Τις νύχτες που πέφτει το σκοτάδι
κι οι σκιές τρεμοπαίζουν πάνω στους άσπρους τοίχους
εγώ φοβάμαι...
...φοβάμαι που είμαι μόνη μου.
Τότε φοράω εκείνο το πουκάμισο που 'ναι δικό σου
και νιώθω τη μυρωδιά σου πάνω μου
σαν να είσαι εδώ...
σαν να μην έφυγες ποτέ.
Αφήνομαι να με ζεστάνει
όπως με ζέστενες εσύ κάθε που τύλιγες τα χέρια σου γύρω απ΄'το κορμί μου
και νιώθω σαν να είσαι εδώ...
σαν να μην έφυγες ποτέ.
Και οι σκιές μικραίνουν
Μικραίνει η νύχτα
και μαζί και το όνειρο...
Χάνεται καθώς ξημερώνει...
Μα εγώ είμαι ακόμα ντυμένη...
φορώ το λευκό σου πουκάμισο...
εκείνο το πουκάμισο που ξέχασες...
Θυμάσαι;
Το φορώ ακόμα
και νιώθω σαν να είσαι εδώ...
σαν να μην έφυγες ...
Ποτέ...
Πόσο δύσκολη εκείνη η στιγμή που ξημερώνη...
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι πρέπει να αφήσεις πίσω το όνειρο. Πρέπει να βγεις ξανά να αντιμετωπίσεις την πραγματικότητα.
Χαίρομαι που αν και αναγκασμένη δεν το κάνεις...
Μένεις με την ανάμνησή του, μένεις μέσα στο όνειρο, σαν να μην έφυγε ποτέ, σαν να σε τυλίγουν τα χέρια του μέσα από το άσπρο αυτό πουκάμισο...
Καληνύχτα καλή μου!!
Μου έδωσες το πιο γλυκόπικρο όνειρο σήμερα
@Sweet truth καλή μου,
ΑπάντησηΔιαγραφήόσο κι αν φοβίζει το σκοτάδι νομίζω πως οι περισσότεροι το αγαπούμε. Μπορούμε να κρυβόμαστε μέσα σε αυτό! Κρύβουμε τον πόνο μας, την αδυναμία μας...
Και είναι πάντα στο σκοτάδι που σκεφτόμαστε εκείνες τις στιγμές που μας σημάδεψαν και μας αφήνουν ξάγρυπνους...
Καλό σου βράδυ γλυκιά μου κοπέλα!
Να έχεις μονο "γλυκά" όνειρα απόψε! Διώξε τα πικρά!
...φοβάμαι που είμαι μόνη μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν εισαι μονη σου....
Δεν ειμαι μονη μου.....
Δεν ειμαστε μονοι μας....
Παντα υπαρχει κάποιος διατεθειμενος να υπαρχει διπλα μας
Αρκει να εχουμε τα ματια ανοιχτα για να τον δουμε.....
Καλο βραδυ μικρη!
@Ρικούλα μου
ΑπάντησηΔιαγραφήόταν δεν είμαστε καλά τότε δε βλέπουμε τίποτα γύρω μας! Δεν βλέπουμε κανέναν...
Ίσως και να μη θέλουμε...
Σιγά σιγά όμως θα περάσει, θα τους δούμε, θα τους νιώσουμε! Και τότε θα πάμε εμείς δίπλα τους γιατί μας έλειψαν κ τους έχουμε ανάγκη!
Καληνύχτα καλή μου!
Υπαρχουν νύχτες που κάποιες απουσίες μεγεθύνονται και πονάνε περισσότερο...
ΑπάντησηΔιαγραφήΥπαρχουν νύχτες που ο φόβος κάνει τα άψυχα να γίνονται παρέα μας και παρηγοριά μας...
Και ποιος ξέρει, και ποιος μπορεί να κρίνει, αν αυτό είναι λάθος η σωστό...
Όλοι κάποια στιγμή εθελοτυφλούμε...
Αξία έχει μόνο να περάσει η νύχτα και το κενό να φανεί πιο μικρο...
Μέχρι την επόμενη φορά...
Καλώς σε βρήκα και από εδώ! :)
Y.Γ. Θα συμφωνήσω και με την Ρικη...Πάντα κάποιος υπάρχει και ας μην τον βλέπουμε...Καληνυχτες!!!
Είναι πάντα εκείνα τα μικρά που μας γυρίζουν στο χθες...
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα μικρά που στα μάτια μας φαντάζουν μεγάλα...
Εκείνα που γατζωνόμαστε για να μην τελειώσουν οι μνήμες..
Τα μοναδικά ,τα ξεχωριστά ,που μάθαμε να βρίσκουμε και με την αφή ακόμα σαν το τυφλό ,με την μυρωδιά ,με την γεύση ...
Κομμάτια ζωής...ολόδικα μας..
Ακόμα κι αν συνεχίσουμε ,ακόμα κι αν χτίσουμε όνειρα ξανά ,είναι τα σημάδια τους χαραγμένα στην καρδιά μας ...
Μην κλάψεις γι αυτά ..μάθε να ζεις μαζί τους και νιώσε ευλογημένη που μπόρεσε να τα γνωρίσεις
Σκέψου πως ίσως κάποιοι δεν είχαν ποτέ την ευκαιρία να ζήσουν τέτοιες στιγμές...
Καλό βράδυ υπέροχη μου Νατάσσα
σε φιλώ γλυκά !!!
Νατασσάκι μου,
ΑπάντησηΔιαγραφήαυτό που φοράς δεν είναι το πουκάμισό του, είναι το συναίσθημα που έχεις ακόμη βαθειά μέσα σου κι αυτό δύσκολα βγαίνει... γιατί -δυστυχώς- δεν είναι πουκάμισο!
υ.γ. πολύ τρυφερό και βαθειά συναισθηματικό!
φιλιά κορίτσι μου!
@Ιανέ μου
ΑπάντησηΔιαγραφήκαλώς ήρθες! Σίγουρα υπάρχουν πάντα γύρω μας κάποιοι που μας αγαπάνε και θέλουνε να μας βλέπουν ευτυχισμένους. Υπάρχουν όμως και στιγμές που θέλουμε να μείνουμε μόνοι μας, να βυθιστούμε στη μοναξιά και στη λύπη μας, να αγκαλιάσουμε, να μυρίσουμε και να τυλίξουμε γύρω μας εκείνο το πουκάμισο που θα μας ταξιδέψει...
Ακόμα κι αν το ταξίδι αυτό πονάει...
Εμείς νιώθουμε πως το έχουμε ανάγκη!
Καλή σου μέρα φίλε μου κ να περνάς!
@Δέσποινά μου,
ΑπάντησηΔιαγραφήδεν έχεις άδικο καλή μου! Είναι σαν τις δικές σου τις "Αλλήτισες Μνήμες"! Όσο κι αν μας πονούν εμείς εκεί... συνεχίζουμε να θυμόμαστε! Ξέρεις γιατί; Γιατί είναι η καρδιά που θυμάται κ μετά το μυαλό! Και από την καρδιά μας δε σβήνει ποτέ τίποτα! Μένουν όλα εκεί χαραγμένα... Κάποτε σιωπούν μα είναι φορές που ουρλιάζουν...
Και τότε ποιός αντέχει να ακούσει τις κραυγές τους;
Καλή σου μέρα γλυκιά μου!
Να περνάς όμορφα!
@Ανάσα μου
ΑπάντησηΔιαγραφήδιάλεξες ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια ! Μα τι στο καλό "μάγισσα" είσαι ; (όπως λέει και η Νερένια αν θυμάμαι καλά)
Το συναίσθημα είναι ναι! Κι αυτό δεν σβήνει ποτέ! Ακόμα κι αν ξεχάσουμε για λίγο αυτό θα είναι πάντα μέσα μας να μας υπενθυμίζει στιγμές, εμπειρίες, καταστάσεις και συναισθήματα που μας έκαναν να μη θέλουμε ποτέ να ξεχάσουμε...
Καλή σου μέρα φίλη μου καλή!
Περιμένω "Το πλάσμα της φωτιάς" να με φλογίσει!
Φιλάκια! ;-)
Να μην φοβομαστε τιποτε,να εχουμε Πιστη και ολα θα πανε καλα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολυ ομορφες σκεψεις,συνεχισε.
@ILIAS
ΑπάντησηΔιαγραφήκαλώς ήρθες! Ο φόβος δεν ΄κάνει πάντα κακό...
Πρέπει κάπου κάπου να τον έχουμε σύμμαχό μας διαφορετικά τα πράγματα θα ήταν πάντα ανεξέλεγκτα! Θετική σκέψη όμως μπορούμε να έχουμε ή τουλάχιστον να το προσπαθούμε! Αν και δύσκολο να συμβαίνει πάντα δεν είναι όμως ακατόρθωτο!
Να έίσαι καλά κ να περνάς !
υγ Πώς είναι στη Νέα Υόρκη;
Σχεδον ανατρίχιασα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕξαιρετικό το ξέσπασμά σου...(ετσι το ενιωσα)
Ειλικρινές και τόσο λυρικό! Ενιωθα τη μοναξιά να με αγκαλίάζει η ίδια για να μην νιώθω πονο.
@Merlin
ΑπάντησηΔιαγραφήσε ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια!
Είναι το ξέσπασμα μιας ψυχής που έχει χαθεί στο λαβύρινθο της μοναξιάς και του πόνου!
Να 'σαι καλά !
Πολλά φιλιά!
Τόσο απλά.Αλλά πόσο δυνατά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ "ΑΝΑΣΑ" τα λέει τόσο όμορφα. Και συμφωνώ μαζί της. Έτσι είναι το πουκάμισο δεν είναι ύφασμάτινο είναι ψυχικό
@Χριστόφορέ μου
ΑπάντησηΔιαγραφήπάνω απ'όλα είναι ψυχικό ναι! Είναι τα συναισθήματα που δε θέλουμε να βγάλουμε από πάνω μας, που δε θέλουμε να χαθούν από την καρδιά μας ακόμα κι όταν μας πονούν τόσο...
Μα θα μπορούσαν να είναι και πράγματα. Πράγματα που ξεχάστηκαν πίσω και που συνδέονται στενά με κάποιο πρόσωπο! Άλλοτε είναι μια φωτογραφία, άλλοτε ένα βιβλίο κι άλλοτε ένα ρούχο...όπως εκείνο το πουκάμισο! Πως να ξεχάσουμε όταν τα βλέπουμε μπροστά μας;
Φιλιά κ καλό σου απόγευμα φίλε μου!
όταν γράφω ένα ποιήμα δεν μου αρέσει να γράφουν στα σχόλια....
ΑπάντησηΔιαγραφήνομίζω ότι σκίζουν την ησυχία
αλλά εδώ θα γράψω ότι μου άρεσε...
καλημέρα
@akrat
ΑπάντησηΔιαγραφήεμένα δεν με πειράζει...
Γι'αυτό έχω ανοιχτά τα σχόλια! Ένα ποίημα μπορεί να ερμηνευτεί διαφορετικά από τον καθένα! Άλλα μπορεί να λέει σε μένα κ άλλα σε κάποιον άλλο αναγνώστη! Χαίρομαι να μαθαίνω τι τους προκάλεσε η ανάγνωσή του! Ακόμα κι αν δε τους άρεσε είναι δεκτό!
Εσένα πάντως σου άρεσε κ χαίρομαι γι'αυτό!
Να 'σαι καλά κ να περνάς!
Καλό μεσημέρι!
Καλή μου Νατάσσα,
ΑπάντησηΔιαγραφήΤι μου κάνεις; Καλά;
Όταν σε ακουμπάει η μυρωδιά του ανθρώπου που θες, δεν είναι σαν να τον έχεις δίπλα σου; Σαν να τον βλέπεις;Σαν να τον αγγίζεις και να του μιλάς; Ααααααααχ αυτή η μυρωδιά...
Τη μυρωδάτη μου καλησπέρα! Πολλά φιλιά!
ΥΓ
"να ΕΥΧΗΘΩΩΩ καλο καλοκαιρι ή μοιαζει ειρωνικο? χιχιιχι πλακιζωω"
Σ' ευχαριστώ πάρα πάρα πολύ γι' αυτό Νατάσσα μου! Όπως και για όλα τα άλλα δηλαδή!
ΥΓ 2
ΑπάντησηΔιαγραφήΝομίζω πως αντέγραψα κατά λάθος λάθος σχόλιο. Το δικό σου έλεγε
"Θα περιμένω...
Να 'σαι καλά φίλε μου"
Anyway, σ' ευχαριστώ Νατάσσα μου!
@Έσπερέ μου
ΑπάντησηΔιαγραφήπου είσαι εσύ; Έμπαινα κάθε τόσο στο ιστολόγιο σου να δω ένα ίχνος σου αλλά τίποτα...
Και να 'σαι απόψε! Καλά είμαι! Ή αλήθεια είναι οτι δε γράφω πολύ... Δεν έχω έμπνευση αυτόν τον καιρό! Άσε που έχω απογοητευτεί με την ιστορία που θέλω να απασχοληθώ! Θέλω να γράψω αλλά τίποτα! Κενό! Θα σταματήσω το "Διλημμα" και θα αρχίσω να ανεβάζω αυτή την ιστορία μήπως και αναγκάσω τον εαυτό μου να κάτσει να γράψει! Τι άλλο να πω πια;
Καλό σου βραδάκι!
Φιλιά!
ΤΕΛΕΙΟ ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤΟ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΒΓΑΙΝΕΙ ΑΠΟ ΠΑΝΩ ΜΑΣ ΟΤΑΝ ΕΧΕΙ ΦΟΡΕΘΕΙ ΣΩΣΤΑ.
ΠΕΡΑΣΑ ΝΑ ΑΦΗΣΩ ΜΙΑ ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ.ΕΛΑ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΕΙΣ ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ.ΘΑ ΣΟΥ ΑΡΕΣΕΙ.ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΠΑΝΤΑ ΚΑΛΑ.
@Skroutzako μου
ΑπάντησηΔιαγραφήχαίρομαι πολύ που σου αρέσει! Ακριβώς αυτό! Το συναίσθημα δε φεύγει ποτέ όταν έχει γίνει ένα με εμάς! Περνάω να διαβάσω την ιστορία σου...
Φιλάκια!