Ελπίδα ζωής

Πόσες ώρες να είχαν περάσει; Πόσες μέρες;
Σίγουρα μέρες…
Είχε πάψει να υπολογίζει πια. Ούτε μπορούσε, ούτε το ήθελε. Τι νόημα είχε άλλωστε; Σε λίγο θα χανόταν για πάντα θαμμένος κάτω από τα συντρίμμια του ίδιου του σπιτιού. Τι τραγική ειρωνεία.
Εδώ είχε γεννηθεί…
Εδώ είχε μεγαλώσει…
Και τώρα ,αυτό το σπίτι τον πλάκωνε και του ‘παιρνε τη ζωή.
Δεν μπορεί να ήταν τόσο άδικη η ζωή σκέφτηκε. Τί είχε κάνει; Ποιόν είχε βλάψει; Δώδεκα χρονών αγόρι ήταν μόνο. Δεν είχε προλάβει να ζήσει τίποτα. Δεν έπρεπε να πεθάνει.
Δεν ήθελε να πεθάνει.
Πόσο ξαφνικά μπορεί ν’αλλάξει η ζωή ενός ανθρώπου…
Πόσο γρήγορα μπορεί να σε βρει το κακό…
Τη μια στιγμή, καθισμένος στο κρεβάτι του διάβαζε αμέριμνος το αγαπημένο του βιβλίο.
Και την άλλη…
Πλακωμένος από πέτρες και σίδερα.
Τι ήθελε και σκεφτόταν τώρα;
Μα έτσι δεν γίνεται όμως ;
Την ώρα που σβήνεις και χάνεις τη ζωή, αυτή δεν περνάει μπροστά απ’τα μάτια σου σαν ταινία;
Προσπάθησε να μη σκέφτεται. Θυμήθηκε πως πονούσε μα δεν μπορούσε να κουνηθεί ούτε σπιθαμή.
Διψούσε…
Ένιωσε το λαιμό του ξερό να καίει…

Και ύστερα ησυχία…

Ξαφνικά ένιωσε έναν θόρυβο από πάνω του…
Κι άλλον ένα … κι άλλον…
Δεν μπορεί να είναι αλήθεια, σκέφτηκε.
Δεν μπορεί να είναι δυνατόν…
Τρεις διαδοχικοί ήχοι
Κενό
Ξανά τρεις…
Η καρδιά του άρχισε να χτυπάει δυνατά. Να ήταν γι’αυτόν;
ΕΛΠΙΔΑ…
Προσπάθησε να βγάλει μια φωνή μα ούτε ο ίδιος δεν κατάφερε να την ακούσει…
Τρεις ήχοι
Κενό
Ξανά τρεις
Και ξαφνικά κάποιος φώναξε
-Ακούει κανείς;Μ’ακούει κανείς;
Προσπάθησε να ξαναφωνάξει. Έβαλε όλη του τη δύναμη για ν’ακουστεί και μια κραυγή ξέφυγε απ’τα στήθια του…
-Εδώωω
- Μας ακούς; Άκουσε να του φωνάζουν.
- Ναι… εδώ…
απάντησε , σίγουρος ότι αυτά θα ήταν τα τελευταία λόγια που θα κατάφερνε να πει.
-Είμαστε εδώ. Σε λίγο θα σε βγάλουμε. Λίγο ακόμα και θα σε βγάλουμε. Υπομονή. Συνέχισε να μιλάς.
Τώρα άκουγε ακόμα μεγαλύτερο θόρυβο. Φωνές πολλών ανθρώπων.
Ανάμεσα τους κάποιοι φώναζαν τ’όνομά του.
Δάκρυα κύλησαν απ’τα μάτια του και έκαψαν τα μάγουλά του. Έπρεπε να κάνει μια ακόμα προσπάθεια για να φανεί δυνατός.
-Εδώωω… προσπάθησε να φωνάξει.
Τα λεπτά φάνταζαν με ώρες…
Μια μικρή χαραμάδα δίπλα του πλημμύρησε φως. Κι ύστερα πιο δίπλα… Κι άλλο φως…
ΦΩΣ
Και ξαφνικά μερικοί άντρες βρέθηκαν από πάνω του
-Μπράβο αγόρι μου. Είσαι σπουδαίος άντρας. Τα κατάφερες… του είπε ο ένας και τον τύλιξε σε μία κουβέρτα.
Τον κοίταξε στα μάτια προσπαθώντας να πει ένα ευχαριστώ μα δεν μπορούσε να βγάλει μιλιά. Με τα μάτια του μόνο του είπε αυτά που τόσο ήθελε. Με το βλέμμα του μόνο προσπάθησε να του δείξει την απέραντη ευγνωμοσύνη που ένιωθε γι’αυτούς που τον έσωσαν.
Ήταν ζωντανός…
Τα είχε καταφέρει…
ΗΤΑΝ ΖΩΝΤΑΝΟΣ