Νύχτα χωρίς όρια α'

Η ζέστη  ήταν αφόρητη εκείνο το βράδυ. Κόντευαν χαράματα, αλλά της ήταν αδύνατον να κοιμηθεί με αυτόν τον καύσωνα. Συνήθως τέτοια ώρα έβαζε ψύχρα, μα απόψε η νύχτα δεν έλεγε να της κάνει το χατίρι. Φορώντας μονάχα ένα λευκό  φανελάκι και ένα μαύρο εσώρουχο, καθόταν εδώ και ώρα στο μπαλκόνι του σπιτιού της με την ελπίδα ότι θα κατάφερνε να δροσιστεί. Ο ιδρώτας που κυλούσε στο κορμί της είχε μουσκέψει τα ρούχα της, αλλά βαριόταν να σηκωθεί να αλλάξει. Είχε σβήσει απλώς τα φώτα και καθόταν στο σκοτάδι, ξαπλωμένη στο πάτωμα του μπαλκονιού με τους αγκώνες της ακουμπισμένους σε μια κόκκινη πετσέτα θαλάσσης. Το μπουκάλι με το κρασί και το γεμάτο τασάκι που υπήρχαν δίπλα της, μαρτυρούσαν την προσπάθεια της να περάσει όσο το δυνατόν πιο ευχάριστα την δύσκολη νύχτα που βασάνιζε εκείνη και τους υπόλοιπους κατοίκους της πόλης.

Κάθε τόσο, έριχνε κλεφτές ματιές στον κόσμο που τύχαινε να διαβαίνει το δρόμο ακριβώς από κάτω της. Της άρεσε τόσο να παρατηρεί τους ανθρώπους. Να κοιτάζει τα πρόσωπά τους και να προσπαθεί να μαντέψει όλα όσα μπορεί να κρύβουν μέσα  τους. Όπου κι αν βρισκόταν, με όποιον κι αν ήταν, είχε μάθει να κοιτάζει στα μάτια τους ανθρώπους που την περιτριγύριζαν. Γνωστούς και άγνωστους. Ήταν κι εκείνη ανάμεσα σε αυτούς που πίστευαν πως τα μάτια των ανθρώπων είναι οι καθρέπτες της ψυχής τους. Δεν ήταν λίγες οι φορές λοιπόν, που έπιανε τον εαυτό της να χαζεύει με τις ώρες τα πρόσωπα των  ανθρώπων που περνούσαν από μπροστά της ανυποψίαστοι. Ακόμη και τώρα, τέτοια ώρα το ίδιο έκανε. Παρατηρούσε τους νέους που περνούσαν από εκεί για να πάνε να διασκεδάσουν.

Στο τέλος του στενού, δεξιά, εκεί που τελείωνε ο δρόμος και γινόταν αδιέξοδο, υπήρχε ένα μικρό φημισμένο μπαράκι. Εκεί κατευθύνονταν όλοι. Δεν ήταν μακριά από το σπίτι της, μόλις πενήντα μέτρα. Τα φώτα νέον που κοσμούσαν την ταμπέλα του μαγαζιού αναβόσβηναν ρυθμικά και έπεφταν πάνω στα μάτια της, ενοχλώντας την. Το ίδιο και η μουσική που ακουγόταν τώρα πιο δυνατά κάθε φορά που άνοιγαν κι έκλειναν την πόρτα για να μπουν ή να βγουν από μέσα. Σηκώθηκε όρθια για να αλλάξει θέση και ακούμπησε τους αγκώνες στα κάγκελα κοιτάζοντας απ’έξω. Ένας άντρας και μια γυναίκα είχαν σταματήσει ακριβώς από κάτω της. Φιλιόντουσαν και αγκαλιάζονταν προκλητικά στη μέση του δρόμου, χωρίς να τους νοιάζει αν υπήρχε κάποιος που να  τους κοιτάζει γύρω τους. Ο άντρας χούφτωνε γεμάτος ένταση κάθε εκατοστό του κορμιού της γυναίκας ενώ εκείνη κάθε τόσο έβγαζε μικρούς αναστεναγμούς. Είχαν και οι δυο τους κλειστά τα μάτια τους κι απολάμβαναν τη στιγμή γεμάτοι ηδονή.

«Μόνο ένα κρεβάτι σας λείπει…» μονολόγησε ψιθυριστά και χαμογέλασε γεμάτη ειρωνεία καταπίνοντας μια ακόμα γουλιά κρασί . Τελικά δε χρειάζεται να βλέπεις πάντα τα μάτια των ανθρώπων για να καταλάβεις τι σκέφτονται και τι θέλουν. Μόνο και μόνο το μπλέξιμο των κορμιών τους, μαρτυρούσε τον πόθο που τους έκαιγε να βρεθούν κάπου οι δυο τους μονάχοι, μακριά από τα βλέμματα τρίτων. Ένα λεπτό μετά τα κορμιά τους ξεχώρισαν και πήραν ξανά το δρόμο προς το μαγαζί κρατώντας ο ένας το χέρι του άλλου.

Άλλοι περπατούσαν μόνοι τους. Ένας άντρας γύρω στα τριάντα κι ένας μικρότερος νεαρός γύρω στα εικοσιπέντε βάδιζαν χωριστά πάνω στο πεζοδρόμιο. Είχαν και οι δυο σκυφτό το κεφάλι τους και κατευθύνονταν προς το μπαρ χωρίς να κοιτάνε δεξιά ή αριστερά. Ούτε και σε αυτούς  μπορούσε να δει καλά το πρόσωπό τους, μα από το σκυφτό του σώματός τους μπορούσε να καταλάβει πως αυτοί δεν ήταν και τόσο χαρούμενοι. Μάλλον η μοναξιά θα έφταιγε, συλλογίστηκε από μέσα της, αλλά οι δυνατές φωνές που ακολούθησαν την έβγαλαν από τις σκέψεις της.

Μια ομάδα  νεαρών  αγοριών φαινόταν πιο ευδιάθετη. Και οι τρεις τους φώναζαν και πείραζαν μια κοπέλα που καθόταν μόνη της στο απέναντι πεζοδρόμιο, περιμένοντας προφανώς κάποιον.  Είχαν σταματήσει μπροστά της ζητώντας να τους χαρίσει το όνομά της, μα εκείνη ούτε που τους έδινε σημασία. Τους κοιτούσε απλώς αμίλητη, μέχρι και τη στιγμή που αποφάσισαν τελικά να την αφήσουν στην ησυχία της. Τους κοιτούσε όλους και γελούσε. Το ζευγάρι, τους δυο άντρες, την κοπέλα απέναντι και τους τρεις νεαρούς που συνέχιζαν τώρα όλοι το δρόμο τους. Της φαινόταν αστείο το πόσο εύκολα μπορεί να σε διασκεδάσει κάποιος, χωρίς ο ίδιος να έχει προσπαθήσει καθόλου, εν αγνοία του.

Το κρασί την είχε ζαλίσει για τα καλά, μα δεν το έβαλε κάτω. Μπήκε στην κουζίνα και άνοιξε την κατάψυξη για να βγάλει το δεύτερο μπουκάλι που είχε βάλει εδώ και μια ώρα να παγώσει. Μαζί με αυτό πήρε και μερικά παγάκια. Κρατώντας τα μαζί στην παλάμη της, τα πέρασε από το λαιμό στον αυχένα της και ύστερα τα έφερε πάνω από το στήθος της. Τα άφησε για λίγο εκεί και έμεινε να απολαμβάνει τη δροσιά που της χάριζαν, χωρίς να κινείται καθόλου.

«Να πάρει… Τι ζέστη κι αυτή σήμερα!» είπε και προχώρησε  ξανά προς στο μπαλκόνι. Πήρε μια πλαστική καρέκλα και κάθισε εκεί για να είναι πιο αναπαυτικά, ακουμπώντας τα πόδια της απέναντι στα κάγκελα. Είχε πιαστεί τόση ώρα ξαπλωμένη στα πλακάκια. Γέμισε το ποτήρι της με κρασί και αφού ρούφηξε μια γουλιά, έκλεισε τα μάτια της και έγειρε προς στα πίσω για να χαλαρώσει. 

Σα να ήταν καλύτερα τώρα. Ένα ελαφρύ αεράκι πέρασε και χάιδεψε το πρόσωπο της, κάνοντας την να ανατριχιάσει και να βγάλει έναν δυνατό αναστεναγμό απόλαυσης.

«Αχ… Επιτέλους!» είπε και  άφησε τις λέξεις να γλιστρήσουν ελεύθερα από τα χείλη της γεμάτη ενθουσιασμό, ενώ ο αέρας  συνέχιζε  να της γαργαλάει ακόμα το πρόσωπο. Ταυτόχρονα σήκωσε το ένα της χέρι και μάζεψε τα μαλλιά της ψηλά για να μπορεί ο αέρας να δροσίσει και την πλάτη της.

«Μμμ…Αυτά είναι!» πρόσθεσε, απολαμβάνοντας στο έπακρο αυτή τη μικρή ανάσα ψυχρού αέρα.

 Ένα αργόσυρτο  σφύριγμα, την έκανε να τρανταχτεί από το φόβο της και να ανακαθίσει στην καρέκλα. Άφησε το ποτήρι της στο πάτωμα κι αφού σηκώθηκε όρθια κοίταξε προς στο δρόμο. 

 Απέναντί της, ένας ξανθός νεαρός στεκόταν με την πλάτη του ακουμπισμένη στον τοίχο, κοιτάζοντας έντονα προς το μέρος της. Τα μαλλιά του ήταν μακριά και έπεφταν μπροστά στα μάτια του εμποδίζοντάς την να τον δει καλά. Φορούσε ένα λευκό πουκάμισο, μα το είχε αφήσει ξεκούμπωτο, αφήνοντας το πάνω μέρος του κορμιού του εντελώς γυμνό. Στο ένα του χέρι, κρατούσε ένα μπουκάλι μπύρα και κάθε τόσο το έφερνε στα χείλη του για να δοκιμάσει μερικές γουλιές. Στο άλλο, κρατούσε ένα τσιγάρο, μα το είχε αφήσει να καίγεται, χωρίς να καπνίζει.  

«Αγόρι μου εσύ είσαι τύφλα στο μεθύσι…» είπε όσο πιο σιγανά μπορούσε για να μην την ακούσει εκείνος. «Είμαι κι εγώ, αλλά εσύ το παράκανες…» συνέχισε ψιθυρίζοντας, κοιτάζοντας κι εκείνη προς το μέρος του.

Ξαφνικά ο  νεαρός άντρας άρχισε να περπατάει και να την πλησιάζει. Διέσχισε το δρόμο κι κάθισε ακριβώς από κάτω σηκώνοντας το κεφάλι του προς το μπαλκόνι της.

«Ωραία πόδια έχεις, το ξέρεις;» τη ρώτησε και έφερε το ξεχασμένο τσιγάρο στα χείλη του για να τραβήξει μια τζούρα. Έπειτα το πέταξε μακριά του και άφησε τον καπνό που υπήρχε μέσα του να ελευθερωθεί προς το μέρος της σχηματίζοντας μικρούς κύκλους.

«Βρίσκεις;» του απάντησε αμέσως εκείνη, χωρίς δεύτερη σκέψη και δίχως να την νοιάζει που ο άντρας από κάτω την έβλεπε με το εσώρουχό της.

Αυτός ο γοητευτικός άγνωστος, είχε έρθει σαν από μηχανής θεός για να την βγάλει από την ανία της αποψινής καυτής νύχτας.

Συνεχίζεται...