27 Σεπτεμβρίου 2010

Για την Ανάσα...


Δεν είμαι η Ανάσα!
Εμένα με λένε Νατάσσα!
Μα για χάρη της, Ανάσα θα γίνω κι εγώ…
Για να μην δω ΠΟΤΕ εκείνο τον τόπο να μην αναπνέει…

Η Φίλη μου Καλλιόπη, μου έκανε απόψε την πρόταση  και την τιμή να είμαι συντάκτρια της Ανάσας! Με μεγάλη μου χαρά δέχτηκα την πρότασή της κι από σήμερα λοιπόν , θα έχω δυο σπίτια! Την Ανάσα και Τον Βιβλιοφάγο.
Θα είμαι και εκεί όπως μου ζήτησε εκείνη, να κάνω αναρτήσεις, να δέχομαι τα σχόλια σας και σας απαντώ! Γνωρίζω πως στους περισσότερους από τους αναγνώστες της ίσως να είμαι άγνωστη, μα αυτό δε θα μας εμποδίσει να μοιραστούμε το ίδιο ταξίδι από εδώ και εμπρός…
Όπως η Καλλιόπη, έτσι κι εγώ λατρεύω τη συγγραφή! Όπως εκείνη, έτσι κι εγώ θα αναρτώ τα προσωπικά μου «αποκυήματα φαντασίας» ταυτόχρονα και στο δικό της ιστολόγιο..
Όπως η Καλλιόπη, έτσι κι εγώ…
Θα είμαι εκεί για να συνεχίσω όσα θα αφήσει για λίγο η καλή μας φίλη. Προσωπικοί λόγοι, την αναγκάζουν να λείψει για κάμποσο, μα δε θα αργήσει να ξαναγυρίσει! Έως τότε, θα είμαι εκεί να συμπληρώνω το έργο της.
Σίγουρα σαν εκείνη δε γράφω. Σίγουρα σαν εκείνη δεν σχολιάζω και δεν απαντώ, μα θα τα κάνω όλα με την ίδια θέληση και την ίδια αγάπη που τα έκανε κι εκείνη! Σας θέλω όλους εκεί, μαζί μου, να συνεχίσουμε να δίνουμε ζωή σε εκείνο τον όμορφο κόσμο που έφτιαξε με τόση όρεξη και με τόσο μεράκι η Καλλιόπη!
Κι εκείνη εδώ τριγύρω θα είναι και θα μας παρακολουθεί!  
«Ανάσα μου,
Εύχομαι από τα βάθη της καρδιάς μου, να σου πάνε όλα καλά! Δεν επιθυμώ τίποτα περισσότερο από το να σε δω γρήγορα και πάλι κοντά μου! Γιατί πίστεψέ με, σε ένιωσα από την πρώτη στιγμή δίπλα μου, κοντά μου, αληθινή φίλη κι ακόμα παραπάνω! Κι άσε τους άλλους να λένε! Εμείς που  τα ζούμε ξέρουμε! Ξέρουμε πόσο κοντά μπορούν να έρθουν δυο άνθρωποι, ακόμα κι αν δεν γνωρίζονται χρόνια! Σημασία έχει να μπορείς να μιλάς με τα μάτια και την ψυχή. Κι εμείς το καταφέραμε! Είμαστε ένα παράδειγμα κι εμείς, δε νομίζεις; Θυμάμαι ένα σου σχόλιο σε μια πρόσφατη ανάρτησή μου. Θα κλέψω τα λόγια σου και θα κλείσω με αυτά : “Μείνε όπως είσαι, έχεις αλήθεια που δύσκολα συναντάται στις μέρες μας και δεν χρειάζεται κραυγές για να ξεχωρίσει. Κι αν φανεί σε κάποιους πως ανταλλάσουμε φιλοφρονήσεις, ειλικρινά δεν με απασχολεί. Το μόνο που με νοιάζει είναι να κρατώ κοντά μου ότι θεωρώ εξαιρετικό και μπορεί να εκτιμήσει την αλήθεια μου.
Σε
κρατώ κοντά μου λοιπόν και σε ευχαριστώ.»
Ακριβώς τα ίδια νιώθω κ εγώ καλή μου για εσένα! Ακριβώς ! Σε κρατάω κοντά μου λοιπόν!
Κοίτα μη μου αφήσεις το χέρι…

Δεν είμαι η Ανάσα!
Εμένα με λένε Νατάσσα!
Μα για χάρη της, Ανάσα θα γίνω κι εγώ…
Για να μην δω ΠΟΤΕ εκείνο τον τόπο να μην αναπνέει…

25 Σεπτεμβρίου 2010

Τη νύχτα που έγινε κάποιος άλλος...



Περασμένα μεσάνυχτα. Βγήκε στον δρόμο και άρχισε να περπατάει μέσα στο σκοτάδι χωρίς να έχει ιδέα προς τα πού πήγαινε. Όχι πως τον ένοιαζε κιόλας… Γύρω του δεν υπήρχε κανείς. Παντού ερημιά. Πολύ σπάνια, περνούσε κάποιο αυτοκίνητο αναγκάζοντάς τον να σηκώνει τα χέρια του και να καλύπτει με τις παλάμες του το πρόσωπό του για να μην τον τυφλώνουν τα έντονα φώτα του.
«Με στράβωσες ρε πούστη…», φώναζε τρεκλίζοντας στον εκάστοτε οδηγό.
«Μαλάκες…Που να σας πάρει όλους ο διάολος, με ακούτε;» συνέχιζε θυμωμένος κι ύστερα κατέβαζε πάλι τα χέρια του και το ξεχνούσε. Έκανε κρύο, μα εκείνος ένιωθε πως το αίμα του έβραζε στα σωθικά του. Με αργές κινήσεις, γύρισε τα μανίκια του πουκαμίσου του και τα έφερε ως τον αγκώνα, μήπως και δροσιζόταν λιγάκι, μα τίποτα. Η ζάλη από το πολύ ουίσκι που είχε καταναλώσει, τον είχε φουντώσει. Τον είχε κυριεύσει από άκρη σε άκρη του κορμιού του και τον έκανε κάθε τόσο να παραπατάει από ‘δω κι από ‘κει. Ούτε που κατάλαβε πώς χάθηκε μέσα στα στενά της πόλης. Όπως και να είχε πάντως, δε φαινόταν να τον ενδιαφέρει. Το μόνο που τον ενδιέφερε εκείνη την ώρα, ακόμα και μέσα στην μέθη του, ήταν εκείνη. Μόνο εκείνη.
«Πώς μπόρεσες να μου το κάνεις αυτό βρομοθήλυκο;» ρωτούσε κάθε τόσο δυνατά, λες και βρισκόταν απέναντί του να του δώσει την απάντηση. Τίποτα όμως. Η μόνη απάντηση που έπαιρνε ήταν μια και μόνο εικόνα που περνούσε ξανά και ξανά από το μυαλό του σκοτώνοντας κάθε ανθρώπινο συναίσθημα που υπήρχε μέσα του. Δυο σώματα γυμνά και ιδρωμένα να κάνουν έρωτα ξαπλωμένα πάνω στο δικό τους κρεβάτι, μέσα στο ίδιο τους το σπίτι. Εκείνη με έναν άλλο άντρα, όχι με τον άντρα της, όχι με αυτόν. Με έναν άλλο. Όσο κι αν προσπαθούσε, του ήταν αδύνατον να σβήσει από τη μνήμη του την εικόνα αυτών των δύο προσώπων, που πάνω τους ήταν χαραγμένα το πάθος και η ηδονή που βίωναν εκείνη την ώρα στο έπακρο. Μπορούσε ακόμη να ακούσει τους αναστεναγμούς της απόλαυσης που έβγαιναν από το στόματά τους καθώς εκείνος έμπαινε μέσα της με όλη του τη δύναμη. Κι ύστερα κενό. Ούτε που θυμάται πώς τους είχε πετάξει έξω και τους δυο. Δεν περίμενε να ακούσει τίποτα. Δεν ήθελε να ακούσει. Καμιά δικαιολογία δεν ήταν αρκετή για κάτι τέτοιο. Μέσα στην οργή του ούτε που ήξερε τι έκανε. Από εκείνο το βράδυ, κάθε ίχνος λογικής στράγγιξε μέσα του και μόνο η τρέλα κυριαρχούσε σε κάθε του ενέργεια. Είχε γίνει άλλος άνθρωπος. Ξενυχτούσε, έπινε, μεθούσε και περνούσε τα βράδια του με τη μια και την άλλη νομίζοντας πως έτσι θα έπαιρνε την εκδίκησή του.
«Όλες ίδιες είσαστε παλιοβρώμες…» ψιθύρισε, παρόλο που στο μυαλό του ήρθε μόνο το δικό της πρόσωπο.
«Πουτάνα… Με κατέστρεψες…» συνέχισε, ενώ η φωνή του πνίγηκε μέσα στους ξαφνικούς λυγμούς που ξεχύθηκαν βίαια από μέσα του. Τα μάτια του γέμισαν δάκρυα, μα δε σταμάτησε να περπατάει. Συνέχισε με αργούς βηματισμούς προς τον άγνωστο προορισμό του, βυθισμένος στη θλίψη του.
«Πώς με κατάντησες έτσι; Τι σου έκανα; Πού έφταιξα; Πες μου, πού;». Φώναξε τις τελευταίες του λέξεις τόσο δυνατά που μια παρέα που έβγαινε την ώρα εκείνη από κάποιο νυχτερινό μαγαζί, γύρισε να τον κοιτάξει με βλέμματα όλο απορία. Καθώς τους προσπερνούσε κοίταξε βαθιά στα μάτια τα δύο κορίτσια της παρέας και στο πρόσωπό του σχηματίστηκε μια έκφραση αηδίας. Εκείνες απορημένες, άρχισαν να γελούν όσο πιο διακριτικά γινόταν, περνώντας τον για κάποιο τρελό.
Συνέχισε το δρόμο του αναθεματίζοντας όταν λίγο αργότερα συνειδητοποίησε πως είχε φτάσει σε μια μικρή ερημική πλατεία. Ολόγυρα της, ψηλές φουντωτές δάφνες σε όλα τα χρώματα στέκονταν παραταγμένες η μία δίπλα στην άλλη σχηματίζοντας έναν φυσικό φράχτη, ενώ τα νυχτολούλουδα που ήταν φυτεμένα από ‘δω κι από ‘κει ανέδυαν ένα έντονο άρωμα που τον έκαναν να ανακατεύεται και να ζαλίζετε. Βρήκε ένα παγκάκι και κάθισε να συνέλθει. Κοίταξε γύρω του, μα δεν υπήρχε κανένα ίχνος ζωής. Από αυτή τη μεριά τα σπίτια φαίνονταν να βρίσκονται πολύ μακριά, λες και τούτη η πλατεία βρισκόταν στην άλλη άκρη του κόσμου. Μόνο άδειες αλάνες βρίσκονταν τριγύρω, ενώ λίγο παραπέρα μια μεγάλη κατηφόρα οδηγούσε, ποιος ξέρει σε ποιο σημείο;
Ένιωθε ένα ράκος, ταλαιπωρημένος και απογοητευμένος για όλα όσα του είχαν συμβεί τον τελευταίο καιρό. Όλα γκρεμίστηκαν μέσα σε ένα βράδυ. Τα έχασε όλα. Την ηρεμία του, την ευτυχία του και τα όνειρά του. Μόνο μίσος υπήρχε τώρα μέσα του . Οργή και αμφισβήτηση. Ποιόν να εμπιστευόταν από ‘δω και πέρα; Τον είχε προδώσει η ίδια του η γυναίκα. Η μοναδική γυναίκα που είχε αγαπήσει τόσο πολύ στη ζωή του, τον είχε διαλύσει. Αυτό που τον πονούσε όμως περισσότερο από όλα, ήταν πως δεν της είχε δώσει ποτέ το παραμικρό δικαίωμα να κάνει κάτι τέτοιο. Ήταν πάντα τόσο καλός μαζί της. Όλα της τα προσέφερε και πάνω από όλα την αληθινή του αγάπη και τον ειλικρινή του σεβασμό. Κι όμως, εκείνη δεν ήταν όπως φάνηκε ευχαριστημένη. Στα μάτια του κυλούσαν ακόμα δάκρυα, μα τα άφησε να τρέχουν ανενόχλητα στα μάγουλά του.
«Σε μισώ…» είπε και η φωνή του έτρεμε από θυμό την ώρα που άκουσε βήματα στο πλακόστρωτο της πλατείας. Γυναικεία βήματα. Ο ήχος από τα ψηλά τακούνια του τρύπησε με μιας τα αυτιά και ο θυμός του έγινε ακόμα μεγαλύτερος. Γύρισε να κοιτάξει προς το σημείο από όπου ακουγόταν να έρχεται ο θόρυβος, όταν η φιγούρα μιας νεαρής κοπέλας άρχισε να πλησιάζει όλο και περισσότερο προς το μέρος του. Από αυτό το σημείο, μπορούσε να αναγνωρίσει πως ήταν η μία από τα δύο κορίτσια που είχαν βγει από το κλαμπ και τον κορόιδευαν. Τα λιγοστά της ρούχα κάλυπταν μετά βίας τα απαραίτητα, ενώ ο τρόπος που κουνιόταν καθώς περπατούσε, κάθε άλλο παρά σεμνός ήταν.
«Κι ύστερα λέτε γιατί σας πειράζουν οι άντρες τσουλάκια…» είπε σχεδόν από μέσα του την ώρα που περνούσε από μπροστά του.
Εκείνη έστρεψε το βλέμμα της προς το μέρος του σαν να τον άκουσε, αλλά γρήγορα έσκυψε το κεφάλι και συνέχισε το δρόμο της.
Με θολωμένο το νου του, σηκώθηκε από τη θέση του κι άρχισε να την ακολουθεί. Μόνο την οργή του σκεφτόταν…

 
Συνεχίζεται...


15 Σεπτεμβρίου 2010

Εδώ είμαι...



Εδώ είμαι!
Δε με βλέπετε μα είμαι εδώ! Σας παρακολουθώ και σας διαβάζω όλους εσάς τους αγαπημένους!
Δυστυχώς λόγω απουσίας ελεύθερου χρόνου μου είναι αδύνατον να κάτσω να γράψω! Που να μου έρθει η έμπνευση με τόσο τρέξιμο; Βλέπετε, από τι μια οι προετοιμασίες για τη μεγάλη μέρα -έχουμε μπει στην τελική ευθεία, ένας μήνας έμεινε-, από την άλλη η έναρξη των μαθημάτων δεν προλαβαίνω να κάνω τίποτα! Αλλά να σας πω και την αλήθεια μου, δεν αγχώνομαι και ιδιαίτερα! Τι θα κερδίσω άλλωστε; Ό,τι είναι να γίνει, θα γίνει!
Κι αφού δεν προλαβαίνω να "δημιουργήσω" εγώ, είπα να το ρίξω στο διάβασμα σαν γνήσια "βιβλιοφάγος που είμαι! Τόσο στις μετακινήσεις μου από μάθημα σε μάθημα, όσο και το βραδάκι πριν κοιμηθώ, όλο και κάτι διαβάζω! Μα πάλι, χρόνο δεν έχω να κάτσω να σας πω τις εντυπώσεις μου! Διάβασα το "Λευκή ορχιδέα" της Καίτης Οικονόμου, "Το νησί κάτω από τη θάλασσα" της Ιζαμπελ Αλιέντε, "Αθηνά, ευτυχώς που δεν γεννήθηκα όμορφη" του Κώστα Καρακάση ενώ τώρα διαβάζω το "Τελευταίο τσιγάρο" της Λένας Μαντά ! Συνέχεια έχουν το "Από δρυ παλία και από πέτρα", "Τη νύχτα που γύρισε ο χρόνος" της Νοέλ Μπαξερ και "Τα δάκρυα της χαράς" της Βάσως Παπάκου! Ελπίζω να βρω την ευκαιρία να σας κάνω σύντομα γνωστές τις εντυπώσεις μου από τα ταξίδια που μου χάρισαν μέσα από τις σελίδες του το καθένα!

Θα είμαι τριγύρω!
Φιλιά σε όλους σας!

9 Σεπτεμβρίου 2010

Δέκα...


Ο φίλος Ιανός, μου ζήτησε να πω δέκα πράγματα που αγαπώ!
Συνοδοιπόρε μου, ευχαρίστως να κάνω γνωστές τις δέκα μεγαλύτερες αγάπες μου!
1 Αγαπώ την οικογένειά μου. Τους γονείς μου, επειδή στέκονται τόσα χρόνια δίπλα μου προπάντων σαν γονείς και μετά σαν φίλοι. Το λέω αυτό και το πιστεύω! Άλλο φίλος, άλλο γονιός! Επειδή μου έμαθαν να είμαι σωστός άνθρωπος, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν έχω κάνει ποτέ λάθη! Τα λάθη είναι για τους ανθρώπους! Επειδή μου έμαθαν να αγαπώ και να προσφέρω! Να συγχωρώ και να μην κρατάω κακία! Να μάχομαι το άδικο και να ελπίζω στο καλύτερο! Τα αδέρφια μου, επειδή είμαστε μια μεγάλη παρέα! Βλέπετε είμαστε τέσσερα! Δύο αγόρια, δύο κορίτσια! Και παρά τη διαφορά ηλικίας μας πάντα μπορούσαμε να συνεννοηθούμε! Μου έμαθαν να αγαπώ τον εαυτό μου, να  είμαι κοινωνική, να είμαι εχέμυθη και να βρίσκομαι πάντα δίπλα σε όσους με έχουνε ανάγκη ακόμα κι αν δεν μου το ζητήσουν!
2 Αγαπώ τους ανθρώπους που βρίσκονται κοντά μου! Πρώτον από όλους τον άντρα που ερωτεύτηκα και σύντομα θα ενώσουμε –για πάντα θέλω να ελπίζω- τις ζωές μας και μετά όλους τους άλλους. Αυτός κι αν μου έμαθε πράγματα στη ζωή μου! όσο για τους άλλους, δε θα τους πω «φίλους» λυπάμαι, πολλούς θεώρησα φίλους μου, μα στη συνέχεια μόνο φίλοι δεν αποδείχτηκαν! Όλοι γνωρίζουμε πως ο πραγματικός φίλος σημαίνει πολλά και έχει τόση βαρύτητα που σπανίζει στις μέρες μας. Θα πω απλώς πως ακόμα κι αν δεν επικοινωνούμε συχνά, υπάρχουν αρκετοί άνθρωποι που με αγαπούν και με νοιάζονται και ξέρω πως όποτε τους χρειαστώ θα είναι δίπλα μου! Το ίδιο κάνω κι εγώ!
3 Αγαπώ το χαμόγελο! Μου δίνει χαρά όταν βλέπω γύρω μου χαμογελαστούς και ευδιάθετους ανθρώπους. Ανθρώπους που δεν είναι κατσούφηδες, αλλά που γελάνε με την ψυχή τους χωρίς να υποκρίνονται. Ανθρώπους που έχουν κέφι, ζωντάνια και όρεξη για ζωή! Έτσι έχω μάθει κι εγώ! Να χαμογελάω πάντα!
4 Αγαπώ την ειλικρίνεια! Χαίρομαι τους ανθρώπους που λένε αυτό που πιστεύουν χωρίς να φοβούνται μην τους παρεξηγήσουν. Που έχουν το θάρρος της γνώμης τους ακόμα κι αν αυτό που θα πουν ξέρουν ότι μπορεί να πληγώσει κάποιον άλλο! Η αλήθεια είναι σκληρή, τι να κάνουμε; Τους ζηλεύω πραγματικά! Εγώ ποτέ δε θα το καταφέρω αυτό! Ακόμα κι αν κάτι με ενοχλεί ή με πονάει, ποτέ δε θα βρω το θάρρος να το πω στον άλλο! Θα σιωπήσω και θα το κρατήσω μέσα μου! Ως πότε όμως; Για πόσο ακόμα θα κουβαλάω τόσο βάρος μέσα μου;
5 Αγαπώ τη μοναξιά. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν αγαπάω να βρίσκομαι ανάμεσα σε παρέες. Απλώς τα βρίσκω πολύ καλά με τον εαυτό μου! Είναι αυτό που λέμε «Περνώ και μόνη μου καλά». Δεν έχω πρόβλημα να κάτσω σπίτι μονάχη μου! Πάντα θα βρω κάτι να κάνω! Πάντα θα περάσω καλά! Άλλωστε νομίζω πως χρειαζόμαστε μερικές ώρες αφιερωμένες μόνο σε εμάς και σε κανέναν άλλο! Ώρες που θα χαλαρώσουμε, που θα σκεφτούμε, που θα ονειρευτούμε, που θα… Ό,τι να ‘ναι ρε αδερφέ! Λογαριασμό θα δώσουμε;
6 Αγαπάω τη Λογοτεχνία! Ποίηση και Πεζογραφία! Ελληνική και Ξένη! Δεν με απασχολεί! Το μόνο που με νοιάζει είναι να έχω μαζί μου ένα καλό βιβλίο και να χαθώ στις σελίδες του! Να ταξιδέψω, να νιώσω, να αισθανθώ και να ονειρευτώ! Μέσα από ένα βιβλίο μπορούμε να ζήσουμε τόσα πράγματα που ούτε χίλιες ζωές δε θα μας έδιναν!
7 Αγαπάω τη συγγραφή! Δε νομίζω να υπάρχει άνθρωπος που να διαβάζει πολύ και να μην έχει προσπαθήσει να γράψει! Νομίζω πως είναι φυσική κατάληξη των πραγμάτων! Έρχεται από μόνο του! Έγραφα από μικρή, κρατούσα ημερολόγιο! Όταν άρχισα όμως να διαβάζω, παρατήρησα πως η γραφή μου άλλαζε σταδιακά. Δε ξέρω προς τι, αλλά σίγουρα διέφερε! Γινόταν σίγουρα όλο και πιο ώριμη! Λατρεύω να παίζω με τις λέξεις, να φτιάχνω ιστορίες! Λατρεύω να γράφω και με όσα γράφω να ζω κι εγώ! Να κλαίω, να γελάω, να χαίρομαι και να λυπάμαι! Είναι σαν να είσαι ένας μικρός θεός! Από εσένα εξαρτάται το επόμενο βήμα!
8 Αγαπώ τη μουσική! Την χαλαρωτική μουσική ! Κυρίως τα scores από διάφορες κινηματογραφικές ταινίες ή οποιοδήποτε instrumental κομμάτι! Μου αρέσει να τα ακούω και να κοιτάζω το ταβάνι! Έτσι απλά… Η μουσική είναι μεγάλη έμπνευση για εμένα! Της χρωστάω πολλά!
9 Αγαπώ να κοιτάζω τον ουρανό και τα παιδιά του! Μου αρέσει η ανατολή γιατί συμβολίζει μια νέα αρχή, την αισιοδοξία! Μου αρέσει το ηλιοβασίλεμα για τα υπέροχα χρώματά του που ντύνουν τη θάλασσα και τον ουρανό! Μου αρέσει το φεγγάρι γιατί είναι μελαγχολικό! Μου αρέσουν τα αστέρια γιατί χάνω την ψυχή και το μυαλό μου μέσα στο απέραντο πλήθος τους!
10 Τέλος, αγαπώ όλους εσάς! Όλους εσάς που τον έναν αυτό χρόνο διαβάζοντας τα κείμενά μου πήρατε λόγο και είπατε τη γνώμη σας ! Είπατε αυτό που νιώσατε! Υπάρχει μεγαλύτερη χαρά από το να  κάνω κάποιον να νιώσει μέσα από κάτι που έγραψα εγώ η ίδια; Που έμαθα καινούργιους ανθρώπους, καινούργιες ψυχές και σκέψεις! Κι αυτό είναι που μετράει εδώ μέσα! Το ότι διαβάζεις –αν είναι βέβαια ο άλλος ειλικρινής- την ψυχή ενός ανθρώπου! Τι πιο καθαρό από αυτό;
Τα είπα όλα με το χέρι στην καρδιά!
Θα ζητήσω κι εγώ με τη σειρά μου να μου να μας πουν δέκα πράγματα που αγαπούν η Ανάσα, ο Χριστόφορος, ο Έσπερος και το Ηλιοχαμόγελο!

3 Σεπτεμβρίου 2010

Σχόλιο

Με αφορμή μια ανάρτηση της Κάκιας Παυλίδου στο ιστολόγιό της θέλησα να απαντήσω σε ένα σχόλιο της. Επειδή είναι μεγάλο και δεν το δέχεται η φόρμα σχολίων το αναρτώ εδώ!


Λάθος φιλοσοφία; Ποια είναι η λάθος φιλοσοφία; Να μην αντιδρούμε όλοι στον ίδιο βαθμό; Δε νομίζω… Αυτό είναι απλώς θέμα προσωπικότητας και δυναμισμού του κάθε ανθρώπου! Δεν γεννήθηκαν όλοι οι άνθρωποι επαναστάτες, μα αυτό δε σημαίνει ότι και αυτοί που είναι πιο αδύναμοι δεν κάνουν τίποτα! Κάνουν κι αυτοί αυτό που μπορούν! Άλλοτε ακολουθούν τους επαναστάτες κι άλλοτε μένουν αμέτοχοι και σκέφτονται πράγματι αυτό που είπες : «Εγώ θα βγάλω το φίδι από την τρύπα ;»  Είναι στο χέρι του καθενός να διαλέξει  ποιο δρόμο θα πάρει… 
Υπάρχουν πολλά που με εξοργίζουν στον σημερινό κόσμο! Τόσο πολλά που θα έπρεπα να γεμίσω άπειρες σελίδες! Μα πες μου όμως, αναρωτηθήκαμε ποτέ τι μας αρέσει σε αυτό τον κόσμο; Σε αυτή τη χώρα που ζούμε; Με τους ανθρώπους που έχει και με τις συνήθειες που υπάρχουν εδώ; Δε νομίζω… Πάντα τα κακά θέλουμε να λέμε! Πάντα να κάνουμε κριτική για τις αδυναμίες και ποτέ να μην επαινούμε μια μας επιτυχία! Ακόμα κι όταν έχουμε επιτύχει κάπου, ψάχνουμε να βρούμε λάθη που μπορεί να υπήρξαν… Στα 23 μου χρόνια έχω πάει μια φορά σε πορεία! Δε μετανιώνω που δεν έχω πάει σε περισσότερες! ΔΕ ΘΕΛΩ! Όχι γιατί το νιώθω μέσα μου αλλά γιατί οι άλλοι με ανάγκασαν ! Κι όταν λέω οι άλλοι, εννοώ αυτούς που αμαυρώνουν κάθε φορά μια κατά τα άλλα ειρηνική διαδήλωση! Συγνώμη αλλά δεν είμαι υποχρεωμένη να βάζω σε κίνδυνο τη σωματική μου ακεραιότητα επειδή ένα άμυαλο δεκαπεντάχρονο σπάει τα πάντα και πετάει μολότοφ χωρίς να έχει ιδέα γιατί τι κάνει αυτό που κάνει! Να του βάλω εγώ μυαλό; Εγώ θα βάλω μυαλό στα παιδιά μου, όπως έβαλαν και οι γονείς μου σε εμένα . Και γιατί το λέω αυτό; Θυμάμαι μια φορά στο λύκειο και ενώ κάναμε λογοτεχνία, ένα λεπτό πριν χτυπήσει το κουδούνι η καθηγήτρια ήθελε να μας υπαγορέψει κάτι που ίσως να μας καθυστερούσε. Πετάγομαι κι εγώ και λέω : «Εντάξει, τι είναι δυο λεπτά, πείτε μας…» Τι ήταν να το πω; Με κράξανε! Να κάτσω να πω λοιπόν τι εγώ σε αυτούς τους ανθρώπους; Υπάρχει περίπτωση να καταλάβουν; Έχω προσπαθήσει πολλές φορές να λογικέψω ανθρώπους, μάλωνα συχνά, μα τσάμπα κόπος! Ξέρεις τι μου είπε κάποιος κάποτε;  : «Ξέρω ότι είμαι λάθος, αλλά έτσι γουστάρω! Να είμαι λάθος κι ας μη μου μιλάει κανένας» Τι μπορώ λοιπόν  να κάνω εγώ; Προσπάθησα μα απέτυχα! Την προσπάθεια την έκανα μα τζίφος! Και θα την κάνω πολλές φορές ακόμα μα ξέρω πως μερικοί άνθρωποι έχουν κλειστά τα αυτιά! Γιατί Κάκια μου είναι στον άνθρωπο! Δεν σκεφτόμαστε όλοι το ίδιο! Γι’αυτό σου είπα πως ο καθένας αντιδρά με τον τρόπο που κρίνει εκείνος !
Όσον αφορά τα μπλόγκς τώρα! Εγώ έφτιαξα μπλόγκ γιατί μου άρεσε πολύ να διαβάζω βιβλία! Σκέφτηκα λοιπόν στην αρχή πως θα μπορούσα να γράφω τις εντυπώσεις  μου για κάθε βιβλίο που διαβάζω! Ούτε για τα σχόλια ήξερα , ούτε για τους αναγνώστες, ούτε για την επισκεψιμότητα του κάθε ιστολογίου, ούτε τίποτα…  Στη συνέχεια άρχισα να αναρτώ κι εγώ δικά μου κείμενα, όχι για να μου πουν μπράβο, όχι για να προβάλλω μια ψεύτικη εικόνα, αλλά γιατί το ένιωθα! Είμαι η Νατάσσα και λατρεύω να γράφω! Αυτή είναι η αλήθεια! Δε μπορώ να μπω στη διαδικασία να σκέφτομαι πόσοι ψεύτες μπορεί να κυκλοφορούν εδώ μέσα! Εγώ θα πω μόνο αυτό που θέλω να πω όταν το θέλω κι όταν είναι αλήθεια! Διαφορετικά απέχω! Τώρα αν οι άλλοι θέλουν να πουλήσουν κάτι άλλο από αυτό που είναι πραγματικά, ας το κάνουν ! Είναι ελεύθεροι…  Και πάλι δεν είμαστε όλοι ίδιοι!
Τέλος, για τη φιλιά που υπάρχει εδώ μέσα! Επίτρεψε μου να πιστεύω πως υπάρχει! Κι αν όχι ακριβώς φιλία, τότε ας πω πραγματικό ενδιαφέρον! Μπορεί να μη συμβαίνει συχνά, μα σίγουρα κάποιοι μπορούν να δεθούν με κάποιους άλλους! Εγώ μιλάω προσωπικά! Κάποια στιγμή γνώρισα μέσα από τα κείμενά της την Ανάσα! Την διάβαζα και τη διαβάζω πάντα! Την έμαθα μέσα από το γραπτό της λόγο! Ψεύτικος; Αληθινός; Δεν ήξερα… Να όμως που συναντηθήκαμε από κοντά και ήταν όπως ακριβώς την είχα φανταστεί! Όχι εξωτερικά, αλλά εσωτερικά! Και  χαίρομαι πολύ που γνώρισα έναν άνθρωπο αξιόλογο και που έχει την ίδια αγάπη με εμένα. Μιλήσαμε και μιλάμε στο τηλέφωνο, θα ξαναβγούμε και γιατί όχι να μην συνεχιστεί αυτή η σχέση;  Επειδή τη γνώρισα εδώ μέσα; Άνθρωποι κυκλοφορούν έξω, άνθρωποι κι εδώ! Καλοί και κακοί, ψεύτικοι και αληθινοί… Ποτέ δε θα είμαστε σίγουροι για κανέναν! Ούτε για τους real,  ούτε για τους εικονικούς! Εμένα πολλές «πραγματικές» φίλες, μόνο πραγματικές δεν υπήρξαν! Κι όχι αυτό δε σημαίνει πως απαρνούμαι τους πραγματικούς κι από δω και πέρα θα κάνω φιλίες μόνο μέσω internet!
Eλπίζω να μη σε κούρασα! Πέρασα απλώς να πω τη γνώμη μου!
Εγώ βρίσκω πολύ ενδιαφέροντα τα ποιήματά σου! Δεν ξέρω γιατί έφτιαξες ιστολόγιο, μα ένας αγώνας είναι και αυτός! Προσωπικός!
Αφήσου ελεύθερη και εκφράσου! Για ‘σένα! Μόνο για σένα! Κάνε την προσωπική σου επανάσταση κι όποιος θέλει ας ακολουθήσει!