Το δίλημμα -5 (μια ιστορία σε συνέχειες)

Ανέβηκε γρήγορα στο γραφείο της. Η Σοφία και η Ελένη δεν είχαν γυρίσει ακόμα. Αφού έβγαλε το κινητό της από την τσάντα, σχημάτισε τον αριθμό του Στέφανου ενώ ταυτόχρονα κατευθύνθηκε προς το παράθυρο για να κοιτάξει την ελάχιστη θέα που μπορούσε να έχει κανείς από το παράθυρο ενός κτιρίου στο κέντρο της πόλης. Αυτοκίνητα διέσχιζαν βιαστικά το δρόμο, ενώ κόσμος μπαινόβγαινε στα γύρω μαγαζιά. Πάντα αναρωτιόταν πως μπορεί να ψωνίζει ο κόσμος μες το μεσημέρι και με τόση ζέστη. Η ίδια προτιμούσε να κάνει τις αγορές τις, τις απογευματινές ώρες και μάλιστα όχι σε τόσο κεντρικά σημεία. Απέναντι της, έβγαινε την ώρα εκείνη από το εστιατόριο ο Δημήτρης. Τα μαύρα του μάτια, κρύβονταν τώρα πίσω από ένα ζευγάρι γυαλιά ενώ τα μαλλιά του φαίνονταν κατάξανθα καθώς έπεφτε πάνω τους ο ήλιος . Τις σκέψεις τις διέκοψε η φωνή του Στέφανου στην άλλη άκρη του τηλεφώνου. Είχε ξεχάσει πως τον είχε καλέσει και ακούγοντας τον αποτραβήχτηκε απότομα από το παράθυρο.
«Αγάπη μου;» άκουσε τη φωνή του.
«Στέφανε; Τι κάνεις; Συγνώμη που δε σου μίλησα νωρίτερα αλλά είχα μια σοβαρή συζήτηση με έναν συνεργάτη»
«Δεν πειράζει μωρό μου! Σε πήρα μήπως ήθελες το βράδυ να βγούμε έξω για φαγητό. Τι λες;» τη ρώτησε εκείνος.
«Ξέρεις δεν είμαι και πολύ καλά απόψε! Θέλεις καλύτερα να το κανονίσουμε για αύριο; Νιώθω ήδη πολύ κουρασμένη και θα προτιμούσα να κάτσω σπίτι να ξεκουραστώ. Αν θες έλα κι εσύ να μου κάνεις παρέα.»
«Πολύ καλά! Θα έρθω εγώ το βράδυ να δω πως θα είσαι κιόλας! Ελπίζω να βρεις την όρεξή σου γιατί μου λείπεις πολύ! Σ’έχω επιθυμήσει…» της απάντησε πονηρά.
«Θα δούμε…» του είπε χωρίς να ανταποκριθεί στο πείραγμα του.
«Γειά σου μωρό μου.»
«Γειά σου Στέφανε.»
Έκλεισε το τηλέφωνο και το ακούμπησε στο γραφείο της.
Την ώρα εκείνη έβλεπε τον Δημήτρη να περνάει από το διάδρομο και να κατευθύνεται προς το γραφείο του. Γύρισε να την κοιτάξει και έμεινε κάμποσο χωρίς να πει τίποτα. Ένα ελαφρύ χαμόγελο σχηματίστηκε στο πρόσωπό του μα γρήγορα χάθηκε. Εκείνη απλώς του ανταπέδωσε το βλέμμα της χωρίς να πει κουβέντα και έπειτα έσκυψε το κεφάλι. Όταν το σήκωσε εκείνος είχε ήδη χαθεί.
Μα τι είχε πάθει; Τι της συνέβαινε; Δεν μπορούσε να βγάλει από το μυαλό της αυτόν τον άντρα που μόλις σήμερα είχε γνωρίσει. Τον σκεφτόταν συνεχώς από το πρωί. Και δεν της άρεσε καθόλου αυτό. Της ήταν τόσο άγνωστο αυτό το συναίσθημα. Το θεωρούσε τόσο απρεπές.
Αυτός ο άντρας ήταν τόσο γοητευτικός και τόσο μυστήριος που την προκαλούσε. Κι εκείνη ένιωθε ανίκανη να αντιδράσει. Το ήθελε τόσο μα δεν μπορούσε…
Πόσο θα ήθελε να ξεφύγει απ’αυτό…
Ακόμα όμως δεν ήξερε πως αυτό θα ήταν τόσο δύσκολο!