"Like & Don't Like"

Η Nυχτερινή Πένα με προσκάλεσε να παίξω ένα παιχνίδι.

Να γράψω λέει, πέντε πράγματα που μου αρέσουν και πέντε που δε μου αρέσουν στο χώρο των blogs.

Ας ξεκινήσω λοιπόν…

Πέντε πράγματα που μου αρέσουν :

1. Πρώτο και κυριότερο, στο ιστολόγιο μου οφείλω τη σκέψη μου να δω τη δημιουργική γραφή πιο σοβαρά! Μέσω του blog ξεκίνησα να γράφω συστηματικά! Μπορεί να έγραφα και παλιότερα, αλλά δεν είχα καταλάβει ότι μου αρέσει τόσο πολύ! Αυτό με βοήθησε να καταλάβω την απέραντη αγάπη που έχω για τη συγγραφή.
2. Δεύτερον, μου αρέσει που έχω τη δυνατότητα να μοιράζομαι κάθε φορά με τους φίλους αναγνώστες τις σκέψεις και τα συναισθήματα μου, που με οδήγησαν στην χ ή ψ ανάρτηση.
3. Τρίτον, μου αρέσει να διαβάζω τα κείμενα άλλων bloggers και να χαίρομαι, να στενοχωριέμαι, να νευριάζω, να λυπάμαι, να γελάω… Με λίγα λόγια να τους «Νιώθω».
4. Τέταρτον, μου αρέσει να διαβάζω τα σχόλια των αναγνωστών. Είναι τόσο εμψυχωτικά που μου δίνουν κουράγιο να συνεχίσω να γράφω! Πάντα έχουν κάτι καλό να μου πουν. Όχι φυσικά πως με ενοχλεί αυτό, αλλά να, θα ‘θελα να ακούσω και άσχημα πράγματα. Παρατηρήσεις που ίσως με βοηθήσουν να γίνω καλύτερη! Απέχω κατά πολύ από την τελειότητα, δε νομίζετε; (Μιλάω περισσότερο για τις ιστορίες που γράφω, ένα δείγμα δημιουργικής γραφής)
5. Τέλος, μου αρέσει γιατί μπόρεσα να «γνωρίσω» ανθρώπους και να τους νιώσω κοντά μου! Όλοι μας έχουμε αναγνώστες, μα σίγουρα όχι τόσους όσους λέει το προφίλ μας. Εννοώ συστηματικούς αναγνώστες. Φίλους που σε παρακολουθούν πάντα. Που ξέρεις πως ακόμα κι αν δε σχολιάσουν, σίγουρα σε διάβασαν, σίγουρα πέρασαν από το «σπίτι» σου. Αυτός είναι ο δεύτερος κυριότερος λόγος που αγάπησα το blogging!

Ας περάσω τώρα σε αυτά που δε μου αρέσουν :

1. Δε μου αρέσει όταν πέφτει στην υπόληψη μου ότι κάποιος σχολιάζει μόνο και μόνο γιατί «πρέπει» να σχολιάσει. Δεν το κάνω ποτέ και δε θέλω να μου το κάνουν ούτε και μένα. Αν δε βρήκα το χρόνο να διαβάσω κάτι, είναι λογικό να μη το σχολιάσω. Αν δε μου αρέσει κάτι, πάλι δε θα το σχολιάσω… Τέλος! Με το ζόρι δε κάνεις τίποτα!
2. Παρατηρώ τελευταία, όχι σε συγκεκριμένα blogs, πως υπάρχει μια ένταση. Κάτι σα να τρώει ο ένας τον άλλο βρε παιδί μου. Γιατί συμβαίνει αυτό; Διαβάζω κάτι σχόλια που τη λέει ο ένας στον άλλο και πραγματικά αναρωτιέμαι τι θα γινόταν αν γνωρίζονταν και προσωπικά. Τι έχουν να χωρίσουν; Είναι λογικό οι γνώμες να διίστανται, άλλο αυτό. Αλλά όχι να βρίζονται… Έλεος πια!
3. Δε μου αρέσει όταν αφήνω ένα σχόλιο και δεν παίρνω ποτέ απάντηση. Δε με ενδιαφέρει να θα μου απαντήσει αμέσως! Κι εγώ μπορεί να καθυστερήσω! Δεν περνάω όλη μου την ημέρα μπροστά στον υπολογιστή, αλλά όχι να κάνεις και μια εβδομάδα… Τι το θες το blog; Ασ’το καλύτερα!  (εννοείται πως σέβομαι τους σοβαρούς λόγους απόχης από αυτό)
4. Δε μου αρέσει που κάποιος φτιάχνει ένα ιστολόγιο, κάνει δυο αναρτήσεις και μετά το παρατάει. Περνάνε δυο μήνες, κάνει άλλη μια ανάρτηση κ το ξαναπαρατάει. Οι σημερινοί ρυθμοί ζωής είναι πράγματι δύσκολοι. Το blogging – αν θες να ασχοληθείς σοβαρά- θέλει χρόνο! Σκέψου το λοιπόν…
5. Δε μου αρέσουν τα blogs που δεν έχουν «θέμα». Θέλω να πω, πως ο καθένας από εμάς, όταν ξεκίνησε ένα ιστολόγιο το ξεκίνησε για κάποιο λόγο. Άλλοι σαν προσωπικό ημερολόγιο, άλλοι για να σχολιάζουν την επικαιρότητα, άλλοι τους πολιτικούς, άλλοι για να γράφουν ποίηση, διηγήματα κτλ. Εγώ ας πούμε ξεκίνησα με το να σχολιάζω διάφορα λογοτεχνικά βιβλία και μετά άρχισα να γράφω κ εγώ! Νομίζω πως πάντα κινούμε λοιπόν γύρω από τη λογοτεχνία, το βιβλίο κα τη δημιουργική γραφή. Νομίζω πως έχω θέμα! Μπαίνω όμως σε κάτι ιστολόγια που η μια ανάρτηση με την άλλη δεν έχει καμία σχέση. Η μία μιλάει για την Τρόικα, η άλλη για το ντέρμπι ΟΣΦΠ- ΑΕΚ, η τρίτη για το διαζύγιο του τάδε με την δείνα κ η τέταρτη για την υπερθέρμανση του πλανήτη ! Συγνώμη, μα δε μπορώ να σε παρακολουθήσω! Φυσικά είναι δικαίωμα του καθενός να γράφει ό,τι θέλει! ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ έχουμε! Απλώς σε εμένα δεν αρέσει!

Εγώ θα καλέσω στο παιχνίδι τον Χριστόφορο, τον Ιανό, τη Sweet truth, την Άρτεμη και τέλος τον Καπετάνιο και την Καπετάνισσα!

Φιλιά και καλό σας Σαββατοκύριακο! Να περνάτε όμορφα!