Δεν ξέρω για πόσο…
Ή μάλλον ξέρω…
Για όσο χρειαστεί!
Πρέπει κάποια στιγμή να πάρω απόφαση, πως αν θέλω πραγματικά να τελειώσω τις «Άγριες θύμησες», πρέπει να σταματήσω να ασχολούμαι με όλα τα υπόλοιπα.
Δεν το θέλω (να σταματήσω να ασχολούμαι με όλα τα υπόλοιπα), μα πρέπει…
Πώς αλλιώς να μείνω προσηλωμένη στο έργο αυτό;
Κάθονται και με κοιτάζουν με παράπονο εκείνες οι λίγες σελίδες που έχω καταφέρει να τελειώσω και με πιάνει η καρδιά μου. Έχω τύψεις που δεν ασχολούμαι μαζί τους…
Αλλά ως εδώ!
Από ‘δω κ εμπρός, δε θα γράφω τίποτα, παρά μόνο αυτή την ιστορία. Θα δοθώ εξολοκλήρου στην υλοποίηση αυτού του μυθιστορήματος. Αρκετά το άφησα να περιμένει.
Αυτό βέβαια δε σημαίνει πως δε θα τριγυρίζω εδώ στη μπλογκογειτονιά. Θα περνάω, θα σας χαιρετάω, θα σας διαβάζω…
Κι αν, αν έχω κάτι πολύ σημαντικό να σας πω, αν έχω καταφέρει να ξεκλέψω λίγο χρόνο κ να γράψω και κάτι καινούριο, τότε θα γράψω κ εγώ…
Ίσως να το γυρίσω πάλι στο σχολιασμό των βιβλίων που θα διαβάζω.
Αραιά όμως, πολύ αραιά….
Δε ξέρω σε πόσους από εσάς τυχαίνει να σας συμβαίνει το ίδιο πράγμα…
Να θέλετε να τελειώσετε ένα έργο κ να αισθάνεστε ότι τα πάντα γύρω σας λειτουργούν σαν εμπόδιο. Να θέλετε περισσότερο χρόνο, περισσότερο αέρα…
Εγώ έτσι νιώθω! Δεν μπορώ να αναπνεύσω πια…
Σας αφήνω, μα η σκέψη μου θα είναι μαζί σας!
Να θυμάστε, εδώ θα είμαι…
Τα φιλιά μου αγαπητοί μου φίλοι!