Έρωτας σαν βροχή? Σαν καταιγίδα θα έλεγα μάλλον...

Εξαιρετικό βιβλίο! Δεν συμφωνείτε? Η συγγραφέας χρησιμοποιεί μια ηρωίδα του Ξενόπουλου για να δημιουργήσει τη δική της. Την δική της Κλαίλια… Κι αυτή όμως βρίσκεται ανάμεσα σε δυο άντρες. Ευτυχώς όχι αδέρφια αυτή τη φορά… Ανάμεσα στον Παύλο και τον Νικηφόρο. Ο πρώτος αγαπημένος της φίλος και ο δεύτερος το πάθος της προσωποποιημένο. Διαλέγει τον δεύτερο, και τότε αρχίζει σιγά σιγά η κατηφόρα… Μαζί του ζει τον έρωτα,, την απόλυτη ηδονή, τη φωτιά της αγάπης. Μια φωτιά που τελικά θα κάψει ολόκληρη τη ζωή της. Μαθαίνει πως είναι παντρεμένος και πως έχει παιδιά, του ζητά να χωρίσει και εκείνος της υπόσχεται πως θα το κάνει… Την αφήνει έγκυο και εκείνη αναγκάζεται να δώσει το παιδί της για υιοθεσία μακριά από το νησί της. Κι όμως ακόμα τον αγαπάει… Ακόμα θέλει να είναι μαζί του. Εκείνος όμως τι κάνει για την Κλαίλια? Τίποτα… Συνεχίζει να είναι με τη γυναίκα του και να κάνει ακόμα παιδιά μαζί της. Δεν πιστεύω πως ο Νικηφόρος δεν αγάπησε την Κλαίλια… πως την κορόιδεψε… Αντιθέτως κατάλαβα πως την αγάπησε πολύ απλώς υπήρξε αδύναμος να διαλύσει την οικογένεια του… Κατά βάθος δεν μπορώ να πω ότι τον μισώ για όσα έκανε…
Μπορώ να πω όμως ότι μέσα από αυτό το βιβλίο ερωτεύτηκα κι εγώ… Ερωτεύτηκα τον Παύλο! Σίγουρα δεν υπάρχουν άντρες σαν κι αυτόν στις μέρες μας . Κάθε μέρα κάθομαι και διαβάζω τις σελίδες με τα γράμματα που τις έστελνε. Θεέ μου τι αγάπη? Τι ρομαντισμός? Μπράβο κυρία Μαντά! Πραγματικά έκλαιγα! Η απόλυτη αφοσίωση ενός άντρα στην αγαπημένη του. Μα τι δεν έβλεπε αυτή η Κλαίλια ? Τελικά πιστεύω πως όλα αυτά που πέρασε στη ζωή της η ηρωίδα ήταν σαν «τιμωρία» που δεν διάλεξε τον σωστό άντρα γι’αυτήν. Αλλά ποιος νοιάζεται για το σωστό και το λάθος όταν είναι ερωτευμένος? Όταν ποθεί κάποιον? Όχι δεν την κατακρίνω… Και ποιος δεν έχει καταστραφεί αγαπώντας κάποιον? Το φαινόμενο είναι πολύ σύνηθες…
Ευτυχώς πάντως κάποτε καταλαβαίνει τα πάντα για τον Παύλο της… Τον θέλει πίσω…μαζί της…δίπλα της! Κι εκείνος είναι πάλι εκεί… Δίπλα της, για πάντα ερωτευμένος μαζί της. Ακόμα και μετά από τόσα χρόνια… Αυτή τη φορά όμως είναι αμοιβαία τα αισθήματα….
Έχω διαβάσει πως για να γράψεις ένα βιβλίο θα πρέπει να ξέρεις σε ποιο σημείο οι πρωταγωνιστές σου γίνονται ήρωες… Το σημείο που το κεντρικό πρόσωπο έρχεται σε σύγκρουση με κάτι γύρω του και αναδεικνύει τον ηρωισμό του. Φανερώνει ότι δεν είναι τυχαία ο πρωταγωνιστής ενός έργου. Για μένα η Κλάλια είναι ήρωας από την ώρα που γεννιέται . Ο πατέρας της την αγνοεί θεωρώντας την κατά βάθος υπαίτια του χαμού της γυναίκας του αφού εκείνη πέθανε στη γέννα… Παλεύει να τον κερδίσει και τα καταφέρνει… Μετά παλεύει ανάμεσα στη φιλία της για τον Παύλο και τον έρωτα της για τον Νικηφόρο. Μετά παλεύει να ξεχάσει το παρελθόν της, την αμαρτία της να αφήσει το παιδί της… Συνεχώς παλεύει.
Και μετά έρχεται η μικρή Κλαίλια…Κι όταν φανερώνεται η αλήθεια… πως αυτό το κοριτσάκι είναι παιδί της δικής της χαμένης κόρης και τότε συνεχίζει να παλεύει να την αποδεχτεί η Ελισάβετ , να την συγχωρέσει…
Μια ζωή λοιπόν αγωνίζεται… Φυσικά και είναι ήρωας.
Θα ήθελα να κλείσω λέγοντας πως μέσα σε αυτό το βιβλίο θαύμασα τον τρόπο που προβλήθηκαν όλες αυτές οι ανθρώπινες σχέσεις…σχέσεις κόρης-πατέρα, σχέσεις φιλίας, πλατωνικές σχέσεις, σχέσεις μάνας και κόρης, γιαγιάς και εγγονής και τόσες άλλες… Δεν θα πρέπει να ξεχνάμε πως εμείς οι άνθρωποι έχουμε πάρα πολλά να πούμε… Πάντα θα υπάρχει μια ιστορία ακόμα ….

Το σπίτι δίπλα στο ποτάμι - Λένα Μαντά

Το βιβλίο αυτο με συγκίνησε πολύ. Όπως και όλα τα βιβλία ελληνικής λογοτεχνίας που έχω διαβάσει και είναι εκδόσεις του συγκεκριμένου εκδοτικού οίκου . Θα ήθελα να πω δυο λογια για τη συγγραφέα. Η κυρία Λένα Μαντά έχει ένα συγκλονιστικό ταλέντο να ξεδιπλώνει τους ανθρώπινους χαρακτήρες, να τους φέρνει στο φως και να γίνονται αντικείμενα κριτικης. Οι ηρωές της είναι άνθρωποι της καθημερινής ζωης. Θα μπορουσαν να είμαι εγώ ή κάποιος απο εσάς. Άνθρωποι με προβληματισμούς και πιστεύω. Άνθρωποι που ζουν...Τους λατρεύω όλους και τον καθένα ξεχωριστά. Μου αρέσει επίσης ο τρόπος με τον οποίο τοποθετεί τα γεγονότα στη γραμμή του χρόνου χωρίς να μπερδεύει τον αναγνώστη. Το μπλέξιμο του παρελθόντος με το παρόν γίνεται τόσο φυσικά που δεν απαπροσανατολίζει. Επίσης γίνεται την κατάλληλη στιγμή κι έτσι αποφεύγεις επιμέρους απορίες. Τέλος αυτό που θαυμάζω περισσότερο και που θα ήθελα να το τονίσω είναι το ταλέντο της να μεταδίδει στον αναγνώστη δεκάδες συναισθήματα. Διαβάζοντας τα βιβλία της ΑΙΣΘΑΝΘΗΚΑ, ΕΝΙΩΣΑ, έγινα κι εγώ αδερφή των πέντε κοριτσιών, φίλη της Κλαίλιας. Ημουν κι εγώ εκεί.

Ας μιλήσω όμως πιο ειδικά για το βιβλίο αυτό.Πιστεύω πως το συγκεκριμένο μυθιστόρημα χαρακτηρίζεται από μια τραγικότητα , στο βάθος της οποίας όμως αχνοφέγγει μια μικρή δόση ελπίδας. Τι κι αν τα έχεις χάσει όλα? Στο τέλος κάπου θα βρεις να πιαστείς... Τι κι αν οι πέντε αδερφές "απέτυχαν" στη ζωή τους? Στο τέλος η ευτυχία τους δίνει μια ακόμη ευκαιρία.Πολλοί ίσως κατέκριναν τα κορίτσια αυτά που θέλησαν να φύγουν μακριά απο το πατρικό τους, μακριά απο τη μητέρα τους και την ζωή της επαρχίας. Ποιός όμως δεν έχει κάνει όνειρα ? Έτσι και εκείνες ονειρεύτηκαν κάτι μακριά απο το χωριό τους. Ποιός δεν ελπίζει κάτι καλύτερο για τον εαυτό του και τη ζωή του? Έτσι έκαναν και εκέινες. Γιατί λοιπόν να τις κατακρίνουμε?Η καθεμία από αυτές έμαθε μέσα από τα λάθη της αλλά και μέσα από την ίδια τη ζωή. Τελικά τίποτα δεν είναι εύκολο στη ζωή μας. Για όλα πρέπει να αγωνιζόμαστε. Τίποτα δεν θεωρείται δεδομένο...Πόσο μαλλον η ευτυχία! Το μήνυμα που πήρα μέσα από αυτό το καταπληκτικό βιβλίο ειναι κυρίως το οτι πρέπει να εκτιμάμε τα πραγματα που μας δίνονται από την αρχή της ζωής μας. Όχι να μην έχουμε στόχους για κάτι καλύτερο απλά να μην μεγαλοπιανόμαστε. Να μην ζητάμε πολλά... Γιατί στο τέλος τα χάνουμε όλα.Το σημαντικότερο όμως που πήρα απο αυτό το βιβλίο- όχι οτι δεν το γνώριζα...- είναι πως πάντα στη ζωή μας , οι γονείς μας και μόνο αυτοί θα είναι δίπλα μας να μας στηρίζουν. Και πόσο μάλλον η μητέρα μας. Αγαπώ πολύ τους γονείς μου. Με έμαθαν να είμαι πάνω απ'όλα σωστός άνθρωπος. Θα δείξει αν θα τα καταφέρω... Ισως μέχρι να γεράσω να έχω γίνει κακός άνθρωπος. Και παλι όμως όσο κι αν μεγαλώνω, όσο εκείνοι ζουν θα με στηρίζουν ακόμα κι αν δεν τους έχω βγάλει ασπροπρόσωπους...Ακόμα κι αν έχω γίνει "κακιά". Αυτοί θα είναι δίπλα μου να με στηρίζουν σε κάθε αναποδιά και αποτυχία. Θα είναι δίπλα μου και θα με αγαπούν για πάντα όπως έκανε η μητέρα της Μελλισάνθης, της Ιουλίας, της Ασπασίας, της Πολυξένης και της Μαγδαληνής. Θα με περιμένουν να ξεφύγω απο τα ορμητικά νερά του ποταμού. Θα με περιμένουν να γυρίσω σπιτι...

Εκδόσεις Ψυχογιός

Τον τελευταίο μήνα προτίμησα τα βιβλία των εκδόσεων Ψυχογιός.

Πρόκειται πιστεύω για έναν πολύ σοβαρό εκδοτικό οίκο τα βιβλία του οποίου προβάλλουν όλες τις πτυχές της ανθρώπινης ψυχοσύνθεσης (γνώμη μου). Και εδώ δεν αξίζουν συγχαρητήρια μόνο στο συγγραφέα που τα έχει καταφέρει τόσο καλά αλλά και στον εκδοτικό οίκο που αποφάσισε να εκδόσει αυτό το βιβλίο. Την Κυριακή μάλιστα διαβάζοντας ένα ένθετο μιας εφημερίδας με θέμα τους επαγγελματίες αναγνώστες ( άνθρωποι που προσλαμβάνονται από δίαφορες εκδόσεις για να διαβάζουν βιβλία, να τα αξιολογούν και να λένε αν πρέπει να εκδοθούν ή όχι) χάρηκα που έλεγε την γνώμη της κάποια ομότεχνη των εκδόσεων Ψυχογιός ( ας με συγχωρήσει που δεν θυμάμαι το ονομά της). Έλεγε λοιπόν πως στον οίκο τους δεν αφήνουν κανένα βιβλίο που τους έρχεται χωρίς να το διαβάσουν. Διαβάζουν τα παντα και μετα αποφασίζουν. Αυτό βέβαια αφορά τους συγγραφείς που ελπίζουν στην έκδοση του βιβλίου τους . Αλλά όπως έχω προαναφέρει με ενδιαφέρει η συγγραφή.Δεν έχω διαβασει όλα τα βιβλία του οίκου.Λίγα...Το χειμώνα που διάβαζα περισσότερο ξένη λογοτεχνία είχα διαβάσει '' Το απόκρυφο χειρόγραφο του Σαίξπηρ''-Τζένιφερ Λι Κάρελ. Από ελληνική λογοτεχνία δεν παρέλειψα φυσικά να διαβάσω το "Δημιουργική γραφή για μελλοντικούς ομότεχνους-Πόλυ Μηλιώρη" αφου μου αρέσει τόσο πολυ να γράφω. Πιο πρόσφατα διάβασα "Έρωτας σαν βροχή" και "Το σπίτι δίπλα στο ποτάμι" - Λένα Μαντά, " Μάτια μου"- Μαρία Τζιριτα, "Το σταυροδρόμι των ψυχών"-Χρυσηίδα Δημουλίδου. Αυτά... Αλλά θα πάρω και άλλα. Θα ήθελα λοιπόν στις επόμενες αναρτήσεις μου να σχολιάσω αυτά τα βιβλία.Δεν έχω να πω κακό λόγο...Αντιθέτως...Θα ήθελα απλώς να τονίσω τα σημεία εκείνα του κάθε βιβλίου που μου άρεσαν περισσότερο, να σχολιάσω το γενικό τους θέμα αλλά και κάτι πιο ειδικό ίσως...Θα δω...

Καλωσόρισμα

Αγαπητοί αναγνώστες,
ευχαριστώ που επισκεφτήκατε τον χώρο αυτό. Θα ήθελα να σας μιλήσω κατ αρχήν για το λόγο που δημιούργησα το ιστολόγιο αυτό. Πιστεύω πως διαβάζοντας απλά τον τίτλο του ιστολογίου δεν θα είναι δύσκολο να μαντέψετε!
Ο σημαντικότερος λοιπόν λόγος είναι η αγάπη μου για τα βιβλία. Μου αρέσει πολυ να διαβάζω και κυρίως λογοτεχνία. Δεν ξέρω πότε ακριβώς κατάλαβα οτι μου αρέσει πολύ η ανάγνωση αλλά ξέρω πως τα τελευταία χρόνια και κυρίως με την εισοδό μου στο πανεπιστήμιο , έχω διαβάσει πολλά. Νωρίτερα δίαβαζα και πάλι αλλα όχι με τον ίδιο ρυθμό.
Πλέον διαβάζω απο ένα βιβλίο την εβδομάδα.
Διάλεξα να δημοσιεύσω το ιστολόγιο μου την εποχή αυτή για δύο λόγους. Πρώτον γιατί αυτή την περίοδο μου έχει γίνει έντονη η επιθυμία να γράφω. Κάθομαι μπροστα στον υπολογιστή και γράφω οτιδήποτε μου έρθει στο κεφάλι. Μπορεί να είναι φανταστικές ιστορίες, μπορεί να είναι διάλογοι, οτιδήποτε. Αρχίζω να σκέφτομαι σοβαρά το γεγονός συγγραφής κάποιου βιβλίου. Βέβαια ακόμα προσπαθώ να πλάσω στο μυαλό μου την ιστορία του. Έχω βρει την κεντρική ιδέα αλλα μέχρι να καταλήξω θα μου πάρει πολύ. Δεν βιάζομαι...όποτε το κάνω...αν τελικά το κάνω.
Ο δεύτερος λόγος είναι το καλοκαίρι. Σίγουρα όλοι μας την εποχή αυτή έχουμε λίγο περισσότερο χρόνο για ένα βιβλίο. Οι πωλήσεις των βιβλίων αναβαίνουν κατακόρυφα τους καλοκαιρινούς μήνες.
Θέλω μέσα από αυτό το ιστιολόγιο να μοιραστούμε ιδέες για τα βιβλία, να ανταλλάξουμε απόψεις, να κάνουμε προσωπικές κριτικές για εκείνα που έχουμε διαβάσει κατα καιρούς.
Σίγουρα δεν είμαι η μόνη που της αρέσει να γράφει, για να παίρνετε μέρος σε αυτές τις συζητήσεις σίγουρα αρέσει και σε εσάς. Μερικοί ίσως το βλέπετε πιο σοβαρά όπως κι εγώ. Πολύ θα ήθελα λοιπόν να ξέρω τι νιώθετε όλοι εσείς σκεφτόμενοι ένα βιβλίο.
Είμαι 22 χρονών. Φέτος τελειωσα τη γαλλικη φιλολογία και εργάζομαι ως καθηγήτρια. Πρόσφατα παρακολούθησα ένα διεθνές σεμινάριο που διοργάνωσε το τμήμα μου και αφορούσε στη λογοτεχνία και τον ρόλο της στο μάθημα για την εκμάθηση της ξένης γλώσσας.
Θα κλέισω με μια φράση που μου έμεινε παρακολουθώντας το σεμινάριο αυτό

'' Plus on lit, mieux on lit
mieux on lit, plus on s'epanouit "

που θα πει

"Όσο περισσότερο διαβάζουμε, τόσο καλύτερα διαβάζουμε
κι όσο καλύτερα διαβάζουμε, τόσο περισσότερο εξελισσόμαστε"

Υ.Γ - Πάρτε την πρωτοβουλία να σχολιάσετε ό,τι θέλετε εσεις
Μπορεί να ειναι η αγάπη σας για την ανάγνωση, μπορει να είναι το πάθος σας για τη συγγραφή, μπορεί το αγαπημένο σας βιβλίο, ή και η κριτική κάποιου που έχετε διαβάσει.