23 Ιουλίου 2009

Το σπίτι δίπλα στο ποτάμι - Λένα Μαντά


Το βιβλίο αυτο με συγκίνησε πολύ. Όπως και όλα τα βιβλία ελληνικής λογοτεχνίας που έχω διαβάσει και είναι εκδόσεις του συγκεκριμένου εκδοτικού οίκου . Θα ήθελα να πω δυο λογια για τη συγγραφέα. Η κυρία Λένα Μαντά έχει ένα συγκλονιστικό ταλέντο να ξεδιπλώνει τους ανθρώπινους χαρακτήρες, να τους φέρνει στο φως και να γίνονται αντικείμενα κριτικης. Οι ηρωές της είναι άνθρωποι της καθημερινής ζωης. Θα μπορουσαν να είμαι εγώ ή κάποιος απο εσάς. Άνθρωποι με προβληματισμούς και πιστεύω. Άνθρωποι που ζουν...Τους λατρεύω όλους και τον καθένα ξεχωριστά. Μου αρέσει επίσης ο τρόπος με τον οποίο τοποθετεί τα γεγονότα στη γραμμή του χρόνου χωρίς να μπερδεύει τον αναγνώστη. Το μπλέξιμο του παρελθόντος με το παρόν γίνεται τόσο φυσικά που δεν απαπροσανατολίζει. Επίσης γίνεται την κατάλληλη στιγμή κι έτσι αποφεύγεις επιμέρους απορίες. Τέλος αυτό που θαυμάζω περισσότερο και που θα ήθελα να το τονίσω είναι το ταλέντο της να μεταδίδει στον αναγνώστη δεκάδες συναισθήματα. Διαβάζοντας τα βιβλία της ΑΙΣΘΑΝΘΗΚΑ, ΕΝΙΩΣΑ, έγινα κι εγώ αδερφή των πέντε κοριτσιών, φίλη της Κλαίλιας. Ημουν κι εγώ εκεί.
Ας μιλήσω όμως πιο ειδικά για το βιβλίο αυτό.Πιστεύω πως το συγκεκριμένο μυθιστόρημα χαρακτηρίζεται από μια τραγικότητα , στο βάθος της οποίας όμως αχνοφέγγει μια μικρή δόση ελπίδας. Τι κι αν τα έχεις χάσει όλα? Στο τέλος κάπου θα βρεις να πιαστείς... Τι κι αν οι πέντε αδερφές "απέτυχαν" στη ζωή τους? Στο τέλος η ευτυχία τους δίνει μια ακόμη ευκαιρία.Πολλοί ίσως κατέκριναν τα κορίτσια αυτά που θέλησαν να φύγουν μακριά απο το πατρικό τους, μακριά απο τη μητέρα τους και την ζωή της επαρχίας. Ποιός όμως δεν έχει κάνει όνειρα ? Έτσι και εκείνες ονειρεύτηκαν κάτι μακριά απο το χωριό τους. Ποιός δεν ελπίζει κάτι καλύτερο για τον εαυτό του και τη ζωή του? Έτσι έκαναν και εκέινες. Γιατί λοιπόν να τις κατακρίνουμε?Η καθεμία από αυτές έμαθε μέσα από τα λάθη της αλλά και μέσα από την ίδια τη ζωή. Τελικά τίποτα δεν είναι εύκολο στη ζωή μας. Για όλα πρέπει να αγωνιζόμαστε. Τίποτα δεν θεωρείται δεδομένο...Πόσο μαλλον η ευτυχία! Το μήνυμα που πήρα μέσα από αυτό το καταπληκτικό βιβλίο ειναι κυρίως το οτι πρέπει να εκτιμάμε τα πραγματα που μας δίνονται από την αρχή της ζωής μας. Όχι να μην έχουμε στόχους για κάτι καλύτερο απλά να μην μεγαλοπιανόμαστε. Να μην ζητάμε πολλά... Γιατί στο τέλος τα χάνουμε όλα.Το σημαντικότερο όμως που πήρα απο αυτό το βιβλίο- όχι οτι δεν το γνώριζα...- είναι πως πάντα στη ζωή μας , οι γονείς μας και μόνο αυτοί θα είναι δίπλα μας να μας στηρίζουν. Και πόσο μάλλον η μητέρα μας. Αγαπώ πολύ τους γονείς μου. Με έμαθαν να είμαι πάνω απ'όλα σωστός άνθρωπος. Θα δείξει αν θα τα καταφέρω... Ισως μέχρι να γεράσω να έχω γίνει κακός άνθρωπος. Και παλι όμως όσο κι αν μεγαλώνω, όσο εκείνοι ζουν θα με στηρίζουν ακόμα κι αν δεν τους έχω βγάλει ασπροπρόσωπους...Ακόμα κι αν έχω γίνει "κακιά". Αυτοί θα είναι δίπλα μου να με στηρίζουν σε κάθε αναποδιά και αποτυχία. Θα είναι δίπλα μου και θα με αγαπούν για πάντα όπως έκανε η μητέρα της Μελλισάνθης, της Ιουλίας, της Ασπασίας, της Πολυξένης και της Μαγδαληνής. Θα με περιμένουν να ξεφύγω απο τα ορμητικά νερά του ποταμού. Θα με περιμένουν να γυρίσω σπιτι...

2 σχόλια:

  1. Ανώνυμος15/4/10 10:59 μ.μ.

    ΤΟ ΒΙΒΛΊΟ ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕ ΚΑΘΟΛΟΥ.ΠΙΣΤΕΥΩ ΟΤΙ ΤΕΤΟΙΟΥ ΕΙΔΟΥΣ ΒΙΒΛΙΑ ΕΙΝΑΙ ΓΡΑΜΕΝΝΑ ΜΕ ΑΠΟΤΕΡΟ ΣΚΟΠΟ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΣΙΡΙΑΛ ΣΤΗΝ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ.ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΑ ΠΡΟΒΛΕΨΙΜΟ ΚΑΙ ΜΟΥ ΘΥΜΙΣΕ ΚΑΙ ΛΙΓΟ ΑΡΛΕΚΙΝ.ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΚΑΘΟΛΟΥ ΝΑ ΜΟΙΩΣΩ ΤΗΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΑΠΛΑ ΛΕΩ ΤΗΝ ΑΠΟΨΗ ΜΟΥ ΚΑΙ ΦΥΣΙΚΑ ΠΕΡΙ ΟΡΕΞΕΩΣ....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Σεβαστό το οτι δε σου άρεσε! Είναι φυσικό να μην αρέσουν σε ΟΛΟΥΣ ΟΛΑ! Εγώ απλώς κατέγραψα το πως ένιωσα εγώ διαβάζοντάς το! Η αλήθεια είναι οτι είμαι πολύ ρομαντική και ίσως γι'αυτό να μου άρεσε! Εδώ στο ιστολόγιο μου αναρτώ ένα διήγημα σε συνέχειες, "το δίλημμα" λέγεται. εδώ να δεις "άρλεκιν". αν το διάβαζες σίγουρα δε θα σου άρεσε, αν και έχει δρόμο ακόμα! Δεν υποτιμώ όμως αυτό τον χαρακτηρισμό! γιατί να είναι κακό να θυμίζει κάτι άρλεκιν; ίσως να μην είναι το στυλ σου απλώς...
    Να θυμάσαι πάντως πως οτι κι αν διαβάζουμε πάντα έχει κάτι να μας δώσει!

    Καλό σου βράδυ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Πες μου αυτό που σκέφτηκες...
Σε ακούω...