Το δίλημμα -13 (μια ιστορία σε συνέχειες)

Ήθελε για λίγο να μείνει μόνη της. Να μη βλέπει και να μην ακούει κανέναν. Να βάλει τις σκέψεις της σε μια σειρά. Να μπορέσει να ηρεμήσει. Γιατί είχε πάει στο γραφείο του; Γιατί είχε κάτσει να τον ακούσει; Τι την ένοιαζε τέλος πάντων τι σκεφτόταν αυτός ο άνθρωπος; αναρωτιόταν τώρα από μέσα της. Ας σκεφτόταν ό,τι ήθελε. Δικό του θέμα. Δικό του πρόβλημα, συλλογίστηκε. Τα λόγια του της είχαν χαλάσει τελείως τη διάθεση.

«Ίσως να μου έδειχνε πολλά περισσότερα βέβαια αν δεν είχες μπει εσύ. Ποτέ δε θα μάθω…»

Μόνο αυτά είχε κρατήσει στη μνήμη της. Προσπαθούσε να τα διώξει από τη σκέψη της μα εκείνα επέστρεφαν όλο και πιο επίμονα.

Να του έδειχνε τι δηλαδή; συλλογίστηκε, προσπαθώντας να μη σκέφτεται την αναμενόμενη απάντηση. Έφερνε ξανά και ξανά στο νου της την εικόνα της Σοφίας να έχει γείρει προκλητικά προς το μέρος του Δημήτρη. Τελικά αυτή η γυναίκα ήταν ικανή για όλα. Στόχος της ήταν τώρα ο Φωτιάδης και δε θα σταματούσε να τον πολιορκεί αν δεν τον έκανε δικό της. Και θα τον έκανε. Τι της έλειπε άλλωστε; Η Σοφία ήταν πολύ όμορφη γυναίκα. Αυτό ακριβώς. Γυναίκα. Σέξι. Ήξερε τι θέλουν οι άντρες και πώς να τους το δώσει. Ήταν δυναμική, ανεξάρτητη και γεμάτη αποφασιστικότητα. Μα το πιο σημαντικό από όλα -και το οποίο εκτιμούσαν ιδιαίτερα οι άντρες- ήταν ότι προτιμούσε τις ελεύθερες σχέσεις. Δεν ήθελε κανέναν πάνω από το κεφάλι της. Κανέναν που να την ελέγχει και να τη ζαλίζει κάθε λίγο και λιγάκι. Η  αποπλάνηση του Δημήτρη θα ήταν εύκολη υπόθεση για την έμπειρη Σοφία.

Από την άλλη εκείνος της είχε ξεκαθαρίσει πως τέτοιες γυναίκες δεν ήταν του γούστου του.

Σίγουρα το να επιστρέψει στο γραφείο της δεν ήταν καλή ιδέα. Τα κορίτσια θα καταλάβαιναν ότι δεν ήταν καλά και θα άρχιζαν τις ερωτήσεις. Η Ελένη δηλαδή, γιατί η Σοφία μάλλον δε θα είχε τα μούτρα να την αντικρίσει μετά από την απρόσμενη συνάντησή τους στο γραφείο του Δημήτρη. Που να πήγαινε όμως; αναρωτήθηκε από μέσα της καθώς περπατούσε μόνη της στον στενόμακρο διάδρομο. Τα περισσότερα γραφεία ήταν άδεια. Μόνο λίγοι συνάδελφοι είχαν γυρίσει και κάθονταν στις θέσεις τους. Άραγε τα κορίτσια να έλειπαν ακόμα; Δε θα το διακινδύνευε. Θα πήγαινε να ρίξει λίγο νερό στο πρόσωπό της, να νιώσει λίγο καλύτερα και όταν θα ήταν έτοιμη θα επέστρεφε.

Προχώρησε προς τις τουαλέτες και μπήκε κλείνοντας πίσω της την πόρτα. Ευτυχώς για εκείνη δεν ήταν κανείς εκεί. Ο χώρος ήταν σκοτεινός και μόνο ένας ελαφρύς φωτισμός  χάριζε στο δωμάτιο ένα ζεστό χρώμα. Πλησίασε στον νιπτήρα και άνοιξε τη βρύση αφήνοντας το νερό να τρέχει ελεύθερο. Το παρατηρούσε για λίγα λεπτά αφηρημένη ενώ εκείνο χανόταν στη μικρή μαύρη τρύπα. Στη συνέχεια σήκωσε το κεφάλι της και αντίκρισε το είδωλο της που διαγραφόταν στον μεγάλο οβάλ καθρέφτη ο οποίος κρεμόταν ακριβώς μπροστά της. Τα μάτια της έμοιαζαν θλιμμένα και καταπονημένα.  Έσκυψε για να ρίξει λίγο νερό στο πρόσωπό της μήπως και νιώσει καλύτερα.  Καθώς σήκωσε και πάλι το κεφάλι της όμως, άκουσε την πόρτα να τρίζει και κοίταξε προς το μέρος της. Κανείς δεν είχε μπει. Μάλλον ιδέα της θα ήταν, σκέφτηκε από μέσα της. Πήρε λίγο χαρτί για να σκουπίσει το πρόσωπό της. Ξανά ο ίδιος ήχος. Αργός και συρτός. Γύρισε και πάλι προς την είσοδο. Και πάλι όμως δεν ήταν κανείς εκεί. Τι στο καλό; συλλογίστηκε, θα είχε και παραισθήσεις τώρα; Πλησίασε κοντά για να σιγουρευτεί και πράγματι δεν υπήρχε κανένας. Δεν μπορεί, είχε ακούσει πεντακάθαρα αυτή τη φορά, κάποιος είχε πειράξει την πόρτα. Άρχισε να νιώθει ένα μικρό αίσθημα φόβου. Καλύτερα να επέστρεφε στο γραφείο της, σκέφτηκε. Αρκετή ώρα είχε φάει εδώ μέσα. Μα καθώς πήγε να ανοίξει την πόρτα για να βγει έπεσε πάνω στον Δημήτρη. Έκανε προς τα πίσω τρομαγμένη και έμεινε ακίνητη. Εκείνος μπήκε στο δωμάτιο και στάθηκε στον μικρό προθάλαμο λίγο πριν περάσει στο χώρο των ανδρών. Άφησε πίσω του την πόρτα να σφραγίσει και στράφηκε προς την Ελπίδα.

-Σε τρόμαξα; Με συγχωρείς, δεν το ήθελα, της είπε ενώ την κοιτούσε επίμονα κατευθείαν μεσ’τα μάτια της.

-Όχι… Απλώς ήμουν λίγο αφηρημένη και δεν περίμενα να δω κανέναν, απάντησε εκείνη χαμηλώνοντας το βλέμμα της για να μην τον κοιτάζει. Δεν ήθελε να τον βλέπει μπροστά της. Δεν τον άντεχε άλλο. Έμοιαζε ψεύτικος αυτός ο άντρας και δεν ήθελε να έχει και πολλά πάρε δώσε μαζί του. Θα έκανε τα πάντα για να τον αποφύγει και για να μην έρχεται σε επαφή μαζί του. Έπρεπε μόνο να κάνει υπομονή μέχρι να επιστρέψουν από το ταξίδι στη Θεσσαλονίκη. Υπομονή μέχρι την επόμενη εβδομάδα και στη συνέχεια όλα θα τελείωναν. Δεν θα χρειαζόταν να τον πλησιάσει περισσότερο ποτέ ξανά.

-Δεν σε βλέπω καλά. Σου συμβαίνει κάτι; Τα μάτια σου μοιάζουν λιγάκι κουρασμένα, πρόσθεσε ο Δημήτρης καθώς προσπαθούσε να καταλάβει αν πραγματικά είχε κάποιο πρόβλημα η Ελπίδα. Την παρατηρούσε γεμάτος προσοχή χωρίς να αφήσει ούτε ένα λεπτό το βλέμμα του να πέσει από πάνω της. Σίγουρα κάτι την απασχολούσε, σκέφτηκε από μέσα του.

-Καλά είμαι. Φαίνεται πως κάτι μπήκε στο μάτι μου και ήρθα εδώ για να το καθαρίσω. Νομίζω πως δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα τώρα. Πρέπει να πηγαίνω με συγχωρείς, έχω δουλεία, του είπε και έκανε κίνηση να τον προσπεράσει για να περάσει έξω.

Εκείνος άπλωσε το χέρι του και της έκλεισε το δρόμο αναγκάζοντας την να σταματήσει.

-Για να δω… ,της έκανε.

Την έπιασε και την οδήγησε κοντά στο φως για να τη βλέπει καλύτερα. Ένιωσε τα χέρια του να την κρατάνε σφιχτά χωρίς όμως να την πονάνε. Η καρδιά της άρχισε να χτυπάει δυνατά και αισθάνθηκε να ανατριχιάζει.

-Σίγουρα το καθάρισες καλά; Πρόσθεσε ενώ ταυτόχρονα έγειρε για να κοιτάξει καλύτερα. Έφερε τα δάχτυλά του στο πρόσωπό της και τα πέρασε απαλά πάνω από τα μάγουλά της φέρνοντας τα στο ύψος των ματιών. Η Ελπίδα άρχισε να αισθάνεται άβολα. Μα τι έκανε επιτέλους αυτός ο άντρας; Τι ήθελε; συνέχισε να αναρωτιέται. Δεν κουνήθηκε όμως από τη θέση της και περίμενε υπομονετικά μέχρι να την αφήσει.

-Δεν βλέπω τίποτα.

-Στο είπα. Το καθάρισα.

-Ήθελα να είμαι σίγουρος, πειράζει; Γιατί μου τη λες συνέχεια; τη ρώτησε γεμάτος απορία ενώ πλησίασε ακόμα πιο κοντά της. Τα χείλη του άγγιζαν τώρα σχεδόν τα δικά της. Εκείνη ένιωσε το κορμί της να φλέγεται και την ανάσα της να βαραίνει. Το ίδιο και η δική του. Καθώς της μιλούσε την ένιωθε να βγαίνει με όλο και περισσότερη δυσκολία. Σαν να ήταν η τελευταία του.

-Δε στη λέω.

-Μου τη λες.

-Λάθος κάνεις. Εσύ το παίρνεις έτσι.

-Δώσ’το μου να το καταλάβω τότε αλλιώς. Μπορείς;

Είχε ανάψει. Στο μυαλό της έφερε τώρα τη φαντασίωσή της. Έτσι όπως ήταν σκυμμένος από πάνω της, λίγο ήθελε το όνειρο να γίνει πραγματικότητα. Έμοιαζε να την έχει υπνωτίσει και να μη μπορεί να του αντισταθεί.

-Δημήτρη… έκανε όταν βρήκε την δύναμη. Άσε με να φύγω σε παρακαλώ…

-Δεν σε κρατάω. Φύγε αν θες…

Καμία κίνηση όμως. Έμεινε για ακόμα μια φορά κολλημένη στη θέση της να τον νιώθει ακριβώς από πάνω της.

-Εσύ δε θες να φύγεις, της είπε καθώς τα χείλη του ίσα που χάιδεψαν τώρα τα δικά της.

Και το όνειρο μόλις άρχιζε να πραγματοποιείται…