31 Ιουλίου 2009

Έρωτας σαν βροχή? Σαν καταιγίδα θα έλεγα μάλλον...

Εξαιρετικό βιβλίο! Δεν συμφωνείτε? Η συγγραφέας χρησιμοποιεί μια ηρωίδα του Ξενόπουλου για να δημιουργήσει τη δική της. Την δική της Κλαίλια… Κι αυτή όμως βρίσκεται ανάμεσα σε δυο άντρες. Ευτυχώς όχι αδέρφια αυτή τη φορά… Ανάμεσα στον Παύλο και τον Νικηφόρο. Ο πρώτος αγαπημένος της φίλος και ο δεύτερος το πάθος της προσωποποιημένο. Διαλέγει τον δεύτερο, και τότε αρχίζει σιγά σιγά η κατηφόρα… Μαζί του ζει τον έρωτα,, την απόλυτη ηδονή, τη φωτιά της αγάπης. Μια φωτιά που τελικά θα κάψει ολόκληρη τη ζωή της. Μαθαίνει πως είναι παντρεμένος και πως έχει παιδιά, του ζητά να χωρίσει και εκείνος της υπόσχεται πως θα το κάνει… Την αφήνει έγκυο και εκείνη αναγκάζεται να δώσει το παιδί της για υιοθεσία μακριά από το νησί της. Κι όμως ακόμα τον αγαπάει… Ακόμα θέλει να είναι μαζί του. Εκείνος όμως τι κάνει για την Κλαίλια? Τίποτα… Συνεχίζει να είναι με τη γυναίκα του και να κάνει ακόμα παιδιά μαζί της. Δεν πιστεύω πως ο Νικηφόρος δεν αγάπησε την Κλαίλια… πως την κορόιδεψε… Αντιθέτως κατάλαβα πως την αγάπησε πολύ απλώς υπήρξε αδύναμος να διαλύσει την οικογένεια του… Κατά βάθος δεν μπορώ να πω ότι τον μισώ για όσα έκανε…
Μπορώ να πω όμως ότι μέσα από αυτό το βιβλίο ερωτεύτηκα κι εγώ… Ερωτεύτηκα τον Παύλο! Σίγουρα δεν υπάρχουν άντρες σαν κι αυτόν στις μέρες μας . Κάθε μέρα κάθομαι και διαβάζω τις σελίδες με τα γράμματα που τις έστελνε. Θεέ μου τι αγάπη? Τι ρομαντισμός? Μπράβο κυρία Μαντά! Πραγματικά έκλαιγα! Η απόλυτη αφοσίωση ενός άντρα στην αγαπημένη του. Μα τι δεν έβλεπε αυτή η Κλαίλια ? Τελικά πιστεύω πως όλα αυτά που πέρασε στη ζωή της η ηρωίδα ήταν σαν «τιμωρία» που δεν διάλεξε τον σωστό άντρα γι’αυτήν. Αλλά ποιος νοιάζεται για το σωστό και το λάθος όταν είναι ερωτευμένος? Όταν ποθεί κάποιον? Όχι δεν την κατακρίνω… Και ποιος δεν έχει καταστραφεί αγαπώντας κάποιον? Το φαινόμενο είναι πολύ σύνηθες…
Ευτυχώς πάντως κάποτε καταλαβαίνει τα πάντα για τον Παύλο της… Τον θέλει πίσω…μαζί της…δίπλα της! Κι εκείνος είναι πάλι εκεί… Δίπλα της, για πάντα ερωτευμένος μαζί της. Ακόμα και μετά από τόσα χρόνια… Αυτή τη φορά όμως είναι αμοιβαία τα αισθήματα….
Έχω διαβάσει πως για να γράψεις ένα βιβλίο θα πρέπει να ξέρεις σε ποιο σημείο οι πρωταγωνιστές σου γίνονται ήρωες… Το σημείο που το κεντρικό πρόσωπο έρχεται σε σύγκρουση με κάτι γύρω του και αναδεικνύει τον ηρωισμό του. Φανερώνει ότι δεν είναι τυχαία ο πρωταγωνιστής ενός έργου. Για μένα η Κλάλια είναι ήρωας από την ώρα που γεννιέται . Ο πατέρας της την αγνοεί θεωρώντας την κατά βάθος υπαίτια του χαμού της γυναίκας του αφού εκείνη πέθανε στη γέννα… Παλεύει να τον κερδίσει και τα καταφέρνει… Μετά παλεύει ανάμεσα στη φιλία της για τον Παύλο και τον έρωτα της για τον Νικηφόρο. Μετά παλεύει να ξεχάσει το παρελθόν της, την αμαρτία της να αφήσει το παιδί της… Συνεχώς παλεύει.
Και μετά έρχεται η μικρή Κλαίλια…Κι όταν φανερώνεται η αλήθεια… πως αυτό το κοριτσάκι είναι παιδί της δικής της χαμένης κόρης και τότε συνεχίζει να παλεύει να την αποδεχτεί η Ελισάβετ , να την συγχωρέσει…
Μια ζωή λοιπόν αγωνίζεται… Φυσικά και είναι ήρωας.
Θα ήθελα να κλείσω λέγοντας πως μέσα σε αυτό το βιβλίο θαύμασα τον τρόπο που προβλήθηκαν όλες αυτές οι ανθρώπινες σχέσεις…σχέσεις κόρης-πατέρα, σχέσεις φιλίας, πλατωνικές σχέσεις, σχέσεις μάνας και κόρης, γιαγιάς και εγγονής και τόσες άλλες… Δεν θα πρέπει να ξεχνάμε πως εμείς οι άνθρωποι έχουμε πάρα πολλά να πούμε… Πάντα θα υπάρχει μια ιστορία ακόμα ….

6 σχόλια:

  1. Ανώνυμος12/11/10 6:33 μ.μ.

    ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΖΩΗΣ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΥΜΒΕΙ ΣΤΟΝ ΚΑΘΕΝΑ
    ΚΑΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΙΝΗ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. @Ανώνυμε
    αυτός είναι και ο λόγος που μου αρέσει να διαβάζω βιβλία! Γιατί απλώς μπορείς μέσα από τις δικές τους σελίδες να "ζήσεις" ζωές και στιγμές που θα ήταν αδύνατον να ζήσεις διαφοερετικά...
    Πολύ όμορφη ιστορία πράγματι!

    Καλό ΣΚ εύχομαι!
    Να περνάς!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. εγώ είμαι πάλι.. με τη μαντά δηλώνω τρελλαμένη αναγνώστρια!!! τα έχω διαβάσει όλα της και περιμένω και τα υπόλοιπα.. η γυναίκα είναι απίθανη!!δεν ξέρω ποιά έχεις διαβάσει αλλά προμηθεύσου τα και δε θα μετανιώσεις!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. @jina μου,
    έχω διαβάσει αυτό κ "το σπίτι δίπλα στο ποτάμι".
    έχω κ "το τελευταίο τσιγάρο" αλλά με περιμένει στη βιβλιοθήκη!
    Πράγματι η κα Μαντά είναι πολύ καλή!

    Καλη σου νύχτα καλή μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. διάβασα το βιβλίο πρώτη φορά πέρυσι το χειμώνα... μέσα σε δώδεκα ώρες το είχα τελειώσει... πραγματικός έρωτας!!!! κατά καιρούς το ξαναδιάβασα άλλες 5 φορές... κάθε φορά μου γεννήθηκαν και καινούργια ερωτήματα... να μου επιτρέψεις να διαφωνήσω στο γεγονός ότι ο Νικηφόρος αγάπησε την Κλαίλια... πιστεύω απλά ότι ήταν καθαρά "σκότωμα" της ώρας του... όταν αγαπάς είσαι έτοιμος να θυσιάσεις τα πάντα, π.χ Παύλος, θυσίασε τα πάντα μόνο και μόνο για να είναι κοντά της έστω και όπως εκείνη τον ήθελε, σαν φίλος! όσο για την Κλαίλια πιστεύω ότι τον αγάπησε τον Νικηφόρο αλλά αυτό το πάθος ήταν πλέον αρρωστημένο...! ένα έχω όμως να πω, respect στον Παύλο! απλά ερωτευμένη μαζί του!!! <3 για μένα μια τραγική φιγούρα του μυθιστορήματος ο αγαπητός Παύλος! σε όλα τα υπόλοιπα που είπες συμφωνώ ΑΠΟΛΥΤΑ!!!!! μπράβο στη κυρία Μαντά!! υπέροχο βιβλιο!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. @Dexter,
    σίγουρα ο καθένας διαβάζοντας ένα βιβλίο βγάζει τα δικά του συμπεράσματα κ εκτιμήσεις! Βεβαίως κ να πιστεύεις πως ο Νικηφόρος δεν αγάπησε την Κλαίλια! Ίσως να μην την αγάπησε... Άραγε ο ίδιος να ήξερε;
    Ένα είναι σίγουρο πάντως, πως το συγκεκριμένο βιβλίο της κα Μαντάς ήταν πολύ δυνατό! Είχε αυτό το κάτι! Με κέρδισε απόλυτα! Κάτι που δεν το βρήκα στα επόμενα... Δε ξέρω για το τελευταίο της -δεν το έχω διαβάσει ακόμα- αλλά για τα προηγούμενα!
    Να είσαι καλά!

    Καλό μεσημέρι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Πες μου αυτό που σκέφτηκες...
Σε ακούω...