Πού είσαι Ανάσα;

Υπάρχουν άνθρωποι στη ζωή του κάθε ανθρώπου πού όσο ξαφνικά εμφανίζονται στο δρόμο τους, τόσο ξαφνικά χάνονται κι από αυτόν...
Ένας τέτοιος άνθρωπος ήταν στη ζωή μου η Καλλιόπη! Η "Ανάσα" όπως θα την έχετε ακούσει και διαβάσει εδώ στη μπλογκογειτονιά! Φάνηκε κάποια μέρα να περνάει από το "σπιτικό" μου, να με διαβάζει, να με νιώθει κι ύστερα το έκανε συνήθειο να με επισκέπτεται!
Το ίδιο κι εγώ! Πέρασα κι εγώ από το δικό της σπιτικό. Τη διάβασα, την ένιωσα! Την έμαθα! Έμαθα να διαβάζω την ψυχή της. Την ανάσα της. Γιατί η ανάσα της ήταν όλες εκείνες οι μικρές ιστορίες  που έγραφε κάθε τόσο. Την ίδια αγάπη είχαμε! Να γράφουμε, να γράφουμε, να γράφουμε...
Κάποτε συναντηθήκαμε! Γνωριστήκαμε κι ανταλλάξαμε κι από κοντά όλες αυτές τις σκέψεις για τη μεγάλη μας κοινή αγάπη, τη δίψα μας για τη δημιουργία. Εκείνη τη δίψα που γίνεται κόμπος και δε σε αφήνει να ανασάνεις ελεύθερα...
Κι ήταν όλα όμορφα!
Όμως ξαφνικά εξαφανίστηκε!
Χάθηκε χωρίς να αφήσει τίποτα πίσω της. Ούτε ένα μικρό μήνυμα! Έκλεισε το "σπιτικό" της, την ανάσα της την ίδια και έμεινα να αναρωτιέμαι που να πήγε.
Όσο κι αν την έψαξα, όσο κι αν την αναζήτησα, χαμένος κόπος...
Τι κι αν άφησα μηνύματα, τι κι αν πήρα τηλέφωνο;
Σιωπή...
Δεν παραπονιέμαι...
Λυπάμαι μόνο γιατί έχασα από κοντά μου έναν άνθρωπο που άξιζε, που ήξερα πως με καταλάβαινε! Έναν άνθρωπο που καταλάβαινα κι εγώ! Τουλάχιστον έτσι νομίζω...
Όπου κι είναι, ό,τι κι αν κάνει εύχομαι να περνάει όμορφα και να την έχει ο Θεός καλά!
Κοντεύει ένας χρόνος που έχω να την δω και να την ακούσω...

Που να είσαι άραγε Ανάσα μας;