Ζωντανός Εφιάλτης (3ο μέρος)

Συνέχεια από το προηγούμενο : Μα καθώς πλησιάζω, σηκώνει το κεφάλι της και τα μάτια της καρφώνονται στα δικά μου, ακινητοποιώντας με.

Τα μάτια της. Τα ξέρω αυτά τα μάτια. Αυτά τα πράσινα μάτια τα ξέρω πολύ καλά. Αρχίζω και πάλι να ουρλιάζω, μα κανείς δεν με ακούει. Αυτά τα μάτια τα έχω δει χίλιες φορές σε τόσες φωτογραφίες, τα έχω δει στο πορτρέτο που έχει ο πατέρας μου κρεμασμένο πάνω από το τζάκι στο μεγάλο σαλόνι.

Αυτά τα μάτια είναι της μητέρας μου.

___________________

Η άγνωστη γυναίκα που στέκεται απέναντί μου, είναι η μητέρα μου. Δεν μπορεί να είναι αλήθεια αυτό που βλέπω. Όχι, σίγουρα ονειρεύομαι. Η μητέρα μου είναι νεκρή. Πέθανε πριν δεκαπέντε ολόκληρα χρόνια. Κι όμως, την έχω ολοζώντανη να στέκεται μπροστά στα μάτια μου. Μου είναι αδύνατον να παραβλέψω την τρομερή ομοιότητα που έχει η γυναίκα μπροστά μου, με το πορτρέτο που βρίσκεται κρεμασμένο στο σαλόνι. Δεν είναι μόνο το χρώμα των ματιών της, δεν είναι μόνο τα μαλλιά της που μοιάζουν με τα δικά μου, είναι το σχήμα του προσώπου της, τα χείλια της, τα μάγουλά της, οι γραμμές των φρυδιών της. Μου είναι όλα τόσο γνώριμα. Μου μοιάζουν όλα τόσο οικεία και τόσο όμοια με τα δικά μου χαρακτηριστικά, που νομίζω πως βλέπω τον εαυτό μου στον καθρέφτη.

Δεν έχει σταματήσει να με κοιτάζει λεπτό. Τουλάχιστον έτσι νομίζω. Τα μάτια της είναι στυλωμένα προς το  μέρος μου και κοιτάνε γεμάτα ένταση. Δεν μπορώ να καταλάβω τι μπορεί να βλέπει, αφού το σώμα μου βρίσκεται ξαπλωμένο ακόμα στο κρεβάτι μου. Φαίνεται σαν να αντικρίζει κάτι παράξενο, κάτι που δεν έχει ξαναδεί ποτέ στη ζωή της, αφού στο πρόσωπό της μπορώ εύκολα να  διακρίνω την έκπληξη και την περιέργεια που κρύβονται μέσα της. Μα πως μπορώ να βρίσκομαι ακόμα εδώ; Απορώ με τον εαυτό μου που βρίσκει τη δύναμη να στέκεται ακόμα απέναντί της χωρίς να κάνει τίποτα.

Ξαφνικά σηκώνεται από τη θέση της και με αργά βήματα πλησιάζει προς το μέρος μου. Φοβάμαι. Τρέμω. Θέλω να φύγω από αυτό το δωμάτιο, μα για πρώτη φορά αντιλαμβάνομαι πως δεν μπορώ να το κάνω. Είναι σαν να βρίσκομαι κολλημένη στην ίδια θέση και μου είναι αδύνατον να μετακινηθώ. Βρίσκομαι εγκλωβισμένη στο δωμάτιο του πατέρα μου μαζί με ένα φάντασμα. Γιατί δε χωράει αμφιβολία πως η γυναίκα που με πλησιάζει όλο και περισσότερο, είναι ένα φάντασμα. Το φάντασμα της μητέρας μου. Ο φόβος έχει κατακλύσει από άκρη σε άκρη την ύπαρξη μου. Αρνούμαι να παραδεχτώ πως τα όσα βλέπω είναι αλήθεια. Μάλλον ονειρεύομαι. Σίγουρα ονειρεύομαι. Μα όσο κι αν πιέζω τον εαυτό μου να ξυπνήσει, είναι αδύνατον. Τελικά, αφήνομαι απλώς έρμαιο της όποιας κατάληξης θα έχει αυτή η συνάντηση.

Η λυγερή γυναίκα βρίσκεται μόλις μερικά βήματα μακριά μου. Παρά τον φόβο μου, δεν μπορώ να μην παρατηρήσω την ομορφιά και τη χάρη που εκπέμπει καθώς περπατάει. Είναι πανέμορφη, σαν νεράιδα. Το ψηλόλιγνο σώμα της διαγράφεται έντονα κάτω από το λεπτό ύφασμα του λευκού φορέματος που την ντύνει. Ποτέ μου δεν έχω δει τόσο όμορφο σώμα. Ο λαιμός της, οι ώμοι της, το στήθος της, η κοιλιά της, τα πόδια της, μοιάζουν να έχουν σχεδιαστεί από τον πιο επιδέξιο ζωγράφο. Είναι όμοια με θεά. Τώρα το πρόσωπο της είναι ήρεμο, πράο και τίποτα δε μοιάζει να την απασχολεί. Απλώς συνεχίζει να περπατάει. Στα χέρια της κρατάει ένα χαρτί. Το έχει αφήσει ξεδίπλωτο και μπορώ εύκολα να δω πως κάτι είναι γραμμένο στην επιφάνεια του. Από αυτή την απόσταση δεν μπορώ να διαβάσω, μα κάτι είναι σίγουρα γραμμένο πάνω του. Σκέφτομαι πως πρέπει να είναι  το ίδιο χαρτί με εκείνο στο οποίο έγραφε πάνω του τη στιγμή που μπήκα στο δωμάτιο.

Καθώς σταματάει ακριβώς μπροστά μου, παρακαλώ το Θεό να μου δώσει δύναμη, να με προστατεύσει. Εκείνη συνεχίζει να με κοιτάει και τα μάτια της γεμίζουν δάκρυα. Μα γιατί κλαίει; Τι συμβαίνει; Γιατί δεν μπορώ να καταλάβω τίποτα; Τα αφήνει να τρέξουν στα μάγουλά της κι από τα χείλη της ξεπετάγεται ένας βαθύς αναστεναγμός, τόσο δυνατός που σχεδόν με τρομάζει αφού ταράζει την ησυχία που επικρατεί στο δωμάτιο. Σηκώνει το χέρι της και το φέρνει στο ύψος που κανονικά θα έπρεπε να βρίσκεται το πρόσωπό μου. Κι όμως, μπορώ να νιώσω το άγγιγμα της. Δεν ξέρω πώς, μα νιώθω τα κρύα της δάχτυλα να αγγίζουν τα μάγουλά μου. Μπορώ εύκολα να αισθανθώ τον κόμπο που έχει σταθεί στο λαιμό μου. Δε με αφήνει ούτε να αναπνεύσω, μα ούτε και να καταπιώ το σάλιο μου. Και να μπορούσα να μιλήσω, πάλι δε θα τα κατάφερνα, αφού κυριολεκτικά η κίνηση της μου έχει κόψει την ανάσα.

 Κι ύστερα ακούω τη φωνή της. Στην αρχή πολύ σιγανά, σαν να έρχεται από κάποιο μέρος πολύ μακρινό. Μοιάζει με μελωδία κάποιου μελαγχολικού τραγουδιού. Στη συνέχεια δυναμώνει. Μπορώ να ακούσω πεντακάθαρα τα λόγια που βγαίνουν από τα χείλη της.

«Άλις… Κόρη μου…. Πολυαγαπημένη μου κόρη…». Μιλάει. Απευθύνεται σε μένα. Με βλέπει. Μπορεί πράγματι και με βλέπει. Καθώς οι λέξεις βγαίνουν από το στόμα της, αισθάνομαι την ανάσα της  σαν μαστίγιο που μου χαράσσει το πρόσωπο. Δεν μπορώ να το αντέξω άλλο αυτό. Όχι, δεν είμαι τόσο δυνατή. Λυγίζω κι αρχίζω να κλαίω. Δε μπορώ να νιώσω τα δάκρυα μου, μα είμαι σίγουρη πως κλαίω. Το νιώθω.

Εκείνη όμως δεν σταματάει εκεί. Τώρα κατεβάζει την παλάμη της από το πρόσωπό μου κι αφού διπλώνει το χαρτί που έχει στα χέρια της το φέρνει προς το μέρος μου.

«Αυτό είναι από εμένα για εσένα Άλις. Είναι δικό σου…Πάρ’το…». Η φωνή της τρέμει και μοιάζει να με παρακαλά μα εγώ δεν κάνω καμία κίνηση να πιάσω στα χέρια μου το χαρτί που μου δίνει. Απλώς στέκομαι να το κοιτάζω. Στην εξωτερική του μεριά, με μεγάλα και καλλιγραφικά γράμματα, φαίνεται πεντακάθαρα χαραγμένο το όνομά μου.

“Alice”

Πράγματι αυτό το  χαρτί έχει γραφτεί για να δοθεί σε εμένα. Εγώ είμαι ο παραλήπτης του.

«Παρ’το… Σε παρακαλώ Άλις…» Η φωνή της με βγάζει απότομα από τι σκέψεις μου, υπενθυμίζοντάς μου ότι περιμένει κάποια μου αντίδραση.

Θέλω να σηκώσω τα χέρια μου και να το πάρω, μα δεν έχω χέρια. Δεν έχω τίποτα. Δεν μπορώ να κάνω καμία κίνηση. Βάζω όλη μου τη δύναμη προσπαθώντας να φτάσω κοντά της μα δε γίνεται τίποτα. Ξαφνικά ο φόβος μου γίνεται ακόμα μεγαλύτερος. Δεν είναι για τη μητέρα μου, ούτε για το χαρτί που θέλει να μου δώσει. Είναι γιατί συνειδητοποιώ πως μου είναι αδύνατον να κάνω οποιαδήποτε κίνηση. Είναι σα να έχω παραλύσει, σα να έχω χάσει όλες μου τις δυνάμεις. Δε μπορώ να χρησιμοποιήσω κανένα μέλος του σώματος μου, αφού απλούστατα δεν έχω σώμα. Και τότε είναι που αρχίζω να ουρλιάζω ξανά και να ζητάω βοήθεια.

 Πετάγομαι ιδρωμένη από το κρεβάτι μου. Η καρδιά μου χτυπάει σαν τρελή! Τώρα μπορώ να την ακούσω. Τη νιώθω, χτυπάει στο στήθος μου κι είναι έτοιμη να ξεπηδήσει από μέσα μου. Στα μάτια μου υπάρχουν δάκρυα. Μπορώ να τα νιώσω που είναι ζεστά και βρέχουν τα μάγουλά μου. Μπορώ να σηκώσω τα χέρια μου και να τα σκουπίσω. Μπορώ.

Είμαι και πάλι μέσα στο σώμα μου.

Όνειρο ήταν. Μοναχά ένα όνειρο.

Μα έμοιαζε τόσο αληθινό…

Συνεχίζεται…