Νύχτα χωρίς όρια β'

Συνέχεια από το προηγούμενο : «Ωραία πόδια έχεις, το ξέρεις;» τη ρώτησε και έφερε το ξεχασμένο τσιγάρο στα χείλη του για να τραβήξει μια τζούρα. Έπειτα το πέταξε μακριά του και άφησε τον καπνό που υπήρχε μέσα του να ελευθερωθεί προς το μέρος της σχηματίζοντας μικρούς κύκλους.

«Βρίσκεις;» του απάντησε αμέσως εκείνη, χωρίς δεύτερη σκέψη και δίχως να την νοιάζει που ο άντρας από κάτω της την έβλεπε με το εσώρουχό της.

Αυτός ο γοητευτικός άγνωστος, είχε έρθει σαν από μηχανής θεός για να την βγάλει από την ανία της αποψινής καυτής νύχτας.

«Και όχι μόνο…» πρόσθεσε βραχνιασμένος, ενώ στη συνέχεια ήπιε μια γουλιά μπύρα για να καθαρίσει το λαιμό του. Εκείνη έσκυψε περισσότερο προς το μέρος του, ακουμπώντας το στήθος της στα κάγκελα του μπαλκονιού για να τον βλέπει καλύτερα. Τώρα που τον είχε ακριβώς από κάτω της, μπορούσε να δει πιο καθαρά το πρόσωπό  του. Το σκοτάδι ήταν πυκνό, μα αυτό δεν την εμπόδιζε να  διακρίνει τα βασικότερα χαρακτηριστικά του.

Ήταν ιδρωμένος και τα μπροστινά του μαλλιά είχαν κολλήσει στο μέτωπό του διαγράφοντας μικρές καμπυλωτές γραμμές που έφταναν μέχρι το ύψος των φρυδιών του. Πιο χαμηλά, τα μάτια του είχαν μείνει μισάνοιχτα να κοιτάζουν προς το μέρος της, ενώ στα χείλη του είχε σχηματιστεί ένα αινιγματικό χαμόγελο που ήταν άκρως σαγηνευτικό. Δεν ήταν όμορφος, αλλά εξέπεμπε μια γοητεία που την έκανε να μουδιάζει καθώς το βλέμμα της συναντούσε το δικό του.

 Ο γοητευτικός άντρας άφησε στο πεζοδρόμιο το μπουκάλι της μπύρας που κρατούσε και έβγαλε τελείως το πουκάμισό του για να το δέσει γύρω από τη μέση του. Οι ήρεμες και νωχελικές κινήσεις που έκανε καθώς γδυνόταν, τον έκαναν να μοιάζει με αρχηγό κάποιας ιεροτελεστίας, την οποία εκείνη δεν είχε κανένα δικαίωμα να παρακολουθεί. Ωστόσο, εκείνος είχε αποφασίσει να γδυθεί κάτω από το μπαλκόνι της και σε καμία περίπτωση δεν θα το έχανε αυτό.

 Λίγα δευτερόλεπτα μετά, μπορούσε να θαυμάζει ανενόχλητη το καλλίγραμμο σώμα του, που διαγραφόταν πεντακάθαρα κάθε φορά που το ισχνό φως νέον έπεφτε πάνω του. Έμοιαζε με κάποιον σκοτεινό θεό, χαμένο στους δρόμους της πόλης.

«Να ανέβω;» τη ρώτησε χωρίς δισταγμό, φέρνοντας την και πάλι πίσω στην πραγματικότητα.

Ξαφνιάστηκε. Δεν την περίμενε αυτή την ερώτηση. Τουλάχιστον όχι ακόμα.

«Βιάζεσαι, δε νομίζεις;» πρόλαβε να σκεφτεί και να του απαντήσει, παρά τη ζάλη της.

Εκείνος συνέχιζε να την κοιτάζει, μα δεν είπε τίποτα. Ήξερε καλά τι σκεφτόταν από μέσα της. Της άφησε λοιπόν λίγο χρόνο.

 Μπορεί να είχε πιει, αλλά μέχρι στιγμής νόμιζε πως καταλάβαινε καλά τι γινόταν γύρω της. Ήθελε να πιστεύει πως ακόμα δεν είχε χάσει το μυαλό της. Όχι, σε καμία περίπτωση δε θα άφηνε έναν άντρα να έρθει τέτοια ώρα στο σπίτι της, πόσο μάλλον έναν άγνωστο. Όχι επειδή το ένιωθε, αλλά επειδή αυτό ήταν το λογικό, το σωστό. Έτσι είχε μάθει, έτσι είχε συνηθίσει. Εξάλλου, δεν ήταν τέτοια γυναίκα. Ποτέ της δεν είχε κάνει κάτι παρόμοιο.

Ποτέ.

 Μα τώρα…

«Τώρα τι;» αναρωτήθηκε από μέσα της θυμωμένη καθώς αντιλαμβανόταν την αδυναμία της.  Καταλάβαινε πως οι αντιστάσεις της είχαν χαλαρώσει, πως ο προσωποποιημένος πειρασμός απέναντί της, θα την πολιορκούσε όλο και πιο στενά. Δεν ήταν χαζή. Ήξερε καλά τι ζητούσε από εκείνη ο άγνωστος άντρας. Το θέμα ήταν αν αυτή θα του το έδινε. Υπό άλλες συνθήκες η απάντηση θα ήταν κατηγορηματικά όχι, μα το πολύ κρασί που είχε καταναλώσει την υποχρέωνε να βλέπει τα πάντα απλούστερα από ότι είναι στην πραγματικότητα, βάζοντας την σε δίλημμα. Ή θα έμπαινε τώρα μέσα στο σπίτι, παρατώντας τον στο πεζοδρόμιο ή θα καθόταν εκεί να τον αντιμετωπίσει. Η γλυκιά ζάλη που την είχε καταβάλει όμως, της προκαλούσε δίψα για διασκέδαση και περιπέτεια. 

Ναι, σαν περιπέτεια θα το έβλεπε. Τίποτα παραπάνω. Σαν διασκέδαση.

Κι όπου πήγαινε…

Είχε βαρεθεί να βάζει όρια στη ζωή της, να υπακούει σε κανόνες και να παραγκωνίζει τα θέλω της. Θα έκανε μια φορά αυτό που την πρόσταζε η καρδιά της ή τέλος πάντων αυτό που την πρόσταζε η τρέλα της. Και απόψε, μέσα στην ασκεψία και την παραζάλη της, ήθελε να παίξει τον ρόλο μιας πρόστυχης. Έτσι ένιωθε, πρόστυχη, μα της άρεσε πολύ ο νέος της ρόλος.

Καθώς τον κοιτούσε, προσπαθούσε να μπει στην ψυχολογία μιας γυναίκας που δεν ήταν εκείνη, αλλά ο κακός της εαυτός. Αυτός ήταν που θα την έπαιρνε και θα την οδηγούσε κατευθείαν στην απόλυτη αμαρτία, ο κακός της εαυτός. Δεν άργησε να νιώσει το σώμα της να παίρνει φωτιά, να ανατριχιάζει καθώς στο μυαλό της περνούσαν ένα σωρό φλογερές φαντασιώσεις με πρωταγωνιστές εκείνη και τον ξανθό άγνωστο άντρα.

Ξαφνικά ανασηκώθηκε από τα κάγκελα κι άρχισε να αγγίζεται προκλητικά. Δεν κοίταζε πουθενά αλλού, παρά κατευθείαν μέσα στα μάτια του. Το ίδιο και εκείνος, που βλέποντας τις τολμηρές κινήσεις που έκανε, έμεινε προσηλωμένος μοναχά πάνω της. Έσκασε ένα χαμόγελο ικανοποίησης κι ύστερα στηρίχτηκε στο καπό ενός αυτοκινήτου που βρισκόταν παρκαρισμένο πίσω του, για να απολαύσει το θέαμα.

 Με αργές κινήσεις πέρασε τα χέρια της από τη μέση της στο στήθος κι αφού  έμεινε για λίγο εκεί χαϊδεύοντας τα, ανέβηκε στο λαιμό και στο πρόσωπό της. Με τα δάχτυλά της χάιδευε μια τον αυχένα της και μια τα μάγουλά της, ενώ στο τέλος τα έβαλε στο στόμα της δαγκώνοντας τα υποτιθέμενα με λαιμαργία.

Εκείνος ένιωσε το λαιμό του να στεγνώνει και το μόριο του να σκληραίνει. Το θέαμα της ημίγυμνης κοπέλας που λικνιζόταν ερωτικά μπροστά του, τον είχε ερεθίσει πολύ. Ήθελε να απλώσει τα χέρια του, να την τραβήξει πάνω του για να νιώσει κι εκείνη τον ερεθισμό του, μα αυτό δε γινόταν. Πεισμάτωσε και σηκώθηκε από το αυτοκίνητο εντελώς απότομα, κοιτάζοντας την σοβαρός αυτή τη φορά.

«Δεν παίζεις δίκαια…» της είπε και συνέχισε. «Άφησε με να έρθω επάνω!» Δεν ήταν παράκληση. Τα λόγια του ακούστηκαν περισσότερο με διαταγή, γεγονός που φανέρωνε την ανυπομονησία του να βρεθεί δίπλα της.

Εκείνη ακούγοντάς τον άρχισε να χαζογελάει, μα δεν σταμάτησε να χαϊδεύεται. Αντιθέτως, συνέχισε να το κάνει όλο και πιο προκλητικά γνωρίζοντας πως θα τον αναστάτωνε ακόμα περισσότερο.  Είχε φέρει τα χέρια της στο ύψος της μπλούζας της και σιγά σιγά άρχιζε να την ανεβάζει. Στην αρχή δειλά, ίσα που να φαίνεται ο αφαλός της, μα στη συνέχεια την ανέβαζε όλο και ψηλότερα. Με αργές, βασανιστικές κινήσεις φανέρωνε όλο και περισσότερα μέρη του κορμιού της, χωρίς να την ενδιαφέρει αν εκτός από τον άντρα που βρισκόταν στο πεζοδρόμιο, την έβλεπε και κάποιος άλλος. Κάτι τέτοιο το είχε αποκλείσει εδώ και ώρα. Κόντευε τέσσερις τα χαράματα και στα γειτονικά της σπίτια οι περισσότεροι είτε έλειπαν διακοπές, είτε κοιμόντουσαν εδώ και ώρα. Νωρίτερα που καθόταν μόνη της δεν είχε δει κανέναν στα απέναντι και τα διπλανά μπαλκόνια, όλα ήταν άδεια. Δεν φοβόταν τίποτα λοιπόν.

Με πια αποφασιστική κίνηση έβγαλε τελείως το στενό φανελάκι που φορούσε κι έμεινε με το στήθος γυμνό να τον κοιτάζει όλο νόημα.

Εκείνος τα είχε χάσει, δεν ήξερε τι να κάνει, παρά καθόταν σαν σαλεμένος να περιμένει την επόμενη κίνησή της που θα τον τρέλαινε ακόμα περισσότερο.

Δεν άργησε να έρθει. Έσκυψε και πάλι προς το μέρος του πετώντας πάνω του το λευκό φανελάκι της.

«Συγνώμη νεαρέ…» είπε με τη φωνή της γεμάτη αισθησιασμό και συνέχισε δήθεν τυχαία, «Έπεσε η μπλούζα μου κατά λάθος…μήπως μπορείτε να μου την δώσετε;».

«Έρχομαι» της απάντησε εκείνος χωρίς δεύτερη σκέψη. Κοίταξε τον τοίχο απέναντί του για να βρει στηρίγματα. Ο πρώτος δεν ήταν πολύ ψηλά. Μπορούσε να ανέβει εκεί σκαρφαλώνοντας και να τη φτάσει αμέσως. Πέρασε το φανελάκι της στους ώμους του για να έχει τα χέρια του ελεύθερα και άρχισε να σκαρφαλώνει.

 Συνεχίζεται...