8 Ιουλίου 2010

Το ανεκπλήρωτο...



«Δεν είναι που άργησες
Ούτε που άργησα εγώ
Είναι που άργησε η μοίρα
να ενώσει τους δρόμους μας
Είναι που άργησε η τύχη
και δεν με έφερε νωρίτερα κοντά σου
και δεν με γνώρισες νωρίτερα εσύ
Γι’αυτό μονάχα είναι που λυπάμαι…»
Πάντα θα σε σκέφτομαι…
Κ.


Διάβαζε και ξαναδιάβαζε τους στίχους που ήταν γραμμένοι στο μικρό λευκό χαρτί και ένιωσε ένα σφίξιμο να την πνίγει και να της κόβει την ανάσα. Γιατί; Γιατί να της συνέβαινε αυτό; Γιατί τώρα; Γιατί τόσο αργά; Πόσα πολλά γιατί… Και σε κανένα δεν είχε να δώσει μια απάντηση. Χρόνια τώρα νόμιζε πως ήταν ευτυχισμένη, πως τα είχε όλα και πως δεν της έλειπε  τίποτα.  Είχε τον άντρα της, τα παιδιά της, κι όμως ξαφνικά ένιωθε σαν να μην είχε τίποτα. Σαν να μην είχε ποτέ…
Κι όλα ξεκίνησαν όταν γνώρισε εκείνον. Εκείνον που ξαφνικά έγινε η προέκταση του εαυτού της, η προέκταση της ψυχής της, το άλλο της μισό. Κάθε σκέψη της είχε περάσει νωρίτερα από το μυαλό του, κάθε θέλω της ήταν νωρίτερα δικό του, κάθε αγάπη της και κάθε μίσος της είχε πιο πριν χαραχτεί στη δική του καρδιά. Είναι σαν εκείνες τις σπάνιες φορές που σαν από θαύμα δυο ψυχές που είναι γραπτό να συναντηθούν, επιτέλους συναντιούνται. Είναι από εκείνες τις στιγμές που νιώθεις ο ένας να συμπληρώνει τον άλλο και οι δυο μαζί να ζουν το απόλυτο.
Υπάρχουν όμως και φορές που παρά τη μοιραία συνάντηση δεν μπορείς να ζήσεις. Δεν μπορείς να αφεθείς στο όνειρο, δεν μπορείς να νιώσεις. Γιατί είναι αργά… Γιατί έχεις ήδη κάνει τη ζωή σου, γιατί έχει ήδη κάνει κι εκείνος τη δική του. Γιατί έχουν και οι  δύο πάρει αποφάσεις που δεν αφορούν μόνο αυτούς αλλά και τους ανθρώπους που είναι δίπλα τους. Και τι κάνεις τότε; Απλώς νιώθεις να πονάς. Νιώθεις συνεχώς εκείνο το βάρος στο στήθος σου να μεγαλώνει ολοένα και περισσότερο. Είναι πολλές οι φορές που θέλουμε πράγματα μα που δε μπορούμε να τα έχουμε… Μαθαίνουμε να ζούμε μακριά τους. Θυμήθηκε τους «Μυστικούς αρραβώνες» του Ξενόπουλου. Πόσα χρόνια είχαν περάσει από τότε που το είχε διαβάσει; Κι όμως τώρα το ένιωθε τόσο ζωντανό να περνάει από μπροστά της. Κάθε στιγμή και κάθε εικόνα του. Εκείνη σαν άλλη Θάλεια και εκείνος σαν άλλος Ανάστης , να αγαπιούνται μα να μην μπορούνε να είναι ποτέ μαζί… Τι ειρωνεία; Τι παιχνίδια παίζει η ζωή;
Διάβασε ακόμα μια φορά τους στίχους του. Τους είχε αφήσει νωρίτερα πάνω στο γραφείο της υπογράφοντας με το μονόγραμμά του. Τι να το κάνεις; Τι να το κάνεις να βρίσκεις το τέλειο και ταυτόχρονα να το χάνεις; Να μην μπορείς να το έχεις ούτε για ένα λεπτό δικό σου… Υπάρχει κάτι που να πονάει περισσότερο;
Τουλάχιστον δεν πονούσε μόνη της. Πονούσε κι αυτός μαζί…, μονολόγησε προσπαθώντας να ξεγελάσει τη θλίψη της. Πονούσαν κι οι δυο μαζί για εκείνην την τύχη που άργησε να τους ενώσει… Άραγε πόσο αντέχεις να ζεις με το απωθημένο; Πόσο αντέχεις να κρατάς μέσα σου τον πόνο του ανεκπλήρωτου; Πόσο θα άντεχαν και οι δυο τους; σκέφτηκε καθώς τον είδε να πλησιάζει προς το μέρος της.
Μα ξαφνικά σταμάτησε να σκέφτεται. Το γλυκό του χαμόγελο έκανε την καρδιά της να φτερουγίσει και να πάρει μακριά κάθε της σκέψη.
Ό,τι είναι γραπτό να γίνει, θα γίνει, είπε από μέσα της και του ανταπέδωσε το χαμόγελό της.



Αφιερωμένο σε μια ψυχή που πονάει για εκείνο το ανεκπλήρωτο..
Είμαι μαζί σου σε ό,τι κι αν χρειαστείς! 
Ξέρεις εσύ....

20 σχόλια:

  1. "Ό,τι είναι γραπτό να γίνει, θα γίνει, είπε από μέσα της και του ανταπέδωσε το χαμόγελό της."


    αυτό ισχύει για όλα τα ανεκπλήρωτα...η ελπίδα πως ίσως κάποια από αυτά ζήσουν τις στιγμές που τους αξίζουν!

    ποιός ξέρει....

    υ.γ. με συγκίνησες...κι αυτό το "Κ", σαν να το βλέπω να χορεύει μπρος τα μάτια μου!!

    ;-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. πονάει και πληγώνει..

    μα σε κάνει να ξέρεις..πως για μια τέτοια Συνάντηση..άξιζε να περιμένεις..

    ακόμη κι αν φαινομενικά έμεινε στη μέση..

    καλησπέρα
    [μετά από καιρό και πάλι..]

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. @Ανάσα μου
    η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία! Μα και για να μείνει ανεκπλήρωτο, πιστεύω πως κάποιος λόγος θα υπάρχει...
    Όπως λες κι εσύ "Ποιός ξέρει;"
    Ας αφήσουμε τη ζωή να χαράξει πορείες...

    Φιλάκια κοπέλα μου! ;-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. @anima μου
    οτι συμβαίνει στη ζωή μας καλό ή κακό συμβαίνει για κάποιο λόγο! μέσα από όλα όσα μας συμβαίνουν μαθαίνουμε! Μαθαίνουμε να εκτιμάμε πράγματα! Μαθαίνουμε να εκτιμάμε τις όμορφες στιγμές, την ευτυχία! Τα πάντα αξίζουν στη ζωή! Τίποτα δεν είναι χωρις αξία! Πόσο μάλλον μια τέτοια Συνάντηση!

    Χαίρομαι που σε ξαναβλέπω εδώ! Να περνάς!
    Φιλιά κ καλό σου βράδυ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Λατρεύω την λέξη ανεκπλήρωτο...
    Κρύβει μέσα της τόσα πολλά συναισθήματα...
    Το δικό μου το έχω γράψει κάποια στιγμή εδώ:
    http://ianos-sonai.blogspot.com/2009/03/blog-post_26.html
    Όσο για το ανεκπλήρωτο της όμορφης ιστορίας που έγραψες η ευλογία είναι ότι τουλάχιστον συναντήθηκαν,το έζησαν...Έστω αργά...Έστω για λίγο...
    Άλλοι το περιμένουν μια ζωή...
    Να έχεις μια όμορφη νύχτα!!!Πολλά φιλιά!!! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Υπάρχουν στιγμές στη ζωή μοναδικές που πράγματι σε κάνουν να πεις " ήρθαν αργά "...
    κι εκείνο το ανεκπλήρωτο πάντα θα πονάει ...
    Το ότι είναι αμοιβαίο δεν σε παρηγορεί ..αντιθέτως ...
    Πιστεύω όμως οτι είναι στο χέρι μας να τα αλλάξουμε όλα ...γιατί κάποια μοναδικά πράγματα έρχονατι μόνο μια φορά !!!!
    Νατασσάκι μου όπως πάντα υπέροχη !!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Είναι πανέμορφο το κείμενό σου.
    Καλώς σε βρήκα. :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Ανεκπλήρωτο... και αυτή η μουσική, όλα μαζί είναι πολλά και μου θυμίζουν ουκ ολίγα. Δεν θα αλλαζα όμως τίποτα από όσα ζω για κάτι απ το ανεκπληρωτο, δεν θα με γέμιζε όπως με γεμίζουν άλλα.
    Πανέμορφο πάντως το κείμενό σου Νατάσσα μου... και εκείνοι οι στίχοι...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. @Ιανέ μου
    τελικά ναι! ακόμα κι αν δεν το κατακτήσεις, σημασία έχει οτι το γνώρισες! οτι είχες την τύχη να αισθανθείς οτι κάπου εκεί έξω υπάρχει πράγματι η αδερφή ψυχή!
    Την καλημέρα μου καλέ μου φίλε!
    Φιλάκια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. @Δέσποινά μου,
    πονάει! Πονάει πολύ μα δεν είμαι σίγουρη αν πάντα μπορούμε να αλλάξουμε τα πράγματα! Υπάρχουν κάποια πράγματα που δεν μπορούμε να τα αλλάξουμε...
    Απλώς μαθαίνουμε να ζούμε με εκείνον τον πόνο! Τον πόνο του ανεκπλήρωτου...
    Φιλιά κ καλή σου μέρα κοπέλα μου! ;-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. @Creep
    σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια!
    Να περνάς!

    Καλημέρα καλή μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. @Sweet truth
    νομίζω πως συμφωνώ μαζί σου! Φοβάμαι και δε θα ρίσκαρα να χάσω αυτά που έχω. Γιατί τελικά ίσως αυτό το απωθημένο να μην είναι αυτό που πιστεύουμε και να είναι απλώς μια ιδέα ιδανική! Ίσως λέγω...
    Ποτέ δε θα μάθω!

    Καλημέρα κ φιλάκια! ;-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. @negentropist,
    σ'ευχαριστώ! Χαίρομαι που σου άρεσε! Καλώς ήρθες εδώ! Να περνάς!

    Καλή σου μέρα ! Να έχεις μια όμορφη Κυριακή!
    Τα φιλιά μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Το ανεκπλήρωτο..
    να αγαπιέσαι
    και να μην μπορεις να ζησεις μαζι

    Ότι είναι αληθινό δεν χάνεται
    ο αληθινός έρωτας
    πάντα θα ενώνει
    όποιον αντέχει να περιμένει
    μια ολόκληρη ζωή
    Κι ας τον καταδικάζει
    σε μια αιώνια αναμονή

    Με συγκίνησες
    Και η μουσική επιλογή πολύ ταιριαστεί
    Μπράβο σου..

    Θα έρχομαι
    Μ΄ αρέσουν οι ιστορίες αγάπης

    Καλημέρα…


    ΥΓ.
    Εχω αναρτήσει μια ανάλογη ιστορία
    σαν την δικη σου, στο stavento
    «Η γλυκοπικρη ζωη μιας γυναικας»

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. @velvet2
    να 'σαι καλά! σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια!
    θα περάσω κι από το δικό σου ιστολόγιο!

    Τα φιλιά μου κ καλό σου απόγευμα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Νατάσα μου ανατρίχιασα...
    Είσαι υπέροχη...
    Ο τρόπος που γράφεις, που τα λες, που τα περνάς στον αναγνώστη μαγευτικός!!!

    Ανεκπλήρωτο, αγάπη, προέκταση της ψυχής και της καρδιάς της..

    Τι να πω;;;
    Τα λόγια στέρεψαν...
    Keep going like that !!!
    Kisses XXX
    Υ.Γ= Μου θύμισες και τους Μυστικούς Αρραβώνες του Ξενόπουλου...
    Τι βιβλίο και αυτό???
    Αχχχ!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. @Αχ Ελευθερία μου,
    σε ευχαριστώ τόσο πολύ για τα καλά σου λόγια καλή μου! Σημαίνει τόσο πολλά γαι μένα να σε κάνω να νιώθεις όπως νιώθω κι εγώ οταν γράφω ένα κείμενο! Δεν υπάρχει καλύτερο πράγμα γι'αυτόν που γράφει από τρο να ξυπνάει συναισθήματα! Ό,τι πολυτιμότερο!

    Να 'σαι καλά κ να περνάς όμορφα!
    Ζήσε κάθε στιγμή!
    Τα φιλιά μου!

    ΥΓ Ξενόπουλός! Μαγικό κάθε βιβλίο του!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. μοναχα τους στιχους στην αρχη....αυτες που με ανατριχιασαν αφιερωνω...σε μια ψυχη..που ξερει και που ξερω...και που με'μαθε να ερωτευομαι στιγμες κι οχι εκεινον...στιγμες που πλαθαμε στο δικο μας χωροχρονικο α-συνεχες...
    ηταν που αργησα λιγο...μερικα χρονια...
    ηταν που ξεκινησε νωρις...μερικα χρονια..
    αλλα θα μπορουσε...αυτο ειναι το παρδοξο..στο δικο του τοτε και στο δικο μου τωρα...θα μπορουσε...μα ο χρονος μας προλαβε...εκεινον νωρις ...κι εμενα αργα...
    και τωρα.....τωρα ζω παρεα με τους κοκκους αμμου που ξεφυγαν μεσα απο εκεινο το ραγισμα στο πλαι της χρυσης κλεψιθρας του χρονου..

    καλο καλοκαιρι Νατασακι....και καλες βουτιες....στο κρυσταλενιο "ο,τι"...φιλια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. @little lou
    τα λόγια σου μαγικά! για να μιλάς τόσο όμορφα γι'αυτό πάει να πει πως έχεις νιώσει πολλά! τι να σου πω εγώ; κάτι τέτοιες ώρες δεν μπορείς να πεις τίποτα... να πω δεν πειράζει; αφούθ πειράζει! το ξέρω! μια ανάμνηση μένει στην καρδιά κ το μυαλό κι εκείνο το "αν..."

    Τα φιλιά μου καλή μου και να περνάς κι εσύ όμορφα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Πες μου αυτό που σκέφτηκες...
Σε ακούω...