Είσαι 'συ ο ανθρωπός μου!

Είσαι ‘συ ο άνθρωπος  μου

Το μεράκι το κρυφό

Αν σε χάσω θα πεθάνω

Απ’τον κόσμο θα χαθώ

Από το πρωί δεν είχε σταματήσει λεπτό να τραγουδάει ξανά και ξανά το ίδιο τραγούδι. Ήταν λες και οι στίχοι του να είχαν ποτίσει μέσα της. Λες και είχαν γραφτεί από εκείνη, αφιερωμένοι στον άνθρωπο που σε λίγες ώρες θα γινόταν επίσημα πια ο σύζυγος της. Στον άντρα που αγαπούσε όσο τίποτα στον κόσμο. Σε εκείνο το νεαρό αγόρι που είχε γνωρίσει πριν εφτά ολόκληρα χρόνια κι από τότε είχαν γίνει αχώριστοι. Προσπάθησε να πάει πίσω, πολύ πίσω, σε εκείνο το απόγευμα του Ιουλίου που τον αντίκρισε για πρώτη φορά. Δε θα τη ξεχνούσε ποτέ εκείνη την στιγμή. Ακόμα θυμόταν τι φορούσε, πως την κοίταζε, τι είπαν. Όλα τα θυμόταν και θα έμεναν για πάντα ανεξίτηλα στη μνήμη της. Μικρό κορίτσι κι εκείνη τότε. Ακόμα σχολείο πήγαινε. Μαζί μεγάλωσαν, μαζί πέρασαν τις όμορφες και τις άσχημες στιγμές που έφερε η συνέχεια. Μα ό,τι κι αν συνέβη,  εκείνοι άντεξαν, τα προσπέρασαν όλα και σε λίγες ώρες θα το βροντοφώναζαν μπροστά σε όλο τον κόσμο.

Η μεγάλη μέρα είχε φτάσει. Λίγες ώρες έμεναν ακόμα. Παράξενο, μα δεν είχε άγχος. Μόνο χαρά φώλιαζε στην καρδιά της. Μια απέραντη ευτυχία και πολλή ανυπομονησία να βρεθεί δίπλα στον αγαπημένο της.  Κοίταξε από το παράθυρο τον καταγάλανο ουρανό και χαμογέλασε. Μακάρι να κρατούσει έτσι μέχρι το βράδυ, ευχήθηκε από μέσα της και αναστέναξε. Ακριβώς απέναντί της, κρεμασμένο στην ξύλινη πόρτα της ντουλάπας περίμενε το νυφικό της. Σε λίγο θα έρχονταν φίλοι και συγγενείς να τις ευχηθούν και να την ετοιμάσουν. Θα έρχονταν οι φίλες της να την εμψυχώσουν και να της φορέσουν το νυφικό της. Θα έγραφε το όνομα της καθεμίας στον πάτο του νυφικού της παπουτσιού με την ευχή να σβήσουν όλα και να παντρευτούν σύντομα. κι εκείνες . Αυτή ήταν η πρώτη που παντρευόταν κι ευχόταν να κάνει καλή αρχή. Άγγιξε το νυφικό και τα μάτια της γέμισαν δάκρυα. Πόσο όμορφο ήταν, συλλογίστηκε, ενώ ταυτόχρονα το θαύμαζε. Μικρά πετραδάκια στόλιζαν το μπούστο του και καθώς οι αχτίνες του ήλιου έμπαιναν στο δωμάτιο, έπεφταν πάνω του κι έκαναν τους τοίχους να γυαλίζουν. Σαν πριγκίπισσα θα ήταν απόψε. Μια μικρή πριγκίπισσα που θα έβρισκε τον πρίγκιπά της να την περιμένει στα σκαλιά της εκκλησίας γύρω στις οχτώ  το βράδυ για να ενωθούν με τα ιερά δεσμά του γάμου. Ο πατέρας της και  ο αδερφός της θα την παρέδιδαν σε εκείνον με την ευχή το κορίτσι τους  να ήταν πάντα ευτυχισμένο και γελαστό. Μα δεν είχε καμία αμφιβολία γι’αυτό. Σίγουρα θα ήταν ευτυχισμένη αφού θα είχε για πάντα δίπλα της εκείνον.

Είσαι συ ο άνθρωπος μου

Της καρδιάς μου η χαρά

Αν μ’αφήσεις πίστεψε με

Θα με πνίξει η συμφορά

Συνέχισε να σιγοτραγουδά και στάθηκε μπροστά από τον μεγάλο καθρέπτη που βρισκόταν στην κρεβατοκάμαρα. Πάνω στην τουαλέτα της είχε απλώσει το πέπλο της και το κόσμημα που θα φορούσε στο λαιμό της. Λίγο πιο πέρα τα παπούτσια της και τα καλλυντικά της. Κάθισε στο ξύλινο σκαμπό που βρισκόταν ακριβώς μπροστά της και κοίταξε το είδωλό της στο γυαλί.

"Αχ Νατάσσα… Μεγάλωσες…

Παντρεύεσαι…

Το πιστεύεις;

Παντρεύεσαι…"

Είπε δυνατά προσπαθώντας να συνειδητοποιήσει τα λόγια της. Είναι κάποια πράγματα που δεν τα αντιλαμβάνεσαι αμέσως. Πρέπει να έρθει εκείνη ακριβώς η ώρα για να τα καταλάβεις. Έτσι κι εκείνη πίστευε πως μόνο αν φορούσε το νυφικό της θα το καταλάβαινε ότι σε λίγο θα γινόταν νυφούλα. Ότι σε λίγο θα παντρευόταν. Άνοιξε το συρτάρι κι έβγαλε μια κολλά χαρτί με ένα στυλό. Ήθελε να γράψει, μα δεν ήξερε τι. Απλώς το ήθελε…

Πέρασαν μερικά λεπτά κι άρχισε να γεμίζει το χαρτί με μαύρα σημάδια. Θα έγραφε στον αγαπημένο της. Αφού δεν τον είχε μπροστά της να του πει όλα όσα ένιωθε, θα τα έγραφε σε ένα φύλλο χαρτί και θα του το έδινε κάποια άλλη στιγμή για να μάθαινε κι εκείνος, πως ένιωθε λίγες ώρες πριν βρεθούν στην εκκλησία.

"Αγαπημένε μου,

Νιώθω μέσα μου μικρές πεταλουδίτσες να μου γαργαλάνε το στήθος. Είναι από εκείνα τα περίεργα συναισθήματα που είναι αδύνατον να τα περιγράψεις με λόγια. Μόνο αν τα νιώσεις μπορείς να καταλάβεις πως είναι η αίσθηση. Ίσως κι εσύ εκεί που βρίσκεσαι τώρα να νιώθεις ακριβώς το ίδιο, όπως κι εγώ.

Χαρά είναι! Χαρά και  επιθυμία να σε δω να με περιμένεις στα σκαλιά τις εκκλησίας. Θα προσπαθήσω να γίνω όσο πιο όμορφη γίνεται απόψε! Για σένα! Μόνο για εσένα! Θέλω να είσαι περήφανος που θα με έχεις δίπλα σου. Μα περισσότερο περήφανος θέλω να είσαι γιατί θα έχεις δίπλα σου μια γυναίκα που σε αγαπάει πραγματικά, σε νοιάζεται, σε σέβεται, σε προσέχει και θα κάνει τα πάντα για να σε βλέπει ευτυχισμένο μια ολόκληρη ζωή. Εγώ να ξέρεις πως είμαι πολύ περήφανη για σένα! Τόσο που δεν ξέρω αν γίνεται περισσότερο. Εύχομαι από δω κι εμπρός να συναντήσουμε μόνο ευτυχία και χαρά στη ζωή μας! Να είμαστε χαμογελαστοί και γεμάτοι αισιοδοξία!

Να είμαστε «ένα» θέλω! Όχι εγώ, όχι εσύ. ΕΜΕΙΣ! Αυτό θέλω να είμαστε!

Μια γροθιά! Ενωμένοι δεν έχουμε να φοβηθούμε κανέναν και τίποτα! Να είσαι σίγουρος γι’αυτό αγάπη μου!

Σε αγαπώ πολύ! Εδώ δε θα σου πω ότι δεν γίνεται περισσότερο γιατί θέλω να πιστεύω ότι μέρα με τη μέρα η αγάπη μου για σένα θα γίνεται ακόμα μεγαλύτερη! Μπορώ να σου υποσχεθώ μόνο πως θα σε αγαπώ για πάντα! Η αγάπη μου για σένα δε θα σβήσει ποτέ από τη καρδία μου!

Ελπίζω τα αισθήματά να είναι αμοιβαία και να νιώθεις κι εσύ το ίδιο για εμένα!

Ραντεβού στις 8 αγαπημένε μου!

Ραντεβού με την ευτυχία!

Σε αγαπώ! Να το θυμάσαι πάντα!"

 Άφησε το στυλό και δακρυσμένη διάβασε αυτά που είχε γράψει! Στη συνέχεια δίπλωσε το χαρτί και το έβαλε ξανά στο συρτάρι! Κάποια στιγμή θα του το έδινε!

Θα το διάβαζαν μαζί! Αυτή θα του το διάβαζε! Θα άφηνε από τα χείλη της να ακουστούν όλα όσα ένιωθε λίγες ώρες πριν γίνει για πάντα δικιά του.

Κοίταξε το ρολόι στον τοίχο. Έπρεπε να σηκωθεί και να αρχίσει να ετοιμάζεται! Λίγες ώρες έμεναν! Λίγες ώρες μέχρι το ραντεβού!

Το κοινό ραντεβού με την ευτυχία!