Ένα όνειρο...

Κάθε το βράδυ το ίδιο όνειρο…
Ονειρεύομαι πως…

O ήλιος κρύβεται πίσω απ’το ψηλό βουνό και μόνο το λιγοστό λυκόφως περνάει μέσα από τις πυκνές φυλλωσιές των δένδρων ντύνοντας μ’ένα τρομακτικό χρώμα το σκοτεινό δάσος. Ένας ελαφρύς άνεμος κάνει το θρόισμα των φύλλων να μοιάζει με ανατριχιαστικές φωνές που ψιθυρίζουν αιώνια μυστικά.
Φοβάμαι.
Τι γυρεύω σε τούτο το μέρος;
Περπατώ μονάχη μου χωρίς να σκέφτομαι τίποτα. Στα μάτια μου βλέπω δάκρυα μα δεν ξέρω το γιατί. Προσπαθώ να τα ανοίξω περισσότερο για να δω καθαρά το τοπίο γύρω μου μα δυσκολεύομαι. Όλα μοιάζουν να είναι θολά.
Νιώθω την καρδιά μου να χτυπάει πιο δυνατά, την ανάσα μου να γίνεται πιο βαριά.
Κάτι νιώθω να βρίσκεται γύρω μου. Σαν να με παρακολουθεί. Σαν κάποιος να με κυνηγάει. Φοβάμαι.
Προσπαθώ ακόμα μια φορά να κοιτάξω καλύτερα γύρω μου.
Κάπου απέναντι βλέπω κάτι να σαλεύει…

Και τότε τον βλέπω. Τον βλέπω να στέκεται ακριβώς απέναντι μου. Δεν ξέρω ποιος είναι μα είμαι σίγουρη πως δεν είναι εκεί για καλό. Το πρόσωπο του είναι χλωμό, η έκφρασή του σφιγμένη. Ακούω τους χτύπους της καρδιάς μου να πηγαίνουν ακόμα πιο γρήγορα, την ανάσα μου να βαραίνει ακόμα πιο πολύ και προσπαθώ με όλη μου την δύναμη να κρατηθώ όρθια και να μην λιποθυμήσω.
Σκέφτομαι να κάνω ένα βήμα πίσω όμως γρήγορα το μετανιώνω.
Που να πάω;
Δεν ξέρω που είμαι.
Δεν ξέρω πώς να βγω από εδώ μέσα.
Είμαι εγκλωβισμένη.

Και τότε εκείνος με κοιτάζει και νιώθω το βλέμμα του να είναι γεμάτο μίσος.
Γιατί;
Τι του έχω κάνει;
Γιατί με μισεί;
Δε θέλω να πεθάνω… όχι, όχι ακόμα.
Όχι έτσι…
Είναι το τελευταίο πράγμα που θυμάμαι να σκέφτομαι καθώς τον βλέπω να κατευθύνεται γρήγορα καταπάνω μου γεμάτος οργή.

Και τότε ξυπνάω…
Ιδρωμένη…
Με την καρδιά μου να πηγαίνει σαν τρελή και την ανάσα μου ακόμα βαριά…
Ποιός είναι αυτός ο άντρας που κάθε βράδυ ονειρεύομαι;
Πότε θα μάθω;
Θα μάθω;