Ψεύτρα γλώσσα - 'Αντριου Γουίλσον

Το μυθιστόρημα αυτό το διάβασα πριν κάνα μήνα. Για άλλη μια φορά σεργιάνιζα ανάμεσα στα ράφια του βιβλιοπωλείου της γειτονιάς μου, όταν έπεσα πάνω του. Δεν ξέρω γιατί το έπιασα στα χέρια μου, αφού η αλήθεια είναι πως το εξώφυλλό του δεν είναι και από τα καλύτερα που έχω αντικρίσει. Ωστόσο ξέρω καλά γιατί το αγόρασα. Ο λόγος ήταν η πρώτη φράση που διάβασα στο οπισθόφυλλό του και η οποία έλεγε : “ Ο νεαρός  Άνταμ Γουντς, επίδοξος συγγραφέας , φτάνει στη Βενετία με σκοπό να αφιερωθεί στο πρώτο του βιβλίο.”

“Επίδοξος συγγραφέας” και “πρώτο βιβλίο” σκέφτηκα από μέσα μου. Αυτός ο Άνταμ Γουντς πρέπει να μου μοιάζει πολύ είπα. Μόνο που τελικά η συνέχεια αποκάλυψε πως ουδεμία σχέση είχα με τον εν λόγω νεαρό. Φυσικά όσον αφορά στον τρόπο σκέψης και εκτέλεσης πράξεων , αφού η κάψα για συγγραφή και ολοκλήρωση ενός έργου είναι ίδια, όπως και σε κάθε  «συγγραφέα»  πιστεύω.

Ο ήρωας του βιβλίου λοιπόν για να βγάλει τα προς το ζην, θα αναλάβει να φροντίζει τον Γκόρντον Κρέις και το παλάτσο του. Ο Κρέις όμως δεν είναι μια απλή περίπτωση. Πρόκειται για έναν εκκεντρικό γηραιό κύριο, ο οποίος ζει απολύτως απομονωμένος και είναι διάσημος χάρη στο ένα και μοναδικό του βιβλίο που έγινε best seller.  Η σχέση μεταξύ των δυο αντρών θα περιπλεχθεί όταν ο Γουντς, ξεθάβοντας μυστικά του παρελθόντος του εργοδότη του, αποφασίζει αντί του μυθιστορήματος του να γράψει τη βιογραφία του Κρέις. Κι εδώ είναι που αποκαλύπτεται πόσο διαφορετική είμαι τελικά από αυτό τον νεαρό. Γιατί και «επίδοξη συγγραφέας» μπορεί να είμαι και το «πρώτο μυθιστόρημα» μπορεί να επιχειρώ να γράψω, ωστόσο όλη αυτή την διαδρομή μέχρι την ολοκλήρωσή του δε θα την έκανα ποτέ με τον τρόπο που την έκανε ο Γουντς. Και δε λέω, βεβαίως και να κάνεις έρευνα, βεβαίως και να ψάξεις και να ταλαιπωρηθείς, μα όχι και να εκμεταλλευτείς ανθρώπους και καταστάσεις. Αυτό το «επίδοξος» είναι που μας τα χάλασε τελικά…

Ο Γουντς, χωρίς να ανακοινώσει τίποτα στον Κρέις, ο οποίος είναι και ο άμεσα ενδιαφερόμενος αφού τη δική του βιογραφία σκοπεύει να γράψει ο Γουντς, αρχίζει μια μυστική έρευνα για τη συλλογή πληροφοριών που αφορούν στην παρελθοντική ζωή του Κρέις και που θα τον βοηθήσουν στην ολοκλήρωση του έργου του.  Μόνο που κατά τη διάρκεια αυτής της έρευνας, ο νεαρός συγγραφέας θα περάσει πολλές φορές τα όρια της υπερβολής και θα κάνει πράγματα τόσο επικίνδυνα, μα και τόσο κατακριτέα προκειμένου να επιτύχει το στόχο του. Πάνω στη δίψα του για επιτυχία και δόξα θα χρησιμοποιήσει ανθρώπους χωρίς να υπολογίσει τίποτα, παρά την επικείμενη φήμη.

Και στο σημείο αυτό θα παραθέσω τα λόγια των δύο κεντρικών ηρώων από έναν διάλογο που έχουν μεταξύ τους οι δύο άντρες κοιτάζοντας «Την αλληγορία της Φήμης», ένα χαρακτικό του Μπατίστα ντελ Μόρο, φτιαγμένο γύρω στα 1560.

« “Io son colei che ognuno al mondo brama, perche per me dopo la morte vive” είπε σε τέλεια ιταλικά. «Είμαι αυτή που όλοι στον κόσμο ποθούν, γιατί μέσω εμού ζουν μετά θάνατον. Αυτό λέει η επιγραφή από κάτω».

  Μισόκλεισα τα μάτια μου για να διακρίνω τον ιταλικό στίχο στο κάτω μέρος του χαρακτικού.

«Αλληγορία της Φήμης», είπε ο Κρέις περπατώντας προς το μέρος μου, κι αφού επανέλαβε τους δυο πρώτους στίχους, συνέχισε παρακάτω : «Κι αν η φαυλότητα ή η αρετή τα νήματα κινεί σε μια παρηκμασμένη ή άξια αυτοκρατορία, όνειδος είμαι για τη μια και φήμη για την άλλη. Η φαυλότητα μόνο μομφή παίρνει από μένα, ενώ η αρετή κερδίζει δόξα, δαφνοστέφανα και στέμμα».

   «Δεν ήξερα ότι μιλάτε τόσο καλά ιταλικά» είπα.

   « Α ξέρω κάτι λίγα. Είναι όμορφο αυτό το χαρακτικό, δεν συμφωνείτε;»

   «Ναι, πράγματι. Ποιος το έχει φτιάξει;» είπα, προσπαθώντας να δω αν ήταν υπογεγραμμένο.

   «Ο Μπατίστα ντελ Μόρο, μάλλον γύρω στα 1560. Αλλά βρίσκω ενδιαφέρον το γεγονός οτί, παρά τους ηθικοπλαστικούς στίχους από κάτω, η φιγούρα της Φήμης δεν κοιτάζει προς την προσωποποίηση του Καλού, αλλά προς το σάτυρο, το σύμβολο του Κακού. Και αν δεν κάνω λάθος, φαίνεται κάπως ερωτευμένη μαζί του, δεν συμφωνείτε;»

   Αναγκάστηκα κι εγώ να παραδεχτώ ότι, πράγματι, στο χαρακτικό φαινόταν να την ελκύει περισσότερο η φαυλότητα από την αρετή.»

Έψαξα και το βρήκα αυτό το χαρακτικό. Ορίστε. Παρατηρήστε το λίγο…

Απεικονίζει έναν άγγελο πάνω σε μια σφαίρα να φυσάει μια σάλπιγγα, κρατώντας με το άλλο χέρι ένα στεφάνι λουλουδιών, ενώ λίγο πιο κάτω, εκατέρωθεν της σφαίρας, βρίσκονται οι δύο φιγούρες – ένας σάτυρος και μια γυναίκα περιτριγυρισμένη από στρατιωτικά και επιστημονικά εργαλεία. Νομίζω πως το βλέπετε κι εσείς, η Φήμη κοιτάζει πεντακάθαρα προς τη μεριά του Κακού… Τι αντιλαμβάνεστε εσείς;

Νομίζω πως αυτός ο διάλογος είναι και όλη η ουσία αυτού του μυθιστορήματος. Ο νεαρός Γουντς αναζητά τη Φήμη μέσα από τη Φαυλότητα, όχι μέσα από την Αρετή.

Πρόκειται για μια ιστορία που εξελίσσεται σε θρίλερ. Είναι γεμάτο δράση, ταχύτητα και αγωνία για τη συνέχεια. Η ανάγνωσή του γίνεται γρήγορα, αφού ο συγγραφέας γράφει λιτά, ενώ η αφήγησή του σε α’ πρόσωπο προσφέρει αμεσότητα και σε κάνει να βιώνεις από κοντά την ιστορία.

Ο Γουντς τα έχει υπολογίσει όλα εκτός από τον ίδιο τον Κρέις, ο οποίος τελικά είναι ένας τύπος σκοτεινός με ένοχα μυστικά. Το τέλος είναι μια αποκάλυψη την οποία αξίζει να γευτείτε οι ίδιοι και γι’αυτό δε θα πω τίποτα.

Δε ξέρω τι ήθελε να γράψει ο συγγραφέας του συγκεκριμένου βιβλίου. Τα λόγια του πριν από την έναρξη της αφήγησης είναι τα εξής :  «Δεν είναι αυτό το βιβλίο που ήθελα να γράψω. Δεν έγινε τίποτα όπως το είχα φανταστεί».

Θυμάμαι πόση εντύπωση μου είχαν κάνει εκείνα τα λόγια όταν ξεκίνησα να διαβάζω το βιβλίο. Πόση αλήθεια σκέφτηκα, κρύβουν αυτές οι δυο φράσεις. Κι εγώ ακόμη, που μόνο λίγες σελίδες έχω καταφέρει να ολοκληρώσω από το δικό μου βιβλίο –αν και τόσο νωρίς- το ίδιο νιώθω. Πάντα κάπως ξεκινώ, μα αλλού πηγαίνω, αλλού καταλήγω… Είναι γιατί καθώς γράφεις, οι ήρωες ζωντανεύουν και αποκτούν τη δική τους δύναμη κι έρχεται η ώρα που συνειδητοποιείς πως εσύ βρίσκεσαι εκεί απλά για να σου υπαγορέψουν την ιστορία τους. Κάποτε αντιλαμβάνεσαι πως δεν γράφεις εσύ την ιστορία. Η ιστορία γράφεται μόνη της… Τόση δύναμη έχει…

Καλή σας εβδομάδα!!!