19 Ιουλίου 2011

Τα πλοία - Κ.Π. Καβάφης





Aπό την Φαντασίαν έως εις το Xαρτί. Eίναι δύσκολον πέρασμα, είναι επικίνδυνος θάλασσα. H απόστασις φαίνεται μικρά κατά πρώτην όψιν, και εν τοσούτω πόσον μακρόν ταξίδι είναι, και πόσον επιζήμιον ενίοτε δια τα πλοία τα οποία το επιχειρούν.
      H πρώτη ζημία προέρχεται εκ της λίαν ευθραύστου φύσεως των εμπορευμάτων τα οποία μεταφέρουν τα πλοία. Eις τας αγοράς της Φαντασίας, τα πλείστα και τα καλύτερα πράγματα είναι κατασκευασμένα από λεπτάς υάλους και κεράμους διαφανείς, και με όλην την προσοχήν του κόσμου πολλά σπάνουν εις τον δρόμον, και πολλά σπάνουν όταν τα αποβιβάζουν εις την ξηράν. Πάσα δε τοιαύτη ζημία είναι ανεπανόρθωτος, διότι είναι έξω λόγου να γυρίση οπίσω το πλοίον και να παραλάβη πράγματα ομοιόμορφα. Δεν υπάρχει πιθανότης να ευρεθή το ίδιον κατάστημα το οποίον τα επώλει. Aι αγοραί της Φαντασίας έχουν καταστήματα μεγάλα και πολυτελή, αλλ' όχι μακροχρονίου διαρκείας. Aι συναλλαγαί των είναι βραχείαι, εκποιούν τα εμπορεύματά των ταχέως, και διαλύουν αμέσως. Eίναι πολύ σπάνιον εν πλοίον επανερχόμενον να εύρη τους αυτούς εξαγωγείς με τα αυτά είδη.
      Mία άλλη ζημία προέρχεται εκ της χωρητικότητος των πλοίων. Aναχωρούν από τους λιμένας των ευμαρών ηπείρων καταφορτωμένα, και έπειτα όταν ευρεθούν εις την ανοικτήν θάλασσαν αναγκάζονται να ρίψουν εν μέρος εκ του φορτίου δια να σώσουν το όλον. Oύτως ώστε ουδέν σχεδόν πλοίον κατορθώνει να φέρη ακεραίους τους θησαυρούς όσους παρέλαβε. Tα απορριπτόμενα είναι βεβαίως τα ολιγοτέρας αξίας είδη, αλλά κάποτε συμβαίνει οι ναύται, εν τη μεγάλη των βία, να κάμνουν λάθη και να ρίπτουν εις την θάλασσαν πολύτιμα αντικείμενα.
      Άμα δε τη αφίξει εις τον λευκόν χάρτινον λιμένα απαιτούνται νέαι θυσίαι πάλιν. Έρχονται οι αξιωματούχοι του τελωνείου και εξετάζουν εν είδος και σκέπτονται εάν πρέπη να επιτρέψουν την εκφόρτωσιν· αρνούνται να αφήσουν εν άλλο είδος να αποβιβασθή· και εκ τινων πραγματειών μόνον μικράν ποσότητα παραδέχονται. Έχει ο τόπος τους νόμους του. Όλα τα εμπορεύματα δεν έχουν ελευθέραν είσοδον και αυστηρώς απαγορεύεται το λαθρεμπόριον. H εισαγωγή των οίνων εμποδίζεται, διότι αι ήπειροι από τας οποίας έρχονται τα πλοία κάμνουν οίνους και οινοπνεύματα από σταφύλια τα οποία αναπτύσσει και ωριμάζει γενναιοτέρα θερμοκρασία. Δεν τα θέλουν διόλου αυτά τα ποτά οι αξιωματούχοι του τελωνείου. Eίναι πάρα πολύ μεθυστικά. Δεν είναι κατάλληλα δι’ όλας τα κεφαλάς. Eξ άλλου υπάρχει μία εταιρεία εις τον τόπον, η οποία έχει το μονοπώλιον των οίνων. Kατασκευάζει υγρά έχοντα το χρώμα του κρασιού και την γεύσιν του νερού, και ημπορείς να πίνης όλην την ημέραν από αυτά χωρίς να ζαλισθής διόλου. Eίναι εταιρεία παλαιά. Xαίρει μεγάλην υπόληψιν, και αι μετοχαί της είναι πάντοτε υπερτιμημέναι.
      Aλλά πάλιν ας είμεθα ευχαριστημένοι όταν τα πλοία εμβαίνουν εις τον λιμένα, ας είναι και με όλας αυτάς τας θυσίας. Διότι τέλος πάντων με αγρυπνίαν και πολλήν φροντίδα περιορίζεται ο αριθμός των θραυομένων ή ριπτομένων σκευών κατά την διάρκειαν του ταξιδίου. Eπίσης οι νόμοι του τόπου και οι τελωνειακοί κανονισμοί είναι μεν τυραννικοί κατά πολλά αλλ' όχι και όλως αποτρεπτικοί, και μέγα μέρος του φορτίου αποβιβάζεται. Oι δε αξιωματούχοι του τελωνείου δεν είναι αλάνθαστοι, και διάφορα από τα εμποδισμένα είδη περνούν εντός απατηλών κιβωτίων που γράφουν άλλο από επάνω και περιέχουν άλλο, και εισάγονται μερικοί καλοί οίνοι δια τα εκλεκτά συμπόσια.
      Θλιβερόν, θλιβερόν είναι άλλο πράγμα. Eίναι όταν περνούν κάτι πελώρια πλοία, με κοράλλινα κοσμήματα και ιστούς εξ εβένου, με αναπεπταμένας μεγάλας σημαίας λευκάς και ερυθράς, γεμάτα με θησαυρούς, τα οποία ούτε πλησιάζουν καν εις τον λιμένα είτε διότι όλα τα είδη τα οποία φέρουν είναι απηγορευμένα, είτε διότι δεν έχει ο λιμήν αρκετόν βάθος δια να τα δεχθή. Kαι εξακολουθούν τον δρόμον των. Oύριος άνεμος πνέει επί των μεταξωτών των ιστίων, ο ήλιος υαλίζει την δόξαν της χρυσής των πρώρας, και απομακρύνονται ηρέμως και μεγαλοπρεπώς, απομακρύνονται δια παντός από ημάς και από τον στενόχωρον λιμένα μας.
      Eυτυχώς είναι πολύ σπάνια αυτά τα πλοία. Mόλις δύο, τρία βλέπομεν καθ' όλον μας τον βίον. Tα λησμονώμεν δε ογρήγορα. Όσω λαμπρά ήτο η οπτασία, τόσω ταχεία είναι η λήθη της. Kαι αφού περάσουν μερικά έτη, εάν καμίαν ημέραν - ενώ καθήμεθα αδρανώς βλέποντες το φως ή ακούοντες την σιωπήν - τυχαίως επανέλθουν εις την νοεράν μας ακοήν στροφαί τινες ενθουσιώδεις, δεν τας αναγνωρίζομεν κατ' αρχάς και τυραννώμεν την μνήμην μας δια να ενθυμηθώμεν πού ηκούσαμεν αυτάς πριν. Mετά πολλού κόπου εξυπνάται η παλαιά ανάμνησις και ενθυμώμεθα ότι αι στροφαί αύται είναι από το άσμα το οποίον έψαλλον οι ναύται, ωραίοι ως ήρωες της Iλιάδος, όταν επερνούσαν τα μεγάλα, τα θεσπέσια πλοία και επροχώρουν πηγαίνοντα - τις ηξεύρει πού.



(από τα Kρυμμένα Ποιήματα 1877; - 1923, Ίκαρος 1993) 

13 Ιουλίου 2011

Κόκκινο Κοράλλι - Ρένα Ρώσση-Ζαϊρη



Πέρυσι είχα διαβάσει το «Αγαπώ θα πει χάνομαι». Φέτος έρχεται το νέο βιβλίο της Ρένας Ρώσση -Ζαϊρη για να συμπληρώσει και να ολοκληρώσει εκείνη την αγαπημένη ιστορία που μας κράτησε συντροφιά με τον πιο όμορφο τρόπο αφού μιλούσε για ένα από τα σημαντικότερα θέματα στη ζωή των ανθρώπων, την αγάπη. Για άλλη μια φορά η συγγραφές διαλέγει ένα σημαντικό θέμα για να ξεδιπλώσει την ιστορία της. Ποιο είναι αυτό; Η αλήθεια.
Στον πρόλογο της έχει την εξής αφιέρωση:
Σε όσους αναζητούν το πραγματικό νόημα της αλήθειας…
Γύρω από την αλήθεια, μα και τον χειρότερο εχθρό της –το ψέμα- ξετυλίγεται μια ιστορία γεμάτη έντονα συναισθήματα, δράση και ανατροπές. Η συγγραφέας παλεύει μέσω του έργο της να φανερώσει την αξία που έχει η αλήθεια στη ζωή των ανθρώπων. Και ναι, η αλήθεια είναι δύσκολο πράγμα. Η αλήθεια πολλές φορές μας πονάει και γι’αυτό προτιμάμε να την κρύβουμε. Μα αυτό το κρυφτό είναι που μας πληγώνει ακόμη περισσότερο. Το να κρυβόμαστε πίσω από ψέματα, το να κρύβουν σε εμάς τους ίδιους την αλήθεια, δεν μπορεί παρά να μας κομματιάσει την ώρα που θα έρθει η στιγμή της αποκάλυψης.
Όσοι έχετε διαβάσει το «Αγαπώ θα πει χάνομαι» θα γνωρίζετε ήδη τον Δημήτρη. Θα γνωρίζετε επίσης και την Ευτυχία, την γυναίκα που αγάπησε, μα που ένα τροχαίο δυστύχημα την πήρε από κοντά του. Εδώ είναι οι ανατροπές, εδώ είναι η συμπλήρωση κάποιων στοιχείων για τη ζωή αυτής της γυναίκας, εδώ και η ολοκλήρωσή της ιστορίας. Αυτοί οι δύο άνθρωποι είναι οι κύριοι πρωταγωνιστές του μυθιστορήματος. Μακάρι να μπορούσα να σας πω πράγματα που αφορούν στην πλοκή της ιστορίας, μα όπως είπα νωρίτερα πρόκειται για μεγάλες ανατροπές. Δε θα το κάνω λοιπόν, αφού έτσι θα σας έκλεβα τη μαγεία να ανακαλύψετε οι ίδιοι τις τρομερές αποκαλύψεις. Μαζί με αυτούς η Μελίνα και ο Οδυσσέας. Όλοι μαζί χάνονται σε ένα λαβύρινθο γεμάτο ψέματα, μα όλοι ψάχνουν να βρουν μιαν άκρη, να γνωρίσουν τον εαυτό τους, να γνωρίσουν την αλήθεια…
Ποτέ μου δεν έχω διαβάσει σε ένα βιβλίο τόσες πολλές αλήθειες για τη ζωή. Κάποια στιγμή ξέχασα πως διάβαζα μυθιστόρημα. Η συγγραφέας καταφέρνει με ένα μαγικό τρόπο να περάσει στον αναγνώστη την προσωπική ψυχοσύνθεση του κάθε ήρωα και να φέρει στο φως αλήθειες που μπορεί να νιώθει και να βιώνει ο καθένας από εμάς σε διάφορες στιγμές της ζωής του. Νομίζω πως είναι το μόνο βιβλίο που διαβάζοντας το κατάφερα να ταυτιστώ με όλους τους ήρωες του. Γιατί ο καθένας από αυτούς μιλούσε μέσα από την ψυχή του, έλεγε την αλήθεια του, εκείνη την αλήθεια που έχουμε καλά κρυμμένη μέσα μας και φοβόμαστε να πούμε στον άλλο μήπως και μας  αποπάρει, μήπως και μας παρεξηγήσει. Φαντάζομαι η κα Ζαϊρη σαν παιδαγωγός ξέρει καλά να διαβάζει την ψυχή ενός παιδιού, να μαντεύει τις σκέψεις του. Κι όλη αυτή η γνώση αποτυπώνεται στις σελίδες του νέου της μυθιστορήματος.
Όπως πολύ καλά αποτυπώνεται κι η αγάπη της για τον Νίκο Καζαντζάκη. Ο τίτλος και πάλι εμπνευσμένος από το έργο του «Αναφορά στον Γκρέκο», φράσεις δικές του σκορπισμένες να συμπληρώνουν το έργο και να του δίνουν δύναμη.
-Η μόνη αλήθεια της ζωής μας είναι πως δεν υπάρχει απόλυτη αλήθεια.

-Ν' αγαπάς την ευθύνη. Να λες: Εγώ, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γης. Αν δε σωθεί, εγώ φταίω. (Ασκητική)

Και μαζί με όλα αυτά το ερώτημα : Υπάρχει άραγε αγάπη χωρίς την αλήθεια;

Νομίζω πως αξίζει να διαβάζουμε τέτοια μυθιστορήματα. Έχω ένα φιλο που κατηγορεί το είδος: «Καλά μου λέει, τι τα διαβάζεις τα μυθιστορήματα; Όλα ψεύτικα είναι εκεί μέσα. Απλώς περιγράφουν πως θα ήθελε κάποιος να είναι ο κόσμος κι όχι πως είναι. Τι κερδίζεις;»

Θα του δώσω αυτό το μυθιστόρημα κι ελπίζω να καταλάβει πως τίποτα δεν είναι ψεύτικο, πως όλα είναι βγαλμένα από τη ζωή και πως μέσα από αυτές τις λίγες σελίδες ο συγγραφέας έχει τη δύναμη να χαρίσει τις μεγαλύτερες αλήθειες στους αναγνώστες του, αλήθειες που σίγουρα στις εγκυκλοπαίδειες δε μπορείς να βρεις…


Κα Ζαϊρη σας Ευχαριστώ!

Νομίζω πως έγινα καλύτερος άνθρωπος!

 

 

 

Απόσπασμα του βιβλίου.

12 Ιουλίου 2011

Κομμένα λουλούδια - Νικόλ Άννα Μανιάτη



Τη συγγραφέα Νικόλ Άννα Μανιάτη τη γνώρισα μέσα από το μυθιστόρημά της «Όταν κλαίνε τ’αστέρια» που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Ωκεανίδα το 2009. Θυμάμαι μου είχε αρέσει πολύ εκείνη η ιστορία, έτσι δεν το σκέφτηκα λεπτό όταν είδα μπροστά μου το νέο της μυθιστόρημα «Κομμένα λουλούδια» από τις εκδόσεις Ψυχογιός αυτή τη φορά. Ήμουν σίγουρη πως κι αυτή η ιστορία της, θα ήταν μια ιστορία που θα με γέμιζε συναισθήματα. Και δεν έκανα λάθος…

Ο Χρήστος ήταν μικρό παιδί ακόμη όταν οδηγήθηκε στο ορφανοτροφείο μαζί με τις τρεις αδερφές του, την Αναστασία, τη Στυλιανή και το μωρό, τη Σοφία. Ήταν αυτός που ανέλαβε να τις φροντίζει στις δύσκολες συνθήκες, αδελφός και γονιός μαζί, αποφασισμένος και σκληρός.
Τι είναι αυτό που οδήγησε τα παιδιά στο ορφανοτροφείο; Η Ευδοκία, η μητέρα τους, μεγαλώνει τα τέσσερα παιδιά της χωρίς καμία βοήθεια από τον άντρα της. Ο ίδιος προτιμά να κρατάει κρυφά τα έσοδά του, το μεγαλύτερο μέρος των οποίων κερδίζει προσφέροντας τις «υπηρεσίες» του σε πλούσιες γυναίκες κρυφά από την Ευδοκία. Παράλληλα δουλεύει στην οικοδομή, όμως ένα ατύχημα θα τον καθηλώσει και τότε νιώθοντας ανίκανος θα αρχίσει να πίνει και να γίνεται βίαιος. Η κατάσταση με τον καιρό θα βγει εκτός ελέγχου, θα αρχίσει να βρίζει και να δέρνει τη γυναίκα του, ώσπου ένα μοιραίο βράδυ ο οκτάχρονος Χρήστος –μην αντέχοντας να βλέπει την αγαπημένη του μητέρα να βασανίζεται- θα του επιτεθεί μανιασμένος και θα τον σκοτώσει κόβοντάς τον με ένα σπασμένο μπουκάλι.
Η Ευδοκία αναλαμβάνει η ίδια την ευθύνη για το φόνο του συζύγου της και μπαίνει στη φυλακή, ενώ τα παιδιά της τα παίρνει η Πρόνοια. Δε δειλιάζει ούτε λεπτό και παίρνει το κρίμα πάνω της θυσιάζοντας τον εαυτό της προκειμένου να μείνει ελεύθερο το παιδί της και να μην κλειστεί στο αναμορφωτήριο.
Τριάντα χρόνια μετά ο Χρήστος παίρνει απόφαση να τηρήσει την υπόσχεση που τους είχε δώσει, πως κάποια μέρα θα τις έβρισκε ξανά. Θα κάνει τα πάντα προκειμένου να βρει τις χαμένες του αδερφές, την μητέρα του και να ενωθούν όλοι μαζί όπως παλιά. Οι έρευνες είναι δύσκολες, μα χάρη σε ιδιωτικούς ντετέκτιβ θα καταφέρει να ανακαλύψει τις αδερφές του καθώς και πολλές πληροφορίες που αφορούν στη ζωή τους μέχρι εκείνη την ώρα.
Μεγάλο μέρος της αφήγησης αφορά στις ζωές των παιδιών από τη στιγμή που δόθηκαν στο ορφανοτροφείο, την υιοθεσία τους και την μετέπειτα ζωή τους. Κάποια στάθηκαν τυχερά, ενώ άλλα βίωσαν ατυχίες…
Μόνο τη μάνα του δεν κατάφερε να βρει. Κι όμως εκείνη η γυναικεία φιγούρα που στεκόταν καθημερινά έξω από το σπίτι του κοιτάζοντας προς το μέρος του κάτι του έλεγε… Τον έκανε να νιώθει περίεργα…
Στο τέλος καταφέρνει να συναντήσει τις αδερφές του και να γνωριστούν ξανά από την αρχή. Κι εκεί στο τέλος –δυστυχώς πολύ αργά- είναι που ανακαλύπτει πως η καρδιά του είχε δίκιο να φωνάζει για εκείνη τη γυναικεία φιγούρα. Γιατί εκείνη η γυναίκα ήταν η μάνα του, η πολυαγαπημένη του μητέρα. Λίγο πριν το δικό της τέλος καταφέρνει να τον κλείσει για στερνή φορά στην αγκαλιά της, να του ζητήσει συγχώρεση και να του πει «σ’αγαπώ».
Μια συγκινητική ιστορία γεμάτη αλήθειες, τόσο για τη βία που μπορεί να βιώνουν κάποιες οικογένειες στο εσωτερικό τους, όσο και για τη θυσία της μητέρας μπροστά στο καλό των παιδιών της.
Μια ιστορία για τέσσερα κομμένα λουλούδια, που αποδεικνύει ότι η ανιδιοτελής αγάπη έχει το πιο μεθυστικό άρωμα.
Σας το προτείνω ανεπιφύλακτα.  

Απόσπασμα του βιβλίου.



4 Ιουλίου 2011

Ο κουρσάρος της καρδιάς μου - Φανή Πανταζή




“«Μοιάζει με μυθιστόρημα!» σκεφτόμουν κάθε φορά που άκουγα από τη γιαγιά μου την ιστορία της Ασημίνας, της πεντάμορφης προ-προ-προγιαγιάς μου απ’τη Σύρα. Μια ιστορία που ξεκινάει γύρω στα 1850 από το νησί, ξετυλίγεται στην Πόλη, στο χαρέμι του σουλτάνου, και μετά στην κοσμοπολίτικη Αλεξάνδρεια, όπου προκόβει η δεύτερη γενιά, για να καταλήξει στην Αθήνα, λίγο πριν τη χαραυγή του εικοστού αιώνα.
Αποφάσισα λοιπόν να την αφηγηθώ κι εγώ με τη σειρά μου σε τούτο το βιβλίο, πιστεύοντας ότι αυτή η παραμυθένια ζωή θα ενδιαφέρει και τους αναγνώστες.
Ο βασικός κορμός της αφήγησης στηρίζεται σε πραγματικά γεγονότα, όσο απίστευτα κι αν φαίνονται σήμερα. Ειδικά η απαγωγή της Ασημίνας από τους πειρατές, η παραμονή της στο χαρέμι του σουλτάνου, η περιπετειώδης απελευθέρωσή της από τον άντρα της κι η εγκατάστασή τους στην Αλεξάνδρεια είναι πέρα για πέρα αληθινά –γι’αυτό άλλωστε διασώθηκαν κι από στόμα σε στόμα.
Τα υπόλοιπα όπως ήταν φυσικό, χρειάστηκε να συμπληρωθούν από τη φαντασία. ”

Τα λόγια αυτά της Φανής Πανταζή στο οπισθόφυλλο του βιβλίου της, ήταν κι εκείνα που με παρότρυναν να αγοράσω αυτό το μυθιστόρημα και να ξεκινήσω ακόμη ένα ταξίδι, χαμένη στις σελίδες της ιστορίας του. Πράγματι μια τόσο συναρπαστική ιστορία άξιζε να αποτυπωθεί στο χαρτί κ να γίνει γνωστή στους αναγνώστες. Γι’αυτό το λόγο ευχαριστώ προσωπικά την κα Πανταζή που πήρε την πρωτοβουλία να μεταβιβάσει και σε εμάς τη ζωή της προ-προ-προγιαγιάς της και να μας χαρίσει τόσο όμορφες στιγμές.

Πρωταγωνίστρια του βιβλίου είναι η Ασημίνα Βικέλα η οποία μεγαλώνει με την πλούσια οικογένειά της στο νησί της Σύρου. Η ίδια είναι ένα ατίθασο κορίτσι κι από πολύ μικρή ηλικία ακόμη δεν χάνει την ευκαιρία να επιδείξει το δυναμικό της χαρακτήρα. Τον ίδιο καιρό μεγαλώνει στο νησί κι ο Τζώρτζης Σαλβάγος του οποίου οι γονείς χάθηκαν σε ναυάγιο. Ο παππούς του μικρού παιδιού το παίρνει υπό την προστασία του κ αναλαμβάνει την ανατροφή του. Η οικογένεια Σαλβάγου όμως έχει έναν εχθρό από το συγγενικό της περιβάλλον, τον Λουκά, ο οποίος κάνει τα πάντα για να καταχραστεί την περιουσία των Σαλβάγων. Φτάνει μάλιστα κάποια στιγμή στο σημείο να απαγάγει τον μικρό Τζώρτζη και να τον δώσει σε πειρατές. Μετά από μερικά χρόνια, ο νεαρός Τζώρτζης καταφέρνει να επιστρέψει στο νησί του  για να πάρει πίσω όλα όσα του έκλεψαν και τα οποία του ανήκουν. Ο Λουκάς θα αναγκαστεί να εγκαταλείψει το εργοστάσιο, ενώ επίσης θα φυλακιστεί για να τιμωρηθεί για τις πράξεις του.
Ο Τζώρτζης κι η Ασημίνα γνωρίζονται κι ερωτεύονται. Ενάντια στις αντιρρήσεις των γονιών της Ασημίνας οι δυο τους κλέβονται και παντρεύονται μονάχοι τους. Όταν επιστρέφουν οι γονείς δεν έχουν παρά να αποδεχτούν το νέο τους γαμπρό και τη να ζωή της Ασημίνας. Οι δυο νέοι ζουν ευτυχισμένοι και αποκτούν παιδιά μέχρι τη στιγμή που ο Λουκάς αποφυλακίζεται κι επιστρέφει για να πάρει εκδίκηση. Εδώ είναι το σημείο που απαγάγουν την Ασημίνα για να την οδηγήσουν στην Πόλη, στο χαρέμι του σουλτάνου. Ο Τζώρτζης καταφέρνει και πάλι να την κλέψει με τη βοήθεια της πεθεράς του κι όλη η οικογένεια αποφασίζει να εγκατασταθεί στην Αλεξάνδρεια. Αυτό θα μπορούσαμε να πούμε πως είναι το πρώτο μέρος του βιβλίου.
Σ το δεύτερο μέρος, μετά από εικοσιένα χρόνια, παρακολουθούμε πια τις ζωές των παιδιών της Ασημίνας και του Τζώρτζη, της Ρουμπίνης, του Αυγουστή και του Πέτρου. Θα ζήσουν κι εκείνοι τις περιπέτειές τους, θα ερωτευτούν, θα αγαπήσουν, θα κάνουν λάθη, θα πληγωθούν, μα κάποτε θα έρθει και για εκείνους η στιγμή της λύτρωσης, κάποτε θα γνωρίσουν την ευτυχία.
Πραγματικά μια πανέμορφη ιστορία από τη Φανή Πανταζή και τις εκδόσεις Ωκεανίδα. Δε μπορούσα να αφήσω λεπτό το βιβλίο από τα χέρια μου. Νομίζω πως ακόμη μυρίζω το συριανό λουκούμι, πως βρίσκομαι σε κάποιο πλοίο να αρμενίζω στο πέλαγος, πως χορεύω καλεσμένη σε κάποια χοροεσπερίδα στην Αλεξάνδρεια…
Τον καιρό αυτό κυκλοφορεί το νέο βιβλίο της συγγραφέως με τίτλο «Το θρόισμα της λεύκας» από τις εκδόσεις Ψυχογιός.