Μάτια μου- Μαρία Τζιρίτα

Πόσο καλά θα ήταν όλοι να βλέπαμε με δυο μάτια σαν της Λενιώς…
Να βλέπαμε όλοι με τα μάτια της ψυχής μας… Να βλέπαμε τους ανθρώπους και να μην μας ένοιαζε η εξωτερική τους εμφάνιση, η κοινωνική τους θέση, η οικονομική τους ευχέρεια . Να μας ένοιαζε μόνο το πώς αυτός ο άνθρωπος μιλάει στην ψυχή μας.
Αν είναι καλός, αν είναι ευγενικός, αν έχει καλοσύνη… Μόνο αυτό!
Δυστυχώς όμως αυτό δεν συμβαίνει. Σήμερα η κοινωνία είναι η κοινωνία του «φαίνεσθαι » και κανένας δεν δίνει σημασία στο «είναι». Ζούμε μόνο για τους γύρω μας…για το τι θα πουν οι άλλοι για μας! Δεν ζούμε για μας! Δεν απολαμβάνουμε τη ζωή μας! Κάνουμε ό, τι κάνουμε σκεφτόμενοι μη μας παρεξηγήσει ο άλλος, μην πει κάποιος κακό λόγο για μας… Και τελικά τι πετυχαίνουμε? Τίποτα… Αυτή είναι η απάντηση. Ζούμε σε έναν ψεύτικο κόσμο, κρυμμένοι πίσω από προσωπεία, προσποιούμενοι συνεχώς ψεύτικα συναισθήματα. Λίγες είναι οι στιγμές που αφηνόμαστε ελεύθεροι…που κάνουμε αυτό που θέλει η καρδιά και όχι αυτό που διατάζει η λογική. Ίσως να είναι λάθος αλλά τουλάχιστον τότε το έχουμε χαρεί πραγματικά.
Τι κι αν γεννηθείς τυφλός? Τι κι αν χάσεις το φως σου σε τόσο νεαρή ηλικία? Η Λενιώ δεν έχασε τίποτα. Δεν είχε για να χάσει… Δεν είχε αναμνήσεις… Νομίζω πως αυτό που ζούσε αυτό είναι και το φυσιολογικό! Και τελικά μπορεί να μην είναι το φυσιολογικό αλλά τις έδωσε την ευκαιρία να δει τον κόσμο διαφορετικά. Η Λενιώ ένιωσε τον κόσμο, τον αισθάνθηκε. Όλα πήγαζαν μέσα από την ψυχή της.
Αντίθετα η Κατίνα που είχε το φως της τι έκανε? Μάλλον υπήρξε περισσότερο «τυφλή» από την αδερφή της. Τι κατάφερε στη ζωή της? Να κάνει φήμη και λεφτά? Ψεύτικα πράγματα… Αυτή δεν έζησε το σημαντικότερο… Δεν ένιωσε ποτέ της τίποτα και για κανέναν! Η ικανοποίηση του συμφέρον της ήταν το μόνο που αποζητούσε.
Αυτά είναι που σκέφτηκα διαβάζοντας αυτό το βιβλίο. Δεν θα σταθώ στον έρωτα της Λενιώς και του Λουκά! Θα πω μπράβο απλώς σ’αυτόν τον άνδρα που τελικά έκανε αυτό που θα έπρεπε να κάνουμε όλοι στη ζωή μας. Να αγαπάμε τον άλλον γι αυτό που μας κάνει να νιώθουμε όταν τον έχουμε απέναντι μας. Η Λενιώ μπορεί να μην έβλεπε, να μην ήταν πανέμορφη , μίλησε όμως στην ψυχή του Λουκά και είπε λόγια που καμία γυναίκα δεν μπόρεσε ποτέ να του πει. Αυτό είναι…
Τώρα γιατί δεν έμειναν μαζί? Γιατί απλώς δεν θα είχαμε αυτή την ιστορία και δεν θα βλέπαμε την δύναμη, την αγάπη και το σεβασμό που είχαν αυτοί οι δυο άνθρωποι.
Συγχαρητήρια στην κυρία Τζιρίτα που χρησιμοποιώντας ένα τόσο λεπτό θέμα κατάφερε να σκιαγραφήσει ανθρώπους με δύναμη ανεπανάληπτη.
Εύχομαι κάποτε και εμείς να δούμε όπως «έβλεπε» ο Λουκάς και να αισθανθούμε τον κόσμο γύρω μας με δυο μάτια σαν της Λενιώς.