Το δίλημμα -9 (μια ιστορία σε συνέχειες)

Όταν μπήκε στο γραφείο της προσπάθησε να μη δείξει στα κορίτσια τον εκνευρισμό της. Ήταν αφοσιωμένες η καθεμία στη δουλειά της κι έτσι δε χρειάστηκε να προσπαθήσει και πολύ. Πέρασε γρήγορα στη θέση της και βιάστηκε να καταπιαστεί με όσα είχε αφήσει νωρίτερα στη μέση.

-Λοιπόν, τι σας ήθελε ο Καρράς; την ρώτησε η Ελένη λίγες στιγμές αργότερα χωρίς να σηκώσει το κεφάλι της από τα έγγραφα που είχε μπροστά της.

-Το επόμενο Σαββατοκύριακο θα πρέπει να ανέβω με τον Φωτιάδη στη Θεσσαλονίκη για το εθνικό συνέδριο, απάντησε η Ελπίδα.

-Δε θα πάει ο Καρράς; πετάχτηκε η Σοφία ακούγοντας τον διάλογο τους.

-Όχι. Θα πρέπει να πάει στη Γερμανία για μια σύσκεψη κι έτσι μου ζήτησε να πάω εγώ κι ο Δημήτρης. Να του δείξω λέει τα πράγματα αφού είναι νέος στο χώρο και δε γνωρίζει και πολλά. Και φυσικά δεν μπορούσα να αρνηθώ…

Η Σοφία γούρλωσε τα μάτια της και σηκώθηκε όρθια.

-Να αρνηθείς; Τρελή είσαι κοπέλα μου; Θα έχεις τον κούκλο δυο μέρες δίπλα σου και θα αρνηθείς; πρόσθεσε καθώς πλησίασε προς το μέρος της.

Η αλήθεια είναι ότι δεν περίμενε να ακούσει και τίποτα άλλο από την Σοφία. Ήταν είκοσι οχτώ χρονών και είχε καταλάβει εδώ και καιρό το νόημα της ζωής. Τουλάχιστον έτσι διαλαλούσε σε όλο τον κόσμο. Θα ζούσε για πάντα τη ζωή της ελεύθερη χωρίς καμία δέσμευση, γάμους και παιδιά. Θα περνούσε καλά με όποιον άντρα ήθελε και όταν θα βαριόταν θα έφευγε στην αναζήτηση νέων περιπετειών. Δε θα έδινε λογαριασμό σε κανέναν. Θα ήταν η ίδια κυρία του εαυτού της χωρίς προβλήματα και υποχρεώσεις. Αυτό έκανε πάντως από την ώρα που την γνώρισε η Ελπίδα. Και ποιος ξέρει πόσα χρόνια πριν… Είχε ακούσει πλήθος αντρικών ονομάτων να βγαίνουν από το στόμα της. Πότε με θαυμασμό και πότε με μίσος. Όπως και να είχε πάντως δεν την είχε δει ποτέ να στενοχωριέται. Τελικά ίσως και να είχε εν μέρει ένα δίκιο, σκέφτηκε τώρα από μέσα της καθώς ετοιμαζόταν να της απαντήσει.

-Σοφία τι είναι αυτά που λες; Τι δουλειά έχω εγώ με αυτόν τον άνθρωπο; Συνεργάτης μου είναι και θα πάμε να κάνουμε τη δουλειά μας. Δεν πάμε για διασκέδαση… σε συνέδριο πάμε, απάντησε φανερά ενοχλημένη.

-Καλά ντε… πώς κάνεις έτσι; της είπε εκείνη. Εγώ πάντως στη θέση σου θα το διασκέδαζα και λίγο… και πολύ μη σου πω την αλήθεια. Όχι θα τον είχα δίπλα μου να του μιλάω για οικονομικές θεωρίες και κουραφέξαλα. Για άλλα πράγματα θα του μιλούσα… και είμαι σίγουρη πως θα τα έβρισκε πολύ πιο ενδιαφέροντα. Φαίνεται το παιδί κοπέλα μου. Τον έχω καταλάβει εγώ…

-Σοφία αρχίζω να εκνευρίζομαι. Μπορείς σε παρακαλώ να σταματήσεις να λες κουταμάρες; Δε με νοιάζει τι θα έκανες εσύ! Και αν δε θυμάσαι καλά να σου υπενθυμίσω ότι είμαι αρραβωνιασμένη και σκοπεύω να παντρευτώ σύντομα... Δε σε πιστεύω πάντως… Τα κάνεις όλα να φαίνονται τόσο ασήμαντα…

-Ελπίδα μην τρελαίνεσαι. Άκου με κι εμένα. Κάτι ξέρω και εγώ. Γιατί νομίζεις ότι σκέφτομαι έτσι; Η ζωή με έκανε… Τι νομίζεις ότι θα κάνεις που θα παντρευτείς; Στην αρχή όλα ωραία θα είναι. Θα κάνετε τα παιδάκια σας και όλα μέλι γάλα. Μετά όμως έρχονται τα δύσκολα… Μετά σε θέλω. Θα κουραστείς, θα βαρεθείς, θα συνηθίσεις και δε θα μπορείς να φύγεις… Φυλακή είναι ο γάμος. Ενώ σκέψου τη ζωή σου ελεύθερη. Δε θα βαρεθείς ποτέ σου. Κάθε φορά και κάτι καινούργιο. Σήμερα αυτό αύριο εκείνο. Σήμερα εδώ αύριο εκεί. Αυτό είναι ευτυχία. Να μπορείς διαρκώς να επιλέγεις εσύ την επόμενη κίνηση σου και όχι να στην ορίζουν οι υποχρεώσεις σου και τα πρέπει, απάντησε υπερασπιζόμενη τη θέση της.

-Κορίτσια να μιλήσω και εγώ; ακούστηκε η Ελένη αστειευόμενη ενώ προσπάθησε να μπει στη συζήτηση. Παντρεμένη είμαι και εγώ δεκαπέντε χρόνια και έχω και δυο άντρες ίσα με εκεί πάνω. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευτυχία από τα παιδιά. Και αυτός είναι και ο σκοπός του γάμου. Σοφία πάψε να τα κάνεις όλα να φαίνονται τόσο δραματικά. Ναι, μπορεί να έρχονται στιγμές που κουράζεσαι, που σκας… μα σαν κοιτάς μέσα στα μάτια τους όλα ξεχνιούνται. Γι’αυτό έχουμε γίνει έτσι όπως είμαστε μου φαίνεται. Τα έχουμε ισοπεδώσει όλα. Ποιά πιστεύω και ποιά ιδανικά μου λες εσύ…

-Τι είπα η χριστιανή και κάνετε έτσι καλέ; Ότι είναι ωραίος άντρας είπα και πως αν εγώ πήγαινα μαζί του θα έκανα τα πάντα για να του αφήσω αξέχαστο αυτό το Σαββατοκύριακο. Τόσο κακό είναι; Συγνώμη αλλά εγώ έχω άλλες απόψεις από εσάς και δε θα συμφωνήσω μαζί σας… Πάντως Ελπίδα παραδέξου το. Αποκλείεται να μην έχεις παρατηρήσει το πόσο γοητευτικός είναι. Κι αυτό το βλέμμα… σε πάει στην κόλαση! συνέχισε η Σοφία γελώντας και πειράζοντας την Ελπίδα που έμοιαζε να βγάζει καπνούς από τα νεύρα της.

-Λοιπόν δε θέλω να ακούσω τίποτα άλλο. Τελείωσε η κουβέντα. Ας δουλέψουμε και λίγο. Πρέπει να ετοιμάσω τα χαρτιά γιατί σε μια ώρα έχω ραντεβού με τον διευθυντή της τράπεζας και δε θα προλάβω να τα έχω έτοιμα. Αρκετά με τον «θεό» Φωτιάδη… είπε και στις δυο η Ελπίδα κάνοντας τους νόημα να γυρίσουν στις θέσεις τους.

-Άκουσα το όνομα μου; ακούστηκε μια αντρική φωνή. Ο Δημήτρης στεκόταν στη είσοδο του γραφείου με τα χέρια του σταυρωμένα και τον ώμο του να γέρνει προς την πόρτα.

Οι τρεις τους γύρισαν να τον κοιτάξουν μη βγάζοντας ούτε λέξη. Η Ελπίδα τα έχασε. Όχι… δε μπορεί να είχε ακούσει τα όσα έλεγαν λίγο πριν. Τώρα ήρθε. Αποκλείεται να είχε προλάβει να ακούσει… Ας μην είχε ακούσει, προσευχόταν τώρα από μέσα της ενώ μετάνιωνε για εκείνο το «θεό» που είχε ξεστομίσει στην τελευταία της φράση.

-Λοιπόν; Δε θα μου πείτε; συνέχισε να τις ρωτά εκείνος χωρίς να μετακινηθεί από τη θέση του. Τα μάτια του στράφηκαν προς την Ελπίδα και καρφώθηκαν πάνω της. Εκείνη έμεινε ακίνητη να τον κοιτάζει χωρίς να του απαντήσει. Μόνο μια σκέψη περνούσε τώρα από το μυαλό της χωρίς να το θέλει.

Το βλέμμα του όντως σε πήγαινε στην κόλαση. Τι δίκιο που είχε η Σοφία…