10 Δεκεμβρίου 2009

Φίλα με....




Tο δάκρυ μου το τελευταίο θα φυλάξω

πολύτιμο πετράδι ανάμεσα στα δυο μου χείλη…

Και θα στο δώσω να το πιείς σαν με φιλήσεις…

Πίκρα μονάχα θα γευτείς…

Μόνο τη θλίψη μου θα νιώσεις…




Μια θάλασσα ο πόνος μου


που μέσα της θα βυθιστείς…


Πελώρια κύματα η θλίψη μου


Δε θα γλιτώσεις…





Φίλα με…

Φίλα με να το νιώσεις…

8 Δεκεμβρίου 2009

Απόψε...


Κλείσε τα μάτια σου...
Άκουσε τη φωνή μου...
Μόνο για 'σένα τραγουδώ απόψε...

Αφήσου ελεύθερος...
Παραδόσου...
Γίνε δικός μου απόψε...

Άφησε το τραγούδι μου να γίνει χάδι στο κορμί σου...
Άφησε τη φωνή μου να ζεστάνει τη ψυχή σου...
Γίνε δικός μου απόψε...

Θέλω να σ'αγγίξω...
Να νιώσω το κορμί μου πάνω στο δικό σου...
Να κλέψει το φιλί μου το δικό σου...
Γίνε δικός μου απόψε...

Τούτη τη νύχτα σα φυλαχτό θα την κρατώ...
Κι όρκο σου δίνω...
Ποτέ δε θα ξεχάσω πως έγινες δικός μου απόψε...

7 Δεκεμβρίου 2009

Βιβλιοθήκη του κόσμου - Ρώσοι Λογοτέχνες

Πάντα αναρωτιώμουν ποια είναι τα βιβλία που κάθε ενημερωμένος αναγνώστης θα πρέπει να έχει διαβάσει στη ζωή του. Πολλές φορές έχω ψάξει ανάλογες λίστες μήπως διαφωτιστώ μα οι επιλογές κάθε φορά διαφέρουν ανάλογα με το γούστο του καθενός που την φτιάχνει. Ποιά είναι τα μεγαλύτερα λογοτεχνικά έργα; Ποιά είναι τα βιβλία που δεν πρέπει να λείπουν από τη βιβλιοθήκη του εκάστωτε αναγνώστη; Νομίζω πως τη λύση την δίνει αυτή τη φορά η εφημερίδα "ΤΟ ΒΗΜΑ της Κυριακής" και ο Δημοσιογραφικός Οργανισμός Λαμπράκη Α.Ε οι οποίοι παρουσιάζουν τα μεγαλύτερα λογοτεχνικά έργα ξεκινώνατς από αυτά της ρώσικης λογοτεχνίας. Και φυσικά η λίστα συνεχίζεται...
Παρακάτω ακολουθούν όσα έχουν διανεμηθεί ως σήμερα. Θα τα βρείτε κάθε Κυριακή με TO BHMA στα περίπτερα.





Ταράς Μπούλμπα
Μυθιστόρημα Νικολάι Γκόγκολ
μετάφραση: Άρης Αλεξάνδρου
168 σελ.


Ο Μπούλμπα ήταν φοβερά πεισματάρης. Ήταν από κείνους τους χαρακτήρες που θα μπορούσαν να σφυρηλατηθούν στο δύσκολο 15ο αιώνα, στη μισονομαδική εκείνη γωνιά της Ευρώπης, όταν όλη η νότια αρχέγονη Ρωσία, παρατημένη από τους πρίγκηπές της, είχε ερημωθεί και είχε κατακαεί μέχρι το τελευταίο χόρτο, απ' τ' ασυγκράτητα μογγολικά στίφη όταν, στερημένος απ' το σπίτι του κι από κάθε λογής στέγη, ο άνθρωπος έγινε αναγκαστικά ριψοκίνδυνος ξεχνώντας πως υπάρχει φόβος στον κόσμο. Την πανάρχαιη ειρηνική σλαβική ψυχή την ατσάλωσε η φλόγα του πολέμου και ξεπήδησε το κοζάκικο, αυτό το πλατύ, το ξέφρενο δημιούργημα της ρώσικης ψυχής.



Έγκλημα και τιμωρία
Φιοντόρ Ντοστογιέβσκη
μετάφραση: Άρης Αλεξάνδρου
628 σελ.


Το "Έγκλημα και τιμωρία" εξακολουθεί να παραμένει κλασικό και ανυπέρβλητο πρότυπο ψυχολογικού μυθιστορήματος. Μεταφρασμένο εδώ κατευθείαν από το ρωσικό κείμενο κι από τον Άρη Αλεξάνδρου, αποδίδει πλήρως την ατμόσφαιρα και τη ζεστασιά του πρωτοτύπου. Όλοι οι ήρωες του έργου -ο δαιμονικός Ρασκόλνικοβ, ο τραγικός Μαρμελάντοβ, η μαρτυρική Σόνια, η βασανισμένη Πουλχερία Αλεξάντροβνα, ο σατανικός Πορφύρης Πετρόβιτς, η υπέροχη Ντούνια Ρομάνοβνα, ο λάγνος Σβιντριγκάιλοβ-, όλοι τους διαχρονικοί ανθρώπινοι τύποι, ζωντανεύουν στις σελίδες του βιβλίου και στέκονται μπροστά μας, είτε έξαλλοι είτε θλιμμένοι είτε σαρκαστικοί· η παρουσία τους δε μας εγκαταλείπει ποτέ, όσα χρόνια κι αν έχουν περάσει από την πρώτη γνωριμία μας μαζί τους.


Άννα Καρένινα
ΜυθιστόρημαΛέων Τολστόη

"Την αγάπη προς τη γυναίκα, ο Λιέβιν όχι μονάχα δε μπορούσε να τη φανταστεί χωρίς τον γάμο, μα καθώς σκεφτόταν τα ζητήματα αυτά, πρωτύτερα φανταζόταν την οικογένεια και μετά πια τη γυναίκα, που θα του έδινε την οικογένεια. Και οι αντιλήψεις του για τον γάμο, γι' αυτό τον λόγο, δεν έμοιαζαν καθόλου με τις αντιλήψεις της πλειονότητας των γνωριμιών του, για τους οποίους ο γάμος ήταν μία από τις πολλές και διάφορες κοινές, βιοτικές υποθέσεις. Για τον Λιέβιν ήταν η κυριότερη υπόθεση της ζωής του, που από αυτήν εξαρτιόταν όλη της η ευτυχία. Και τώρα έπρεπε να παραιτηθεί από κάθε τέτοια σκέψη..."


Άννα Καρένινα
ΜυθιστόρημαΛέων Τολστόη
μετάφραση: Κ. Μακρή
552 σελ.
"Μέσα στην απεραντοσύνη του χρόνου, μέσα στην απεραντοσύνη της ύλης, μέσα στην απεραντοσύνη του χώρου, ξεχωρίζει μία φουσκίτσα, ένας οργανισμός, και η φουσκίτσα αυτή επιβιώνει για λίγο και μετά σκάει, και η φουσκίτσα αυτή είμαι εγώ".Αυτό ήταν μια βασανιστική ψευτιά, όμως ήταν το μοναδικό, το τελευταίο συμπέρασμα αιώνων μόχθου της ανθρώπινης σκέψης προς την κατεύθυνση αυτή. Ήταν εκείνη η τελευταία δοξασία, που πάνω σ' αυτή στηρίζονταν, σ' όλους σχεδόν τους κλάδους, όλες οι αναζητήσεις της ανθρώπινης σκέψης. Ήταν η επικρατέστερη άποψη, κι ο Λιέβιν, βλέποντάς την σαν πιο ξεκάθαρη απ' όλες τις άλλες εξηγήσεις, χωρίς κι ο ίδιος να ξέρει πότε και πώς, την ασπάστηκε.
πηγή : .:BiblioNet
Παρακάτω η λίστα όλων των βιβλίων που θα διανεμηθούν:

Νικολάι Γκόγκολ - Τάρας Μπούλμα
Φιοντόρ Ντοστογιέβσκη - Έγκλημα και Τιμωρία
Λέων Τολστόη – Άννα Καριένινα, τόμος Α΄
Λέων Τολστόη – Άννα Καριένινα, τόμος Β΄
Μαξίμ Γκόρκη – Στα Ξένα Χέρια
Άντον Τσέχωφ – Διηγήματα
Φιοντόρ Ντοστογιέβσκη – Δαιμονισμένοι, τόμος Α΄
Φιοντόρ Ντοστογιέβσκη – Δαιμονισμένοι, τόμος Β΄
Μπόρις Πάστερνακ – Δόκτορ Ζιβάγκο
Νικολάι Γκόγκολ – Νεκρές Ψυχές
Ισαάκ Μπάμπελ – Το Κόκκινο Ιππικό
Λεοντίν Αντρέγιεφ – Σάσκα Ζιγκουλιόφ
Μιχαήλ Σολόχοφ – Ήρεμος Ντον Τόμος Α΄
Μιχαήλ Σολόχοφ – Ήρεμος Ντον Τόμος Β΄
Λέων Τολστόη – Πόλεμος και Ειρήνη Τόμος Α΄
Λέων Τολστόη – Πόλεμος και Ειρήνη Τόμος Β΄
Μαξίμ Γκόρκη – Η Μάνα
Φιοντόρ Ντοστογιέβσκη – Αναμνήσεις από το Σπίτι των Πεθαμένων
Ιβάν Τουργκένιεφ – Ανοιξιάτικοι Χείμαροι
Λέων Τολστόη – Νουβέλες

5 Δεκεμβρίου 2009

Ο βιολονίστας - Κώστας Καρακάσης





Το βιβλίο του κυρίου Καρακάση με συγκίνησε ιδιαίτερα. Ακόμα υπάρχουν στιγμές που σκέφτομαι τις τελευταίες σελίδες του και δακρύζω. Είναι γιατί μπορεί εύκολα κάποιος να αντιληφθεί οτι υπάρχουν άνθρωποι που αγάπουν με όλη τη δύναμη της καρδιάς τους, που μένουν για πάντα πιστοί στο μοναδικό έρωτα της ζωής τους ακόμα κι αν αυτός δεν υπάρχει πια δίπλα τους.


Μα αυτό που με συγκίνησε περισσότερο είναι τα χρόνια που άφησε αυτός ο μεγάλος έρωτας να πάνε χαμένα. Να χαθούν άδικα... Δεν ξέρω αν πρέπει να θυμώνω με την Αλκυόνη... Δεν ξέρω αν πρέπει να την θαυμάζω που είχε τη δύναμη να θυσιάσει την αγάπη της για την ευτυχία του άντρα που αγάπησε τόσο πολύ. Το μόνο που ξέρω είναι πως το τέλος της επιφύλασε μια τραγική ειρωνία και ήταν τόσο κρίμα και για τους δυο...




Μια συναρπαστική ιστορία αγάπης ξεκινά ένα χριστουγεννιάτικο βράδυ στους δρόμους της παλιάς Αθήνας. Μια νεαρή κληρονόμος μαγεύεται από τον ήχο του βιολιού ενός δεξιοτέχνη πλανόδιου βιολονίστα και αναλαμβάνει να κάνει τα πάντα για να τον προωθήσει. Και τα καταφέρνει...


Ο Ίων Δαγκλής γίνεται γνωστός και περιζήτητος στις μεγαλύτερες μουσικές σκηνές του κόσμου. Ο έρωτας τους είναι αναπόφευκτος και παράφορος. Μα ξαφνικά εκείνη εξαφανίζεται από τη ζωή του. Χωρίς μια προειδοποίηση, χωρίς μια δικαιολογία... Χρόνια μετά αναρωτιέται ακόμα για αυτή την ξαφνική φυγή της μοναδικής γυναίκας που αγάπησε με όλη τη δύναμη της ψυχής του...


Ένα ταξίδι από την Κωνσταντινούπολη, στην Βιέννη, την Αλεξάνδρεια, την Βουδαπέστη και την Αθήνα...

Ένα ταξίδι στις μελωδίες του βιολιού τεσσάρων γενεών μουσικών...
Έρωτες, πάθη, δράματα, η ζωή ολόκληρη των προγόνων του Ίωνα ξετυλίγεται μπροστά μας μέσα από την αφήγηση του χαρισματικού κυρίου Καρακάση.





«Ο Θάνατος του Κύκνου» με συντροφεύει καθώς γράφω αυτές τις λίγες γραμμές. Βυθίζομαι στον ήχο ενός βιολιού που μοιάζει να θρηνεί για το το χαμό του πιο αγαπημένου του προσώπου. Ταξιδεύω… Γύρω μου σκοτάδι… Και ξανά φως… Πολύ φως! Είναι Πρωτοχρονιά… Βρίσκομαι θεατής ανάμεσα σε ένα κοινό που έχει ξεσπάσει σε χειροκροτήματα αποθεώνοντας έναν όμορφο βιολονίστα. Εκείνος έχει σταθεί στη μέση της σκηνής με το φως ενός μοναδικού προβολέα να τον σημαδεύει. Ρίχνει μια ματιά στο πρώτο καθισμα της πρώτης σειράς…Τον είδα… Και έπειτα….


“Το μαγικό δοξάρι ακούμπησε απαλά τις χορδές. Ο Θάνατος του Κύκνου κύλησε σπαραχτικά, λες και ήταν ένα κομμάτι που πρώτη φορά παιζόταν και θαρρείς πως ακουγόταν για τελευταία φορά, γιa την δική του Άννα Πaύλοβα που χόρευε με τους Αγγέλους στους ουράνιους αιθέρες, μα που σίγουρα συνέχιζε να τον ακούει. Με σφαλιστά τα μάτια, χαμένος μέσα στους δικούς του κόσμους που λαμπύρισαν σαν δυο πολύτιμα πετράδια στις κλειστές βλεφαρίδες του, ο Ίων αποχαιρετούσε την αγαπημένη του και μαζί τον δικό του κόσμο της μουσικής, αποφασισμένος να μην ξαναπαίξει ποτέ πια μπροστά στο κοινό, αφοσιωμένος πια στις στερνές της επιθυμίες. Γιατί όλα αυτά τα χρόνια, το ‘ξερε πια,δεν έπαιζε για κανέναν άλλον παρά για εκείνη, την δική του Αθάνατη αγαπημένη. Και κανείς δεν γνώριζε πως στο στήθος του κρεμόταν, για πάντα από εδώ κι εμπρός, η μικρή του αχιβάδα, έτσι όπως του το είχε ζητήσει εκείνη λίγα λεπτά πριν κλείσει παντοτινά τα μάτια της απέναντι σ’εκείνο το απέραντο γαλάζιο, που είχε σταθεί ο μοναδικός μάρτυρας της αγάπης τους.”






Το τελευταίο αυτό κομμάτι του βιβλίου είναι το αγαπημένο μου και γι’αυτό το παραπέμπω ως έχει . Ένα επιπλέον αποσπασμα μπορείτε νε βρείτε εδώ http://www.e-na.com/piflip.aspx?pbi=25420&rurl=http://www.psichogios.gr




Το βιβλίο είναι επίσης υποψήφιο για το Βραβείο Αναγνωστών 2009