Το βιβλίο του κυρίου Καρακάση με συγκίνησε ιδιαίτερα. Ακόμα υπάρχουν στιγμές που σκέφτομαι τις τελευταίες σελίδες του και δακρύζω. Είναι γιατί μπορεί εύκολα κάποιος να αντιληφθεί οτι υπάρχουν άνθρωποι που αγάπουν με όλη τη δύναμη της καρδιάς τους, που μένουν για πάντα πιστοί στο μοναδικό έρωτα της ζωής τους ακόμα κι αν αυτός δεν υπάρχει πια δίπλα τους.
Μα αυτό που με συγκίνησε περισσότερο είναι τα χρόνια που άφησε αυτός ο μεγάλος έρωτας να πάνε χαμένα. Να χαθούν άδικα... Δεν ξέρω αν πρέπει να θυμώνω με την Αλκυόνη... Δεν ξέρω αν πρέπει να την θαυμάζω που είχε τη δύναμη να θυσιάσει την αγάπη της για την ευτυχία του άντρα που αγάπησε τόσο πολύ. Το μόνο που ξέρω είναι πως το τέλος της επιφύλασε μια τραγική ειρωνία και ήταν τόσο κρίμα και για τους δυο...
Μια συναρπαστική ιστορία αγάπης ξεκινά ένα χριστουγεννιάτικο βράδυ στους δρόμους της παλιάς Αθήνας. Μια νεαρή κληρονόμος μαγεύεται από τον ήχο του βιολιού ενός δεξιοτέχνη πλανόδιου βιολονίστα και αναλαμβάνει να κάνει τα πάντα για να τον προωθήσει. Και τα καταφέρνει...
Ο Ίων Δαγκλής γίνεται γνωστός και περιζήτητος στις μεγαλύτερες μουσικές σκηνές του κόσμου. Ο έρωτας τους είναι αναπόφευκτος και παράφορος. Μα ξαφνικά εκείνη εξαφανίζεται από τη ζωή του. Χωρίς μια προειδοποίηση, χωρίς μια δικαιολογία... Χρόνια μετά αναρωτιέται ακόμα για αυτή την ξαφνική φυγή της μοναδικής γυναίκας που αγάπησε με όλη τη δύναμη της ψυχής του...
Ένα ταξίδι από την Κωνσταντινούπολη, στην Βιέννη, την Αλεξάνδρεια, την Βουδαπέστη και την Αθήνα...
Ένα ταξίδι στις μελωδίες του βιολιού τεσσάρων γενεών μουσικών...
Έρωτες, πάθη, δράματα, η ζωή ολόκληρη των προγόνων του Ίωνα ξετυλίγεται μπροστά μας μέσα από την αφήγηση του χαρισματικού κυρίου Καρακάση.
«Ο Θάνατος του Κύκνου» με συντροφεύει καθώς γράφω αυτές τις λίγες γραμμές. Βυθίζομαι στον ήχο ενός βιολιού που μοιάζει να θρηνεί για το το χαμό του πιο αγαπημένου του προσώπου. Ταξιδεύω… Γύρω μου σκοτάδι… Και ξανά φως… Πολύ φως! Είναι Πρωτοχρονιά… Βρίσκομαι θεατής ανάμεσα σε ένα κοινό που έχει ξεσπάσει σε χειροκροτήματα αποθεώνοντας έναν όμορφο βιολονίστα. Εκείνος έχει σταθεί στη μέση της σκηνής με το φως ενός μοναδικού προβολέα να τον σημαδεύει. Ρίχνει μια ματιά στο πρώτο καθισμα της πρώτης σειράς…Τον είδα… Και έπειτα….
“Το μαγικό δοξάρι ακούμπησε απαλά τις χορδές. Ο Θάνατος του Κύκνου κύλησε σπαραχτικά, λες και ήταν ένα κομμάτι που πρώτη φορά παιζόταν και θαρρείς πως ακουγόταν για τελευταία φορά, γιa την δική του Άννα Πaύλοβα που χόρευε με τους Αγγέλους στους ουράνιους αιθέρες, μα που σίγουρα συνέχιζε να τον ακούει. Με σφαλιστά τα μάτια, χαμένος μέσα στους δικούς του κόσμους που λαμπύρισαν σαν δυο πολύτιμα πετράδια στις κλειστές βλεφαρίδες του, ο Ίων αποχαιρετούσε την αγαπημένη του και μαζί τον δικό του κόσμο της μουσικής, αποφασισμένος να μην ξαναπαίξει ποτέ πια μπροστά στο κοινό, αφοσιωμένος πια στις στερνές της επιθυμίες. Γιατί όλα αυτά τα χρόνια, το ‘ξερε πια,δεν έπαιζε για κανέναν άλλον παρά για εκείνη, την δική του Αθάνατη αγαπημένη. Και κανείς δεν γνώριζε πως στο στήθος του κρεμόταν, για πάντα από εδώ κι εμπρός, η μικρή του αχιβάδα, έτσι όπως του το είχε ζητήσει εκείνη λίγα λεπτά πριν κλείσει παντοτινά τα μάτια της απέναντι σ’εκείνο το απέραντο γαλάζιο, που είχε σταθεί ο μοναδικός μάρτυρας της αγάπης τους.”
Το τελευταίο αυτό κομμάτι του βιβλίου είναι το αγαπημένο μου και γι’αυτό το παραπέμπω ως έχει . Ένα επιπλέον αποσπασμα μπορείτε νε βρείτε εδώ http://www.e-na.com/piflip.aspx?pbi=25420&rurl=http://www.psichogios.gr
Το βιβλίο είναι επίσης υποψήφιο για το Βραβείο Αναγνωστών 2009
