Αφιερωμένο...

Τα ξημερώματα της Κυριακής τρεις φίλοι μας είχαν ένα ατύχημα που δυστυχώς είχε ως αποτέλεσμα το θάνατο του ενός. Γράφω λοιπόν τις λίγες αυτές γραμμές τόσο για το παιδί που έφυγε αλλά και για τον κολλητό μας -οδηγό του αυτοκινήτου- που αυτή την ώρα πονάει πιο πολύ απ'όλους...

Θυμάμαι μόνο τον τρομακτικό ήχο που έκαναν τα λάστιχα καθώς γλιστρούσαν πάνω στην άσφαλτο. Έχασα τον έλεγχο του αυτοκινήτου κι εκείνο ακολούθησε μια ανεξέλεγκτη πορεία στο άγνωστο. Δεν πρόλαβα να κάνω τίποτα…

Και μετά σκοτάδι…

Και μετά ξύπνησα. Προσπάθησα να καταλάβω τι είχε συμβεί. Ξημερώματα Κυριακής γυρνούσαμε από εκείνο το νυχτερινό μαγαζί. Είχαμε πιει κ μπήκαμε στο αυτοκίνητο μου να γυρίσουμε. Εμείς, οι τρεις κολλητοί. Από παιδιά μαζί. Εγώ κι εσείς τα δυο αδέρφια.
Τρέχαμε. Τι τρέλα κι αυτή; Έτρεχα. Εγώ έτρεχα. Εγώ ήμουν οδηγός. Και ξαφνικά….

Εκείνο το σκοτάδι…

«Οι φίλοι μου… Που είναι οι φίλοι μου; Θέλω να δω τα παιδιά…»
Σηκώθηκα από το κρεβάτι μου για να έρθω να σας βρω. Ούτε μια γρατζουνιά δεν είχα… Άραγε εσείς;
Βγήκα στον διάδρομο και είδα τον έναν από εσάς με σκυμμένο κεφάλι και μάτια γεμάτα δάκρυα.
Και κατάλαβα…
Στάθηκα μπροστά του να τον κοιτάζω μη μπορώντας να βγάλω λέξη.

«Τι να σου πω… Τι να πω τώρα;» του είπα κοιτώντας τον μέσα σε ‘κείνα τα πλημμυρισμένα μάτια.

Καμιά απάντηση.

Κενό.

«Σε σκότωσα. Σκότωσα τον καλύτερο μου φίλο»
«Όχι δεν με σκότωσες…»
«Σε σκότωσα. Με εμπιστεύτηκες και εγώ σε πρόδωσα»
«Πάντα σε εμπιστευόμουν. Δεν ήταν η πρώτη φορά που το κάναμε αυτό. Έτυχε…»
«Γιατί εσένα; Γιατί να μην πάρει εμένα;»
«Έτσι ήθελε…»
«Πώς να αντικρύσω ξανά τον αδερφό σου; Πώς να κοιτάξω τους γονείς σου; Τι να τους πω;»
«Να είστε ο ένας δίπλα στον άλλο και να αγαπιέστε…»
«Εγώ πάω. Τελείωσα…»
«Μην το ξαναπείς αυτό. Θέλω να σε βλέπω δυνατό από δω ψηλά»
«Γιατί;»
«Έτσι ήθελε…»
«Αδερφέ μου δε θα σε βγάλω ούτε για ένα λεπτό μέσα από το μυαλό μου κ τη σκέψη μου»
«Συνέχισε να ζεις και μην κολλάς την σκέψη σου σε μένα. Συνέχισε… Να ‘σαι δυνατός. Κι εγώ θα είμαι δίπλα σου να σε προσέχω.»

Τύψεις. Ενοχές. Πώς να χαθούν από τη ζωή αυτού του ανθρώπου; Μια ζωή θα θεωρεί τον εαυτό του αιτία του θανάτου του φίλου του.

Όχι. Δεν έφταιγες εσύ. Συνέβη… Έτσι ήθελε…. Ήταν η κακιά στιγμή…
Συνέχισε. Μη σταματάς εδώ. Συνέχισε και να ‘σαι δυνατός. Είμαι σίγουρη πως κι εκείνος αυτό θέλει από ‘σένα.
Συνέχισε…

Αφιερωμένο στον Β. που έφυγε νωρίς
Και στον Ν. -που θεωρεί τον εαυτό του υπεύθυνο- με την ελπίδα πως κάποτε αυτή η ανάμνηση θα πονάει λιγότερο…