Το δίλημμα -2 ( μια ιστορία σε συνέχειες)

Αθήνα

«Έχεις το πιο απίστευτο σώμα που έχω δει ποτέ μου…» της είπε και προχώρησε στην άκρη της τετράγωνης αίθουσας η οποία λειτουργούσε ως χώρος συσκέψεων στο τέλος κάθε εβδομάδας.
«Με κάνεις και ντρέπομαι…» του απάντησε εκείνη, αφού βολεύτηκε στο δερμάτινο κάθισμα ακριβώς δίπλα του.
«Λέω απλώς αυτό που βλέπω…» της είπε χαμογελώντας.
Οι υπόλοιποι συνάδελφοι κάθισαν και αυτοί στις θέσεις τους γύρω από το μεγάλο τραπέζι περιμένοντας τον Γενικό Διευθυντή της εταιρείας για να αρχίσει η σύσκεψη.
«Αλήθεια, πως σε λένε;» τη ρώτησε κοιτάζοντας την στα μάτια.
« Ελπίδα, εσένα;»
«Εμένα με λένε Δημήτρη.»
Εκείνη, οικονομική διευθύντρια της εταιρίας τα τελευταία τρεία χρόνια, είχε μια θέση που την καθιστούσε ιδιαίτερα υπεύθυνη για όλες τις ενέργειες και τη στρατηγική της εταιρείας.
Εκείνος, έχοντας τελειώσει πολιτικός μηχανικός στο Λονδίνο τον είχαν προσλάβει στο ανάλογο τμήμα για να προσφέρει τις υπηρεσίες του. Το τμήμα αυτό παλιότερα βρισκόταν στον πρώτο όροφο και μόλις πριν από δυο εβδομάδες είχε συσταθεί και αυτό στον τρίτο, αφού τον πρώτο τον προόριζαν για χώρο εκθέσεων. Έτσι λοιπόν η Ελπίδα δεν γνώριζε και πολλά πράγματα για τον γοητευτικό άνδρα που καθόταν δίπλα της.
Ο Δημήτρης ξαναπήρε το λόγο και της είπε «Ειδικά εχθές, δεν μπορούσα να πάρω τα μάτια μου από πάνω σου! Δε σε φέρνω σε δύσκολη θέση, έτσι; »
«Η αλήθεια είναι πως είμαι λίγο ντροπαλή, αλλά θα το ξεπεράσω…» του απάντησε χωρίς να τον κοιτάζει . Τα είχε χάσει.
Τι ήταν όλα αυτά; Πρώτη φορά την φλέρταραν τόσο έντονα. Κανένας άνδρας δεν της είχε μιλήσει ποτέ τόσο ανοιχτά από την πρώτη κιόλας στιγμή της γνωριμίας τους. Η Ελπίδα ήταν είκοσι έξι χρονών και είχε μια σχέση εδώ και δύο χρόνια. Τον αγαπούσε τον Στέφανο, τον αρραβωνιαστικό της. Ναι, είχαν αρραβωνιαστεί πριν ένα χρόνο και τώρα ετοιμάζονταν να βάλουν μπρος για το γάμο τους. Ωστόσο εκείνη την ώρα, το μόνο που δεν σκεφτόταν ήταν ο Στέφανος.
Ο Γενικός Διευθυντής πέρασε στην αίθουσα και κάθισε στη θέση του. Είχαν περάσει αρκετά λεπτά όταν τελικά η Ελπίδα συνειδητοποίησε ότι είχε αρχίσει η σύσκεψη…
« Εσείς τι πιστεύετε δεσποινίς Στεργίου? Πρέπει ή όχι να προβούμε σε αυτή την ενέργεια? Από οικονομικής πλευράς εννοώ…»
« Εεε…Με συγχωρείτε εεε, δε σας άκουσα κύριε Διευθυντά… Τι ρωτήσατε;»
« Που έχετε το μυαλό σας δεσποινίς Ελπίδα? Τόση ώρα αναλύω το θέμα… Τέλος πάντων, καλύτερα να ρωτήσω κάποιον που ήταν πιο συγκεντρωμένος» είπε ο Γενικός με αυστηρό ύφος.
« Με συγχωρείτε κύριε Καρρά, απλώς με βασανίζει ένας αφόρητος πονοκέφαλος. Ειλικρινά με συχωρείτε πολύ, δε θα επαναληφθεί…»
Θεέ μου τι ντροπή σκεφτόταν από μέσα της… Μα τι είχε πάθει? Τόσο πολύ την είχαν επηρεάσει τα λόγια του Δημήτρη? Ποτέ δεν της είχαν κάνει παρατήρηση εδώ και δυόμιση χρόνια και τώρα εξαιτίας αυτού του άνδρα είχε προσβληθεί μπροστά σε όλους τους συναδέλφους της.
« Αλήθεια λέει κύριε Διευθυντά… Μου το έλεγε και μένα πριν αρχίσει η σύσκεψη…»πετάχτηκε ο Δημήτρης.
« Και τι σας βάλαμε εσάς κύριε Φωτιάδη? Δικηγόρο της δεσποινίδος Ελπίδας? Σας παρακαλώ πολύ… Ας έρθουμε στα θέμα μας γιατί πολύ χρόνο χάσαμε με όλα αυτά…» του απάντησε φανερά εκνευρισμένος ο Διευθυντής, κοιτώντας το ρολόι του και συνειδητοποιώντας ότι όντως είχε χαθεί αρκετός χρόνος χωρίς να του έχει δοθεί μια απάντηση σε αυτό που είχε ρωτήσει αρχικά.
Η ώρα κύλησε βασανιστικά για την Ελπίδα και δεν ντράπηκε να χαμογελάσει την ώρα που ο Διευθυντής τους χαιρέτησε και αποχώρησε.
Βγήκε από την αίθουσα και κατευθύνθηκε προς το ασανσέρ για να ανέβει στο γραφείο της. Ο Δημήτρης της ζήτησε να περιμένει για να ανέβει και αυτός στον τρίτο.
« Ξέρεις δεν χρειαζόταν να με υπερασπιστείς….. Τα κατάφερνα μια χαρά και μόνη μου! Τώρα δε ξέρω και εγώ τι θα λένε , όχι μόνο ο Διευθυντής αλλά και όλοι όσοι ήταν στην αίθουσα…»
« Σαν τι δηλαδή μπορεί να λένε?» την ρώτησε ο Δημήτρης την ώρα που άνοιγαν οι πόρτες του ασανσέρ.
« Κουτσομπολιά Δημήτρη…κουτσομπολιά… Γεια σου τώρα και καλό υπόλοιπο!»
«Περίμενε λίγο Ελπίδα….αλήθεια είπες ότι είχες πονοκέφαλο?»
«Τι εννοείς?» του απάντησε εκείνη φανερά αναστατωμένη.
«Εννοώ…να…είπα μήπως σκεφτόσουν αυτά που σου είπα και….και για αυτό δεν πρόσεχες….» της είπε γεμάτος ειλικρίνεια.
«Πολύ μεγάλη ιδέα έχεις για τον εαυτό σου…μου την έχουν πέσει και άλλες φορές ξέρεις….εξάλλου όλα όσα μου είπες δεν είναι δα και τόσο πρωτότυπα…τα έχουμε ακούσει πολλές φορές εμείς οι γυναίκες…. Τα λόγια σου λοιπόν δεν ήταν λόγος για να είμαι αφηρημένη την ώρα που μας μιλάει ο Διευθυντής. Υπάρχουν και πιο σημαντικά πράγματα που μπορεί να με κάνουν να αφαιρέσω την προσοχή μου από κάτι…» απάντησε, μη μπορώντας να καταλάβει ούτε η ίδια πως μπόρεσε να πει όλα αυτά τα ψέματα για να δικαιολογηθεί , αφού την αλήθεια την είχε πει ήδη εκείνος … Ναι, τα λόγια του ήταν εκείνα που την είχαν αναγκάσει να βυθιστεί σε σκέψεις…τα λόγια του ήταν εκείνα που την είχαν κάνει να χάσει το μυαλό της, κι ας ήταν τα πιο κοινά λόγια που είχε ακούσει ποτέ. Φυσικά αυτό δεν μπορούσε να του το παραδεχτεί.
Ο Δημήτρης στάθηκε να την κοιτάζει απορημένος γι’αυτή την ανεξήγητη επιθετική της συμπεριφορά καθώς εκείνη απομακρυνόταν προς το γραφείο της. Γιατί του είχε μιλήσει έτσι? Στο κάτω κάτω θα μπορούσε να τις τα έλεγε όλα αυτά αστειευόμενος. Δεν υπήρχε λόγος να του φερθεί τόσο απότομα. Ύστερα πέρασε στο διάδρομο για να πάει και εκείνος στο δικό του γραφείο.