Το δίλημμα -14 (μια ιστορία σε συνέχειες)

Καθώς τα ζεστά του χείλη άγγιξαν τα δικά της, ένιωσε την φλόγα που έκαιγε μέσα της να δυναμώνει, τους χτύπους της καρδιάς της να ανεβαίνουν επικίνδυνα και την ανάσα της να κόβεται. Ένα ελαφρύ μούδιασμα την έκανε να αναριγήσει την ώρα που εκείνος περνούσε τα δάχτυλα του γύρω από τον αυχένα της για να καταλήξουν μπλεγμένα μέσα στα καστανόξανθα μακριά μαλλιά της. Νόμιζε πως θα λιποθυμούσε κι άπλωσε το χέρι της να κρατηθεί από τον πάγκο που βρισκόταν δίπλα της. Ο Δημήτρης αντιλήφθηκε την κίνηση της, άρπαξε τον ώμο της και την κόλλησε στον τοίχο χωρίς να ελευθερώσει στιγμή τα χείλη του από τα δικά της.

Παραδώσου λοιπόν…, σκέφτηκε από μέσα του, όλα θα είναι πιο εύκολα μετά από αυτό. Την αγκάλιασε με περισσότερο πάθος ενώ το φιλί του έγινε πιο λαίμαργο αφού εκείνη δεν φαινόταν να αντιστέκεται. Σ’έχω στο χέρι, συλλογίστηκε, καθώς προσπάθησε να περάσει το χέρι του κάτω από το εμπριμέ πουκάμισό της για να χαϊδέψει τη γυμνή της μέση. Η κίνησή του επανέφερε αστραπιαία την Ελπίδα στην πραγματικότητα. Ένιωσε να συνέρχεται από το λήθαργο στον οποίο είχε πέσει και να ανακτά τις αισθήσεις της.

Αντέδρασε! Αντέδρασε Ελπίδα! Κάνε κάτι…, διέταξε τον εαυτό της από μέσα της την ώρα που συνειδητοποιούσε τι έκανε. Με όση δύναμη της είχε απομείνει άπλωσε τα χέρια της για να σπρώξει μακριά της τον Δημήτρη. Εκείνος βρέθηκε παραπατώντας μόλις ένα μέτρο απέναντι της. Την κοίταξε σαστισμένος καθώς δεν μπορούσε να ερμηνεύσει την απότομη αλλαγή της διάθεσής της. Στάθηκε μόνο να την κοιτάζει ενώ στο λαιμό του είχε ανέβει ένας κόμπος που τον εμπόδιζε να αναπνεύσει.

-Αυτό να μην το ξανακάνεις ποτέ. Κατάλαβες; του είπε γεμάτη θυμό ενώ από μέσα της ήταν έτοιμη να βάλει τα κλάματα. Δε σου έδωσα ποτέ το δικαίωμα να το κάνεις αυτό… Πώς τόλμησες;

-Νόμιζα πως το ήθελες κι εσύ.

-Λάθος νόμιζες.

-Δεν αντιστάθηκες.

-Δε μου άφησες άλλη επιλογή.

-Μάλλον εσύ δεν ήθελες να τη δεις.

-Πώς τολμάς;

-Απλώς ήθελα να το κάνω, της απάντησε εκείνος προσπαθώντας να της ρίξει ένα βλέμμα γεμάτο ειλικρίνεια. Ο Δημήτρης κατάλαβε ότι δεν έπρεπε να την εξοργίσει παραπάνω. Καλύτερα να υποχωρούσε αυτός. Το μόνο που δεν ήθελε ήταν να την δει ακόμα μια φορά θυμωμένη μαζί του. Αυτό θα τον απομάκρυνε από το στόχο του και οι αποτυχίες δεν ήταν για εκείνον. Θα ήταν καλύτερα να την αφήσει μόνη της. Προχώρησε προς την πόρτα και λίγο πριν βγει γύρισε να την κοιτάξει.

-Συγχώρα με Ελπίδα! Δε θα ξαναγίνει. Ούτε ήθελα να σε προσβάλλω. Πίστεψε με… Προσπάθησε να δείξει μετανιωμένος και σκύβοντας το κεφάλι γύρισε ξανά για να βγει βιαστικά από το δωμάτιο.

Η Ελπίδα έμεινε ακίνητη και αμίλητη να τον κοιτάζει καθώς αυτός έκλεινε πίσω του την πόρτα. Σήκωσε τις παλάμες τις και έκρυψε μέσα τους το πρόσωπό της. Τα μάτια της είχαν γεμίσει δάκρυα και προσπάθησε να τα καθαρίσει. Τελικά όσο κι αν προσπαθούσε να διώξει μακριά της αυτό τον άντρα εκείνος με έναν περίεργο τρόπο βρισκόταν συνεχώς και όλο πιο κοντά της. Σαν να το έκανε επίτηδες. Σαν να διάβαζε τις σκέψεις της και να ήθελε να την κοροϊδέψει που προσπαθούσε να ξεγελάσει τα θέλω της. Ακούμπησε τα δάχτυλά της στα χείλη της, εκεί που νωρίτερα είχαν περάσει τα χείλη του. Εκεί που πριν λίγο είχε νιώσει εκείνο το καυτό φιλί να την ζαλίζει. Δεν μπορούσε να το αρνηθεί στον εαυτό της. Δεν μπορούσε να πει ψέματα στην ίδια. Της άρεσε εκείνο το φιλί. Της άρεσε ο τρόπος με τον οποίο εκείνος ο άντρας την είχε τραβήξει πάνω του, ο τρόπος με τον οποίο την είχε αγκαλιάσει και την είχε κάνει να χάσει τις αισθήσεις της εγκλωβισμένη μέσα στην αγκαλιά του. Και όλο αυτό την έκανε να νιώθει ακόμα χειρότερα. Άθελα της τον σύγκρινε με τον Στέφανο. Δεν κατάφερε να θυμηθεί ούτε μια στιγμή που να υπήρξε τόση ένταση μεταξύ τους όση με αυτή που είχε νιώσει πριν λίγο μέσα σε αυτό το σκοτεινό δωμάτιο αγκαλιά με τον Δημήτρη. Ούτε ακόμα όταν βρίσκονταν στην αρχή της σχέσης τους. Και τι σημασία έχει; αναρωτήθηκε από μέσα της νιώθοντας ντροπή για της σκέψεις της. Εκείνος τις είχε χαρίσει τόσα άλλα πράγματα που αυτό φαινόταν να είναι το λιγότερο. Κι όμως γιατί; Γιατί να αφήσει τον εαυτό της να παρασυρθεί έτσι; Έφερε στο νου της την Σοφία. Όσα είχε πει αυτή η γυναίκα ήταν αλήθεια. Καμία γυναίκα δε μπορούσε να του αντισταθεί. Καμία δε μπορούσε να μην υποκύψει στη γοητεία του. Οι φόβοι της είχαν βγει αληθινοί. Εύκολα είχε γίνει το επόμενο του θύμα. Τουλάχιστον έτσι θα σκεφτόταν εκείνος, ήταν σίγουρη γι’αυτό. Δε θα του έκανε όμως τη χάρη. Ότι και να ένιωθε γι’αυτόν θα προσπαθούσε να το παραμερίσει. Τι να ένιωθε στο κάτω κάτω; Τι θα μπορούσε να νιώσει αφού τον ήξερε τόσο λίγο; Όχι δε θα επέτρεπε στον εαυτό της να αισθανθεί τίποτα παραπάνω. Σίγουρα ούτε και εκείνος θα την πλησίαζε άλλο πια. Μετά από αυτό που είχε κάνει και την αντίδραση που είχε απέναντι του θα ντρεπόταν να την αντικρίσει. Κοιτάχτηκε άλλη μια φορά στον καθρέφτη και αφού σιγουρεύτηκε ότι ήταν καλύτερα βγήκε για να πάει στο γραφείο της. Είχε καθυστερήσει αρκετά και σίγουρα θα την έψαχναν.

Όταν μπήκε τα κορίτσια ήταν στις θέσεις τους και αρχειοθετούσαν κάποιους φακέλους. Στράφηκαν και οι δυο να την κοιτάξουν την ώρα που καθόταν και εκείνη στο δικό της γραφείο.

-Που ήσουν; την ρώτησε η Σοφία γεμάτη άνεση. Σε ζητάει ο κύριος Καρράς. Είπα πως θα επικοινωνήσεις αμέσως μόλις γυρίσεις. Δεν έχει πέντε λεπτά που με κάλεσε η γραμματέας του.

Τίποτα δεν έδειχνε πάνω της να την αγχώνει. Γιατί την παραξένευε όμως το γεγονός; Αυτή δεν ήταν η Σοφία; Γι’αυτό άλλωστε δεν κέρδιζε πάντα; Έκανε το κέφι της, περνούσε καλά και δε μετάνιωνε ούτε ένιωθε άσχημα για τίποτα. Τόσες ιστορίες της είχε πει. Γιατί της φαινόταν περίεργο; Ίσως γιατί αν ήταν εκείνη στη θέση της, θα προτιμούσε να είχε κρυφτεί κάπου, παρά να συμπεριφέρεται με τόση φυσικότητα. Να όμως που εκείνη ήταν η Ελπίδα και όχι η Σοφία. Και η αλήθεια ήταν πως χαιρόταν πολύ γι’αυτό.

-Σ’ευχαριστώ Σοφία μου, της απάντησε και εκείνη με την ίδια άνεση χαρίζοντας της ένα γλυκό χαμόγελο. Αν εσύ με δουλεύεις μία, εγώ θα σε δουλέψω δέκα, σκέφτηκε από μέσα της. Θα καλέσω αμέσως.

Η γραμματέας του κυρίου Καρρά την ενημέρωσε πως θα έπρεπε να ανεβεί στο γραφείο του για να την ενημερώσει για μια εξέλιξη της τελευταίας στιγμής. Αφού έκλεισε λοιπόν το τηλέφωνο ενημέρωσε τα κορίτσια και ανέβηκε στο γραφείο του διευθυντή. Η γραμματέας της υπόδειξε να περάσει και αφού χτύπησε την πόρτα μπήκε για δεύτερη φορά από το πρωί στο γραφείο του.

-Χαίρεται κύριε Καρρά. Με ζητήσατε; Τον ρώτησε πλησιάζοντας προς το μέρος του.

-Ναι κυρία Στεργίου. Σας ζήτησα. Καθίστε παρακαλώ, της είπε ενώ της υπόδειξε τη θέση που βρισκόταν μπροστά από το γραφείο του. Είχα κάποιες συζητήσεις νωρίτερα με μερικά στελέχη, αντιπροσώπους μας στη Θεσσαλονίκη και με ενημέρωσαν πως έχουν προκύψει κάποια σοβαρά ζητήματα που αφορούν τα έξοδα μας εκεί και που χρειάζεται να έχουν επιλυθεί μέχρι την άλλη εβδομάδα που αρχίζει το συνέδριο. Είστε ειδική πάνω σε αυτά. Θα σας ζητούσα λοιπόν να ανέβετε αν γίνετε γρηγορότερα στη Θεσσαλονίκη. Αύριο αν είναι δυνατόν. Το πολύ μεθαύριο. Και θα γυρίσετε την επόμενη εβδομάδα, αφού θα έχει λήξει και το συνέδριο. Τι λετε μπορείτε; Εδώ θα αναλάβουν οι βοηθοί σας.

Η Ελπίδα τον κοίταξε έκπληκτη. Πότε θα προλάβαινε; Αναρωτήθηκε αγχωμένη από μέσα της. Αύριο; Άλλο και τούτο πάλι. Δε μπορούσε όμως να αρνηθεί και το ήξερε καλά αυτό. Ο διευθυντής της είχε πολύ εμπιστοσύνη και δεν θα ήθελε να τον προδώσει. Αντιθέτως, ήθελε να τον βγάλει ασπροπρόσωπο.

-Βεβαίως κύριε Καρρά, απάντησε χαμογελώντας. Όποτε θέλετε. Δεν υπάρχει πρόβλημα.

-Σας ευχαριστώ πολύ κυρία Στεργίου. Θα σας καλέσει και η γραμματέας μου αργότερα να σας πληροφορήσει για τις ώρες αναχώρησής σας. Κάντε μου μόνο μια χάρη ακόμα. Πρέπει να φύγω γιατί έχω μερικά σημαντικά ραντεβού. Αν δεν σας είναι κόπος περάστε να ειδοποιήσετε και τον κύριο Φωτιάδη. Θα είναι και αυτός μαζί σας όπως είπαμε. Καλύτερα να του το πείτε εσείς και να του εξηγήσετε τον λόγο της εσπευσμένης αναχώρησή σας. Μπορείτε; την ρώτησε χαμογελώντας.

Όχι. Όχι αυτό… Δεν μπορώ να το κάνω αυτό, συλλογίστηκε από μέσα της ενώ ταυτόχρονα έφερνε στο μυαλό τις σκέψεις που είχε κάνει νωρίτερα στο μπάνιο.

Όσο κι αν ήθελε να τον κρατάει μακριά της, πάντα γινόταν κάτι και εκείνος βρισκόταν ξανά μπροστά της.

Πόσο ακόμα θα το άντεχε αυτό;