας παρακαλούσα όμως να με ενημερώσετε για τυχόν θέματα που θα θέλατε να θίξουμε σαν εταιρεία. Έχω κάποια υπόψιν μου αλλά ίσως να θέλετε και εσείς να κάνετε κάποιες παρατηρήσεις.
-Θα σας καλέσω εντός της ημέρας κα Στεργίου για να σας ενημερώσω, της απάντησε ο διευθυντής. Μπορείτε να πηγαίνετε τώρα. Τις διαδικασίες του ταξιδιού θα τις κανονίσει η γραμματέας μου. Θα αναχωρήσετε την επόμενη Παρασκευή μετά τη δουλειά εντάξει; συνέχισε μην περιμένοντας απάντηση.
-Μάλιστα, απάντησαν οι δυο τους και κατευθύνθηκαν προς την έξοδο του γραφείου.
Μπήκαν μαζί στο ασανσέρ για να κατέβουν στα γραφεία τους χωρίς να πουν ούτε λέξη. Μόνο την ώρα που χωρίζονταν για να πάει ο καθένας στο δικό του ο Δημήτρης τράβηξε το χέρι της Ελπίδας και την έφερε κοντά του.
-Θα τα πούμε στη Θεσσαλονίκη λοιπόν… οι δυο μας, της ψιθύρισε στο αυτί και την απομάκρυνε γρήγορα μην περιμένοντας να δει την αντίδραση της.
Γύρισε την πλάτη του και κατευθύνθηκε προς το γραφείο του. Η Ελπίδα έμεινε να τον κοιτάζει καθώς χανόταν στο διάδρομο. Μέσα της έβραζε από θυμό. Δε μπορεί να της συνέβαινε αυτό. Δεν το ήθελε… Μόνη της με τον Δημήτρη μακριά από όλους. Όχι σίγουρα δεν το ήθελε. Τον φοβόταν. Φοβόταν τα όσα ήταν ικανός να κάνει αυτός ο άντρας. Φοβόταν την επίδραση που είχε πάνω της.
Ίσως κατά βάθος να φοβόταν και τον ίδιο της τον εαυτό.