Το δίλημμα -11 (μια ιστορία σε συνέχειες)

Προσπάθησε να συγκεντρωθεί γυρίζοντας πάλι στα έγγραφα που είχε αραδιασμένα πάνω στο γραφείο της αλλά της ήταν πολύ δύσκολο. Μα πώς τα είχε καταφέρει έτσι; σκέφτηκε γεμάτη απογοήτευση κουνώντας το κεφάλι της. Γνωρίζονταν μόλις δυο μέρες, μα ήταν σίγουρη πως εκείνος είχε προλάβει ήδη να την μισήσει. Πρώτα τα χθεσινά, τώρα αυτό… Με το δίκιο του ο άνθρωπος. Όλα στραβά της είχαν πάει. Και να πει κανείς ότι έφταιγε… Η Σοφία ήταν αυτή που τον σχολίαζε και η Ελπίδα την είχε παρακαλέσει να σταματήσει. Αν δεν ήταν αυτή δε θα είχε συμβεί τίποτα. Στο τέλος όμως, η ίδια είχε βρει τον μπελά της. Τι αδικία…, είπε από μέσα της ρίχνοντας ένα λοξό βλέμμα στη Σοφία την ώρα που εκείνη αρχειοθετούσε μερικά τιμολόγια. Έμοιαζε αμέριμνη να συνεχίζει τη δουλειά της. Ούτε καν είχε ρωτήσει αν της είπε τίποτα ο Δημήτρης. Αλλά έπρεπε να το περιμένει. Έτσι ήταν η Σοφία, άναβε φωτιές και έφευγε. Άφηνε τους άλλους πίσω να ψάχνουν να βρουν τον ένοχο και εκείνη εξαφανιζόταν από τον τόπο του εγκλήματος. Έτσι είχε κάνει και τώρα. Είχε βάλει τη φωτιά της και είχε αφήσει την Ελπίδα να καίγεται αβοήθητη. Την είχε καταλάβει καλά όσα χρόνια δούλευαν μαζί, όχι μόνο αυτή αλλά και οι περισσότεροι συνάδελφοι της και η αλήθεια είναι ότι δεν διατηρούσαν ιδιαίτερες σχέσεις μαζί της. Το ίδιο έκανε και αυτή. Κρατούσε τυπικές σχέσεις μαζί της και οι συζητήσεις τους αφορούσαν κυρίως εργασιακά θέματα. Όποτε εκείνη της εξιστορούσε της περιπέτειες της με τα κάθε λογής αρσενικά η Ελπίδα έμενε αμέτοχη και άφηνε κυρίως την Ελένη να μιλάει μαζί της. Προτιμούσε να μη σχολιάζει μιας και τις περισσότερες φορές ήθελε να τη βρίσει με αυτά που άκουγε. Είχαν τελείως διαφορετικές απόψεις. Δεν ταίριαζαν καθόλου σαν χαρακτήρες. Ήταν οφθαλμοφανές.

Σταμάτα, διέταξε τον εαυτό της από μέσα της προσπαθώντας να διώξει από το μυαλό της όλες αυτές τις αρνητικές σκέψεις και κοιτάζοντας το ρολόι. Η ώρα είχε περάσει. Έβαλε όσα έγγραφα χρειαζόταν στον χαρτοφύλακά της και ετοιμάστηκε να φύγει για την τράπεζα. Μόλις θα γύριζε θα μιλούσε με τον Δημήτρη για να του εξηγήσει πως είχε η κατάσταση. Σίγουρα δεν θα εξέθετε την Σοφία αλλά ούτε και θα τον άφηνε να πιστεύει πως κάθεται και τον σχολιάζει πίσω από την πλάτη του. Αυτά όμως αργότερα. Τώρα προείχε η δουλειά.

-Λοιπόν κορίτσια, εγώ φεύγω. Έχω αργήσει και ο διευθυντής της τράπεζας θα με περιμένει. Για ό,τι χρειαστείτε καλέστε με στο κινητό μου, τους είπε την ώρα που έβγαινε από το γραφείο.

Τα κεντρικά της τράπεζας δεν ήταν πολύ μακριά και έτσι λίγα λεπτά αργότερα περνούσε την είσοδο τους κατευθυνόμενη προς το γραφείο του διευθυντή. Εκείνος την καλοδέχτηκε και άρχισαν αμέσως τις συζητήσεις για τα οικονομικά θέματα που τους απασχολούσαν. Μία ώρα μετά τον αποχαιρετούσε ευχαριστημένη αφού είχε καταφέρει να κλείσει την πολυπόθητη συμφωνία που θα επέφερε μεγάλα προνόμια στις μεταξύ τους συναλλαγές. Τουλάχιστον είχε για κάτι να χαίρεται εκείνη την ώρα. Φαίνεται πως η κακοτυχία της δεν είχε επηρεάσει τη δουλειά. Ακόμη τουλάχιστον…

Όταν επέστρεψε στην εταιρεία οι περισσότεροι υπάλληλοι έκαναν το διάλλειμα τους και έτσι τα πιο πολλά γραφεία ήταν άδεια. Ανέβηκε στο δικό της από το οποίο έλειπαν επίσης η Ελένη με τη Σοφία και άφησε τα πράγματά της στη θέση τους. Σκέφτηκε να πάει να τις βρει απέναντι στο εστιατόριο μα στην ιδέα μόνο και μόνο ότι θα έπρεπε να μιλήσει στην Σοφία το μετάνιωσε. Όχι ότι δε θα της μίλαγε ποτέ αλλά τώρα δεν είχε καθόλου τη διάθεση.

Ήξερε τι θα έκανε. Θα πήγαινε να μιλήσει στον Δημήτρη. Ίσως να ήταν στο γραφείο του και να μην είχε φύγει ακόμα. Πήγε να βγει στο διάδρομο μα σταμάτησε. Ωραία θα πήγαινε, αλλά τι θα του έλεγε; στάθηκε για λίγο να αναλογιστεί. Έψαξε να βρει μια καλή δικαιολογία για να μπορέσει να αιτιολογήσει αυτά που είχε πει αλλά το μυαλό της είχε κολλήσει. Δεν μπορούσε να σκεφτεί τίποτα. Ότι και να του έλεγε ίσως αυτός να μην την πίστευε ποτέ. Ωστόσο θα έπρεπε να προσπαθήσει. Δεν της άρεσε να πιστεύουν γι’αυτή πράγματα τα οποία δεν ήταν. Και σίγουρα δεν ήταν κουτσομπόλα. Αντιθέτως προτιμούσε να μην ασχολείται με τις προσωπικές υποθέσεις του καθενός παρά μόνο όταν οι ίδιοι ήθελαν κάτι να της εκμυστηρευτούν. Και τότε ακόμα προσπαθούσε να είναι όσο το δυνατόν απόμακρη δίνοντας απλώς μια συμβουλή, κάτι που θα έκανε και αυτή αν ήταν στη θέση τους. Δεν ήθελε να μπλέκει γιατί ήξερε καλά πως πάντα μετά υπάρχουν παρεξηγήσεις.

Βγήκε και περπάτησε στον διάδρομο προς το γραφείο του Δημήτρη. Θα πήγαινε και ό,τι έβγαινε. Θα έβλεπε εκείνη την ώρα τι θα του έλεγε. Το πολύ πολύ να τσακώνονταν και να μη ξαναμιλούσαν. Τι είχε να χάσει; Δεν ήταν και φίλοι…

Άκουσε τον Δημήτρη να μιλάει, και πέρασε στο γραφείο του χωρίς να χτυπήσει αφού η πόρτα είχε μείνει ανοιχτή. Ο Δημήτρης καθόταν ακουμπισμένος στο γραφείο του και πάνω του είχε γύρει προκλητικά η Σοφία ψιθυρίζοντας του κάτι στο αυτί. Φαινόταν να θέλει να τον αγγίξει, να τον αγκαλιάσει αν ήταν δυνατόν μα έμοιαζε να φοβάται να το τολμήσει. Ωστόσο ο Δημήτρης δεν φαινόταν να αισθάνεται άσχημα. Αντιθέτως την κοιτούσε με νόημα και της γελούσε καθώς εκείνη είχε επικαλεστεί όλη της την γοητεία για να τον ξελογιάσει. Κάθε τόσο το βλέμμα του χανόταν στο βαθύ ντεκολτέ της το οποίο η ίδια δεν έχανε ευκαιρία να το τονίζει για να του τραβήξει το ενδιαφέρον. Πόσο να αντισταθεί και εκείνος στην τόση περίοπτη θέα του; Άντρας ήταν, δεν ήθελε και πολύ. Προσπάθησε όμως να μη το δείξει και συνέχισε να της χαμογελάει κοιτάζοντας την στα μάτια αυτή τη φορά. Έμοιαζαν να διασκεδάζουν ο ένας με την παρέα του άλλου χωρίς να νοιάζονται αν τους έπαιρνε είδηση κάποιος συνάδελφος. Θα έπρεπε να προσέχουν περισσότερο αφού η στάση τους σε έπειθε πως αυτοί οι δύο δεν είχαν μόνο επαγγελματικές σχέσεις μεταξύ τους αλλά και κάτι περισσότερο.

Η Ελπίδα –την οποία τόση ώρα δεν είχαν αντιληφθεί- προσπάθησε να κρατήσει την ψυχραιμία της στη θέα των δυο τους. Μετά από λίγα δευτερόλεπτα βρήκε τη δύναμη να μιλήσει.

-Με συγχωρείτε, απευθύνθηκε και στους δυο ξεροβήχοντας, Δημήτρη θα μπορούσα να σου μιλήσω για λίγο;

Στο άκουσμα της φωνής της, η Σοφία απομακρύνθηκε απότομα από τον Δημήτρη και κοίταξε την Ελπίδα που στεκόταν δίπλα στην πόρτα. Το ίδιο έκανε και ο Δημήτρης ενώ στο πρόσωπό του μπορούσε να διαβάσει κανείς την σύγχυση που ένιωθε.

Τα είχε καταστρέψει όλα πριν καν αρχίσει…