2 Μαρτίου 2010

Σαν κατάρα...



Ριγμένη στο άνυδρο χώμα

Νιώθω με ρίζα κάποιου γέρικου δέντρου

Ποιός με καταράστηκε να σέρνομαι για πάντα στη μαύρη γη;

Σε τούτη την ξέρα;

Πληγιάζεται το σώμα μου καθώς πασχίζω να σταθώ

Μα μάταιος κόπος…

Στις σκιές για πάντα θαμμένη θα μείνω

Να μυρίζω τη νεκρή γη καθώς μ’αγκαλιάζει…

Νεκρή και ‘γω θα γίνω…

4 σχόλια:

  1. Έτσι ενώνονται με την μητέρα γη τα σώματα.
    Σε αιώνια αγκαλιά χωρίς συνείδηση.
    Καλό βράδυ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. @κ.Κώστα
    είναι γραπτό τότε μάλλον με τη γη να ενωθώ!

    Καλό σας βράδυ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. "Να μυρίζω τη νεκρή γη καθώς μ’αγκαλιάζει…"

    ...Μέχρι να γίνουμε ένα και την μαύρη της κατάρα να ορίζω...πάνω της να την ρίξω...μα ίσως και πάντα να ανασαίνω...ποιος θα μου πει;

    Καλησπέρα Νατάσσα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. @Έσπερε
    μα άμα γίνουμε ένα με τη γη τότε δε θα θέλω πάνω της να τη ρίξω...
    κάπου πολύ μακριά θα θέλω να ριχτεί!
    Καλό βράδυ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Πες μου αυτό που σκέφτηκες...
Σε ακούω...