Το δίλημμα -4 ( μια ιστορία σε συνέχειες)

Έδωσε στο μεταξύ στη βοηθό της μια λίστα πελατών με τα τηλεφωνά τους ώστε να επικοινωνήσει εκείνη μαζί τους προκειμένου να κλείσει το καθιερωμένο ραντεβού για την είσπραξη χρημάτων στο τέλος του κάθε μήνα.
« Ελένη μου ,σε παρακαλώ προσπάθησε να βρεις ώρα, να καλέσεις όσο το δυνατόν περισσότερους από αυτούς, για να έχουμε τελειώσει ως την ερχομένη εβδομάδα που αναχωρεί ο διευθυντής για Θεσσαλονίκη. Θέλω να είναι όλα έτοιμα πριν μπει ο καινούριος μήνας. Αν δεν προλαβαίνεις εσύ, δώσε και στη Σοφία να καλέσει τους μίσους για να τελειώνετε και πιο γρήγορα.»
« Μην ανησυχείς καθόλου Ελπίδα! Θα είναι όλα έτοιμα στην ώρα τους. Εξάλλου κάθε φορά είναι… Δεν καταλαβαίνω ποιός είναι ο λόγος που αγχώνεσαι τόσο πολύ κάθε φορά;» της υποσχέθηκε εκείνη περιμένοντας ταυτόχρονα μια απάντηση στο ερώτημα της.
« Θέλω να είμαι εντάξει απέναντι στον κύριο Καρρά. Με έχει εμπιστευτεί τόσες πολλές φορές και δεν θέλω να τον απογοητεύσω. Ευτυχώς που έχω και εσάς βεβαία…Με βοηθάτε τόσο πολύ και δεν ξέρω πώς να σας ευχαριστήσω…» της απάντησε, και κοίταξε ακόμα μια φορά το ρολόι στον τοίχο. Έπρεπε να βιαστεί για να έχει τελειώσει ως τις τρεις και έτσι σηκώθηκε για να πάρει από τα ράφια τους φακέλους που χρειαζόταν.
« Να είσαι σίγουρη πως ο διευθυντής σε εκτιμά ιδιαιτέρως και ξέρει πολύ καλά την ποιότητα της δουλειάς σου. Σε καμιά περίπτωση δε θα τον απογοήτευες…» της είπε η Ελένη για να την καθησυχάσει.
« Μακάρι…» ευχήθηκε η Ελπίδα κάνοντας μια προσπάθεια να διώξει από το μυαλό της την παρατήρηση που της είχε κάνει ο διευθυντής εκείνο το πρωί στη σύσκεψη. Ύστερα συγκεντρώθηκε και πάλι στους φακέλους.



Η ώρα κόντευε τρεις. Ο Δημήτρης βγήκε από το γραφείο του , πέρασε τον διάδρομο και κάλεσε το ασανσέρ για να κατέβει. Κοίταξε στο γραφείο της Ελπίδας αλλά εκείνη δεν ήταν εκεί. Σκέφτηκε ότι θα είχε ήδη κατέβει και βιάστηκε να μπει όταν οι πόρτες άνοιξαν. Το εστιατόριο βρισκόταν ακριβώς απέναντι από την εταιρεία και οι περισσότεροι από τους υπαλλήλους συνήθιζαν να περνούν εκεί τα διαλλείματα τους. Αφού πέρασε την είσοδο, κοίταξε γύρω του μήπως και την έβλεπε σε κάποιο τραπέζι. Όλα ήταν γεμάτα. Δεν ήταν εκεί…Γύρισε και κατευθύνθηκε προς το μπαρ αλλά καθώς έφτανε την είδε.
Καθόταν πλάτη σε αυτόν, πάνω σε ένα ψηλό κόκκινο σκαμπό που ερχόταν σε αντίθεση με το ασπρόμαυρο, μοντέρνα σχεδιασμένο, ντεκορ της αίθουσας. Στα χέρια της κρατούσε κάποιο περιοδικό μόδας και το ξεφύλλιζε δείχνοντας ταυτόχρονα την αδιαφορία της για το περιεχόμενο του. Τα καστανόξανθα μαλλιά της έφταναν στο ύψος της τέλειας μέσης της, η οποία διαγραφόταν πεντακάθαρα μέσα στο κίτρινο εφαρμοστό μπλουζάκι που φορούσε. Η μαύρη φούστα της, άφηνε ακάλυπτες τις λεπτές τις γάμπες που κατέληγαν σε ένα ζευγάρι ψηλοτάκουνες γόβες. Ποτέ δεν θυμόταν να είχε προσέξει τόσο πολύ την εμφάνιση μιας γυναίκας.
Στάθηκε για μια στιγμή να την χαζεύει από μακριά και ύστερα την πλησίασε.
« Τι ασυγχώρητο από μέρους μου να σας αφήσω να περιμένετε…συγνώμη που καθυστέρησα.» της είπε βυθίζοντας το βλέμμα του στα καταπράσινα ματιά της.
«Δεν είναι ακόμα τρεις…εγώ ήρθα νωρίτερα. Πρόλαβα και τελείωσα τις δουλειές μου και ανυπομονούσα να πάρω λίγο αέρα. Έτσι κατέβηκα πιο γρήγορα από εσένα. Δεν υπάρχει λόγος λοιπόν να μου ζητάς συγνώμη.» του είπε και πήρε τα μάτια της από πάνω του για να αποφύγει το έντονο βλέμμα του.
« Τώρα νιώθω καλύτερα μπορώ να ομολογήσω...»
« Εγώ πάλι όχι και τόσο…η αλήθεια είναι πως νιώθω φοβερά αμήχανα που θα πρέπει να πείσω κάποιον για το ποια πραγματικά είμαι…» του είπε ενώ σήκωσε ένα ποτήρι γεμάτο νερό που ήταν μπροστά της για να το φέρει στα χείλη της.
« Αν θέλεις μπορείς να μην το κάνεις…δε θέλω να σε πιέσω. Θα κάτσουμε απλώς να πιούμε τον καφέ μας και μετά θα γυρίσει ο καθένας στη δουλειά του. Εσύ στο γραφείο σου για να συνεχίσεις με ότι έχεις αφήσει, και εγώ στο δικό μου για να συνεχίσω να αναρωτιέμαι για τον τρόπο με τον οποίο μου μίλησες σήμερα το πρωί. Νομίζω πως δεν το άξιζα…κατά τη γνώμη μου τουλάχιστον. Εσύ βέβαια μπορεί να έχεις αντίθετη άποψη. Για αυτό και ήρθα…για να την ακούσω.» της είπε με έναν τρόπο κάπως ειρωνικό.
« Νομίζω πως τώρα μου μιλάς εσύ επιθετικά Δημήτρη…Δεν ήρθα για να τσακωθούμε…ήρθα για να λύσουμε την παρεξήγηση. Η αλήθεια είναι πως δεν ξέρω να σου πω γιατί σου μίλησα απότομα. Απλώς μου βγήκε. Είμαι πολύ ειλικρινής μαζί σου και θα σου ζητούσα να με πιστέψεις. Δεν υπάρχει κάποιος άλλος λόγος. Δεν θα μπορούσε να υπάρξει κάποιος άλλος λόγος, αφού σε ξέρω μόλις μισή μέρα.» του απάντησε και άφησε πάλι το ποτήρι στη θέση του.
« Μάλιστα...σε πιστεύω! Ελπίζω πάντως να μην σου ξαναδώσω αφορμή να θυμώσεις με κάτι που θα πω. Θα είμαι πιο προσεκτικός. Νόμιζα πως ήσουν θυμωμένη για όλα όσα σου είπα με το που σε είδα. Είναι λογικό να παραξενεύτηκες, αλλά πίστεψε με …απλώς μου βγήκε.» της είπε χρησιμοποιώντας ακριβώς την ιδία δικαιολογία με εκείνη.
« Λοιπόν…τι θα πάρεις;» τη ρώτησε δίνοντας της τον κατάλογο.
Αφού παρήγγειλαν συζήτησαν για διάφορα θέματα δουλειάς. Η ατμόσφαιρα δεν ήταν πια ηλεκτρισμένη ενώ και οι δυο τους κάθε τόσο χαμογελούσαν . Τη συζήτηση τους διέκοψε ο ήχος του κινητού τηλεφώνου της Ελπίδας.
« Με συγχωρείς λίγο…» του είπε και απάντησε.
« Έλα Στέφανε…κάνω διάλλειμα. Θα σε πάρω μόλις ανεβώ στο γραφείο μου εντάξει;…ναι…δεν μπορώ να μιλήσω τώρα…κι εγώ…φιλιά!»
Έκλεισε το κινητό και το ξανάβαλε στην τσάντα της. Κοίταξε τον Δημήτρη απέναντι της. Είχε σκύψει το κεφάλι του και το βλέμμα του ήταν καρφωμένο στο φλυτζάνι με τον καφέ που κρατούσε με τα δυο του χέρια. Σήκωσε τα μάτια του και κοίταξε τα δικά της. Ήταν κατάμαυρα και φαίνονταν θλιμμένα.
« Δεν ήθελα να ενοχλήσω…» της είπε και κοίταξε έξω στο δρόμο.
« Μα τι είναι αυτά που λες; Δεν ενόχλησες καθόλου…σε παρακαλώ!» του απάντησε κοιτάζοντας πάλι τα μαύρα μάτια του μέχρι που ένιωσε να ζαλίζετε.
« Πρέπει να πηγαίνω…Έχω αργήσει και έχω αρκετή δουλειά…ευχαριστώ πολύ για τον καφέ!» του είπε και βιάστηκε να σηκωθεί από τη θέση της.
Έκανε να σηκωθεί για να φύγουν μαζί αλλά εκείνη είχε ήδη φτάσει στην πόρτα . Για άλλη μια φορά έμεινε να την κοιτάζει ενώ απομακρυνόταν προσπαθώντας να καταλάβει την συμπεριφορά της. Γιατί είχε φύγει τόσο ξαφνικά; Τι είχε πάθει; Από το μυαλό του πέρασαν πολλά ερωτήματα καθώς την έβλεπε να μπαίνει στο κτίριο της εταιρείας. Εκείνη την ώρα όμως, σε ένα ζητούσε απεγνωσμένα μια απάντηση...
Ποιός ήταν ο Στέφανος;