10 Αυγούστου 2010

Δέσμιος μιας αιωνιότητας...


Βράδιαζε. Ολόγυρα τα πάντα βυθίζονταν σιγά σιγά στο πυκνό σκοτάδι. Οι μαύρες σκιές άπλωναν τα χέρια τους σα φίδια, να πνίξουν κάθε ίχνος ζωής που έμοιαζε να σαλεύει κάτω από τον  αφέγγαρο ουρανό. Σε αυτές τις σκιές προσπαθούσε να κρυφτεί για άλλη μια φορά κι εκείνος, μήπως και τον έπνιγε η νύχτα, μα άδικος κόπος.  Άλλο ένα βράδυ θα ερχόταν να του θυμίσει πως ακόμη υπήρχε. Πως ακόμη εξακολουθούσε να μένει δέσμιος της άθλιας αιωνιότητας που τον φυλάκιζε, ανήμπορος να δραπετεύσει. Κι όμως, μισούσε τον εαυτό του…


Σηκώθηκε νωχελικά από τον βελούδινο κόκκινο καναπέ και πλησίασε τον χρυσό σκαλιστό καθρέφτη που ορθωνόταν ακριβώς μπροστά του. Καθώς το σκοτεινό του βλέμμα αντίκριζε το είδωλό του, μια μάσκα αποδοκιμασίας κάλυψε το πρόσωπό του. Ποιός Θεός θα επέτρεπε να συμβεί αυτό; συλλογίστηκε για χιλιοστή φορά από μέσα του. Όχι, σίγουρα δεν υπάρχει Θεός. Σήκωσε το χέρι του και έφερε τα παγωμένα του δάχτυλα στο κατάλευκο πρόσωπό του. Όμορφο, αψεγάδιαστο, χωρίς το παραμικρό ελάττωμα, φάνταζε σχεδόν ψεύτικο, όμοιο με αυτό μιας πορσελάνινης κούκλας. Τα χείλη του, λεπτά και καλοσχηματισμένα στο χρώμα του άγριου κερασιού, έμοιαζαν να σε καλούν να τα αγγίξεις χαρίζοντάς τους το πιο παθιασμένο ερωτικό φιλί. Πριν ακόμα το στόμα σου συναντούσε το δικό του, γνώριζες πως η μοιραία ένωση θα σε βύθιζε στις άγριες θάλασσες της ηδονής, προσφέροντάς σου ένα ταξίδι στη φαντασίωση, χωρίς επιστροφή. Μέσα από τα δυο του χείλη, ήξερες πως μόνο όμορφες λέξεις θα μπορούσες να ακούσεις. Όμορφα λόγια, που καθώς θα ξεχύνονταν, θα σε έκαναν να κρέμεσαι από πάνω τους, πιστός και  αιώνιος ακροατής τους. Άγγιξε ελαφρά την μύτη του κι ύστερα ανέβηκε λίγο πιο ψηλά, στα δυο του μάτια. Δυο μαυροκόκκινες κρυστάλλινες σφαίρες βασίλευαν δεξιά κι αριστερά, κάτω από το μέτωπό του κι έμοιαζαν να χύνουν αίμα βαθιά από τα σωθικά τους. Γυάλιζαν σαν πύρινες φλόγες, έτοιμες να κατακάψουν όποιον είχε το θάρρος να τον κοιτάξει κατάματα. Δεν άντεχες να τον αντικρίσεις περισσότερο από μερικά δευτερόλεπτα. Ήταν λες κι έχανες τη γη κάτω από τα πόδια σου. Λες και μέσα τους κρυβόταν μια δύναμη που σε υπνώτιζε και σου αφαιρούσε αυτόματα όλες σου τις αισθήσεις. Με μιας ζαλιζόσουν. Λιποθυμούσες. Κάθε τι πάνω του, ήταν τέλεια σχηματισμένο σε σημείο να τον καθιστά υπερβολικά ποθητό και ακαταμάχητο. Μα όλα αυτά, ίσχυαν για τους άλλους. Για εκείνον δεν ήταν παρά ένα τέρας. Ένα αιώνια καταραμένο τέρας.  Για πόσα ακόμα χρόνια θα ήταν αναγκασμένος να βλέπει το ίδιο θέαμα; αναρωτήθηκε, γνωρίζοντας καλά την απάντηση.
Για πάντα.
Απογοητευμένος,  άνοιξε το λευκό μεταξένιο πουκάμισο του και έφερε το χέρι του στο  στέρνο του. Ακούμπησε την παλάμη του αριστερά στο στήθος, προσπαθώντας να θυμηθεί τον ήχο που έκανε κάποτε η καρδιά του καθώς χτυπούσε ρυθμικά στο εσωτερικό του. Μα τώρα μόνο σιωπή. Κενό. Τίποτα δεν ακουγόταν πια να χτυπάει μέσα του. Όλα είχαν παγώσει. Όλα ήταν νεκρά. Και μαζί με την καρδιά του, είχε νεκρώσει κι εκείνος. Έναν ολόκληρο αιώνα τώρα, γύριζε τον κόσμο, ζωντανός νεκρός. Το θυμόταν καλά εκείνο το πρώτο βράδυ της αρχής της αιωνιότητας. Ποτέ δε θα το ξεχνούσε. Ο πόνος που τον είχε διαπεράσει, ένιωσε να του σπάει όλα τα κόκκαλα, να του κατατρώει κάθε κομμάτι της σάρκας του. Και μετά φωτιά. Ένα πύρινο κύμα ένιωσε να πλημμυρίζει κάθε εκατοστό του κορμιού του και να τον κατακαίει. Ξύπνησε μετά από κάμποσες μέρες, ούτε κι εκείνος ήξερε πόσες ακριβώς. Ο λαιμός του ήταν ξερός και τον πονούσε. Διψούσε, μα η δίψα του δεν ήταν σαν όλες τις προηγούμενες φορές.  Ένιωθε ένα περίεργο και πρωτόγνωρο συναίσθημα μέσα του, μα του ήταν αδύνατο να το ερμηνεύσει.  Ήταν πολύ νωρίς ακόμα…
Δεν του πήρε καιρό να μάθει τι ήταν αυτό που είχε ανάγκη. Όσο κι αν προσπάθησε αρχικά να τιθασεύσει τη δίψα του οι κόποι του πήγαν χαμένοι. Δεν ήθελε να κάνει κακό σε κανέναν, δεν ήθελε να σκοτώσει κανέναν, μα σύντομα συνειδητοποίησε πως αυτό ήταν πάνω από τις δυνάμεις του. Στο τέλος αναγκαζόταν πάντα να καταφύγει στη γλύκα που του προσέφερε το ανθρώπινο αίμα. Κι αυτό ήταν που μισούσε περισσότερο από όλα. Την αδυναμία του να μπορέσει να δαμάσει την άγρια δίψα του για το κόκκινο υγρό που κυλούσε στις φλέβες των ανυποψίαστων θυμάτων. Κάθε φορά που η μυρωδιά του έφτανε στη μύτη του, ένιωθε να τρελαίνεται και να χάνει τον έλεγχο. Έκτοτε, τίποτα δεν μπορούσε να σταθεί ικανό να τον αποτρέψει από το να το γευτεί. Έπρεπε πάση θυσία να το δοκιμάσει. Καθώς τα δόντια του μπήγονταν στην ανθρώπινη σάρκα και ρουφούσαν το ζεστό υγρό, ένα κύμα απόλαυσης κατέκλυζε κάθε χιλιοστό του παγωμένου κορμιού του. Όμοια με φάρμακο, το αίμα έσβηνε τον πόνο που έφραζε το λαιμό του και τον βοηθούσε να ηρεμήσει. Κι όταν πια είχε χορτάσει, τότε ήταν που έρχονταν οι ερινύες να ταράξουν  εκείνη την ηρεμία και να τον τρελάνουν.
Έτσι και τώρα προσπαθούσε να διώξει από το νου του εκείνο το φοβερό συναίσθημα. Μα όσο κι αν προσπαθούσε εκείνο γυρνούσε όλο και πιο έντονα. Ποτέ δε θα το ξεπερνούσε. Ποτέ δε θα μπορούσε να δραπετεύσει. Ήταν δέσμιος της καταραμένης αιωνιότητας και θα έμενε για πάντα φυλακισμένος. Η δίψα γινόταν τώρα πιο έντονη, πιο δυνατή. Ένιωθε τον λαιμό του να καίει και το σώμα του να τρέμει. Πλησίασε την ανοιχτή μπακλκονόπορτα και στάθηκε να κοιτάζει τη σκοτεινή θέα που απλωνόταν μπροστά του. Με ένα σάλτο, πήδησε και χάθηκε ανάμεσα στα ψηλά δέντρα.
Κάπου εκεί, μέσα στις μαύρες σκιές, θα προσπαθούσε να σβήσει τον πόνο που ένιωθε να του καίει το λαιμό.
Διψούσε…

15 σχόλια:

  1. Νατάσσα. Και έγραφες νύχτα!! Όμορφη ώρα να γράφεις. Αλλά δεν κοιτούσες πάνω από την πλάτη σου συνέχεια; Σε γοήτευσε όμως η θαυμάσια προσωπογραφία που έφτιαξες.
    Αν και έπαιξες με το θρύλο του απέθαντου το έκανες με κείνο τον δικό σου απόλυτα προσωπικό σου στυλ. Οι περιγραφές σου και ζωγραφίζουν και φωτογραφίζουν ταυτόχρονα.
    Θα έχει συνέχεια; Αν ναι θα ήταν πολύ ενδιαφέρον!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ήρθα και εγώ και είδα ότι ο Χριστόφορος μου έκανε κλοπή σχολίου. Αυτό ήθελα το γράψω εγώ. Επειδή πρόλαβε αυτός δεν σημαίνει ότι δεν έκανε "κλοπή πνευματικών δικαιωμάτων σχολίου".

    Γράφεις υπέροχα. Καταπληκτικά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. A ... και το τελευταίο. Άλλη φορά δεν θέλω να δω τα προσωπικά μου δεδομένα δημοσιευμένα με την μορφή δήθεν bloggoδιηγήματος!

    χα..χα..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. @Χριστόφορέ μου καλημέρα!
    Άσε... καθώς πατούσα τα πλήξτρα στο πληκτρολόγιο έριχνα κλεφτές ματιές που κ που δεξιά κ αριστερά μου! Η αλήθεια είναι πως έναν μικρό φόβο τον είχα μήπως και πεταχτεί τίποτα από τον σκοτεινό διάδρομο που είναι απέναντι από το δωματιό μου! Αλλα τέλος καλό όλα καλά! Μου φαίνεται πως κάπου αλλού πήγε να ξεδιψάσει ο ήρωας μου! Ευτυχώς δηλαδή!
    Δεν είχα σκεφτεί να το συνεχίσω! Η αλήθεια είναι οτι πρώτη φορά δοκιμάζω να μπω στη σφαίρα του φανταστικού! Θα δούμε...
    Αν μου βγει κάτι θα είστε οι πρώτοι που θα το μάθετε!
    Ώρα να πάω να διαβάσω κ τη δικιά σου συνέχεια!

    Φιλιά καλέ μου Χριστόφορε!
    ;-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. @Ionn καλημέρα και σε σένα!
    Έλα τώρα που σου έκλεψε το σχόλιο! Κάτι άλλο συμβαίνει με εσάς τους δυο! Τηλεπάθεια να το πω; Δεν ξέρω... Οι μεγάλες δυνάμεις νομίζω πως συναντιούνται κάπου στο υπερπέραν και δρουν ταυτόχρονα!
    Σε ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια μα δε με καλοπιάνεις έτσι! Ξεχασες καλέ το ποσό που μου έδωσες για να δημοσιεύσω την βιογραφία σου; Τι ρωτάω τώρα; Απο "άνθρωπο" της ηλικίας σου τι περιμένω; Όλα αψεγάδιαστα και ποθητά πάνω σου, μα αυτή η μνήμη νομίζω πως θα μπορούσε να πηγαίνει καλύτερα!

    Φιλιά!
    :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Πες του ότι δεν υπάρχει θεός να λυπηθεί το φως που χάνεται. Ας στρέψει το βλέμμα του στη μαγεία. Και η μαγεία υπάρχει παντού. Ακόμη και στα πιο απλά και αόρατα αγγίγματα, όπως στο χαδι του βελούδινου καναπέ ή στην ανοιχτή φλέβα στο λαιμό. Το αίμα είναι σύμβολο. Αν το εξερευνησει θα δει ότι ζητώντας αίμα, πιο βαθιά ψαχνει για παλμό, ζωή και ταύτιση. Τα φιλιά μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. @Γουϊκα μου
    άραγε είναι πράγματι μαγεία ή μήπως βασανισμός;
    Στν περίπτωση του νομίζω πως η αλήθεια βρίσκεται κάπου ανάμεσά τους... Ίσως κι εγώ να έβρισκα μαγική την αίσθηση του βελούδινου καναπέ πάνω στο κορμί μου, τη γεύση του αίματος να πλημμυρίζει το στόμα μου... Ποιός ξέρει; Κανείς!
    Πράγματι πάντως αναζητώντας το αίμα ίσως να ανζητά μια ταύτιση...

    Καλημέρα καλή μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Βρυκόλακας ή μήπως ένας Ντόριαν Γκρέυ που διψάει για αίμα, ευτυχώς που το διάβασα μεσημέρι και δεν χρειάστηκα παραπάνω απο 10 λεπτά...
    αιώνια δίψα, μακάρι να μη σβήσει ποτέ για εμάς..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Η αλήθεια όπως σε βλέπω έτσι γλυκιά ,δεν θα μπορούσα να φανταστώ πως θα μπορούσες να γράψεις κάτι σε θρίλερ... μα όταν έχεις το χάρισμα της πένας μπορείς τα πάντα τελικά!!!
    Κι εσύ το έχεις σε υπερβολικό βαθμό ..
    Οι χαρακτήρες των πρωταγωνιστών σου υπέροχοι και ρεαλιστικοί πάντα !!! Το γραψιμό σου μοναδικό !!!
    Υπέροχο Νατασσάκι μου !!!
    φιλιά πολλά !! καλό απόγευμα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. @illiokamene
    τι κανεις; Έλα τώρα, μη μου λες πως σε φόβισε...
    Ένας "αθάνατος" μεσ'το μεσημέρι δεν έχει τη δύναμη να κάνει τίποτα...

    Τα φιλιά μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. @Δεσποινά μου
    πως είσαι; Πάντα με τον καλό το λόγο! Πραγματικά με κάνεις πολύ χαρούμενη που σου αρέσουν τόσο αυτά που γράφω! Ευχαριστώ κι ανταποδίδω με όλη μου την καρδιά καλή μου!

    Φιλάκια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Μέτα πως να μην νιώθουμε συνοδοιπόροι;
    Εσύ γράφεις εδώ για ένα αρσενικό Βαμπίρ εγώ εχω γράψει εδώ για ένα θηλυκό...
    http://ianos-sonai.blogspot.com/2009/09/vampire-princess.html
    Τυχαίο;Δεν νομίζω! χε χε χε!!!
    όσον άφορα τώρα το κείμενο για μια ακόμα φορά είχε μια εξαιρετική δυναμική και μια ικανότητα δημιουργίας εικόνων και συναισθημάτων!
    Και το πιο σπουδαίο είναι ότι μέσα από κάθε κείμενο αρχίζεις και αποκτάς προσωπικό είδος γραφής!Και αυτό είναι πολύ σημαντικό!
    Υπέροχα συνοδοιπόρε μου! :))
    Τα φιλιά μου και τις καλύτερες ευχές μου για μια πραγματικά όμορφη νύχτα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. @Ιανέ μου, είδες;
    Είμαστε πράγματι συνοδοιπέροι σ'αυτό το ταξίδι της συγγραφής! Δε θα βιαστώ να φτάσω στον προορισμό μου! Με νοιάζει να απολαύσω το ταξίδι, να γνωρίσω πράγματα κ να αποκτήσω εμπειρίες! Θα κρατήσω αυτό που λες για το προσωπικό μου στιλ! Είναι πολύ σημαντικό να το βρω! Κι αφού το λες εσύ, θα είμαι σε καλό δρόμο!

    Καλό σου απόγευμα φίλε μου Ιανέ!
    Τα φιλιά μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. αν πω ότι είχα κλειστά τα παντζούρια..πόσο δικαιολογώ το μικρό (πολύ μικρό) σήκωμα της τρίχας.. όσο είμαι εγώ σκοπιά μην φοβάσαι τίποτα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. @illiokamene
    τώρα που το ξέρω να είσαι σίγουρος πως δε φοβάμαι τίποτα! να 'σαι καλά φίλε μου!

    Την καλησπέρα μου!
    ;-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Πες μου αυτό που σκέφτηκες...
Σε ακούω...