Το τελευταίο τραγούδι...

   Το νεαρό κορίτσι γύρισε σιωπηλά το σιδερένιο χερούλι τις πόρτας και αφού την άνοιξε πέρασε στο εσωτερικό του σκοτεινού δωματίου πατώντας στις μύτες των ποδιών της για να μην κάνει φασαρία. Σήκωσε διστακτικά το κεφάλι της και κοίταξε τη γυναίκα που ήταν ξαπλωμένη στο σιδερένιο κρεβάτι μόλις λίγα μέτρα μπροστά της. Από αυτό το σημείο δεν μπορούσε να διακρίνει καθαρά το πρόσωπο της κι έτσι αποφάσισε να πλησιάσει προς το μέρος της.

   Στάθηκε όρθια ακριβώς από πάνω της χωρίς να κάνει την παραμικρή κίνηση και χωρίς να βγάλει μιλιά. Έμεινε απλώς να παρατηρεί το ανθρώπινο σώμα που ήταν ξαπλωμένο ακριβώς δίπλα της, προσπαθώντας να συνειδητοποιήσει τις αλλαγές που μέρα με την ημέρα στιγμάτιζε η αρρώστια πάνω του.  Η γυναίκα είχε κλείσει τα μάτια της κι έμοιαζε να έχει παραδοθεί σε ένα βαθύ ύπνο χωρίς όνειρα. Στο χλωμό πρόσωπο της έμοιαζε να έχει ζωγραφιστεί μια γκριμάτσα κούρασης και πόνου που την έκανε να φαντάζει πολύ άγρια. Τα μάτια της φαίνονταν να έχουν τραβηχτεί προς τα μέσα, ενώ οι μαύροι κύκλοι ακριβώς από κάτω τους μαρτυρούσαν την εξάντληση που είχε υποστεί τον τελευταίο καιρό. Οι ρυτίδες που χάραζαν ελαφρά κάποτε την επιδερμίδα του προσώπου της, τώρα έμοιαζαν να έχουν βαθύνει ακόμη περισσότερο σχηματίζοντας χοντρές γραμμές γύρω από τα μάτια, το στόμα και το μέτωπο της. Τα λιγοστά μαλλιά που είχαν μείνει πια στο κεφάλι της έπεφταν ξέπνοα κι αυτά στο λευκό μαξιλάρι που στήριζε τον αυχένα της.

   Το νεαρό κορίτσι πήγε να βγάλει μια πνιχτή κραυγή μα δάγκωσε τα χείλη της για να κρατηθεί. Τα μάτια της γέμισαν μεμιάς δάκρυα και άρχισαν να κυλούν στα μάγουλά της. Τα ένιωθε καυτά να βρέχουν το πρόσωπό της, μα δεν την ένοιαζε να τα σκουπίσει. Ποιος θα την έβλεπε εξάλλου; Δεν άντεχε άλλο να τη βλέπει έτσι. Της ήταν αδύνατο να παραδεχτεί πως αυτή η γυναίκα που κοιμόταν δίπλα της ήταν κάποτε η μητέρα της. Όχι, δε μπορεί να ήταν αυτή. Δεν μπορεί να είχε αλλάξει τόσο πολύ. Η μητέρα της ήταν πάντοτε μέσα στη ζωντάνια. Ήταν πάντοτε χαμογελαστή. Και δεν χαμογελούσε απλώς με τα χείλη της, χαμογελούσαν τα μάτια της κι όλο της το πρόσωπο έμοιαζε να λάμπει. Που πήγε εκείνο το χαμόγελο μητέρα; Που πήγε εκείνη η λάμψη; αναρωτήθηκε σιωπηλά το κορίτσι περιμένοντας ανέλπιστα να της δοθεί κάποια απάντηση στις απορίες της.

   Άπλωσε το χέρι της να χαϊδέψει το μέτωπο της γυναίκας κι άξαφνα άρχισε να σιγοτραγουδά ένα γλυκό και ήρεμο σκοπό. Στην αρχή ούτε που θυμόταν ποιό ήταν αυτό το τραγούδι. Οι λέξεις ξεπετάγονταν αυτόματα από το στόμα της χωρίς να τις σκέφτεται κι έπειτα ενώνονταν μεταξύ τους για να σχηματίσουν προτάσεις. Κι έπειτα ήρθε ο ρυθμός, η μελωδία, μια μελωδία ξεχασμένη εδώ και χρόνια είχε απόψε ξαναγεννηθεί εντελώς ξαφνικά, εντελώς απροσδόκητα. Δεν άργησε να θυμηθεί. Ήταν εκείνο το τραγούδι που τις σιγοψιθύριζε η μητέρα της κάθε φορά που ξάπλωνε στο κρεβάτι της για να την πάρει ο ύπνος. Το νανούρισμα της.

Χαρά μου μάτια μου γλυκά
βλέφαρα στολισμένα
της χρυσαυγής τα χρώματα
έχεις ταξιδεμένα
Χαρά μου στόμα μου γλυκό
με το χαμόγελό σου
να σεριανάς τον άγγελο
που έχεις στο πλευρό σου

   Η κοιμισμένη γυναίκα τρεμόπαιξε ξαφνικά τα βλέφαρά της και άνοιξε αργά τα μάτια της για να δει από πού ερχόταν το τραγούδι που αντηχούσε γλυκά στα αυτιά της. Η κόρη της βρισκόταν ακριβώς από πάνω της. Αυτή τραγουδούσε. Τραγουδούσε σε εκείνη. Την νανούριζε. Σταμάτησε για λίγο να σκέφτεται κι έμεινε να την ακούει, να ακούει τη βελούδινη φωνή της που τώρα την ταξίδευε.

Φεγγοβολάς βλαστάρι μου
στ'όνειρο ταξιδεύεις
τους γαλαξίες τριγυρνάς
και το Θεό γυρευέις

   Το κορίτσι αντίκρισε το απορημένο βλέμμα της μητέρας της, μα δε σταμάτησε να τραγουδάει. Ήξερε πως σε λίγο θα θυμόταν κι εκείνη. Θα θυμόταν το τραγούδι της. Το τραγούδι που έλεγε κάθε βράδυ στη μικρή της κόρη για να κοιμηθεί γλυκά. Καθώς το πρόσωπό της άρχισε να γλυκαίνει, κατάλαβε. Είχε θυμηθεί. Τα χείλη της γυναίκας σχημάτιζαν τις λέξεις του τραγουδιού, μα ήταν αδύνατο για αυτά να βγάλουν φωνή. Έβαλε για άλλη μια φορά όλη της τη δύναμη και μια ψιθυριστή φωνή βγήκε από μέσα της για να συνοδεύσει αυτή της κόρης της. Τώρα τραγουδούσαν και οι δύο μαζί με τις φωνές τους να ενώνονται και να μοιάζουν σαν μια.

Κοιμήσου αγγελούδι μου
βελούδινο το βράδυ
το στήθος μου προσκέφαλο
και η ψυχή μου χάδι

   Η γυναίκα σήκωσε το τρεμάμενο χέρι της για να αγγίξει αυτό της κόρης της κι άρχιζε να το χαϊδεύει.  Λίγο μετά δεν άντεξε κι ένας ξερός παρατεταμένος βήχας την ανάγκασε να διακόψει το τραγούδι της. Το κορίτσι σταμάτησε κι εκείνο για να δει αν ήταν καλά η μητέρα της.

«Μη κόρη μου! Μη σταματάς! Συνέχισε…» είπε εκείνη κι η φωνή της ίσα που ακουγόταν. Τώρα που έφευγε ήθελε να είναι η φωνή της κόρης της το τελευταίο πράγμα που θα άκουγε πριν αφήσει αυτό τον κόσμο. Ήθελε να είναι αυτό το νανούρισμα που θα την τύλιγε σε έναν ύπνο βαθύ και ξεκούραστο. Στον αιώνιο ύπνο. Έκλεισε και πάλι τα μάτια της προσπαθώντας να κρατήσει στη μνήμη της το πρόσωπο της κόρης της που βρισκόταν από πάνω της και αφέθηκε ελεύθερη να περιμένει τη συνέχεια, όποια κι αν ήταν αυτή…

   Όταν είχε ήδη χαλαρώσει αρκετά άνοιξε και πάλι τα μάτια της και είδε ένα κατάλευκο φως να πλημμυρίζει τα πάντα γύρω της. Κάπου από πολύ μακριά ακουγόταν μια γλυκιά μελωδία.

Ο ύπνος που σε τύλιξε
τώρα σε φέρνει πίσω
και'γω που είμαι πλάι σου
χάρες να σε στολίσω

  Είμαι στον παράδεισο, σκέφτηκε από μέσα της και αφέθηκε να ακούει το γλυκό τραγούδι που σίγουρα έβγαινε από τα χείλη κάποιου αγγέλου. Κάπου το ξέρω αυτό το τραγούδι, αλλά που; συνέχιζε να συλλογίζεται προσπαθώντας να θυμηθεί, ενώ παράλληλα άρχισε να διασχίζει την κατάλευκη αίθουσα προς την κατεύθυνση που το φως γινόταν ολοένα και πιο εκτυφλωτικό.

   Το τραγούδι τώρα ίσα που ακουγόταν. Με κάθε της βήμα προς το φως έμοιαζε να απομακρύνεται όλο και περισσότερο από εκείνο το τραγούδι. Ωστόσο δε σταμάτησε να προχωράει. Συνέχισε. Ήταν σίγουρη πως εκεί που πήγαινε θα άκουγε ξανά αυτή την υπέροχη μελώδια. Θα άκουγε ξανά αυτό το γλυκό νανούρισμα…