Κάτω από τ'αστέρια...

«Ξέρεις τι λένε για τα αστέρια;» τον ρώτησε χαμηλόφωνα κι η φωνή της άρχισε να τρέμει εξαιτίας της ψύχρας που είχε φέρει μαζί της η αποψινή καλοκαιρινή βραδιά. Πρώτα το σώμα της και τώρα η φωνή της μαρτυρούσαν το κρύο που είχε καταβάλλει σιγά σιγά κάθε κύτταρο του κορμιού της. Ήθελε να κάτσει ακόμα πιο κοντά του. Να τον αγγίξει. Να νιώσει το σώμα της να ακουμπά το δικό του. Να νιώσει τη ζεστασιά του κορμιού του να διαπερνά το δικό της κι έτσι να ζεσταθεί κι εκείνη. Μα δεν τολμούσε.  

Είχαν εδώ και ώρα κατέβει στο παλιό λιμανάκι και κάθονταν παρέα στο σκάφος του πατέρα του Φώτη. Είχαν ξαπλώσει και οι δυο τους στην πρύμνη του μικρού πλοιαρίου και προσπαθούσαν να αφουγκραστούν τη σιωπή που βασίλευε τέτοια ώρα ολόγυρά τους. Περασμένα μεσάνυχτα κι όλοι είχαν γυρίσει στα σπίτια τους. Η αποβάθρα που λίγες ώρες πριν έσφυζε από ζωή, τώρα είχε ερημώσει τελείως.  Ήταν οι δυο τους με μοναδική τους παρέα τη θάλασσα και το νυχτερινό ουρανό.

«Όχι Άννα! Δε ξέρω… Τι λένε;» Η φωνή του Φώτη ήχησε σχεδόν ηδονικά στα αυτιά της και την έκανε να κλείσει τα μάτια της για να απολαύσει την ευχάριστη μελωδία. Πόσο της άρεσε να τον ακούει την ώρα που μιλούσε. Και μόνο αυτό της έφτανε. Θα έδινε και τη ζωή της προκειμένου αυτή η στιγμή να κρατούσε για πάντα. Η φωνή του ήταν βαθιά και βραχνή, παρά τη νεαρή του ηλικία. Μπορεί να ήταν μόνο είκοσι χρονών, μα όταν μιλούσε ακουγόταν σαν τριαντάρης γεγονός που τον έκανε ακόμα πιο γοητευτικό. Η Άννα έμεινε έτσι για λίγο και μερικά δευτερόλεπτα μετά ξανάνοιξε τα μάτια της γέρνοντας το κεφάλι της στο πλάι για να τον κοιτάξει. Είχε κλείσει κι εκείνος τα μάτια του τώρα και το φως του φεγγαριού είχε έρθει κι είχε καθίσει ακριβώς πάνω στο πρόσωπό του κάνοντας τον να μοιάζει ακόμα πιο όμορφος.

Πόσο πιο όμορφος μπορείς να γίνεις; αναρωτήθηκε από μέσα της η Άννα που είχε μείνει άφωνη να τον χαζεύει. Τη σκέψη της διέκοψε και πάλι η μαγική φωνή του Φώτη που άνοιξε ξαφνικά τα μάτια του και χαμογέλασε προς το μέρος της. Μιμήθηκε τον τρόπο που καθόταν εκείνη και ήρθε και στήριξε κι αυτός το σαγόνι του στην παλάμη του στηριζόμενος στον αγκώνα του για να την κοιτάξει. Τώρα στέκονταν τόσο κοντά ο ένας στον άλλο που η ανάσα του Φώτη χάιδεψε απαλά το πρόσωπό της κάνοντας την να ανατριχιάσει.

«Δε θα μου πεις τι λένε τελικά για τα αστέρια;» τη ρώτησε για ακόμη μια φορά κι άπλωσε το άλλο του χέρι για να κάνει στην άκρη μια τούφα από τα μαλλιά της που της έκρυβε το πρόσωπο. Αυτό το κορίτσι είχε το πιο όμορφο πρόσωπο που είχε δει ποτέ του. Αν δεν ήταν η καλύτερή του φίλη, θα ήταν σίγουρα η αγαπημένη του. Θα έκανε τα πάντα για να την κάνει δικιά του κι όταν επιτέλους θα γινόταν, η αγάπη τους θα ήταν η τελειότερη του κόσμου. Θεέ μου, είναι τόσο όμορφη. Γιατί με βασανίζεις; Είναι η φίλη μου. Φίλη μου… σκέφτηκε ο Φώτης από μέσα του γεμάτος ενοχές.

Το άγγιγμά του της έκοψε την ανάσα και την έκανε να χάσει την ισορροπία της. Το χέρι της γλίστρησε από το σαγόνι της κι ευθύς αμέσως βρέθηκε και πάλι ξαπλωμένη ανάσκελα να κοιτάζει το τρομαγμένο πρόσωπο του Φώτη ακριβώς από πάνω της.

«Άννα χτύπησες; Είσαι καλά;»

«Καλά είμαι! Ελπίζω μόνο να μην κάνω κανένα καρούμπαλο.» του απάντησε τρίβοντας το κεφάλι της κι έπειτα έσκασε στα γέλια.

«Με τρόμαξες…» της είπε και χάιδεψε το μάγουλό της τρυφερά.

Για λίγα δευτερόλεπτα έμειναν εκεί χωρίς να κινούνται καθόλου, χωρίς να βγάλουν μιλιά. Μονάχα κοίταζαν ο ένας τον άλλο κι άκουγαν τον ήρεμο παφλασμό των κυμάτων που έγλυφαν τα πλαϊνά του μικρού σκάφους. Η Άννα δεν άντεχε άλλο, έπρεπε να μιλήσει.

«Μην το κάνεις αυτό…» τον διέταξε ψιθυριστά την ώρα που η παλάμη του βρισκόταν ακόμη κολλημένη πάνω στο πρόσωπό της.

«Ποιό;» ρώτησε ξαφνιασμένος ο Φώτης που δεν κατάλαβε για τι πράγμα του μιλούσε.

«Τα χέρια σου… Δεν αντέχω να με αγγίζουν… Σταμάτα να με αγγίζεις! Πονάω…» Η Άννα του μιλούσε και η φωνή της για άλλη μια φορά έτρεμε. Έτρεμε από φόβο αυτή τη φορά κι όχι από την ψύχρα. Φοβόταν την αντίδρασή του. Άραγε θα καταλάβαινε; αναρωτήθηκε την ώρα που στα μάτια της άρχισαν να τρέχουν δάκρυα.

«Άννα είσαι καλά; Τι είναι αυτά που λες;» ρώτησε ο νεαρός μη μπορώντας να συνειδητοποιήσει τη συμπεριφορά της φίλης του. Τι ήταν αυτά που του έλεγε; Ποτέ δεν την είχε δει έτσι. Την ήξερε από μικρό κοριτσάκι. Από τα δέκα τους χρόνια μεγάλωναν μαζί. Γιατί δε μπορούσε να καταλάβει τι ήθελε να του πει τώρα; Δε μπορεί… Δε μπορεί να συμβαίνει αυτό που νομίζω… συλλογίστηκε σιωπηλά κι έμεινε απλώς να περιμένει από εκείνη μιαν εξήγηση.

Η Άννα ανασηκώθηκε κι άπλωσε εκείνη τώρα τα δικά της χέρια για να αγγίξει το πρόσωπο του. Στην αρχή δειλά, μα έπειτα γεμάτη θάρρος άρχισε να τον πλησιάζει όλο και περισσότερο. Έσκυψε κι ακούμπησε τα τρεμάμενα χείλη της πάνω στα δικά του φιλώντας τον απαλά. Τα χείλη του ήταν υγρά και δροσερά από το κρύο που είχε πέσει τριγύρω τους. Τα δικά της όμως έκαιγαν. Έμοιαζαν να έχουν πάρει φωτιά εξαιτίας της αγωνίας που είχε καταβάλλει την ψυχή της. Μα όταν το καυτό συνάντησε το κρύο, ενώθηκαν κι έτσι απλά έγιναν ένα. Έμεινε εκεί ίσα που να φυλακίσει μέσα της την πρώτη του ανάσα κι ύστερα απομακρύνθηκε.

Άννα τι κάνεις; αναρωτήθηκε από μέσα της και έκανε να σηκωθεί γρήγορα από τη θέση της για να φύγει.  Το χέρι του Φώτη όμως τη σταμάτησε και την έκανε να μείνει ακίνητη στο σημείο όπου βρισκόταν και πριν.

«Αφού  δε μου λες εσύ, θα σου πω εγώ τι λένε για τα αστέρια» της είπε ο Φώτης και τα μάτια του είχαν στυλωθεί πάνω στα δικά της γεμάτα άρνηση να κοιτάξουν οτιδήποτε άλλο βρισκόταν τριγύρω τους. «Λένε πως τα άστρα, είναι οι ψυχές των ανθρώπων που έχουν αφήσει ετούτο τον κόσμο για να πάνε στον ουρανό. Κι όταν φτάσουν εκεί, ντύνονται με άσπρο φως  για να φέγγουν από ψηλά τις ζωές των αγαπημένων τους ανθρώπων που άφησαν πίσω τους.»

«Είπες πως δεν ήξερες…» του είπε η Άννα και χαμήλωσε το βλέμμα της αφού δεν άντεχε άλλο να την κοιτάζει τόσο έντονα.

«Είναι πολλά αυτά που δε ξέρουμε, μα έρχεται μια στιγμή που έτσι ξαφνικά αποκαλύπτεται μπροστά μας όλη η αλήθεια. Κι ύστερα νομίζουμε πως γνωρίζουμε τα πάντα…» της είπε και σήκωσε με τα δάχτυλά του το πρόσωπό της για να την κοιτάξει και πάλι.

Η Άννα κατάλαβε τι ήθελε να της πει, μα δεν ήταν σίγουρη αν κι αυτός ένιωθε όπως κι εκείνη. Δεν άργησε να πάρει απάντηση στο ερώτημα της. Ο Φώτης την αγκάλιασε τρυφερά από τη μέση της κι έγειρε το πρόσωπό του στο λαιμό της για να γευτεί το άρωμα που ανέδιδε. Έπειτα πλησίασε στο αυτί της και της ψιθύρισε.

«Κι εγώ σε αγαπώ Άννα. Σε αγαπώ με όλη τη δύναμη της ψυχής μου. Πάντα σε αγαπούσα.» Έπειτα σώπασε κι απλώς έφερε τα χείλη του να χαϊδέψουν για ακόμη μια φορά αυτά της αγαπημένης του. Δεν άντεχε άλλο να μένει χώρια της. Ήθελε να τη γευτεί ελεύθερος πια από όλες τις ενοχές που βασάνιζαν τη ψυχή και το μυαλό του. Η Άννα τον αγκάλιασε σφιχτά κι ένιωσε τη θέρμη του κορμιού του να διαπερνάει το δικό της. Τη ζεστή του ανάσα να ζεματίζει κάθε εκατοστό του σώματός της. Μην αφήνοντας λεπτό τα χείλη της να χωρίσουν από τα δικά του, του ψιθύρισε.

«Δε θέλω να ξημερώσει απόψε…»

Κι έμειναν οι δυο τους αγκαλιασμένοι, να φιλιούνται γεμάτοι πάθος, τυφλωμένοι από έρωτα και δίψα ο ένας για τον άλλο, κάτω από το αχνό φως της νέας σελήνης που κοσμούσε το μαύρο ουρανό παρέα με τα εκατοντάδες αστέρια.