Δέσμιος μιας αιωνιότητας...

Βράδιαζε. Ολόγυρα τα πάντα βυθίζονταν σιγά σιγά στο πυκνό σκοτάδι. Οι μαύρες σκιές άπλωναν τα χέρια τους σα φίδια, να πνίξουν κάθε ίχνος ζωής που έμοιαζε να σαλεύει κάτω από τον  αφέγγαρο ουρανό. Σε αυτές τις σκιές προσπαθούσε να κρυφτεί για άλλη μια φορά κι εκείνος, μήπως και τον έπνιγε η νύχτα, μα άδικος κόπος.  Άλλο ένα βράδυ θα ερχόταν να του θυμίσει πως ακόμη υπήρχε. Πως ακόμη εξακολουθούσε να μένει δέσμιος της άθλιας αιωνιότητας που τον φυλάκιζε, ανήμπορος να δραπετεύσει. Κι όμως, μισούσε τον εαυτό του…

Σηκώθηκε νωχελικά από τον βελούδινο κόκκινο καναπέ και πλησίασε τον χρυσό σκαλιστό καθρέφτη που ορθωνόταν ακριβώς μπροστά του. Καθώς το σκοτεινό του βλέμμα αντίκριζε το είδωλό του, μια μάσκα αποδοκιμασίας κάλυψε το πρόσωπό του. Ποιός Θεός θα επέτρεπε να συμβεί αυτό; συλλογίστηκε για χιλιοστή φορά από μέσα του. Όχι, σίγουρα δεν υπάρχει Θεός. Σήκωσε το χέρι του και έφερε τα παγωμένα του δάχτυλα στο κατάλευκο πρόσωπό του. Όμορφο, αψεγάδιαστο, χωρίς το παραμικρό ελάττωμα, φάνταζε σχεδόν ψεύτικο, όμοιο με αυτό μιας πορσελάνινης κούκλας. Τα χείλη του, λεπτά και καλοσχηματισμένα στο χρώμα του άγριου κερασιού, έμοιαζαν να σε καλούν να τα αγγίξεις χαρίζοντάς τους το πιο παθιασμένο ερωτικό φιλί. Πριν ακόμα το στόμα σου συναντούσε το δικό του, γνώριζες πως η μοιραία ένωση θα σε βύθιζε στις άγριες θάλασσες της ηδονής, προσφέροντάς σου ένα ταξίδι στη φαντασίωση, χωρίς επιστροφή. Μέσα από τα δυο του χείλη, ήξερες πως μόνο όμορφες λέξεις θα μπορούσες να ακούσεις. Όμορφα λόγια, που καθώς θα ξεχύνονταν, θα σε έκαναν να κρέμεσαι από πάνω τους, πιστός και  αιώνιος ακροατής τους. Άγγιξε ελαφρά την μύτη του κι ύστερα ανέβηκε λίγο πιο ψηλά, στα δυο του μάτια. Δυο μαυροκόκκινες κρυστάλλινες σφαίρες βασίλευαν δεξιά κι αριστερά, κάτω από το μέτωπό του κι έμοιαζαν να χύνουν αίμα βαθιά από τα σωθικά τους. Γυάλιζαν σαν πύρινες φλόγες, έτοιμες να κατακάψουν όποιον είχε το θάρρος να τον κοιτάξει κατάματα. Δεν άντεχες να τον αντικρίσεις περισσότερο από μερικά δευτερόλεπτα. Ήταν λες κι έχανες τη γη κάτω από τα πόδια σου. Λες και μέσα τους κρυβόταν μια δύναμη που σε υπνώτιζε και σου αφαιρούσε αυτόματα όλες σου τις αισθήσεις. Με μιας ζαλιζόσουν. Λιποθυμούσες. Κάθε τι πάνω του, ήταν τέλεια σχηματισμένο σε σημείο να τον καθιστά υπερβολικά ποθητό και ακαταμάχητο. Μα όλα αυτά, ίσχυαν για τους άλλους. Για εκείνον δεν ήταν παρά ένα τέρας. Ένα αιώνια καταραμένο τέρας.  Για πόσα ακόμα χρόνια θα ήταν αναγκασμένος να βλέπει το ίδιο θέαμα; αναρωτήθηκε, γνωρίζοντας καλά την απάντηση.

Για πάντα.

Απογοητευμένος,  άνοιξε το λευκό μεταξένιο πουκάμισο του και έφερε το χέρι του στο  στέρνο του. Ακούμπησε την παλάμη του αριστερά στο στήθος, προσπαθώντας να θυμηθεί τον ήχο που έκανε κάποτε η καρδιά του καθώς χτυπούσε ρυθμικά στο εσωτερικό του. Μα τώρα μόνο σιωπή. Κενό. Τίποτα δεν ακουγόταν πια να χτυπάει μέσα του. Όλα είχαν παγώσει. Όλα ήταν νεκρά. Και μαζί με την καρδιά του, είχε νεκρώσει κι εκείνος. Έναν ολόκληρο αιώνα τώρα, γύριζε τον κόσμο, ζωντανός νεκρός. Το θυμόταν καλά εκείνο το πρώτο βράδυ της αρχής της αιωνιότητας. Ποτέ δε θα το ξεχνούσε. Ο πόνος που τον είχε διαπεράσει, ένιωσε να του σπάει όλα τα κόκκαλα, να του κατατρώει κάθε κομμάτι της σάρκας του. Και μετά φωτιά. Ένα πύρινο κύμα ένιωσε να πλημμυρίζει κάθε εκατοστό του κορμιού του και να τον κατακαίει. Ξύπνησε μετά από κάμποσες μέρες, ούτε κι εκείνος ήξερε πόσες ακριβώς. Ο λαιμός του ήταν ξερός και τον πονούσε. Διψούσε, μα η δίψα του δεν ήταν σαν όλες τις προηγούμενες φορές.  Ένιωθε ένα περίεργο και πρωτόγνωρο συναίσθημα μέσα του, μα του ήταν αδύνατο να το ερμηνεύσει.  Ήταν πολύ νωρίς ακόμα…

Δεν του πήρε καιρό να μάθει τι ήταν αυτό που είχε ανάγκη. Όσο κι αν προσπάθησε αρχικά να τιθασεύσει τη δίψα του οι κόποι του πήγαν χαμένοι. Δεν ήθελε να κάνει κακό σε κανέναν, δεν ήθελε να σκοτώσει κανέναν, μα σύντομα συνειδητοποίησε πως αυτό ήταν πάνω από τις δυνάμεις του. Στο τέλος αναγκαζόταν πάντα να καταφύγει στη γλύκα που του προσέφερε το ανθρώπινο αίμα. Κι αυτό ήταν που μισούσε περισσότερο από όλα. Την αδυναμία του να μπορέσει να δαμάσει την άγρια δίψα του για το κόκκινο υγρό που κυλούσε στις φλέβες των ανυποψίαστων θυμάτων. Κάθε φορά που η μυρωδιά του έφτανε στη μύτη του, ένιωθε να τρελαίνεται και να χάνει τον έλεγχο. Έκτοτε, τίποτα δεν μπορούσε να σταθεί ικανό να τον αποτρέψει από το να το γευτεί. Έπρεπε πάση θυσία να το δοκιμάσει. Καθώς τα δόντια του μπήγονταν στην ανθρώπινη σάρκα και ρουφούσαν το ζεστό υγρό, ένα κύμα απόλαυσης κατέκλυζε κάθε χιλιοστό του παγωμένου κορμιού του. Όμοια με φάρμακο, το αίμα έσβηνε τον πόνο που έφραζε το λαιμό του και τον βοηθούσε να ηρεμήσει. Κι όταν πια είχε χορτάσει, τότε ήταν που έρχονταν οι ερινύες να ταράξουν  εκείνη την ηρεμία και να τον τρελάνουν.

Έτσι και τώρα προσπαθούσε να διώξει από το νου του εκείνο το φοβερό συναίσθημα. Μα όσο κι αν προσπαθούσε εκείνο γυρνούσε όλο και πιο έντονα. Ποτέ δε θα το ξεπερνούσε. Ποτέ δε θα μπορούσε να δραπετεύσει. Ήταν δέσμιος της καταραμένης αιωνιότητας και θα έμενε για πάντα φυλακισμένος. Η δίψα γινόταν τώρα πιο έντονη, πιο δυνατή. Ένιωθε τον λαιμό του να καίει και το σώμα του να τρέμει. Πλησίασε την ανοιχτή μπακλκονόπορτα και στάθηκε να κοιτάζει τη σκοτεινή θέα που απλωνόταν μπροστά του. Με ένα σάλτο, πήδησε και χάθηκε ανάμεσα στα ψηλά δέντρα.

Κάπου εκεί, μέσα στις μαύρες σκιές, θα προσπαθούσε να σβήσει τον πόνο που ένιωθε να του καίει το λαιμό.

Διψούσε…