10 Δεκεμβρίου 2009

Φίλα με....




Tο δάκρυ μου το τελευταίο θα φυλάξω

πολύτιμο πετράδι ανάμεσα στα δυο μου χείλη…

Και θα στο δώσω να το πιείς σαν με φιλήσεις…

Πίκρα μονάχα θα γευτείς…

Μόνο τη θλίψη μου θα νιώσεις…




Μια θάλασσα ο πόνος μου


που μέσα της θα βυθιστείς…


Πελώρια κύματα η θλίψη μου


Δε θα γλιτώσεις…





Φίλα με…

Φίλα με να το νιώσεις…

8 Δεκεμβρίου 2009

Απόψε...


Κλείσε τα μάτια σου...
Άκουσε τη φωνή μου...
Μόνο για 'σένα τραγουδώ απόψε...

Αφήσου ελεύθερος...
Παραδόσου...
Γίνε δικός μου απόψε...

Άφησε το τραγούδι μου να γίνει χάδι στο κορμί σου...
Άφησε τη φωνή μου να ζεστάνει τη ψυχή σου...
Γίνε δικός μου απόψε...

Θέλω να σ'αγγίξω...
Να νιώσω το κορμί μου πάνω στο δικό σου...
Να κλέψει το φιλί μου το δικό σου...
Γίνε δικός μου απόψε...

Τούτη τη νύχτα σα φυλαχτό θα την κρατώ...
Κι όρκο σου δίνω...
Ποτέ δε θα ξεχάσω πως έγινες δικός μου απόψε...

7 Δεκεμβρίου 2009

Βιβλιοθήκη του κόσμου - Ρώσοι Λογοτέχνες

Πάντα αναρωτιώμουν ποια είναι τα βιβλία που κάθε ενημερωμένος αναγνώστης θα πρέπει να έχει διαβάσει στη ζωή του. Πολλές φορές έχω ψάξει ανάλογες λίστες μήπως διαφωτιστώ μα οι επιλογές κάθε φορά διαφέρουν ανάλογα με το γούστο του καθενός που την φτιάχνει. Ποιά είναι τα μεγαλύτερα λογοτεχνικά έργα; Ποιά είναι τα βιβλία που δεν πρέπει να λείπουν από τη βιβλιοθήκη του εκάστωτε αναγνώστη; Νομίζω πως τη λύση την δίνει αυτή τη φορά η εφημερίδα "ΤΟ ΒΗΜΑ της Κυριακής" και ο Δημοσιογραφικός Οργανισμός Λαμπράκη Α.Ε οι οποίοι παρουσιάζουν τα μεγαλύτερα λογοτεχνικά έργα ξεκινώνατς από αυτά της ρώσικης λογοτεχνίας. Και φυσικά η λίστα συνεχίζεται...
Παρακάτω ακολουθούν όσα έχουν διανεμηθεί ως σήμερα. Θα τα βρείτε κάθε Κυριακή με TO BHMA στα περίπτερα.





Ταράς Μπούλμπα
Μυθιστόρημα Νικολάι Γκόγκολ
μετάφραση: Άρης Αλεξάνδρου
168 σελ.


Ο Μπούλμπα ήταν φοβερά πεισματάρης. Ήταν από κείνους τους χαρακτήρες που θα μπορούσαν να σφυρηλατηθούν στο δύσκολο 15ο αιώνα, στη μισονομαδική εκείνη γωνιά της Ευρώπης, όταν όλη η νότια αρχέγονη Ρωσία, παρατημένη από τους πρίγκηπές της, είχε ερημωθεί και είχε κατακαεί μέχρι το τελευταίο χόρτο, απ' τ' ασυγκράτητα μογγολικά στίφη όταν, στερημένος απ' το σπίτι του κι από κάθε λογής στέγη, ο άνθρωπος έγινε αναγκαστικά ριψοκίνδυνος ξεχνώντας πως υπάρχει φόβος στον κόσμο. Την πανάρχαιη ειρηνική σλαβική ψυχή την ατσάλωσε η φλόγα του πολέμου και ξεπήδησε το κοζάκικο, αυτό το πλατύ, το ξέφρενο δημιούργημα της ρώσικης ψυχής.



Έγκλημα και τιμωρία
Φιοντόρ Ντοστογιέβσκη
μετάφραση: Άρης Αλεξάνδρου
628 σελ.


Το "Έγκλημα και τιμωρία" εξακολουθεί να παραμένει κλασικό και ανυπέρβλητο πρότυπο ψυχολογικού μυθιστορήματος. Μεταφρασμένο εδώ κατευθείαν από το ρωσικό κείμενο κι από τον Άρη Αλεξάνδρου, αποδίδει πλήρως την ατμόσφαιρα και τη ζεστασιά του πρωτοτύπου. Όλοι οι ήρωες του έργου -ο δαιμονικός Ρασκόλνικοβ, ο τραγικός Μαρμελάντοβ, η μαρτυρική Σόνια, η βασανισμένη Πουλχερία Αλεξάντροβνα, ο σατανικός Πορφύρης Πετρόβιτς, η υπέροχη Ντούνια Ρομάνοβνα, ο λάγνος Σβιντριγκάιλοβ-, όλοι τους διαχρονικοί ανθρώπινοι τύποι, ζωντανεύουν στις σελίδες του βιβλίου και στέκονται μπροστά μας, είτε έξαλλοι είτε θλιμμένοι είτε σαρκαστικοί· η παρουσία τους δε μας εγκαταλείπει ποτέ, όσα χρόνια κι αν έχουν περάσει από την πρώτη γνωριμία μας μαζί τους.


Άννα Καρένινα
ΜυθιστόρημαΛέων Τολστόη

"Την αγάπη προς τη γυναίκα, ο Λιέβιν όχι μονάχα δε μπορούσε να τη φανταστεί χωρίς τον γάμο, μα καθώς σκεφτόταν τα ζητήματα αυτά, πρωτύτερα φανταζόταν την οικογένεια και μετά πια τη γυναίκα, που θα του έδινε την οικογένεια. Και οι αντιλήψεις του για τον γάμο, γι' αυτό τον λόγο, δεν έμοιαζαν καθόλου με τις αντιλήψεις της πλειονότητας των γνωριμιών του, για τους οποίους ο γάμος ήταν μία από τις πολλές και διάφορες κοινές, βιοτικές υποθέσεις. Για τον Λιέβιν ήταν η κυριότερη υπόθεση της ζωής του, που από αυτήν εξαρτιόταν όλη της η ευτυχία. Και τώρα έπρεπε να παραιτηθεί από κάθε τέτοια σκέψη..."


Άννα Καρένινα
ΜυθιστόρημαΛέων Τολστόη
μετάφραση: Κ. Μακρή
552 σελ.
"Μέσα στην απεραντοσύνη του χρόνου, μέσα στην απεραντοσύνη της ύλης, μέσα στην απεραντοσύνη του χώρου, ξεχωρίζει μία φουσκίτσα, ένας οργανισμός, και η φουσκίτσα αυτή επιβιώνει για λίγο και μετά σκάει, και η φουσκίτσα αυτή είμαι εγώ".Αυτό ήταν μια βασανιστική ψευτιά, όμως ήταν το μοναδικό, το τελευταίο συμπέρασμα αιώνων μόχθου της ανθρώπινης σκέψης προς την κατεύθυνση αυτή. Ήταν εκείνη η τελευταία δοξασία, που πάνω σ' αυτή στηρίζονταν, σ' όλους σχεδόν τους κλάδους, όλες οι αναζητήσεις της ανθρώπινης σκέψης. Ήταν η επικρατέστερη άποψη, κι ο Λιέβιν, βλέποντάς την σαν πιο ξεκάθαρη απ' όλες τις άλλες εξηγήσεις, χωρίς κι ο ίδιος να ξέρει πότε και πώς, την ασπάστηκε.
πηγή : .:BiblioNet
Παρακάτω η λίστα όλων των βιβλίων που θα διανεμηθούν:

Νικολάι Γκόγκολ - Τάρας Μπούλμα
Φιοντόρ Ντοστογιέβσκη - Έγκλημα και Τιμωρία
Λέων Τολστόη – Άννα Καριένινα, τόμος Α΄
Λέων Τολστόη – Άννα Καριένινα, τόμος Β΄
Μαξίμ Γκόρκη – Στα Ξένα Χέρια
Άντον Τσέχωφ – Διηγήματα
Φιοντόρ Ντοστογιέβσκη – Δαιμονισμένοι, τόμος Α΄
Φιοντόρ Ντοστογιέβσκη – Δαιμονισμένοι, τόμος Β΄
Μπόρις Πάστερνακ – Δόκτορ Ζιβάγκο
Νικολάι Γκόγκολ – Νεκρές Ψυχές
Ισαάκ Μπάμπελ – Το Κόκκινο Ιππικό
Λεοντίν Αντρέγιεφ – Σάσκα Ζιγκουλιόφ
Μιχαήλ Σολόχοφ – Ήρεμος Ντον Τόμος Α΄
Μιχαήλ Σολόχοφ – Ήρεμος Ντον Τόμος Β΄
Λέων Τολστόη – Πόλεμος και Ειρήνη Τόμος Α΄
Λέων Τολστόη – Πόλεμος και Ειρήνη Τόμος Β΄
Μαξίμ Γκόρκη – Η Μάνα
Φιοντόρ Ντοστογιέβσκη – Αναμνήσεις από το Σπίτι των Πεθαμένων
Ιβάν Τουργκένιεφ – Ανοιξιάτικοι Χείμαροι
Λέων Τολστόη – Νουβέλες

5 Δεκεμβρίου 2009

Ο βιολονίστας - Κώστας Καρακάσης





Το βιβλίο του κυρίου Καρακάση με συγκίνησε ιδιαίτερα. Ακόμα υπάρχουν στιγμές που σκέφτομαι τις τελευταίες σελίδες του και δακρύζω. Είναι γιατί μπορεί εύκολα κάποιος να αντιληφθεί οτι υπάρχουν άνθρωποι που αγάπουν με όλη τη δύναμη της καρδιάς τους, που μένουν για πάντα πιστοί στο μοναδικό έρωτα της ζωής τους ακόμα κι αν αυτός δεν υπάρχει πια δίπλα τους.


Μα αυτό που με συγκίνησε περισσότερο είναι τα χρόνια που άφησε αυτός ο μεγάλος έρωτας να πάνε χαμένα. Να χαθούν άδικα... Δεν ξέρω αν πρέπει να θυμώνω με την Αλκυόνη... Δεν ξέρω αν πρέπει να την θαυμάζω που είχε τη δύναμη να θυσιάσει την αγάπη της για την ευτυχία του άντρα που αγάπησε τόσο πολύ. Το μόνο που ξέρω είναι πως το τέλος της επιφύλασε μια τραγική ειρωνία και ήταν τόσο κρίμα και για τους δυο...




Μια συναρπαστική ιστορία αγάπης ξεκινά ένα χριστουγεννιάτικο βράδυ στους δρόμους της παλιάς Αθήνας. Μια νεαρή κληρονόμος μαγεύεται από τον ήχο του βιολιού ενός δεξιοτέχνη πλανόδιου βιολονίστα και αναλαμβάνει να κάνει τα πάντα για να τον προωθήσει. Και τα καταφέρνει...


Ο Ίων Δαγκλής γίνεται γνωστός και περιζήτητος στις μεγαλύτερες μουσικές σκηνές του κόσμου. Ο έρωτας τους είναι αναπόφευκτος και παράφορος. Μα ξαφνικά εκείνη εξαφανίζεται από τη ζωή του. Χωρίς μια προειδοποίηση, χωρίς μια δικαιολογία... Χρόνια μετά αναρωτιέται ακόμα για αυτή την ξαφνική φυγή της μοναδικής γυναίκας που αγάπησε με όλη τη δύναμη της ψυχής του...


Ένα ταξίδι από την Κωνσταντινούπολη, στην Βιέννη, την Αλεξάνδρεια, την Βουδαπέστη και την Αθήνα...

Ένα ταξίδι στις μελωδίες του βιολιού τεσσάρων γενεών μουσικών...
Έρωτες, πάθη, δράματα, η ζωή ολόκληρη των προγόνων του Ίωνα ξετυλίγεται μπροστά μας μέσα από την αφήγηση του χαρισματικού κυρίου Καρακάση.





«Ο Θάνατος του Κύκνου» με συντροφεύει καθώς γράφω αυτές τις λίγες γραμμές. Βυθίζομαι στον ήχο ενός βιολιού που μοιάζει να θρηνεί για το το χαμό του πιο αγαπημένου του προσώπου. Ταξιδεύω… Γύρω μου σκοτάδι… Και ξανά φως… Πολύ φως! Είναι Πρωτοχρονιά… Βρίσκομαι θεατής ανάμεσα σε ένα κοινό που έχει ξεσπάσει σε χειροκροτήματα αποθεώνοντας έναν όμορφο βιολονίστα. Εκείνος έχει σταθεί στη μέση της σκηνής με το φως ενός μοναδικού προβολέα να τον σημαδεύει. Ρίχνει μια ματιά στο πρώτο καθισμα της πρώτης σειράς…Τον είδα… Και έπειτα….


“Το μαγικό δοξάρι ακούμπησε απαλά τις χορδές. Ο Θάνατος του Κύκνου κύλησε σπαραχτικά, λες και ήταν ένα κομμάτι που πρώτη φορά παιζόταν και θαρρείς πως ακουγόταν για τελευταία φορά, γιa την δική του Άννα Πaύλοβα που χόρευε με τους Αγγέλους στους ουράνιους αιθέρες, μα που σίγουρα συνέχιζε να τον ακούει. Με σφαλιστά τα μάτια, χαμένος μέσα στους δικούς του κόσμους που λαμπύρισαν σαν δυο πολύτιμα πετράδια στις κλειστές βλεφαρίδες του, ο Ίων αποχαιρετούσε την αγαπημένη του και μαζί τον δικό του κόσμο της μουσικής, αποφασισμένος να μην ξαναπαίξει ποτέ πια μπροστά στο κοινό, αφοσιωμένος πια στις στερνές της επιθυμίες. Γιατί όλα αυτά τα χρόνια, το ‘ξερε πια,δεν έπαιζε για κανέναν άλλον παρά για εκείνη, την δική του Αθάνατη αγαπημένη. Και κανείς δεν γνώριζε πως στο στήθος του κρεμόταν, για πάντα από εδώ κι εμπρός, η μικρή του αχιβάδα, έτσι όπως του το είχε ζητήσει εκείνη λίγα λεπτά πριν κλείσει παντοτινά τα μάτια της απέναντι σ’εκείνο το απέραντο γαλάζιο, που είχε σταθεί ο μοναδικός μάρτυρας της αγάπης τους.”






Το τελευταίο αυτό κομμάτι του βιβλίου είναι το αγαπημένο μου και γι’αυτό το παραπέμπω ως έχει . Ένα επιπλέον αποσπασμα μπορείτε νε βρείτε εδώ http://www.e-na.com/piflip.aspx?pbi=25420&rurl=http://www.psichogios.gr




Το βιβλίο είναι επίσης υποψήφιο για το Βραβείο Αναγνωστών 2009

18 Οκτωβρίου 2009

Όταν ο έρωτας σκοτώνει...

Έρωτας δολοφόνος - Θάνος Κονδύλης


Το μυθιστόρημα αυτό διαδραματίζεται στη Βενετία στα μέσα του 15ου αιώνα. Ένας αστυνόμος, ο νεαρός Ζαν λε Κερ, φιλοδοξεί να προαχθεί σε επιθεωρητής της περιοχής Καναρέτζιο, περιοχή της πόλης των Δόγηδων. Ο μέντορας του, νυν επιθεωρητής της περιοχής, Μάρκο Κονταρίνι αναλαμβάνει να προωθήσει την υποψηφιότητα του αφού ως μη γνήσιος Βενετός πολίτης έχει μειωμένες πιθανότητες να κερδίσει τη θέση.


Ο Μάρκο κάνει τα πάντα για να πείσει το Μεγάλο Συμβούλιο να λάβουν σοβαρά υπόψη τους τον Ζαν λε Κερ αφού είναι πραγματικά ο μοναδικός άξιος να αναλάβει το συγκεκριμένο αξίωμα. Την ίδια εποχή ο νεαρός υποψήφιος αναλαμβάνει να διαλευκάνει τον περίεργο φόνο μιας πόρνης. Μόνο αν καταφέρει να βρει τον δολοφόνο της νεαρής ιερόδουλης θα πάρει άξια τη θέση του επιθεωρητή. Την έρευνα λοιπόν την αναλαμβάνει αποκλειστικά ο ίδιος και ένας βοηθός του με τον όρο να μη βοηθηθεί καθόλου από τον Μάρκο Κονταρίνι.

Αρχίζει λοιπόν τις εντατικές έρευνες προκειμένου να αποκαλύψει τον ένοχο. Με τη διαφορά όμως, πως στον έναν φόνο έρχονται να προστεθούν ακόμα τρεις, με θύματα τους επίσης πόρνες. Μάλιστα ο δολοφόνος αρχίζει να στέλνει αινιγματικές επιστολές στον Ζαν λε Κερ προαναγγέλλοντας τους φόνους που θα διαπράξει.
Σ΄όλα αυτά έρχεται να προστεθεί και η γνωριμία του υποψήφιου επιθεωρητή με τη νεαρή Βενετσιάνα Μαρκέλλα. Οι δυο τους ερωτεύονται παράφορα και μαζί θα βιώσουν στιγμές φλογερού πάθους.


Εν τω μεταξύ ο Ζαν λε Κερ συνεχίζει τις έρευνες του καθώς όλο και περισσότερα στοιχεία για την ταυτότητα του δολοφόνου έρχονται στο φως. Κι ενώ λοιπόν συλλέγει αυτά τα στοιχεία ο Ζαν θα βρεθεί αντιμέτωπος με τον δολοφόνο, έναν άνθρωπο υπεράνω πάσης υποψίας. Ποιος είναι λοιπόν αυτός ο μυστηριώδης «ερωτευμένος» -όπως αποκαλύπτουν και οι επιστολές του οι οποίες είναι γεμάτες με ερωτικά στιχάκια – δολοφόνος; Ο άντρας αυτός γεμίζει τις επιστολές του με στίχους του ποιητή Βοκκάκιου απο το έργο του '' Δεκαήμερον" και στη συνέχεια απευθύνεται στον Ζαν βρίζοντας τον και απειλώντας τον...

Θα παραθέσω τους αγαπημένους μου στίχους - τους οποίους απαγγέλει κάποια στιγμή ο Ζαν στην Μαρκέλλα για να την γοητεύσει.

Τάχα ποιάν άλλη ομορφιά μπορουν ν'αντικρίσουν

τα μάτια μου, που κι η καρδιά μου επιθυμάει;

Όσο το μάτι τέτοιο πλούτο αγναντεύει,

ολοένα η φλόγα μέσα μου θεριεύει.


Πες μου αν και πότε θα 'ρθει η μέρα,

αγάπη μου, που θα σε ξαναβρώ.

Τα μάτια σου φιλούσα εκεί πέρα,

μα πες μου πότε θα σε ξαναδώ.

Ο έρωτας μ'έχει τόσο σκληρά πληγώσει

που για όλα, εξόν για σένα, αδιαφορώ.



Τουλαχιστόν μπορώ να πω πως ο δολοφόνος αν και ανίδεος από ποίηση - όπως αποκαλύπτεται - είχε το γούστο να διαλέγει ωραίους στίχους.

Δεν θα σας πω φυσικά ποιος είναι αυτός που διαπράττει τους φόνους στα μπορντέλα της Βενετίας. Όχι, θα αφήσω να τον βρείτε εσείς...

Άλλωστε ο κύριος Κονδύλης γράφει και παραθέτει τα στοιχεία με τέτοια δεξιοτεχνία που δεν είναι δύσκολο να τον ανακαλύψετε. Με έκανε να πιστεύω οτι ίσως έχει υπηρετήσει ο ίδιος στο σώμα ανθρωποκτονιών. Κάθε στοιχείο που αποκαλύπτεται σας φέρνει και ένα βήμα πιο κοντά σε αυτόν τον επικίνδυνο δολοφόνο.

Επίσης θα ήθελα να πω πως αυτό το βιβλίο έχει και ένα μήνυμα που σχετίζεται με τα θέλω του κάθε ανθρώπου. Ο Ζαν ήθελε να γίνει επιθεωρητής και έγινε. Δούλεψε σκληρά, κουράστηκε αλλά στο τέλος πέτυχε τον στόχο του και μάλιστα με την αξία του. Γι'αυτό λοπόν όταν θέλουμε να πετύχουμε κάτι πρέπει να παλεύουμε γι'αυτό, να κάνουμε τα πάντα για να το βιώσουμε. Εξάλλου τ' αγαθά κόποις κτώνται...

Είχα καιρό να διαβάσω ένα αστυνομικό μυθιστόρημα και χαίρομαι πολύ που είχα την ευκαιρία να διαβάσω το συγκεκριμένο. Αν θέλετε και σεις να βιώσετε αυτή τη συναρπαστική ιστορία μυστηρίου που διαδραματίζεται στα σκοτεινά κανάλια της Βενετίας δεν έχετε παρά να το διαβάσετε. Καλή ανάγνωση!





Απόσπασμα του βιβλίου θα βρείτε εδώ http://www.psichogios.gr/datafiles/parts/6174.pdf

14 Οκτωβρίου 2009

Για τον Στέλιο και τη μοναδική μητέρα που γνώρισε ποτέ...

Το παιδί της αγάπης - Μαρία Τζιρίτα




















































Προσπαθώ να βρω τις λέξεις και να περιγράψω τις εντυπώσεις μου γι’αυτό το βιβλίο μα μοιάζει να είναι τόσο δύσκολο . Ακόμα και τώρα δεν μπορώ να συνειδητοποιήσω ότι αυτή η ιστορία είναι αληθινή. Ότι δηλαδή υπήρξε κάποτε ένα αγόρι που έζησε μόνο την μαύρη πλευρά της ζωής. Γιατί; Είναι τόσο άδικο…
Ο Στέλιος δεν ήταν για μένα «καμένο χαρτί». Θέλω να πω δηλαδή ότι τίποτα δεν προμήνυε το κακό του τέλος. Ήταν απλώς ένας άνθρωπος που βίωσε τη ζωή με τον πιο σκληρό τρόπο και αυτό είναι που τον έκανε και τον ίδιο σκληρό σαν προσωπικότητα. Δεν γνώρισε ποτέ τους γονείς του, μεγάλωσε «σαν βαλίτσα» που την μετέφεραν από το ίδρυμα στο σπίτι του, από το σπίτι του ξανά πίσω στο ίδρυμα, από κει σε μια ξένη οικογένεια για να γυρίσει ακόμα μια φορά στο ίδρυμα. Και πείτε μου εσείς , δεν είναι σκληρό αυτό για ένα μικρό παιδί;

Και όταν φτάνει η ώρα να ενηλικιωθεί και να κάνει τη ζωή του νιώθει την ανάγκη κάποιος να τον αγαπήσει, κάποιος να κάνει τα πάντα γι’αυτόν, κάποιος να του δώσει όλα εκείνα που του έλειψαν ενώ ήταν μικρός. Και τότε εμφανίζεται ο Χάρης, ναι ένας άντρας που θα δώσει πραγματικά τα πάντα σε κείνον γιατί είναι ερωτευμένος μαζί του, γιατί τον ΑΓΑΠΑΕΙ. Έτσι και ο Στέλιος αποδεχόμενος αυτό το ενδιαφέρον αλλά και για να πραγματοποιήσει τα όνειρα του, όνειρα που ποτέ δεν είχε τολμήσει να κάνει παλιότερα θα ενδώσει στον έρωτα αυτό και θα συνάψει σχέση με τον Χάρη.

Βέβαια καθ'όλη τη διάρκεια της ζωής του υπήρξε δίπλα του μια γυναίκα που τον αγάπησε σαν πραγματικό της παιδί. Ήταν πάντα δίπλα του, τον νοιαζόταν, τον φρόντιζε και προσπαθούσε να του δείξει το σωστό δρόμο. Αυτή ήταν η Μαρίνα, η γυναίκα που δούλευε στο ίδρυμα και από την πρώτη στιγμή που γνώρισε τον Στέλιο τον αγάπησε σαν να ήταν "Μάνα" του. Ναι, έτσι την φώναζε. Πάντα προσπαθούσε να τον κάνει ευτυχισμένο και ας δεχόταν πιέσεις και παρατηρήσεις γι'αυτό το υπερβολικό ενδιαφέρον από τους γύρω της.

Ο Στέλιος όμως την πόνεσε με τις επιλογές του, την έδιωξε μακριά του και όταν ήρθε εκείνη η στερνή ώρα που ζήτησε τη βοήθεια της εκείνη άργησε να πάει κοντά του...

Μια αρρώστια που δεν έχει γιατρειά θα του κόψει τα φτερά και θα τον κλείσει ακόμα περισσότερο στον εαυτό του. Το έιτζ. Στην αρχή χάθηκε ο Χάρης και τώρα χανόταν αυτός...
Δεν το αντέχει αυτό το βασανιστήριο και ο Στέλιος αποφασίζει να δώσει ο ίδιος τέλος στη ζωή του...

Η Μαρίνα δεν μπορεί να το αντέξει... Θεωρεί τον εαυτό της ένοχο γι'αυτή την κατάληξη. Ένα γράμμα όμως που κρατούσε στα χέρια του το άψυχο σώμα του Στέλιου θα την λυτρώσει αφού της αποκαλύπτει οτι πάντα την αγαπούσε, παντα ένιωθε την αγάπη που του έδινε αλλά δεν μπορούσε να την αναγνωρίσει και να την προσφέρει και εκείνος.
Αυτό το γράμμα είναι ό,τι πιο συγκινητικό έχω διαβάσει ποτέ σε βιβλίο και αυτή η ιστορία είναι ό,τι πιο συγκινητικό έχω διαβάσει ποτέ μου.

Στο βιβλίο πρωταγωνιστούν και άλλα πρόσωπα που παίζουν σημαντικό ρόλο στην πλοκή της ιστορίας...
Δεν θέλω να σας αποκαλύψω ποιος είναι ο ρόλος του καθενός... Αξίζει μόνο να διαβάσετε αυτή την ιστορία που θα σας καθηλώσει και θα σας ταρακουνήσει. Θα σας κάνει να δείτε τον κόσμο με άλλα μάτια, θα σας ξυπνήσει συναισθήματα και θα σας κάνει να συνειδητοποιήσετε οτι ο κόσμος δεν είναι ρόδινος. Γι'αυτό πρέπει πάντα στη ζωή μας να είμαστε κοντά ο ένας στον άλλο και να προσφέρουμε αγάπη στους γύρω μας . ΑΓΑΠΗ.
Αυτό είναι το παιδί της ΑΓΑΠΗΣ.
Εδώ θα βρείτε ένα απόσπασμα του βιβλίου http://www.psichogios.gr/datafiles/parts/3477.pdf

9 Οκτωβρίου 2009

Ας ζήσουμε πραγματικά τη ζωή μας έστω μια φορά...






Έστω μια φορά - Πασχαλία Τραυλού




Κάθε φορά που διαβάζω ένα βιβλίο νίωθω να γίνομαι και γω μέρος της δικής του ιστορίας. Νίωθω σαν ένα αόρατο πρόσωπο, σαν μια σκιά που ακολουθεί τους κεντρικούς ήρωες και έχει υπερφυσικές δυνάμεις να διαβάζει τις σκέψεις τους ,να αισθάνεται τα συναισθήματά τους και να μαντεύει τις κινήσεις τους. Αυτό βεβαίως το χρωστάω πάντα στους συγγραφείς αφού αυτοί είναι που καταφέρνουν μέσω του λόγου τους να με φέρουν δίπλα στον άνθρωπο του οποίου η ζωή ξετυλίγεται μπροστά μας μέσα από τις σελίδες ενός μυθιστορήματος.

Θα ήθελα λοιπόν να πω στην κυρία Τραυλού οτί αυτή τη φορά δεν ήμουν σκιά κανενός ανθρώπου. Αυτή τη φορά ήμουν Ο ΙΔΙΟΣ ο άνθρωπος. Ήμουν η Ευριδίκη, ο Άνθιμος, η Περσεφόνη, ο Ορφέας, η Καλλιόπη, ο Ορέστης.... Εγώ ήμουν αυτή που έζησα μια ζωή ΧΩΡΙΣ να τη ζήσω, αυτός που από μικρό παιδί έμαθα να ντρέπομαι γι'αυτό που ήμουν - ο γιός της παστρικιάς - ζώντας μέσα σ'ένα ψέμα, αυτή που έκλεισα σ'ένα ξύλινο κασελάκι όλα μου τα νιάτα, τα όνειρα , τον έρωτα, την ελπίδα για μια νέα αρχή για να προσηλωθώ μοναχά στο "καλό" του παιδιού μου, αυτός που για μια φορά ερωτεύτηκα και πόνεσα πραγματικά για μια γυναίκα,αυτή που κράτησα μέχρι την ύστατη ώρα το μυστικό μου κρυφό να με βαραίνει στο στήθος μου και όταν το αποκάλυψα ήταν πια αργά, τέλος εγώ ήμουν αυτός που είδα να αργοσβήνει μπροστά μου, στις πλάκες ενός πεζοδρομίου το κορίτσι μου.

Ναι , εγώ ήμουν όλοι αυτοί κι ας ήμουν ΕΣΤΩ ΜΙΑ ΦΟΡΑ...



Ο λόγος λοιπόν της κυρίας Τραυλού ήταν τέτοιος που με έκανε να ταυτιστώ με όλους τους πρωταγωνιστές αυτής της ιστορίας. Φυσικά δεν μπορώ να μη ξεχωρίσω το δεύτερο μέρος του βιβλίου το οποίο ήταν αυτό που μου έκανε την μεγαλυτερη εντύπωση. Σε μορφή ημερολογίου η Ευριδίκη, η κεντρική ηρωίδα κάνει μια κατάθεση καρδιάς. Και όλα όσα εξομολογείται σε κάνουν να νιώσεις άπειρα συναισθήματα.

Μια γυναίκα που από μικρό παιδί εκτελεί τις εντολές της μάνας της για να προχωρήσει στη ζωή της -σπουδές, επαγγελματική κατάρτιση, σχέσεις, γάμος - φτάνει σε ένα σημείο να αντιληφθεί οτι πάντα φοβόταν να φέρει αντίλογο , πάντα δίσταζε να ορθώσει το αναστημά της και να πάρει αυτή τα ηνία για να οδηγήσει το άλογο της ζωής της και τώρα πια τίποτα δεν μπορεί να γυρίσει πίσω το χρόνο για να διορθώσει τα τόσα λάθη που επέτρεψε να συμβούν.

Ώσπου έρχεται μια μέρα που ο έρωτας έρχεται κατά πάνω της σαν αρπακτικό και επιτίθεται στην καρδιά της. Και τότε είναι που επιτέλους έστω και για μια φορά γίνεται ο εαυτό της και αποφασίζει να ΖΗΣΕΙ αυτό που της συμβαίνει. Τι θα συμβεί όμως στη συνέχεια δεν θα σας το αποκαλύψω. Θα ήταν πιό όμορφο να ξετυλίγατε μόνοι σας το μίτο αυτής της ιστορίας.



Θέλω μόνο να σταθώ σε δύο πράγματα. Θα ήθελα να σχολιάσω δύο τύπους ανθρώπου που προβάλλονται μέσα απο το μυθιστόρημα της κυρίας Τραυλού.

Την καταπιεσμένη γυναίκα, τον ρόλο της οποίας παίζει η Ευριδίκη και την επιβλητική μάνα, την οποία ενσαρκώνει η Περσεφόνη.

Ξεκινώντας από την πρώτη θα πω πως άνθρωποι που αποφασίζουν να μη ζήσουν τη ζωή που θέλουν όι ίδιοι αλλά να ζήσουν τη ζωή που θέλουν οι άλλοι γι'αυτούς είναι άνθρωποι που ποτέ δε θα νιώσουν την πραγματική ευτυχία στη ζωή τους, άνθρωποι που πάντα θα κουβαλάνε κρυφούς πόθους στη ψυχή τους και θα τους τρώνε τα σωθικά, άνθρωποι μαριονέτες στο θέατρο που λέγεται ΖΩΗ. Στο τέλος όταν θα κάνουν τον απολογισμο της ζωής τους δε θα έχουν να θυμούνται τίποτα αφού ποτέ δε θα έχουν νιώσει τίποτα το πραγματικό. Δεν ξέρω αν πρέπει να θυμώνω ή να λυπάμαι με τέτοιους ανθρώπους. Μάλλον το δεύτερο , γιατί στάθηκαν αδύναμοι να αποτρέψουν αυτή τη κατηφόρα.

Όσον αφορά την Περσεφόνη, θα είμαι πολύ αυστηρή μαζί της και δε θα τη συγχωρήσω για όσα έκανε. Όχι μόνο για το σημείο που οδήγησε την κόρη της αλλά και για όσα απαγόρευσαι να συμβούν σε αυτή. Κάθε μάνα είναι δίπλα στο παιδί της για να το νοιάζεται, να το προστατεύει και να το βοηθάει να πραγματοποιήσει τα όνειρα του. Η Περσεφόνη όμως ανάγκασε την Ευριδίκη να πραγματοποιήσει τα όνειρα που είχε η μάνα της γι'αυτήν και όχι η ίδια για το μέλλον της. Κανένα παιδί δεν θα ήταν ευτυχισμένο πλαί σε μια τέτοια μητέρα. Όταν πια θα το έχει καταλάβει και η ίδια ίσως να έχουν χαθεί πολλές ευκαιρίες που θα οδηγούσαν στην ευτυχία.

Ένα βιβλίο με έντονους προβληματισμούς που θα μιλήσει στην καρδιά σας. Αυτό είναι το " Έστω μια φορά" της Πασχαλίας Τραυλού και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ψυχογιός.



Απόσπασμα του βιβλίου θα βρείτε εδώ http://www.e-na.com/piflip.aspx?pbi=25416&rurl=http://www.psichogios.gr

1 Οκτωβρίου 2009


Ο γυρισμός - Victoria Hislop
Τολμώ να πώ πως αυτό το βιβλίο έχει υπάρξει το καλύτερο που έχω διαβάσει μέχρι στιγμής! Οταν έφτασε στο τέλος του , είχα τρεις επιθυμίες : να ταξιδέψω στην Ισπανία, να μάθω ισπανικά και τέλος να μάθω φλαμένκο ! Λίγα ετσι?
Η επίσκεψη μιας γυναίκας στην Ισπανία θα είναι η αφορμή να έρθει στο φως η ιστορια μιας οικογένειας κατά τον καιρό του εμφυλίου πολέμου στη χώρα, καθώς και ο ανεκπλήρωτος έρωτας της νεαρής Μερσέντες και του Χαβιέ! Παρατηρούμε λοιπόν το δράμα όχι μόνο της οικογένειας Ραμίρεζ αλλα και των υπόλοιπων Ισπανών κατα τη διάρκεια εκείνων των σκοτεινών και τραγικών χρόνων! Χρόνια που στάθηκαν η αιτία οικογένειες να χάσουν τα αγαπημένα τους πρόσωπα, αδέλφια να μισηθούν, φίλοι να σταθούν αντιμέτωποι ο ένας με τον άλλο εξαιτίας των ιδεολογικών τους πιστεύω, ερωτευμένοι να χωρίσουν και επιθυμίες να θαφτούν κάτω από τα ερείπια που άφησαν στο πέρας τους οι βομβαρδισμοί του δικτάτορα Φράνκο.
Εικόνες που δίνονται με περίσσια δύναμη και ένταση από το χέρι της συγγραφέως. Εικόνες που γεμίζουν τον αναγνώστη με έντονα συναισθήματα! Άλλοτε νιώθεις τον ρομαντισμό να πλανάται στα σοκάκια της Γρανάδας, άλλοτε τον πόθο να ξεχύνεται μέσα από τις φιγούρες μιας χορεύτριας ή τις νότες της κιθάρας ενός χιτάνο και άλλοτε τη φρίκη να καταλαμβάνει κάθε ανθρώπινη ψυχή.
Δεν παύεις λεπτό να αισθάνεσαι !
Και τελικά αυτή η ιστορία συνδέεται τόσο πολύ με εκέινη τη γυναίκα που επισκεπτηκε μετά από τόσα χρόνια αυτό το μέρος! Ποιό είναι αυτό το μυστικό που θα αποκαλυφθεί?
Φυσικά την απάντηση θα αφήσω να σας τη δώσει η Hislop μέσα από το βιβλίο της!
Αν θέλετε και εσείς να κάνετε ένα ταξίδι στα σοκακια της Γρανάδα και στους ήχους του φλογερού φλαμένκο τότε μην χάσετε αυτό το θαυμάσιο βιβλίο! Καλή ανάγνωση!

7 Σεπτεμβρίου 2009

Οι γεύσεις της Νέμεσης- Κωνσταντίνα Λαψάτη


Τι να σας πρωτοπώ γι’αυτό το μυθιστόρημα… Ήταν απλώς τέλειο…
Αν έπρεπε να σας διηγηθώ την ιστορία του επικαλούμενη τα σημαντικότερα γεγονότα της πλοκής του σίγουρα θα μου έπαιρνε πολλές σελίδες… ( το βιβλίο έχει 700 σελίδες και μικρή γραμματοσειρά)
Γι’αυτό θα σας παραθέσω μια μικρή περίληψη για να καταλάβετε απλώς περί τίνος πρόκειται…
Βρισκόμαστε στην Αθήνα το 404 π.Χ. Η Ζηναϊς μια νεαρή κοπέλα από την Επίδαυρο δουλεύει ως μαγείρισσα στο σπίτι του δημοκρατικού Αθηναίου στρατηγού Δείναρχου. Μεταξύ τους αναπτύσσεται ένα ερωτικό ειδύλλιο που θα κάνει τη Ζηναϊς να ξεχάσει τον ατυχή ερωτά της για τον Σπαρτιάτη Οπλίτη Λίβυ.
Τον καιρό που στην Αθήνα εγκαθίστανται οι Τριάκοντα Τύραννοι η Ζηναϊς παίρνει τον Δείναρχο μαζί της στην Επίδαυρο για να τον προφυλάξει για τα δημοκρατικά του φρονήματα. Η υπεράσπιση της γι’αυτόν θα την οδηγήσει να κάνει ΤΑ ΠΑΝΤΑ.
Και όντως όσο σκληρές κι αν είναι οι αποφάσεις που παίρνει τόσο γι’αυτή όσο και για τους γύρω της προκειμένου να τον σώσει εκείνη δέχεται τα πάντα.
Μια σειρά από γεγονότα, και συκοφαντίες εις βάρος της θα την οδηγήσουν στην Έφεσσο. Όμως εκεί θα συναντήσει ξανά τους δύο άντρες που σημάδεψαν τη ζωή της, τον Λίβυ και τον Δείναρχο. Τώρα όμως καλείται να επιλέξει έναν από τους δύο.
Πραγματικά αυτό το μυθιστόρημα είναι συναρπαστικό. Εκεί που νομίζεις πως όλα βαίνουν καλώς κάτι συμβαίνει και όλα αναποδογυρίζουν…
Θα ήθελα να σταθώ σε δύο πράγματα που μου κίνησαν το ενδιαφέρον σε αυτό το βιβλίο. Πρώτων η ιδέα κι η δύναμη της μοίρας… Όλα γίνονται γιατί πρέπει να γίνουν. Παρά τις όποιες δυσκολίες και εμπόδια που συνάντησε η Ζηναϊς στο τέλος βρίσκει την ευτυχία στο πλευρό του άντρα που ήταν γραπτό να είναι μαζί του. ( Δε θα σας πω ποιος από τους δυο είναι)
Δεύτερον η ιδέα της κακίας, της συκοφαντίας και της ζήλειας, του κακού με λίγα λόγια. Το κακό πρωταγωνιστεί στο μυθιστόρημα και είναι αυτό που περιπλέκει διαρκώς τα γεγονότα. Πολλά πρόσωπα κάνουν τα πάντα για να δουν τους πρωταγωνιστές δυστυχισμένους ο καθένας για το δικό του συμφέρον.
Ευτυχώς όμως όπως λέει και η γνωστή παροιμία « Κάθε εμπόδιο σε καλό»
Σας το συστήνω ανεπιφύλακτα. Είναι ένα συναρπαστικό ερωτικό μυθιστόρημα που θα σας καθηλώσει .

ΥΓ Η ερωτική σκηνή που υπάρχει στις σελίδες 505-510 του βιβλίου είναι η πιο τέλεια ερωτική σκηνή που έχω διαβάσει ποτέ σε βιβλίο.

Αγώνες Πείνας-Suzanne Collins


Το βιβλίο αυτό το τελείωσα σε λίγες ώρες. Βέβαια δεν είναι πολύ μεγάλο ( 400 σελίδες περίπου). Αυτό που θέλω να τονίσω είναι πως δεν σου επιτρέπει να το αφήσεις ούτε λεπτό. Η συγγραφέας γράφει με τέτοιο ζωντανό τρόπο που νομίζεις πως έχεις μπροστά σου την πρωταγωνίστρια και σου μιλάει, πως σου λέει αυτή την ιστορία της. Φυσικά εδώ βοηθάει και η αφήγηση σε α΄ πρόσωπο.
Πρόκειται για ένα έργο τριλογία. Το δεύτερο βιβλίο θα κυκλοφορήσει στην Ελλάδα τον Νοέμβριο από τις εκδόσεις Πλατύπους.
Φανταστείτε πως ζούμε στο μέλλον. Δεν υπάρχει ο σημερινός κόσμος, έχει καταστραφεί και από τα ερείπια του έχουν αναδυθεί νέα έθνη. Στην περιοχή που κάποτε ήταν γνωστή ως Βόρεια Αμερική βρίσκουμε τώρα το έθνος της Πάνεμ με πρωτεύουσα την Κάπιτολ. Η Κάπιτολ ελέγχει όλες τις γύρω περιοχές ( 12 στο σύνολο) ενώ παράλληλα τις υποχρεώνει να στέλνουν η καθεμία κάθε χρόνο ένα αγόρι και ένα κορίτσι από 12 έως 18 χρονών στους Αγώνες Πείνας. ( 24 παίχτες)
Τι είναι όμως οι Αγώνες Πείνας? Πρόκειται για ένα παιχνίδι θανάτου το οποίο μεταδίδεται τηλεοπτικά σε όλες τις περιοχές. Νικητής μπορεί να είναι μόνο ένας, ο τελευταίος και μοναδικός επιζών. Πράγματι μόνο ένας πρέπει να ζήσει μέχρι το τέλος. Τους ρίχνουν σε μια αρένα – αυτή μπορεί να είναι μια έρημος, ένα δάσος , μια παγωμένη περιοχή- και πρέπει να ανταπεξέλθουν στις δυσκολίες για να μπορέσουν να επιβιώσουν. Φυσικά επιτρέπονται και οι φόνοι.
Η δεκαεξάχρονη Κάτνις δέχεται εθελοντικά να αντικαταστήσει τη μικρή αδερφή της στους αγώνες και τελικά είναι αυτή με τον νεαρό Πίτα που θα εκπροσωπήσουν την περιοχή 12.
Και ο αγώνας αρχίζει… Εδώ είναι όλο το ζουμί. Η λεπτομερής περιγραφή του αγώνα που κάνει η Κάτνις, οι σκέψεις της, η στρατηγική της προκειμένου να επιβιώσει είναι αυτή που σε καθηλώνει και που σε κρατάει σε αγωνία για να δεις το τέλος. Βλέπουμε την Κάτνις να φοβάται, να κυνηγά, να πεινάει , να διψάει, να πονάει, να επιτίθεται και τέλος πάντων να κάνει τα πάντα για να σωθεί.
Εφόσον πρόκειται για ένα τηλεοπτικό σόου ο μέντορας των παιδιών αναλαμβάνει να τα προωθήσει προκειμένου να κερδίσουν σπόνσορες που θα τα βοηθάνε κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού. Χρησιμοποιεί λοιπόν μια έξυπνη στρατηγική. Ποια είναι αυτή? Μα να περάσει στους τηλεθεατές την ιδέα πως τα δυο αυτά παιδιά είναι ερωτευμένα . Εδώ τα πράγματα όμως είναι λίγο μπερδεμένα . Για μένα ο Πίτα δεν το παίζει ερωτευμένος… Είναι ερωτευμένος και τρελά μάλιστα με την Κάτνις. Από την άλλη εκείνη δεν μπορεί να καταλάβει τι νιώθει…
Κάπου στη μέση του παιχνιδιού οι κανόνες του παιχνιδιού αλλάζουν. Τώρα εφόσον και τα δύο παιδιά μιας περιοχής ζουν ( δηλαδή και το αγόρι και το κορίτσι) νικητές μπορούν να αναδειχθούν και οι δυο εφόσον θα είναι οι τελευταίοι που θα ζουν. Η Κάτνις τρέχει λοιπόν να βρει τον Πίτα και μαζί πολεμούν μέχρι το τέλος, ένα τέλος που πάλι αλλάζει από τους διοργανωτές αφού και πάλι ζητούν έναν νικητή.
Μη δεχόμενοι αυτόν τον κανόνα και για να δείξουν πως δεν είναι απλώς πιόνια της Κάπιτολ οι δυο νέοι αποφασίζουν να αυτοκτονήσουν τρώγοντας κάτι δηλητηριασμένα φρούτα. Τελευταία στιγμή τους σώζουν οι διοργανωτές ανακηρύσσοντας και τους δύο νικητές των αγώνων.
Τώρα πρέπει να γυρίσουν θριαμβευτές από περιοχή σε περιοχή και να προσποιηθούν τους ερωτευμένους. Είναι όμως εύκολο? Μήπως κάποιος από τους δύο πληγώνεται ?
Είναι αληθινά ή ψεύτικα τα συναισθήματα του ενός για τον άλλο? Η απάντηση θα δοθεί λογικά στο δεύτερο βιβλίο…
Όπως ανέφερα το βιβλίο αυτό μου άρεσε γιατί ήταν πολύ γρήγορο και είχε σασπένς. Επίσης κάτι άλλο που θέλω να τονίσω είναι πως μέσα από αυτή τη φανταστική ιστορία διαφαίνεται έντονα ο προβληματισμός της συγγραφέως για τον σημερινό κόσμο, τον πόλεμο και την βία. Κάπως έτσι δε ζούμε και εμείς σήμερα?
Θα δανειστώ τα λόγια που υπάρχουν στο βιβλίο και περιγράφουν ακριβώς αυτό που θέλω να πω : « …αυτό το μυθιστόρημα έχει ανησυχητικές ομοιότητες με το παρόν μας».
Διαβάστε το και θα δείτε...
Εδώ θα βρείτε ένα απόσπασμα του βιβλίου

10 Αυγούστου 2009

Ο γυρισμός Victoria Hislop


Το βιβλίο αυτό το τελείωσα μια μέρα πριν φύγω για διακοπές. Δεν πρόλαβα να γράψω σχολιασμό. Διάβασα επίσης και " Το νησί " της ίδιας συγγραφέως. Θα γράψω και για τα δύο αυτά υπέροχα βιβλία σύντομα!

7 Αυγούστου 2009

Μάτια μου- Μαρία Τζιρίτα


Πόσο καλά θα ήταν όλοι να βλέπαμε με δυο μάτια σαν της Λενιώς…
Να βλέπαμε όλοι με τα μάτια της ψυχής μας… Να βλέπαμε τους ανθρώπους και να μην μας ένοιαζε η εξωτερική τους εμφάνιση, η κοινωνική τους θέση, η οικονομική τους ευχέρεια . Να μας ένοιαζε μόνο το πώς αυτός ο άνθρωπος μιλάει στην ψυχή μας.
Αν είναι καλός, αν είναι ευγενικός, αν έχει καλοσύνη… Μόνο αυτό!
Δυστυχώς όμως αυτό δεν συμβαίνει. Σήμερα η κοινωνία είναι η κοινωνία του «φαίνεσθαι » και κανένας δεν δίνει σημασία στο «είναι». Ζούμε μόνο για τους γύρω μας…για το τι θα πουν οι άλλοι για μας! Δεν ζούμε για μας! Δεν απολαμβάνουμε τη ζωή μας! Κάνουμε ό, τι κάνουμε σκεφτόμενοι μη μας παρεξηγήσει ο άλλος, μην πει κάποιος κακό λόγο για μας… Και τελικά τι πετυχαίνουμε? Τίποτα… Αυτή είναι η απάντηση. Ζούμε σε έναν ψεύτικο κόσμο, κρυμμένοι πίσω από προσωπεία, προσποιούμενοι συνεχώς ψεύτικα συναισθήματα. Λίγες είναι οι στιγμές που αφηνόμαστε ελεύθεροι…που κάνουμε αυτό που θέλει η καρδιά και όχι αυτό που διατάζει η λογική. Ίσως να είναι λάθος αλλά τουλάχιστον τότε το έχουμε χαρεί πραγματικά.
Τι κι αν γεννηθείς τυφλός? Τι κι αν χάσεις το φως σου σε τόσο νεαρή ηλικία? Η Λενιώ δεν έχασε τίποτα. Δεν είχε για να χάσει… Δεν είχε αναμνήσεις… Νομίζω πως αυτό που ζούσε αυτό είναι και το φυσιολογικό! Και τελικά μπορεί να μην είναι το φυσιολογικό αλλά τις έδωσε την ευκαιρία να δει τον κόσμο διαφορετικά. Η Λενιώ ένιωσε τον κόσμο, τον αισθάνθηκε. Όλα πήγαζαν μέσα από την ψυχή της.
Αντίθετα η Κατίνα που είχε το φως της τι έκανε? Μάλλον υπήρξε περισσότερο «τυφλή» από την αδερφή της. Τι κατάφερε στη ζωή της? Να κάνει φήμη και λεφτά? Ψεύτικα πράγματα… Αυτή δεν έζησε το σημαντικότερο… Δεν ένιωσε ποτέ της τίποτα και για κανέναν! Η ικανοποίηση του συμφέρον της ήταν το μόνο που αποζητούσε.
Αυτά είναι που σκέφτηκα διαβάζοντας αυτό το βιβλίο. Δεν θα σταθώ στον έρωτα της Λενιώς και του Λουκά! Θα πω μπράβο απλώς σ’αυτόν τον άνδρα που τελικά έκανε αυτό που θα έπρεπε να κάνουμε όλοι στη ζωή μας. Να αγαπάμε τον άλλον γι αυτό που μας κάνει να νιώθουμε όταν τον έχουμε απέναντι μας. Η Λενιώ μπορεί να μην έβλεπε, να μην ήταν πανέμορφη , μίλησε όμως στην ψυχή του Λουκά και είπε λόγια που καμία γυναίκα δεν μπόρεσε ποτέ να του πει. Αυτό είναι…
Τώρα γιατί δεν έμειναν μαζί? Γιατί απλώς δεν θα είχαμε αυτή την ιστορία και δεν θα βλέπαμε την δύναμη, την αγάπη και το σεβασμό που είχαν αυτοί οι δυο άνθρωποι.
Συγχαρητήρια στην κυρία Τζιρίτα που χρησιμοποιώντας ένα τόσο λεπτό θέμα κατάφερε να σκιαγραφήσει ανθρώπους με δύναμη ανεπανάληπτη.
Εύχομαι κάποτε και εμείς να δούμε όπως «έβλεπε» ο Λουκάς και να αισθανθούμε τον κόσμο γύρω μας με δυο μάτια σαν της Λενιώς.

31 Ιουλίου 2009

Έρωτας σαν βροχή? Σαν καταιγίδα θα έλεγα μάλλον...

Εξαιρετικό βιβλίο! Δεν συμφωνείτε? Η συγγραφέας χρησιμοποιεί μια ηρωίδα του Ξενόπουλου για να δημιουργήσει τη δική της. Την δική της Κλαίλια… Κι αυτή όμως βρίσκεται ανάμεσα σε δυο άντρες. Ευτυχώς όχι αδέρφια αυτή τη φορά… Ανάμεσα στον Παύλο και τον Νικηφόρο. Ο πρώτος αγαπημένος της φίλος και ο δεύτερος το πάθος της προσωποποιημένο. Διαλέγει τον δεύτερο, και τότε αρχίζει σιγά σιγά η κατηφόρα… Μαζί του ζει τον έρωτα,, την απόλυτη ηδονή, τη φωτιά της αγάπης. Μια φωτιά που τελικά θα κάψει ολόκληρη τη ζωή της. Μαθαίνει πως είναι παντρεμένος και πως έχει παιδιά, του ζητά να χωρίσει και εκείνος της υπόσχεται πως θα το κάνει… Την αφήνει έγκυο και εκείνη αναγκάζεται να δώσει το παιδί της για υιοθεσία μακριά από το νησί της. Κι όμως ακόμα τον αγαπάει… Ακόμα θέλει να είναι μαζί του. Εκείνος όμως τι κάνει για την Κλαίλια? Τίποτα… Συνεχίζει να είναι με τη γυναίκα του και να κάνει ακόμα παιδιά μαζί της. Δεν πιστεύω πως ο Νικηφόρος δεν αγάπησε την Κλαίλια… πως την κορόιδεψε… Αντιθέτως κατάλαβα πως την αγάπησε πολύ απλώς υπήρξε αδύναμος να διαλύσει την οικογένεια του… Κατά βάθος δεν μπορώ να πω ότι τον μισώ για όσα έκανε…
Μπορώ να πω όμως ότι μέσα από αυτό το βιβλίο ερωτεύτηκα κι εγώ… Ερωτεύτηκα τον Παύλο! Σίγουρα δεν υπάρχουν άντρες σαν κι αυτόν στις μέρες μας . Κάθε μέρα κάθομαι και διαβάζω τις σελίδες με τα γράμματα που τις έστελνε. Θεέ μου τι αγάπη? Τι ρομαντισμός? Μπράβο κυρία Μαντά! Πραγματικά έκλαιγα! Η απόλυτη αφοσίωση ενός άντρα στην αγαπημένη του. Μα τι δεν έβλεπε αυτή η Κλαίλια ? Τελικά πιστεύω πως όλα αυτά που πέρασε στη ζωή της η ηρωίδα ήταν σαν «τιμωρία» που δεν διάλεξε τον σωστό άντρα γι’αυτήν. Αλλά ποιος νοιάζεται για το σωστό και το λάθος όταν είναι ερωτευμένος? Όταν ποθεί κάποιον? Όχι δεν την κατακρίνω… Και ποιος δεν έχει καταστραφεί αγαπώντας κάποιον? Το φαινόμενο είναι πολύ σύνηθες…
Ευτυχώς πάντως κάποτε καταλαβαίνει τα πάντα για τον Παύλο της… Τον θέλει πίσω…μαζί της…δίπλα της! Κι εκείνος είναι πάλι εκεί… Δίπλα της, για πάντα ερωτευμένος μαζί της. Ακόμα και μετά από τόσα χρόνια… Αυτή τη φορά όμως είναι αμοιβαία τα αισθήματα….
Έχω διαβάσει πως για να γράψεις ένα βιβλίο θα πρέπει να ξέρεις σε ποιο σημείο οι πρωταγωνιστές σου γίνονται ήρωες… Το σημείο που το κεντρικό πρόσωπο έρχεται σε σύγκρουση με κάτι γύρω του και αναδεικνύει τον ηρωισμό του. Φανερώνει ότι δεν είναι τυχαία ο πρωταγωνιστής ενός έργου. Για μένα η Κλάλια είναι ήρωας από την ώρα που γεννιέται . Ο πατέρας της την αγνοεί θεωρώντας την κατά βάθος υπαίτια του χαμού της γυναίκας του αφού εκείνη πέθανε στη γέννα… Παλεύει να τον κερδίσει και τα καταφέρνει… Μετά παλεύει ανάμεσα στη φιλία της για τον Παύλο και τον έρωτα της για τον Νικηφόρο. Μετά παλεύει να ξεχάσει το παρελθόν της, την αμαρτία της να αφήσει το παιδί της… Συνεχώς παλεύει.
Και μετά έρχεται η μικρή Κλαίλια…Κι όταν φανερώνεται η αλήθεια… πως αυτό το κοριτσάκι είναι παιδί της δικής της χαμένης κόρης και τότε συνεχίζει να παλεύει να την αποδεχτεί η Ελισάβετ , να την συγχωρέσει…
Μια ζωή λοιπόν αγωνίζεται… Φυσικά και είναι ήρωας.
Θα ήθελα να κλείσω λέγοντας πως μέσα σε αυτό το βιβλίο θαύμασα τον τρόπο που προβλήθηκαν όλες αυτές οι ανθρώπινες σχέσεις…σχέσεις κόρης-πατέρα, σχέσεις φιλίας, πλατωνικές σχέσεις, σχέσεις μάνας και κόρης, γιαγιάς και εγγονής και τόσες άλλες… Δεν θα πρέπει να ξεχνάμε πως εμείς οι άνθρωποι έχουμε πάρα πολλά να πούμε… Πάντα θα υπάρχει μια ιστορία ακόμα ….

23 Ιουλίου 2009

Το σπίτι δίπλα στο ποτάμι - Λένα Μαντά


Το βιβλίο αυτο με συγκίνησε πολύ. Όπως και όλα τα βιβλία ελληνικής λογοτεχνίας που έχω διαβάσει και είναι εκδόσεις του συγκεκριμένου εκδοτικού οίκου . Θα ήθελα να πω δυο λογια για τη συγγραφέα. Η κυρία Λένα Μαντά έχει ένα συγκλονιστικό ταλέντο να ξεδιπλώνει τους ανθρώπινους χαρακτήρες, να τους φέρνει στο φως και να γίνονται αντικείμενα κριτικης. Οι ηρωές της είναι άνθρωποι της καθημερινής ζωης. Θα μπορουσαν να είμαι εγώ ή κάποιος απο εσάς. Άνθρωποι με προβληματισμούς και πιστεύω. Άνθρωποι που ζουν...Τους λατρεύω όλους και τον καθένα ξεχωριστά. Μου αρέσει επίσης ο τρόπος με τον οποίο τοποθετεί τα γεγονότα στη γραμμή του χρόνου χωρίς να μπερδεύει τον αναγνώστη. Το μπλέξιμο του παρελθόντος με το παρόν γίνεται τόσο φυσικά που δεν απαπροσανατολίζει. Επίσης γίνεται την κατάλληλη στιγμή κι έτσι αποφεύγεις επιμέρους απορίες. Τέλος αυτό που θαυμάζω περισσότερο και που θα ήθελα να το τονίσω είναι το ταλέντο της να μεταδίδει στον αναγνώστη δεκάδες συναισθήματα. Διαβάζοντας τα βιβλία της ΑΙΣΘΑΝΘΗΚΑ, ΕΝΙΩΣΑ, έγινα κι εγώ αδερφή των πέντε κοριτσιών, φίλη της Κλαίλιας. Ημουν κι εγώ εκεί.
Ας μιλήσω όμως πιο ειδικά για το βιβλίο αυτό.Πιστεύω πως το συγκεκριμένο μυθιστόρημα χαρακτηρίζεται από μια τραγικότητα , στο βάθος της οποίας όμως αχνοφέγγει μια μικρή δόση ελπίδας. Τι κι αν τα έχεις χάσει όλα? Στο τέλος κάπου θα βρεις να πιαστείς... Τι κι αν οι πέντε αδερφές "απέτυχαν" στη ζωή τους? Στο τέλος η ευτυχία τους δίνει μια ακόμη ευκαιρία.Πολλοί ίσως κατέκριναν τα κορίτσια αυτά που θέλησαν να φύγουν μακριά απο το πατρικό τους, μακριά απο τη μητέρα τους και την ζωή της επαρχίας. Ποιός όμως δεν έχει κάνει όνειρα ? Έτσι και εκείνες ονειρεύτηκαν κάτι μακριά απο το χωριό τους. Ποιός δεν ελπίζει κάτι καλύτερο για τον εαυτό του και τη ζωή του? Έτσι έκαναν και εκέινες. Γιατί λοιπόν να τις κατακρίνουμε?Η καθεμία από αυτές έμαθε μέσα από τα λάθη της αλλά και μέσα από την ίδια τη ζωή. Τελικά τίποτα δεν είναι εύκολο στη ζωή μας. Για όλα πρέπει να αγωνιζόμαστε. Τίποτα δεν θεωρείται δεδομένο...Πόσο μαλλον η ευτυχία! Το μήνυμα που πήρα μέσα από αυτό το καταπληκτικό βιβλίο ειναι κυρίως το οτι πρέπει να εκτιμάμε τα πραγματα που μας δίνονται από την αρχή της ζωής μας. Όχι να μην έχουμε στόχους για κάτι καλύτερο απλά να μην μεγαλοπιανόμαστε. Να μην ζητάμε πολλά... Γιατί στο τέλος τα χάνουμε όλα.Το σημαντικότερο όμως που πήρα απο αυτό το βιβλίο- όχι οτι δεν το γνώριζα...- είναι πως πάντα στη ζωή μας , οι γονείς μας και μόνο αυτοί θα είναι δίπλα μας να μας στηρίζουν. Και πόσο μάλλον η μητέρα μας. Αγαπώ πολύ τους γονείς μου. Με έμαθαν να είμαι πάνω απ'όλα σωστός άνθρωπος. Θα δείξει αν θα τα καταφέρω... Ισως μέχρι να γεράσω να έχω γίνει κακός άνθρωπος. Και παλι όμως όσο κι αν μεγαλώνω, όσο εκείνοι ζουν θα με στηρίζουν ακόμα κι αν δεν τους έχω βγάλει ασπροπρόσωπους...Ακόμα κι αν έχω γίνει "κακιά". Αυτοί θα είναι δίπλα μου να με στηρίζουν σε κάθε αναποδιά και αποτυχία. Θα είναι δίπλα μου και θα με αγαπούν για πάντα όπως έκανε η μητέρα της Μελλισάνθης, της Ιουλίας, της Ασπασίας, της Πολυξένης και της Μαγδαληνής. Θα με περιμένουν να ξεφύγω απο τα ορμητικά νερά του ποταμού. Θα με περιμένουν να γυρίσω σπιτι...

20 Ιουλίου 2009

Εκδόσεις Ψυχογιός

Τον τελευταίο μήνα προτίμησα τα βιβλία των εκδόσεων Ψυχογιός.
Πρόκειται πιστεύω για έναν πολύ σοβαρό εκδοτικό οίκο τα βιβλία του οποίου προβάλλουν όλες τις πτυχές της ανθρώπινης ψυχοσύνθεσης (γνώμη μου). Και εδώ δεν αξίζουν συγχαρητήρια μόνο στο συγγραφέα που τα έχει καταφέρει τόσο καλά αλλά και στον εκδοτικό οίκο που αποφάσισε να εκδόσει αυτό το βιβλίο. Την Κυριακή μάλιστα διαβάζοντας ένα ένθετο μιας εφημερίδας με θέμα τους επαγγελματίες αναγνώστες ( άνθρωποι που προσλαμβάνονται από δίαφορες εκδόσεις για να διαβάζουν βιβλία, να τα αξιολογούν και να λένε αν πρέπει να εκδοθούν ή όχι) χάρηκα που έλεγε την γνώμη της κάποια ομότεχνη των εκδόσεων Ψυχογιός ( ας με συγχωρήσει που δεν θυμάμαι το ονομά της). Έλεγε λοιπόν πως στον οίκο τους δεν αφήνουν κανένα βιβλίο που τους έρχεται χωρίς να το διαβάσουν. Διαβάζουν τα παντα και μετα αποφασίζουν. Αυτό βέβαια αφορά τους συγγραφείς που ελπίζουν στην έκδοση του βιβλίου τους . Αλλά όπως έχω προαναφέρει με ενδιαφέρει η συγγραφή.Δεν έχω διαβασει όλα τα βιβλία του οίκου.Λίγα...Το χειμώνα που διάβαζα περισσότερο ξένη λογοτεχνία είχα διαβάσει '' Το απόκρυφο χειρόγραφο του Σαίξπηρ''-Τζένιφερ Λι Κάρελ. Από ελληνική λογοτεχνία δεν παρέλειψα φυσικά να διαβάσω το "Δημιουργική γραφή για μελλοντικούς ομότεχνους-Πόλυ Μηλιώρη" αφου μου αρέσει τόσο πολυ να γράφω. Πιο πρόσφατα διάβασα "Έρωτας σαν βροχή" και "Το σπίτι δίπλα στο ποτάμι" - Λένα Μαντά, " Μάτια μου"- Μαρία Τζιριτα, "Το σταυροδρόμι των ψυχών"-Χρυσηίδα Δημουλίδου. Αυτά... Αλλά θα πάρω και άλλα. Θα ήθελα λοιπόν στις επόμενες αναρτήσεις μου να σχολιάσω αυτά τα βιβλία.Δεν έχω να πω κακό λόγο...Αντιθέτως...Θα ήθελα απλώς να τονίσω τα σημεία εκείνα του κάθε βιβλίου που μου άρεσαν περισσότερο, να σχολιάσω το γενικό τους θέμα αλλά και κάτι πιο ειδικό ίσως...Θα δω...

17 Ιουλίου 2009

Καλωσόρισμα

Αγαπητοί αναγνώστες,
ευχαριστώ που επισκεφτήκατε τον χώρο αυτό. Θα ήθελα να σας μιλήσω κατ αρχήν για το λόγο που δημιούργησα το ιστολόγιο αυτό. Πιστεύω πως διαβάζοντας απλά τον τίτλο του ιστολογίου δεν θα είναι δύσκολο να μαντέψετε!
Ο σημαντικότερος λοιπόν λόγος είναι η αγάπη μου για τα βιβλία. Μου αρέσει πολυ να διαβάζω και κυρίως λογοτεχνία. Δεν ξέρω πότε ακριβώς κατάλαβα οτι μου αρέσει πολύ η ανάγνωση αλλά ξέρω πως τα τελευταία χρόνια και κυρίως με την εισοδό μου στο πανεπιστήμιο , έχω διαβάσει πολλά. Νωρίτερα δίαβαζα και πάλι αλλα όχι με τον ίδιο ρυθμό.
Πλέον διαβάζω απο ένα βιβλίο την εβδομάδα.
Διάλεξα να δημοσιεύσω το ιστολόγιο μου την εποχή αυτή για δύο λόγους. Πρώτον γιατί αυτή την περίοδο μου έχει γίνει έντονη η επιθυμία να γράφω. Κάθομαι μπροστα στον υπολογιστή και γράφω οτιδήποτε μου έρθει στο κεφάλι. Μπορεί να είναι φανταστικές ιστορίες, μπορεί να είναι διάλογοι, οτιδήποτε. Αρχίζω να σκέφτομαι σοβαρά το γεγονός συγγραφής κάποιου βιβλίου. Βέβαια ακόμα προσπαθώ να πλάσω στο μυαλό μου την ιστορία του. Έχω βρει την κεντρική ιδέα αλλα μέχρι να καταλήξω θα μου πάρει πολύ. Δεν βιάζομαι...όποτε το κάνω...αν τελικά το κάνω.
Ο δεύτερος λόγος είναι το καλοκαίρι. Σίγουρα όλοι μας την εποχή αυτή έχουμε λίγο περισσότερο χρόνο για ένα βιβλίο. Οι πωλήσεις των βιβλίων αναβαίνουν κατακόρυφα τους καλοκαιρινούς μήνες.
Θέλω μέσα από αυτό το ιστιολόγιο να μοιραστούμε ιδέες για τα βιβλία, να ανταλλάξουμε απόψεις, να κάνουμε προσωπικές κριτικές για εκείνα που έχουμε διαβάσει κατα καιρούς.
Σίγουρα δεν είμαι η μόνη που της αρέσει να γράφει, για να παίρνετε μέρος σε αυτές τις συζητήσεις σίγουρα αρέσει και σε εσάς. Μερικοί ίσως το βλέπετε πιο σοβαρά όπως κι εγώ. Πολύ θα ήθελα λοιπόν να ξέρω τι νιώθετε όλοι εσείς σκεφτόμενοι ένα βιβλίο.
Είμαι 22 χρονών. Φέτος τελειωσα τη γαλλικη φιλολογία και εργάζομαι ως καθηγήτρια. Πρόσφατα παρακολούθησα ένα διεθνές σεμινάριο που διοργάνωσε το τμήμα μου και αφορούσε στη λογοτεχνία και τον ρόλο της στο μάθημα για την εκμάθηση της ξένης γλώσσας.
Θα κλέισω με μια φράση που μου έμεινε παρακολουθώντας το σεμινάριο αυτό

'' Plus on lit, mieux on lit
mieux on lit, plus on s'epanouit "

που θα πει

"Όσο περισσότερο διαβάζουμε, τόσο καλύτερα διαβάζουμε
κι όσο καλύτερα διαβάζουμε, τόσο περισσότερο εξελισσόμαστε"

Υ.Γ - Πάρτε την πρωτοβουλία να σχολιάσετε ό,τι θέλετε εσεις
Μπορεί να ειναι η αγάπη σας για την ανάγνωση, μπορει να είναι το πάθος σας για τη συγγραφή, μπορεί το αγαπημένο σας βιβλίο, ή και η κριτική κάποιου που έχετε διαβάσει.