Οι Λιτανείες του Σατανά - Σαρλ Μπωντλαίρ

Απλώς αγαπημένο....

Les Litanies de Satan



Ô toi, le plus savant et le plus beau des Anges,


Dieu trahi par le sort et privé de louanges,


Ô Satan, prends pitié de ma longue misère!


Ô Prince de l'exil, à qui l'on a fait tort


Et qui, vaincu, toujours te redresses plus fort,


Ô Satan, prends pitié de ma longue misère!


Toi qui sais tout, grand roi des choses souterraines,


Guérisseur familier des angoisses humaines,


Ô Satan, prends pitié de ma longue misère!


Toi qui, même aux lépreux, aux parias maudits,


Enseignes par l'amour le goût du Paradis,


Ô Satan, prends pitié de ma longue misère!


Ô toi qui de la Mort, ta vieille et forte amante,


Engendras l'Espérance, — une folle charmante!


Ô Satan, prends pitié de ma longue misère!


Toi qui fais au proscrit ce regard calme et haut


Qui damne tout un peuple autour d'un échafaud.


Ô Satan, prends pitié de ma longue misère!


Toi qui sais en quels coins des terres envieuses


Le Dieu jaloux cacha les pierres précieuses,


Ô Satan, prends pitié de ma longue misère!


Toi dont l'oeil clair connaît les profonds arsenaux


Où dort enseveli le peuple des métaux,


Ô Satan, prends pitié de ma longue misère!


Toi dont la large main cache les précipices


Au somnambule errant au bord des édifices,


Ô Satan, prends pitié de ma longue misère!


Toi qui, magiquement, assouplis les vieux os


De l'ivrogne attardé foulé par les chevaux,


Ô Satan, prends pitié de ma longue misère!


Toi qui, pour consoler l'homme frêle qui souffre,


Nous appris à mêler le salpêtre et le soufre,


Ô Satan, prends pitié de ma longue misère!


Toi qui poses ta marque, ô complice subtil,


Sur le front du Crésus impitoyable et vil,


Ô Satan, prends pitié de ma longue misère!


Toi qui mets dans les yeux et dans le coeur des filles


Le culte de la plaie et l'amour des guenilles,


Ô Satan, prends pitié de ma longue misère!


Bâton des exilés, lampe des inventeurs,


Confesseur des pendus et des conspirateurs,


Ô Satan, prends pitié de ma longue misère!


Père adoptif de ceux qu'en sa noire colère


Du paradis terrestre a chassés Dieu le Père,


Ô Satan, prends pitié de ma longue misère!






Οι Λιτανείες του Σατανά


Ω Συ, ο πιο όμορφος κι ο πιο σοφός απ'τους Αγγέλους,



Θεέ που η μοίρα σε πρόδωσε και δε σου ψέλνουν ύμνους,


ω Σατανά, τη μαύρη μου κακομοιριά λυπήσου!


Της εξορίας, ω Πρίγκιπα, που σ'αδικήσαν κι όμως,


και νικημένος πιο ισχυρός ορθώνεσαι, Συ, αιώνια,


ω Σατανά, τη μαύρη μου κακομοιριά λυπήσου!


Συ, που όλα τα γρικάς, τρανέ ρήγα του κάτω κόσμου


και γιατρευτή πονετικέ κάθε αγωνίας του ανθρώπου,


ω Σατανά, τη μαύρη μου κακομοιριά λυπήσου!


Συ, που και στους πανάθλιους και στους λεπρούς ακόμα


μαθαίνεις με τον έρωτα το τι ο Παράδεισος είναι,


ω Σατανά, τη μαύρη μου κακομοιριά λυπήσου!


Ω Συ, που από το Θάνατο - παλιά, τρανή σου αγάπη -


γέννησες την Ελπίδα - μια τρελή χαριτωμένη,


ω Σατανά, τη μαύρη μου κακομοιριά λυπήσου!


Συ, που ησυχάζεις τη ματιά του κάθε προγραμμένου,


που ολόκληρο ντροπιάζει λαό γύρω απ'την καρμανιόλα,


ω Σατανά, τη μαύρη μου κακομοιριά λυπήσου!


Εσύ, που ξέρεις πού, βαθιά στη γη, στα έγκατά της,


έκρυψε ο Θεός ζηλόφθονα τ'ατίμητα πετράδια,


ω Σατανά, τη μαύρη μου κακομοιριά λυπήσου!


Συ, που'χεις μάτι που τρυπά τα τρίσβαθα εργαστήρια,


που μέσα τους τα μέταλλα κοιμούνται αποκρυμμένα.


ω Σατανά, τη μαύρη μου κακομοιριά λυπήσου!


Συ, που το χέρι σου, πλατύ, βάραθρα κλει και σώζει


τον υπνοβάτη που βαδίζει στων σκεπών το χείλος,


ω Σατανά, τη μαύρη μου κακομοιριά λυπήσου!


Συ, που σαν μάγος τα σκληρά τα κόκκαλα απαλύνεις


του μέθυσου που νύχτωσε κι άλογα τον πατήσαν,


ω Σατανά, τη μαύρη μου κακομοιριά λυπήσου!


Συ, που τον πόνο του άρρωστου για να τόνε γλυκάνεις,


μας έμαθες να σμίγουμε το νίτρο με το θειάφι,


ω Σατανά, τη μαύρη μου κακομοιριά λυπήσου!


Συ, που τη βούλα σου, ω κρυφέ συνένοχε, την βάζεις


στο μέτωπο του ανήλεου και τιποτένιου κροίσου,


ω Σατανά, τη μαύρη μου κακομοιριά λυπήσου!


Συ, που τα μάτια, την καρδιά των κοριτσιώνε κάνεις,


τους πονεμένους ν'αγαπούν και τους κουρελιασμένους,


ω Σατανά, τη μαύρη μου κακομοιριά λυπήσου!Ω Συ, ραβδί του εξόριστου και λάμπα του εφευρέτη,


του κρεμασμένου και του συνωμότη ξομολόγε,


ω Σατανά, τη μαύρη μου κακομοιριά λυπήσου!


Θετέ πατέρα, Εσύ, εκείνων, που μες στη μαύρη οργή του


τους έδιωξε από την Εδέμ της γης ο Θεός Πατέρας,


ω Σατανά, τη μαύρη μου κακομοιριά λυπήσου!