25 Σεπτεμβρίου 2010

Τη νύχτα που έγινε κάποιος άλλος...



Περασμένα μεσάνυχτα. Βγήκε στον δρόμο και άρχισε να περπατάει μέσα στο σκοτάδι χωρίς να έχει ιδέα προς τα πού πήγαινε. Όχι πως τον ένοιαζε κιόλας… Γύρω του δεν υπήρχε κανείς. Παντού ερημιά. Πολύ σπάνια, περνούσε κάποιο αυτοκίνητο αναγκάζοντάς τον να σηκώνει τα χέρια του και να καλύπτει με τις παλάμες του το πρόσωπό του για να μην τον τυφλώνουν τα έντονα φώτα του.
«Με στράβωσες ρε πούστη…», φώναζε τρεκλίζοντας στον εκάστοτε οδηγό.
«Μαλάκες…Που να σας πάρει όλους ο διάολος, με ακούτε;» συνέχιζε θυμωμένος κι ύστερα κατέβαζε πάλι τα χέρια του και το ξεχνούσε. Έκανε κρύο, μα εκείνος ένιωθε πως το αίμα του έβραζε στα σωθικά του. Με αργές κινήσεις, γύρισε τα μανίκια του πουκαμίσου του και τα έφερε ως τον αγκώνα, μήπως και δροσιζόταν λιγάκι, μα τίποτα. Η ζάλη από το πολύ ουίσκι που είχε καταναλώσει, τον είχε φουντώσει. Τον είχε κυριεύσει από άκρη σε άκρη του κορμιού του και τον έκανε κάθε τόσο να παραπατάει από ‘δω κι από ‘κει. Ούτε που κατάλαβε πώς χάθηκε μέσα στα στενά της πόλης. Όπως και να είχε πάντως, δε φαινόταν να τον ενδιαφέρει. Το μόνο που τον ενδιέφερε εκείνη την ώρα, ακόμα και μέσα στην μέθη του, ήταν εκείνη. Μόνο εκείνη.
«Πώς μπόρεσες να μου το κάνεις αυτό βρομοθήλυκο;» ρωτούσε κάθε τόσο δυνατά, λες και βρισκόταν απέναντί του να του δώσει την απάντηση. Τίποτα όμως. Η μόνη απάντηση που έπαιρνε ήταν μια και μόνο εικόνα που περνούσε ξανά και ξανά από το μυαλό του σκοτώνοντας κάθε ανθρώπινο συναίσθημα που υπήρχε μέσα του. Δυο σώματα γυμνά και ιδρωμένα να κάνουν έρωτα ξαπλωμένα πάνω στο δικό τους κρεβάτι, μέσα στο ίδιο τους το σπίτι. Εκείνη με έναν άλλο άντρα, όχι με τον άντρα της, όχι με αυτόν. Με έναν άλλο. Όσο κι αν προσπαθούσε, του ήταν αδύνατον να σβήσει από τη μνήμη του την εικόνα αυτών των δύο προσώπων, που πάνω τους ήταν χαραγμένα το πάθος και η ηδονή που βίωναν εκείνη την ώρα στο έπακρο. Μπορούσε ακόμη να ακούσει τους αναστεναγμούς της απόλαυσης που έβγαιναν από το στόματά τους καθώς εκείνος έμπαινε μέσα της με όλη του τη δύναμη. Κι ύστερα κενό. Ούτε που θυμάται πώς τους είχε πετάξει έξω και τους δυο. Δεν περίμενε να ακούσει τίποτα. Δεν ήθελε να ακούσει. Καμιά δικαιολογία δεν ήταν αρκετή για κάτι τέτοιο. Μέσα στην οργή του ούτε που ήξερε τι έκανε. Από εκείνο το βράδυ, κάθε ίχνος λογικής στράγγιξε μέσα του και μόνο η τρέλα κυριαρχούσε σε κάθε του ενέργεια. Είχε γίνει άλλος άνθρωπος. Ξενυχτούσε, έπινε, μεθούσε και περνούσε τα βράδια του με τη μια και την άλλη νομίζοντας πως έτσι θα έπαιρνε την εκδίκησή του.
«Όλες ίδιες είσαστε παλιοβρώμες…» ψιθύρισε, παρόλο που στο μυαλό του ήρθε μόνο το δικό της πρόσωπο.
«Πουτάνα… Με κατέστρεψες…» συνέχισε, ενώ η φωνή του πνίγηκε μέσα στους ξαφνικούς λυγμούς που ξεχύθηκαν βίαια από μέσα του. Τα μάτια του γέμισαν δάκρυα, μα δε σταμάτησε να περπατάει. Συνέχισε με αργούς βηματισμούς προς τον άγνωστο προορισμό του, βυθισμένος στη θλίψη του.
«Πώς με κατάντησες έτσι; Τι σου έκανα; Πού έφταιξα; Πες μου, πού;». Φώναξε τις τελευταίες του λέξεις τόσο δυνατά που μια παρέα που έβγαινε την ώρα εκείνη από κάποιο νυχτερινό μαγαζί, γύρισε να τον κοιτάξει με βλέμματα όλο απορία. Καθώς τους προσπερνούσε κοίταξε βαθιά στα μάτια τα δύο κορίτσια της παρέας και στο πρόσωπό του σχηματίστηκε μια έκφραση αηδίας. Εκείνες απορημένες, άρχισαν να γελούν όσο πιο διακριτικά γινόταν, περνώντας τον για κάποιο τρελό.
Συνέχισε το δρόμο του αναθεματίζοντας όταν λίγο αργότερα συνειδητοποίησε πως είχε φτάσει σε μια μικρή ερημική πλατεία. Ολόγυρα της, ψηλές φουντωτές δάφνες σε όλα τα χρώματα στέκονταν παραταγμένες η μία δίπλα στην άλλη σχηματίζοντας έναν φυσικό φράχτη, ενώ τα νυχτολούλουδα που ήταν φυτεμένα από ‘δω κι από ‘κει ανέδυαν ένα έντονο άρωμα που τον έκαναν να ανακατεύεται και να ζαλίζετε. Βρήκε ένα παγκάκι και κάθισε να συνέλθει. Κοίταξε γύρω του, μα δεν υπήρχε κανένα ίχνος ζωής. Από αυτή τη μεριά τα σπίτια φαίνονταν να βρίσκονται πολύ μακριά, λες και τούτη η πλατεία βρισκόταν στην άλλη άκρη του κόσμου. Μόνο άδειες αλάνες βρίσκονταν τριγύρω, ενώ λίγο παραπέρα μια μεγάλη κατηφόρα οδηγούσε, ποιος ξέρει σε ποιο σημείο;
Ένιωθε ένα ράκος, ταλαιπωρημένος και απογοητευμένος για όλα όσα του είχαν συμβεί τον τελευταίο καιρό. Όλα γκρεμίστηκαν μέσα σε ένα βράδυ. Τα έχασε όλα. Την ηρεμία του, την ευτυχία του και τα όνειρά του. Μόνο μίσος υπήρχε τώρα μέσα του . Οργή και αμφισβήτηση. Ποιόν να εμπιστευόταν από ‘δω και πέρα; Τον είχε προδώσει η ίδια του η γυναίκα. Η μοναδική γυναίκα που είχε αγαπήσει τόσο πολύ στη ζωή του, τον είχε διαλύσει. Αυτό που τον πονούσε όμως περισσότερο από όλα, ήταν πως δεν της είχε δώσει ποτέ το παραμικρό δικαίωμα να κάνει κάτι τέτοιο. Ήταν πάντα τόσο καλός μαζί της. Όλα της τα προσέφερε και πάνω από όλα την αληθινή του αγάπη και τον ειλικρινή του σεβασμό. Κι όμως, εκείνη δεν ήταν όπως φάνηκε ευχαριστημένη. Στα μάτια του κυλούσαν ακόμα δάκρυα, μα τα άφησε να τρέχουν ανενόχλητα στα μάγουλά του.
«Σε μισώ…» είπε και η φωνή του έτρεμε από θυμό την ώρα που άκουσε βήματα στο πλακόστρωτο της πλατείας. Γυναικεία βήματα. Ο ήχος από τα ψηλά τακούνια του τρύπησε με μιας τα αυτιά και ο θυμός του έγινε ακόμα μεγαλύτερος. Γύρισε να κοιτάξει προς το σημείο από όπου ακουγόταν να έρχεται ο θόρυβος, όταν η φιγούρα μιας νεαρής κοπέλας άρχισε να πλησιάζει όλο και περισσότερο προς το μέρος του. Από αυτό το σημείο, μπορούσε να αναγνωρίσει πως ήταν η μία από τα δύο κορίτσια που είχαν βγει από το κλαμπ και τον κορόιδευαν. Τα λιγοστά της ρούχα κάλυπταν μετά βίας τα απαραίτητα, ενώ ο τρόπος που κουνιόταν καθώς περπατούσε, κάθε άλλο παρά σεμνός ήταν.
«Κι ύστερα λέτε γιατί σας πειράζουν οι άντρες τσουλάκια…» είπε σχεδόν από μέσα του την ώρα που περνούσε από μπροστά του.
Εκείνη έστρεψε το βλέμμα της προς το μέρος του σαν να τον άκουσε, αλλά γρήγορα έσκυψε το κεφάλι και συνέχισε το δρόμο της.
Με θολωμένο το νου του, σηκώθηκε από τη θέση του κι άρχισε να την ακολουθεί. Μόνο την οργή του σκεφτόταν…

 
Συνεχίζεται...


22 σχόλια:

  1. Ωχ η άγνωστη κοπέλα θα πληρώσει τη νύφη μου φαίνεται.
    καλογραμμένο κείμενο με πολλή ζωντανή την απόδοση της ψυχολογικής κατάστασης του άνδρα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Καλό μου κορίτσι θα έρθω αύριο να σε διαβάσω!
    Καλή σου νύχτα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Όταν γκρεμίζονται όλα μέσα σου ,δεν θες να βλέπεις τίποτα όρθιο...
    Περιμένουμε τη συνέχεια
    Την καλησπέρα μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Φοβερή η αφήγησή σου Νατασσούλα μου!!
    Καλά τον φαντάζομαι αυτόν, ίσως το βλέμμα του να το έχω αντικρίσει κάπου κι ας μην είμαι προκλητική, νομίζω έχω νιώσει το βλέμμα του...

    Φιλιά πολλά και καλό βράδυ!
    Περιμένω τη συνέχεια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. @Νυχτερινή μου Πένα,
    χαίρομαι αληθινά για το σχόλιο σου! Δεν ήξερα αν θα καταφέρω εύκολα να αποτυπώσω την ψυχολογία ενός άντρα και δις σε μια τέτοια περίπτωση! Να σαι καλά και να περνάς όμορφα!

    Καλό σου βράδυ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. @Χριστόφορέ μου,
    θα σε περιμένω! Με το καλό να μου έρθεις!

    Καλή σου νύχτα φίλε μου!
    ;-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ανταίε,
    έτσι είναι ! Μετά τον πόλεμο, μόνο συντρίμμια βλέπεις γύρω σου. Μόνο χαλάσματα...
    Ποιοί είναι αυτοί που βλέπουν φως μεσ΄το σκοτάδι; Λίγοι... Πολύ λίγοι...
    Ετοιμάζω τη συνέχεια!
    Σύντομα κοντά σας!

    Καλή σου νύχτα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. @Ελευθερία μου,
    ΕΥΧΑΡΙΣΤΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ!!!

    Να 'σαι καλά κοπέλα μου!
    Πολλά φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. @Sweet truth
    καλό μου κοριτσάκι, πως πάει; Διαβάζουμε; Να βάλεις τα δυνατά σου! Είπαμε, τελευταία χρονιά! Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια γλυκιά μου! Γρήγορα θα έρθει και το υπόλοιπο!
    Το βλέμμα ενός ανθρώπου μπορεί να κρύψει άπειρα πράγματα! Ας έχουμε τύχη κι ας μην πέσουμε πάνω σε βλέμματα σαν κ το δικό του...

    Καλό βραδάκι Μαρία μου!
    ;-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Ωχ! Πάει η κοπελίτσα!!! Ξέρεις Νατάσσα μου, όσο σκληρό κι αν ακούγεται δεν συμπονώ καθόλου κάτι τέτοιους τύπους. Είναι σε τέτοιες καταστάσεις, που πρέπει να φανεί κάποιος καλύτερος, δυνατότερος κι ανώτερος από τα ανθρωπάκια που τον πληγώνουν. Δεν πρέπει να αφήνει να τον καταστρέψουν...Θα μου πεις, δεν ξέρεις πώς είναι ο καθένας μέσα του, αλλά όπως και να 'χει, αυτή είναι η γνώμη μου.

    Όσο πάει και γίνεσαι καλύτερη! Φοβερή αφήγηση!!!

    Να 'σαι καλά Νατάσσα μου και καλή Κυριακή! Πολλά φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. @Έσπερέ μου
    κι εγώ μαζί σου είμαι! Συμφωνώ απόλυτα! Δυστυχώς όμως δεν είναι όλοι δυνατοί στη ζωή! Κάποιοι καταρρέουν...
    Την ιστορία ενός αδύναμου σκέφτηκα να γράψω λοιπόν!
    Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια φίλε μου!
    Να 'χεις κ εσύ μια όμορφη Κυριακή!

    Τα φιλιά μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. «Όλες ίδιες είσαστε παλιοβρώμες…» ψιθύρισε,
    «Πουτάνα… Με κατέστρεψες…» Τι σου έκανα; Πού έφταιξα; Πες μου, πού;».

    Δυστυχώς κορίτσι μου, Σκατόψυχοι υπάρχουν παντού! Καποιοι, δεν εχουν ζωή...
    αποκτούν μόνο φτιάχνoντας
    λασπόπετρες, πατώντας πάνω στις ζωές των άλλων.

    Να προσέχεις τον εαυτό σου και να έχεις πάντα γεμάτη ψυχή, ολάνθιστη. Κι άσε τους άλλους να προσπαθούν να μειώσουν οτι δεν μπορούν να αγγίξουν.

    σε φιλώ

    με αγάπη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Μου αρέσει το κείμενο, αλλά μερικές λέξεις μα σοκάρουν.
    Καλέ, πώς τα γράφεις έτσι…
    Ξέρω… σε κόλλησαν άλλοι!
    Καλό απόγευμα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. @Άθεε,
    δηλαδή ένας άνθρωπος στη δική του περίπτωση αποκλείεται να έλεγε όλες αυτές τις λέξεις; Νομίζω πως οι περισσότεροι θα έλεγαν πολύ χειρότερες... Ήθελα να το κάνω όσο πιο αληθοφανές γινόταν! Συγνώμη αν σου έκατσε λίγο βαρύ!

    Καλό απόγευμα!
    Φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. ΤΕΛΕΙΟ!!!
    ΚΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΝΑ ΕΧΕΙΣ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Καλέ, όχι ότι μου έκατσε βαρύ, κάθε άλλο.
    Απλά σε θυμάμαι σαν ένα ντροπαλό συνεσταλμένο κοριτσάκι που ντρεπόταν να ζητήσει νερό, μέσα σε κείνη τη βαβούρα, και τώρα βλέπω, γράφοντας, ήρθες στα ίσα σου!
    Το κείμενό σου παραείναι αληθοφανές και ωραίο και ανυπομονώ να διαβάσω και τη συνέχεια.
    Αλήθεια, θα εκδόσεις τίποτα κι εσύ, αλλιώς δεν βλέπω να ξαναβλεπόμαστε!
    Καλό βράδυ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Το έχτισες με τέτοιο τρόπο από την αρχή που "αγκιστρώνεις" τον αναγνώστη. Έδωσες μέ γρήγορο ρυθμό την κατάσταση του, την αιτία που τον έφερε σε αυτήν την, την αντίδραση των περαστικών και φτάνεις σε μια όμορφη αισθητικά τοποθεσία, όπου ουσιαστικά αφήνεις τον αναγνώστη με την έντονη αναμονή της συνέχειας. Τι θα γίνει με την κοπέλα άραγε; Τι γίνει η οργή του για τις γυναίκες;
    Θα περιμένουμε εναγωνίως.
    Ως τότε να είσαι καλά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. @Ανάσα μου
    αυτό είναι το μόνο σίγουρο! Ψυχές σκάρτες υπάρχουν παντού και δυστυχώς είναι πολύ περισσότερες από τις καθαρές! Κι είναι κρίμα...
    Είναι κρίμα γιατί μέσα στην απέραντη βρωμιά λερώνονται κι όσες ψυχές είναι ακόμα παρθένες!
    θα προσέχω και θα κρατήσω την τελευταία σου φράση
    "Κι άσε τους άλλους να προσπαθούν να μειώσουν οτι δεν μπορούν να αγγίξουν."
    Πόσες φορές το έχω σκεφτεί αυτό...
    Πόσες φορές έχω προσπαθήσει να καταλάβω ανθρώπους άδικα...ΑΔΙΚΑ!

    Καλό σου βραδάκι καλή μου!
    Φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. @Άθεε
    ο "συγγραφέας" θα πρέπει να αλλάζει συνεχώς πρόσωπα! Να γίνεται ένα με τον εκάστοτε ήρωά του. Εγώ αυτό προσπαθώ κάθε φορά που γράφω! Η αλήθεια είναι πως ο συγκεκριμένος ήρωας είναι πολύ μακριά από μένα!Πραγματι είμαι μια ήρεμη, ευγενική κ συνεσταλμένη κοπέλα! Καλά το θυμάσαι!
    Κάπου θα συναντηθούμε ξανά! Δε μπορεί...
    Τώρα για έκδοση, νομίζω πως έχω πολύ δρόμο μπροστά μου! Μακάρι αν έρθει πάντως κάποτα! Δε θέλω τίποτα περισσότερο!

    Καλό σου βράδυ κ να περνάς όμορφα!
    ;-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Χριστόφορέ μου
    χαίρομαι που το ένιωσες τόσο καλά! Που σε έβαλε για τα καλά στο κλίμα! Έκανα ότι μπορούσα πάντως!
    Ελπίζω κ η συνέχεια να σου αρέσει το ίδιο!

    Να 'σαι καλά φίλε μου!
    Καλή σου νύχτα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. @skroytzako μου
    σου άρεσε τόσο; Σε ευχαριστώ!
    Να έχεις μια όμορφη και χαρούμενη εβδομάδα φίλε μου!

    Φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Πες μου αυτό που σκέφτηκες...
Σε ακούω...