18 Οκτωβρίου 2009

Όταν ο έρωτας σκοτώνει...

Έρωτας δολοφόνος - Θάνος Κονδύλης


Το μυθιστόρημα αυτό διαδραματίζεται στη Βενετία στα μέσα του 15ου αιώνα. Ένας αστυνόμος, ο νεαρός Ζαν λε Κερ, φιλοδοξεί να προαχθεί σε επιθεωρητής της περιοχής Καναρέτζιο, περιοχή της πόλης των Δόγηδων. Ο μέντορας του, νυν επιθεωρητής της περιοχής, Μάρκο Κονταρίνι αναλαμβάνει να προωθήσει την υποψηφιότητα του αφού ως μη γνήσιος Βενετός πολίτης έχει μειωμένες πιθανότητες να κερδίσει τη θέση.


Ο Μάρκο κάνει τα πάντα για να πείσει το Μεγάλο Συμβούλιο να λάβουν σοβαρά υπόψη τους τον Ζαν λε Κερ αφού είναι πραγματικά ο μοναδικός άξιος να αναλάβει το συγκεκριμένο αξίωμα. Την ίδια εποχή ο νεαρός υποψήφιος αναλαμβάνει να διαλευκάνει τον περίεργο φόνο μιας πόρνης. Μόνο αν καταφέρει να βρει τον δολοφόνο της νεαρής ιερόδουλης θα πάρει άξια τη θέση του επιθεωρητή. Την έρευνα λοιπόν την αναλαμβάνει αποκλειστικά ο ίδιος και ένας βοηθός του με τον όρο να μη βοηθηθεί καθόλου από τον Μάρκο Κονταρίνι.

Αρχίζει λοιπόν τις εντατικές έρευνες προκειμένου να αποκαλύψει τον ένοχο. Με τη διαφορά όμως, πως στον έναν φόνο έρχονται να προστεθούν ακόμα τρεις, με θύματα τους επίσης πόρνες. Μάλιστα ο δολοφόνος αρχίζει να στέλνει αινιγματικές επιστολές στον Ζαν λε Κερ προαναγγέλλοντας τους φόνους που θα διαπράξει.
Σ΄όλα αυτά έρχεται να προστεθεί και η γνωριμία του υποψήφιου επιθεωρητή με τη νεαρή Βενετσιάνα Μαρκέλλα. Οι δυο τους ερωτεύονται παράφορα και μαζί θα βιώσουν στιγμές φλογερού πάθους.


Εν τω μεταξύ ο Ζαν λε Κερ συνεχίζει τις έρευνες του καθώς όλο και περισσότερα στοιχεία για την ταυτότητα του δολοφόνου έρχονται στο φως. Κι ενώ λοιπόν συλλέγει αυτά τα στοιχεία ο Ζαν θα βρεθεί αντιμέτωπος με τον δολοφόνο, έναν άνθρωπο υπεράνω πάσης υποψίας. Ποιος είναι λοιπόν αυτός ο μυστηριώδης «ερωτευμένος» -όπως αποκαλύπτουν και οι επιστολές του οι οποίες είναι γεμάτες με ερωτικά στιχάκια – δολοφόνος; Ο άντρας αυτός γεμίζει τις επιστολές του με στίχους του ποιητή Βοκκάκιου απο το έργο του '' Δεκαήμερον" και στη συνέχεια απευθύνεται στον Ζαν βρίζοντας τον και απειλώντας τον...

Θα παραθέσω τους αγαπημένους μου στίχους - τους οποίους απαγγέλει κάποια στιγμή ο Ζαν στην Μαρκέλλα για να την γοητεύσει.

Τάχα ποιάν άλλη ομορφιά μπορουν ν'αντικρίσουν

τα μάτια μου, που κι η καρδιά μου επιθυμάει;

Όσο το μάτι τέτοιο πλούτο αγναντεύει,

ολοένα η φλόγα μέσα μου θεριεύει.


Πες μου αν και πότε θα 'ρθει η μέρα,

αγάπη μου, που θα σε ξαναβρώ.

Τα μάτια σου φιλούσα εκεί πέρα,

μα πες μου πότε θα σε ξαναδώ.

Ο έρωτας μ'έχει τόσο σκληρά πληγώσει

που για όλα, εξόν για σένα, αδιαφορώ.



Τουλαχιστόν μπορώ να πω πως ο δολοφόνος αν και ανίδεος από ποίηση - όπως αποκαλύπτεται - είχε το γούστο να διαλέγει ωραίους στίχους.

Δεν θα σας πω φυσικά ποιος είναι αυτός που διαπράττει τους φόνους στα μπορντέλα της Βενετίας. Όχι, θα αφήσω να τον βρείτε εσείς...

Άλλωστε ο κύριος Κονδύλης γράφει και παραθέτει τα στοιχεία με τέτοια δεξιοτεχνία που δεν είναι δύσκολο να τον ανακαλύψετε. Με έκανε να πιστεύω οτι ίσως έχει υπηρετήσει ο ίδιος στο σώμα ανθρωποκτονιών. Κάθε στοιχείο που αποκαλύπτεται σας φέρνει και ένα βήμα πιο κοντά σε αυτόν τον επικίνδυνο δολοφόνο.

Επίσης θα ήθελα να πω πως αυτό το βιβλίο έχει και ένα μήνυμα που σχετίζεται με τα θέλω του κάθε ανθρώπου. Ο Ζαν ήθελε να γίνει επιθεωρητής και έγινε. Δούλεψε σκληρά, κουράστηκε αλλά στο τέλος πέτυχε τον στόχο του και μάλιστα με την αξία του. Γι'αυτό λοπόν όταν θέλουμε να πετύχουμε κάτι πρέπει να παλεύουμε γι'αυτό, να κάνουμε τα πάντα για να το βιώσουμε. Εξάλλου τ' αγαθά κόποις κτώνται...

Είχα καιρό να διαβάσω ένα αστυνομικό μυθιστόρημα και χαίρομαι πολύ που είχα την ευκαιρία να διαβάσω το συγκεκριμένο. Αν θέλετε και σεις να βιώσετε αυτή τη συναρπαστική ιστορία μυστηρίου που διαδραματίζεται στα σκοτεινά κανάλια της Βενετίας δεν έχετε παρά να το διαβάσετε. Καλή ανάγνωση!





Απόσπασμα του βιβλίου θα βρείτε εδώ http://www.psichogios.gr/datafiles/parts/6174.pdf

14 Οκτωβρίου 2009

Για τον Στέλιο και τη μοναδική μητέρα που γνώρισε ποτέ...

Το παιδί της αγάπης - Μαρία Τζιρίτα




















































Προσπαθώ να βρω τις λέξεις και να περιγράψω τις εντυπώσεις μου γι’αυτό το βιβλίο μα μοιάζει να είναι τόσο δύσκολο . Ακόμα και τώρα δεν μπορώ να συνειδητοποιήσω ότι αυτή η ιστορία είναι αληθινή. Ότι δηλαδή υπήρξε κάποτε ένα αγόρι που έζησε μόνο την μαύρη πλευρά της ζωής. Γιατί; Είναι τόσο άδικο…
Ο Στέλιος δεν ήταν για μένα «καμένο χαρτί». Θέλω να πω δηλαδή ότι τίποτα δεν προμήνυε το κακό του τέλος. Ήταν απλώς ένας άνθρωπος που βίωσε τη ζωή με τον πιο σκληρό τρόπο και αυτό είναι που τον έκανε και τον ίδιο σκληρό σαν προσωπικότητα. Δεν γνώρισε ποτέ τους γονείς του, μεγάλωσε «σαν βαλίτσα» που την μετέφεραν από το ίδρυμα στο σπίτι του, από το σπίτι του ξανά πίσω στο ίδρυμα, από κει σε μια ξένη οικογένεια για να γυρίσει ακόμα μια φορά στο ίδρυμα. Και πείτε μου εσείς , δεν είναι σκληρό αυτό για ένα μικρό παιδί;

Και όταν φτάνει η ώρα να ενηλικιωθεί και να κάνει τη ζωή του νιώθει την ανάγκη κάποιος να τον αγαπήσει, κάποιος να κάνει τα πάντα γι’αυτόν, κάποιος να του δώσει όλα εκείνα που του έλειψαν ενώ ήταν μικρός. Και τότε εμφανίζεται ο Χάρης, ναι ένας άντρας που θα δώσει πραγματικά τα πάντα σε κείνον γιατί είναι ερωτευμένος μαζί του, γιατί τον ΑΓΑΠΑΕΙ. Έτσι και ο Στέλιος αποδεχόμενος αυτό το ενδιαφέρον αλλά και για να πραγματοποιήσει τα όνειρα του, όνειρα που ποτέ δεν είχε τολμήσει να κάνει παλιότερα θα ενδώσει στον έρωτα αυτό και θα συνάψει σχέση με τον Χάρη.

Βέβαια καθ'όλη τη διάρκεια της ζωής του υπήρξε δίπλα του μια γυναίκα που τον αγάπησε σαν πραγματικό της παιδί. Ήταν πάντα δίπλα του, τον νοιαζόταν, τον φρόντιζε και προσπαθούσε να του δείξει το σωστό δρόμο. Αυτή ήταν η Μαρίνα, η γυναίκα που δούλευε στο ίδρυμα και από την πρώτη στιγμή που γνώρισε τον Στέλιο τον αγάπησε σαν να ήταν "Μάνα" του. Ναι, έτσι την φώναζε. Πάντα προσπαθούσε να τον κάνει ευτυχισμένο και ας δεχόταν πιέσεις και παρατηρήσεις γι'αυτό το υπερβολικό ενδιαφέρον από τους γύρω της.

Ο Στέλιος όμως την πόνεσε με τις επιλογές του, την έδιωξε μακριά του και όταν ήρθε εκείνη η στερνή ώρα που ζήτησε τη βοήθεια της εκείνη άργησε να πάει κοντά του...

Μια αρρώστια που δεν έχει γιατρειά θα του κόψει τα φτερά και θα τον κλείσει ακόμα περισσότερο στον εαυτό του. Το έιτζ. Στην αρχή χάθηκε ο Χάρης και τώρα χανόταν αυτός...
Δεν το αντέχει αυτό το βασανιστήριο και ο Στέλιος αποφασίζει να δώσει ο ίδιος τέλος στη ζωή του...

Η Μαρίνα δεν μπορεί να το αντέξει... Θεωρεί τον εαυτό της ένοχο γι'αυτή την κατάληξη. Ένα γράμμα όμως που κρατούσε στα χέρια του το άψυχο σώμα του Στέλιου θα την λυτρώσει αφού της αποκαλύπτει οτι πάντα την αγαπούσε, παντα ένιωθε την αγάπη που του έδινε αλλά δεν μπορούσε να την αναγνωρίσει και να την προσφέρει και εκείνος.
Αυτό το γράμμα είναι ό,τι πιο συγκινητικό έχω διαβάσει ποτέ σε βιβλίο και αυτή η ιστορία είναι ό,τι πιο συγκινητικό έχω διαβάσει ποτέ μου.

Στο βιβλίο πρωταγωνιστούν και άλλα πρόσωπα που παίζουν σημαντικό ρόλο στην πλοκή της ιστορίας...
Δεν θέλω να σας αποκαλύψω ποιος είναι ο ρόλος του καθενός... Αξίζει μόνο να διαβάσετε αυτή την ιστορία που θα σας καθηλώσει και θα σας ταρακουνήσει. Θα σας κάνει να δείτε τον κόσμο με άλλα μάτια, θα σας ξυπνήσει συναισθήματα και θα σας κάνει να συνειδητοποιήσετε οτι ο κόσμος δεν είναι ρόδινος. Γι'αυτό πρέπει πάντα στη ζωή μας να είμαστε κοντά ο ένας στον άλλο και να προσφέρουμε αγάπη στους γύρω μας . ΑΓΑΠΗ.
Αυτό είναι το παιδί της ΑΓΑΠΗΣ.
Εδώ θα βρείτε ένα απόσπασμα του βιβλίου http://www.psichogios.gr/datafiles/parts/3477.pdf

9 Οκτωβρίου 2009

Ας ζήσουμε πραγματικά τη ζωή μας έστω μια φορά...






Έστω μια φορά - Πασχαλία Τραυλού




Κάθε φορά που διαβάζω ένα βιβλίο νίωθω να γίνομαι και γω μέρος της δικής του ιστορίας. Νίωθω σαν ένα αόρατο πρόσωπο, σαν μια σκιά που ακολουθεί τους κεντρικούς ήρωες και έχει υπερφυσικές δυνάμεις να διαβάζει τις σκέψεις τους ,να αισθάνεται τα συναισθήματά τους και να μαντεύει τις κινήσεις τους. Αυτό βεβαίως το χρωστάω πάντα στους συγγραφείς αφού αυτοί είναι που καταφέρνουν μέσω του λόγου τους να με φέρουν δίπλα στον άνθρωπο του οποίου η ζωή ξετυλίγεται μπροστά μας μέσα από τις σελίδες ενός μυθιστορήματος.

Θα ήθελα λοιπόν να πω στην κυρία Τραυλού οτί αυτή τη φορά δεν ήμουν σκιά κανενός ανθρώπου. Αυτή τη φορά ήμουν Ο ΙΔΙΟΣ ο άνθρωπος. Ήμουν η Ευριδίκη, ο Άνθιμος, η Περσεφόνη, ο Ορφέας, η Καλλιόπη, ο Ορέστης.... Εγώ ήμουν αυτή που έζησα μια ζωή ΧΩΡΙΣ να τη ζήσω, αυτός που από μικρό παιδί έμαθα να ντρέπομαι γι'αυτό που ήμουν - ο γιός της παστρικιάς - ζώντας μέσα σ'ένα ψέμα, αυτή που έκλεισα σ'ένα ξύλινο κασελάκι όλα μου τα νιάτα, τα όνειρα , τον έρωτα, την ελπίδα για μια νέα αρχή για να προσηλωθώ μοναχά στο "καλό" του παιδιού μου, αυτός που για μια φορά ερωτεύτηκα και πόνεσα πραγματικά για μια γυναίκα,αυτή που κράτησα μέχρι την ύστατη ώρα το μυστικό μου κρυφό να με βαραίνει στο στήθος μου και όταν το αποκάλυψα ήταν πια αργά, τέλος εγώ ήμουν αυτός που είδα να αργοσβήνει μπροστά μου, στις πλάκες ενός πεζοδρομίου το κορίτσι μου.

Ναι , εγώ ήμουν όλοι αυτοί κι ας ήμουν ΕΣΤΩ ΜΙΑ ΦΟΡΑ...



Ο λόγος λοιπόν της κυρίας Τραυλού ήταν τέτοιος που με έκανε να ταυτιστώ με όλους τους πρωταγωνιστές αυτής της ιστορίας. Φυσικά δεν μπορώ να μη ξεχωρίσω το δεύτερο μέρος του βιβλίου το οποίο ήταν αυτό που μου έκανε την μεγαλυτερη εντύπωση. Σε μορφή ημερολογίου η Ευριδίκη, η κεντρική ηρωίδα κάνει μια κατάθεση καρδιάς. Και όλα όσα εξομολογείται σε κάνουν να νιώσεις άπειρα συναισθήματα.

Μια γυναίκα που από μικρό παιδί εκτελεί τις εντολές της μάνας της για να προχωρήσει στη ζωή της -σπουδές, επαγγελματική κατάρτιση, σχέσεις, γάμος - φτάνει σε ένα σημείο να αντιληφθεί οτι πάντα φοβόταν να φέρει αντίλογο , πάντα δίσταζε να ορθώσει το αναστημά της και να πάρει αυτή τα ηνία για να οδηγήσει το άλογο της ζωής της και τώρα πια τίποτα δεν μπορεί να γυρίσει πίσω το χρόνο για να διορθώσει τα τόσα λάθη που επέτρεψε να συμβούν.

Ώσπου έρχεται μια μέρα που ο έρωτας έρχεται κατά πάνω της σαν αρπακτικό και επιτίθεται στην καρδιά της. Και τότε είναι που επιτέλους έστω και για μια φορά γίνεται ο εαυτό της και αποφασίζει να ΖΗΣΕΙ αυτό που της συμβαίνει. Τι θα συμβεί όμως στη συνέχεια δεν θα σας το αποκαλύψω. Θα ήταν πιό όμορφο να ξετυλίγατε μόνοι σας το μίτο αυτής της ιστορίας.



Θέλω μόνο να σταθώ σε δύο πράγματα. Θα ήθελα να σχολιάσω δύο τύπους ανθρώπου που προβάλλονται μέσα απο το μυθιστόρημα της κυρίας Τραυλού.

Την καταπιεσμένη γυναίκα, τον ρόλο της οποίας παίζει η Ευριδίκη και την επιβλητική μάνα, την οποία ενσαρκώνει η Περσεφόνη.

Ξεκινώντας από την πρώτη θα πω πως άνθρωποι που αποφασίζουν να μη ζήσουν τη ζωή που θέλουν όι ίδιοι αλλά να ζήσουν τη ζωή που θέλουν οι άλλοι γι'αυτούς είναι άνθρωποι που ποτέ δε θα νιώσουν την πραγματική ευτυχία στη ζωή τους, άνθρωποι που πάντα θα κουβαλάνε κρυφούς πόθους στη ψυχή τους και θα τους τρώνε τα σωθικά, άνθρωποι μαριονέτες στο θέατρο που λέγεται ΖΩΗ. Στο τέλος όταν θα κάνουν τον απολογισμο της ζωής τους δε θα έχουν να θυμούνται τίποτα αφού ποτέ δε θα έχουν νιώσει τίποτα το πραγματικό. Δεν ξέρω αν πρέπει να θυμώνω ή να λυπάμαι με τέτοιους ανθρώπους. Μάλλον το δεύτερο , γιατί στάθηκαν αδύναμοι να αποτρέψουν αυτή τη κατηφόρα.

Όσον αφορά την Περσεφόνη, θα είμαι πολύ αυστηρή μαζί της και δε θα τη συγχωρήσω για όσα έκανε. Όχι μόνο για το σημείο που οδήγησε την κόρη της αλλά και για όσα απαγόρευσαι να συμβούν σε αυτή. Κάθε μάνα είναι δίπλα στο παιδί της για να το νοιάζεται, να το προστατεύει και να το βοηθάει να πραγματοποιήσει τα όνειρα του. Η Περσεφόνη όμως ανάγκασε την Ευριδίκη να πραγματοποιήσει τα όνειρα που είχε η μάνα της γι'αυτήν και όχι η ίδια για το μέλλον της. Κανένα παιδί δεν θα ήταν ευτυχισμένο πλαί σε μια τέτοια μητέρα. Όταν πια θα το έχει καταλάβει και η ίδια ίσως να έχουν χαθεί πολλές ευκαιρίες που θα οδηγούσαν στην ευτυχία.

Ένα βιβλίο με έντονους προβληματισμούς που θα μιλήσει στην καρδιά σας. Αυτό είναι το " Έστω μια φορά" της Πασχαλίας Τραυλού και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ψυχογιός.



Απόσπασμα του βιβλίου θα βρείτε εδώ http://www.e-na.com/piflip.aspx?pbi=25416&rurl=http://www.psichogios.gr

1 Οκτωβρίου 2009


Ο γυρισμός - Victoria Hislop
Τολμώ να πώ πως αυτό το βιβλίο έχει υπάρξει το καλύτερο που έχω διαβάσει μέχρι στιγμής! Οταν έφτασε στο τέλος του , είχα τρεις επιθυμίες : να ταξιδέψω στην Ισπανία, να μάθω ισπανικά και τέλος να μάθω φλαμένκο ! Λίγα ετσι?
Η επίσκεψη μιας γυναίκας στην Ισπανία θα είναι η αφορμή να έρθει στο φως η ιστορια μιας οικογένειας κατά τον καιρό του εμφυλίου πολέμου στη χώρα, καθώς και ο ανεκπλήρωτος έρωτας της νεαρής Μερσέντες και του Χαβιέ! Παρατηρούμε λοιπόν το δράμα όχι μόνο της οικογένειας Ραμίρεζ αλλα και των υπόλοιπων Ισπανών κατα τη διάρκεια εκείνων των σκοτεινών και τραγικών χρόνων! Χρόνια που στάθηκαν η αιτία οικογένειες να χάσουν τα αγαπημένα τους πρόσωπα, αδέλφια να μισηθούν, φίλοι να σταθούν αντιμέτωποι ο ένας με τον άλλο εξαιτίας των ιδεολογικών τους πιστεύω, ερωτευμένοι να χωρίσουν και επιθυμίες να θαφτούν κάτω από τα ερείπια που άφησαν στο πέρας τους οι βομβαρδισμοί του δικτάτορα Φράνκο.
Εικόνες που δίνονται με περίσσια δύναμη και ένταση από το χέρι της συγγραφέως. Εικόνες που γεμίζουν τον αναγνώστη με έντονα συναισθήματα! Άλλοτε νιώθεις τον ρομαντισμό να πλανάται στα σοκάκια της Γρανάδας, άλλοτε τον πόθο να ξεχύνεται μέσα από τις φιγούρες μιας χορεύτριας ή τις νότες της κιθάρας ενός χιτάνο και άλλοτε τη φρίκη να καταλαμβάνει κάθε ανθρώπινη ψυχή.
Δεν παύεις λεπτό να αισθάνεσαι !
Και τελικά αυτή η ιστορία συνδέεται τόσο πολύ με εκέινη τη γυναίκα που επισκεπτηκε μετά από τόσα χρόνια αυτό το μέρος! Ποιό είναι αυτό το μυστικό που θα αποκαλυφθεί?
Φυσικά την απάντηση θα αφήσω να σας τη δώσει η Hislop μέσα από το βιβλίο της!
Αν θέλετε και εσείς να κάνετε ένα ταξίδι στα σοκακια της Γρανάδα και στους ήχους του φλογερού φλαμένκο τότε μην χάσετε αυτό το θαυμάσιο βιβλίο! Καλή ανάγνωση!