Ποιόν να πιστέψω;

Σηκώνω το βλέμμα
Μα μόνο κακία βλέπω μπροστά μου…
Ζήλια και φθόνο…
Ποιός είναι ο φίλος μου;
Ποιός είναι ο εχθρός μου;
Αδυνατώ να διαχωρίσω…
Δεν αντέχω να ζω σ’έναν κόσμο
Μ’ανθρώπους που μάσκες φοράνε
Που κρύβουνε μέσα τους κάλπικες ψυχές
Θυμώνω…
Οργίζομαι…
Μα πώς να τ’αλλάξω;
Καταδικασμένοι να ζούμε στο ψέμα είμαστε…
Είμαστε;
Όχι…
Εγώ δεν είμαι
Και ποτέ δε θα γίνω σαν κι αυτούς
Ας με πούνε αγαθή
Ας με πούνε κορόιδο
Προτιμώ τον δικό μου κόσμο εγώ…
Τον αγνό…
Τον καθαρό…
Δεν είμαι αναμάρτητη εγώ
Μα εγώ σαν κι αυτούς δε θα γίνω

Μόνη μου καλύτερα να πορεύομαι μια ολόκληρη ζωή…