26 Ιανουαρίου 2010

Αντίο




Πόσο πόνο μπορεί ν’αντέξει μια ανθρώπινη ψυχή;
Πόσα να υποφέρει;
Έφυγες και το αντίο σου με σκότωσε.
Με κομμάτιασε…
Τι άλλο πια να περιμένω;

Καθώς σε βλέπω να ξεμακραίνεις
Μια απέραντη θλίψη μαχαιρώνει την καρδιά μου
Πνίγομαι …
Τρέμω…
Πώς θα ζήσω χωρίς εσένα;

Στερνό φιλί στέλνω στον άνεμο να σου το δώσει...
Γύρισε λίγο να με κοιτάξεις…
Εδώ είμαι…
Εδώ θα είμαι…
Αντίο αγαπημένε μου…

8 σχόλια:

  1. Μη λες αντίο
    Στο επανιδείν να λες..

    φιλί

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Θα ΄θελε τόσο να το πει...
    Μα εκείνος έφυγε...
    Την άφησε...
    Κι ίσως ποτέ να μη γυρίσει!

    Φιλί κ από μένα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ανώνυμος26/1/10 10:32 μ.μ.

    καμμια φορα και τα αντιο ειναι μεσα στην ζωη μας.ζουμε, ακομα και τον θανατο ξεπερναμε απλα εχουμε σκιες δεμενες πανω μα, χανουμε λιγο απο το φως λιγο απο την λαμψη.καθως μεγαλωνεις μαθαινεις την καληνυχτα μου,ενδιαφερων το μπλοκ σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ποια θα ήταν η γλύκα μιας επανεύρεσης αν δεν ζούσαμε την πίκρα ενός αντίου;
    Σ'ευχαριστώ!
    Καλό σου βράδυ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. μέσα στην διαλογή υπάρχει και η απόρριψη το να φύγει κάποιος που αγαπάμε ίσως ανοίγει το δρόμο για να δεχτούμε κάποιον που μας αγαπάει και αυτόν τον έχουμε πραγματικά ανάγκη

    να είσαι καλά και να ονειρεύεσαι

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ακριβώς έτσι...
    Παιχνίδια της μοίρας που καλούμαστε να βιώσουμε!
    Να ζήσουμε αυτό που μας έχει η τύχη!
    Για να το 'φερε -ακόμα κι αν αυτό είναι θλιβερό- κάποιος λόγος θα υπήρχε...
    Θα συνεχίσω να ονειρεύομαι και να συνεχίσετε κι εσείς!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Όμορφο Bookeater..
    Συνέχισε έτσι..!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Δε θα σταματήσω ποτέ να γράφω!
    Δε θα σταματήσω ποτέ να νιώθω κ να αισθάνομαι...
    Κι όλα αυτά να τα κάνω λέξεις, φράσεις...
    Θα συνεχίσω!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Πες μου αυτό που σκέφτηκες...
Σε ακούω...