Το δίλημμα -10 (μια ιστορία σε συνέχειες)

Έμεινε αποσβολωμένη για μερικά δευτερόλεπτα να τον κοιτάζει ενώ εκείνος περίμενε να πάρει μια απάντηση στην ερώτηση που τους είχε κάνει. Τα μάτια του την στόχευαν γεμάτα πρόκληση, αρνούμενα να φύγουν από πάνω της. Ένιωθε το βλέμμα του να έχει φυλακίσει το δικό της ενώ μια φωνή από μέσα της τη διέταζε να συνεχίσει να κοιτάζει μόνο αυτόν. Όσο άβολα και αν ένιωθε, τον κοίταζε και η εκείνη με την ίδια ακριβώς ένταση. Αυτή, πρέπει να ήταν και η πρώτη φορά που τον παρατηρούσε τόσο προσεχτικά. Ούτε καν εχθές, στο διάλλειμα που πέρασαν μαζί δεν είχε καταφέρει να τον παρατηρήσει τόσο καλά, μάλλον εξαιτίας του άγχους ή του θυμού που είχε . Πριν από τη χθεσινή σύσκεψη δεν τον είχε προσέξει καθόλου. Είχε ακούσει πως λίγο καιρό πριν είχε έρθει ένας νέος υπάλληλος αλλά δεν είχε τύχει να συναντηθούν. Η αλήθεια είναι πως τα τμήματα στα οποία εργάζονταν ο καθένας τους, δεν είχαν άμεση συνεργασία μεταξύ τους και έτσι ήταν επόμενο να μην έχουν γνωριστεί νωρίτερα. Και όμως, ο Δημήτρης δεν ήταν από τους άντρες που περνούσαν απαρατήρητοι. Αντιθέτως θα έλεγε κανείς.

Ήταν από αυτούς που δεν άφηναν καμία γυναίκα ασυγκίνητη. Η ομορφιά του ήταν τέτοια που φάνταζε επικίνδυνος, σαν απαγορευμένος καρπός. Αργά ή γρήγορα θα του παραδινόσουν, θα υπέκυπτες άνευ όρων, ανίκανη να κρατήσεις αντιστάσεις στη γοητεία του. Θα ερχόταν η ώρα που τα κάστρα θα έπεφταν και τότε η πόλη θα γινόταν δική του. Και ο Δημήτρης το ήξερε αυτό, το γνώριζε πολύ καλά. Έβλεπε πώς του φέρονταν οι γυναίκες, τον τρόπο με τον οποίο τον πλησίαζαν τάχα για να τον ρωτήσουν κάτι σχετικό με τη δουλειά, τα πονηρά και γεμάτα υποσχέσεις βλέμματα που του έριχναν κάθε φορά που το δικό του διασταυρωνόταν με κάποιο γυναικείο. Είχε αποκτήσει τέτοια αυτοπεποίθηση και τέτοιο θάρρος που έμοιαζε παντοδύναμος.

Και τώρα που τον παρατηρούσε για πρώτη φορά, η Ελπίδα συνειδητοποιούσε πως θα μπορούσε εύκολα να γίνει το επόμενο θύμα του. Ήταν πράγματι σαν θεός. Από μέσα της τουλάχιστον μπορούσε να παραδεχτεί την κυριολεχτική σημασία – όσο κυριολεχτική θα μπορούσε να είναι αυτή- που έπαιρνε τώρα ο ειρωνικός χαρακτηρισμός με τον οποίο τον είχε αποκαλέσει νωρίτερα στην τελευταία της φράση. Διάβαζε μέσα στο σκούρο βλέμμα του, όλα εκείνα που ήταν ικανός να της κάνει αν αυτή αφηνόταν ελεύθερη στη θέληση του. Μπορούσε να μιλήσει μόνο με τα μάτια του –αυτά τα κατάμαυρα μάτια- σε κάθε γυναίκα που βρισκόταν απέναντι του και να της πει αυτά που εκείνος ήξερε πως θα την τρελάνουν και θα την κάνουν να τον σκέφτεται διαρκώς. Τέτοια δύναμη είχε. Θεϊκή.

-Καλά δε θα μου πείτε; Τι έχετε πάθει και δε μιλάτε; ρώτησε ο Δημήτρης βλέποντας πως καμία δεν έπαιρνε την πρωτοβουλία να απαντήσει. Η φωνή του έβγαλε την Ελπίδα από τις σκέψεις της και μόνο τότε πήρε τα μάτια της από πάνω του κοιτάζοντας τα κορίτσια. Το ίδιο έκανε και εκείνος. Βλέποντας πως η Ελπίδα δεν υπήρχε περίπτωση να του απαντήσει στράφηκε προς τη Σοφία και την Ελένη.

-Η Ελπίδα, μας έλεγε για το ταξίδι που θα κάνει στη Θεσσαλονίκη μαζί σου Δημήτρη. Γι’αυτό άκουσες και το όνομά σου. Μαζί δε θα πάτε; αποκρίθηκε η Σοφία γεμάτη νάζι και με τέτοια φυσικότητα που δεν άφηνε σε κανέναν περιθώρια για αμφισβήτηση. Όχι όμως και στον Δημήτρη που είχε ακούσει καλά την τελευταία φράση της Ελπίδας. Ποιός ο λόγος να τον αποκαλεί «θεό»; Και τόσο ειρωνικά μάλιστα. Πρώτη του φορά είχε ακούσει από γυναίκα να μιλά έτσι γι’αυτόν και του προξενούσε μεγάλη απορία. Ωστόσο δεν θέλησε να το δείξει και έκανε πως πίστεψε τη Σοφία

-Α ναι. Μαζί θα πάμε την άλλη εβδομάδα. Δουλειές…

Δεν είπε τίποτα άλλο και προχώρησε προς το γραφείο της Ελπίδας η οποία είχε ήδη καθίσει και τακτοποιούσε τα χαρτιά της για να φύγει. Τα κορίτσια έκατσαν και εκείνα στη θέση τους την ώρα που τον είδαν να βολεύεται σε μια καρέκλα μπροστά από το γραφείο της Ελπίδας.

-Δουλειές… επανέλαβε ο Δημήτρης γεγονός που την έκανε να σηκώσει το κεφάλι της και να τον κοιτάξει.

-Δεν θες να πας στη Θεσσαλονίκη, έτσι; η ερώτηση του ξάφνιασε την Ελπίδα.

-Γιατί να μη θέλω; Του απάντησε όλο απορία.

-Ίσως και να θες… πάντως σίγουρα δε θέλεις εμένα μαζί σου… της είπε περιμένοντας την αντίδρασή της.

-Τι λες Δημήτρη; Γιατί να μη θέλω; Μου έκανες τίποτα; Που και να μου είχες κάνει δηλαδή αφού πρόκειται για επαγγελματικό σκοπό και πάλι θα δεχόμουν να κάνω αυτό το ταξίδι.

-Αυτό λέω και εγώ… Πως ότι και να συμβαίνει εδώ μέσα είμαστε συνάδελφοι και πρέπει να έχουμε καλές σχέσεις. Πως είτε το θέλεις είτε όχι εγώ το επόμενο Σαββατοκύριακο θα είμαι στη Θεσσαλονίκη μαζί σου. Για δουλειές… τόνισε την τελευταία λέξη του.

-Σε παρακαλώ, θα μπορούσες να μιλάς λίγο πιο ήρεμα; Έκανε η Ελπίδα μην μπορώντας να ερμηνεύσει αυτή του τη συμπεριφορά. Επιτέλους δεν μπορώ να καταλάβω, τι έπαθες ξαφνικά;

-Δε μου αρέσει να με κοροϊδεύουνε πίσω από την πλάτη μου. Αυτό έπαθα… απάντησε εκείνος ψιθυριστά. Εχθές μου είπες ότι δεν έχεις τίποτα μαζί μου και πως απλώς έτσι σου βγήκε και μου μίλησες επιθετικά… Και σήμερα έτσι σου βγήκε πάλι και με σχολίαζες; Μα τι έκανε, αναρωτήθηκε από μέσα του. Γιατί μιλούσε έτσι; Τι τον ένοιαζε; Σάμπως δεν ήξερε ότι πάντα οι γυναίκες λένε γι’αυτόν;

Αυτή τη φορά όμως ήταν διαφορετικά. Δεν είχε ακούσει ποτέ καμία γυναίκα να αναφέρεται ειρωνικά στο πρόσωπό του. Αντιθέτως τα σχόλια ήταν πάντα ευνοϊκά. Ίσως κάτι πολύ περισσότερο από ευνοϊκά. Και ο εγωισμός του αυτό δεν το επέτρεπε. Δεν το γνώριζε καν…

-Δημήτρη συνεχίζω να μη σε καταλαβαίνω… Λυπάμαι… του απάντησε εκείνη και στράφηκε πάλι στα έγγραφά της ελπίζοντας πως θα την άφηνε και θα έφευγε.

-Να ξέρεις πάντως γλυκιά μου, πως οι «θεοί», είπε ενώ σηκωνόταν από τη θέση του γεμάτος νόημα, έχουν αυτιά και ακούνε! Ακούνε και βλέπουν τα πάντα! Κατάλαβες τώρα; συνέχισε και μην αφήνοντας την να απαντήσει κατευθύνθηκε προς την έξοδο του γραφείου.

Η Ελπίδα σήκωσε το κεφάλι της και τον είδε ενώ απομακρυνόταν.
Και βέβαια καταλάβαινε… Τα είχε ακούσει όλα!